achttien
Vandaag is ze 18 geworden. En het klinkt zo clich?, maar hoe is het mogelijk dat 18 jaar zo snel voorbij zijn? We durfden 18 jaar geleden niet eens zo ver vooruit te denken. Daar lag ze dan op de neonatologie, 12 weken te vroeg, met haar gewicht van net een pak suiker, met slangetjes in haar lijfje, mijn mininichtje. En zonder haar mama, mijn zusje, die elders doodziek wekenlang op een andere intensive care lag, zich niet bewust van het feit dat ze een kindje had gebaard. Waar zowat alle medisch specialismen aan bed zijn geweest, want alles wat mis kon gaan ging ook mis. Je baart een kind en vervolgens staan er behalve een gyneacoloog ook cardiologen, longartsen, KNO-artsen, internisten, intensivisten en wat je niet nog kan verzinnen aan academische superspecialisten aan je bed. Bizar en dramatisch. Ze werd kunstmatig buiten bewustzijn gehouden. Pas later begreep ik dat ze in die periode vreselijke psychoses heeft gehad. Waarom vertelde niemand me dat dat normaal is op een intensive care? Weken van tergende spanning voor ons die van haar houden. Zou ze het halen? Niemand sprak het uit maar als we elkaar aankeken dan wisten we dat de kans re?el was dat ze het niet zou gaan redden. Bizar dat de komst van een nieuw leventje haar het leven leek te gaan ontnemen. Als bij toverslag verbeterde haar gezondheid en ging ze langzaam weer vooruit. De medici konden het letterlijk niet verklaren, maar hee, het belangrijkste was dat ze het overleefd had. Het miniprematuurtje deed het wel uitstekend en kon al ras van de intensive care naar de high care, naar de medium care om vervolgens nog heel even in een gewone couveuse te liggen. Omdat haar mama niet bij bewustzijn was, heb ik uren op de neonatologie doorgebracht, om haar toch vooral te laten voelen dat ze gewenst was. Als ik haar nu zie, knuffelt ze me altijd innig. En ineens, zo lijkt het, is ze een schoonheid van 18 waar mannen hun hoofd twee keer voor omdraaien. Vandaag had ze haar eerste rijles. Ik moet er even van zuchten:-)
Astillero
zaterdagavond tango gedanst op de live muziek van Tango Astillero tijdens Dias Latinos in Amersfoort. Die ochtend las ik toevallig net onderstaande recensie over Astillero, en dat wilde ik wel eens zelf ervaren. The guys play because they feel an enormous drive to do so. The songs are about the people who live in the margins of the society, who just manage to survive, and about other people's cry for a strong leader who'll save their country from the downwards spiral. The projected video ads pictures to the lyrics. Tango de Astillero does not pretend to come with solutions. The video however bears a clear warning for the kind of strong leaders that the masses may help support, showing fragments of the movie 'The Great Dictator', by- and with Charly Chaplin, where Chaplin plays the role of the suppressor as well as the role of the suppressed ordinary man. I experienced their music as violent and beautifull. There're only few moments where the audience get's a chance to relax. Julian Peralta, the pianist, told me that he thinks a pause in the middle of the concert, for the audience to get themselves a drink and have a chat, would also cause an undesired break in the buildup of the concert. When you go to a gallery, you don't look at one half of a painting, have a break, have a drink, and then look at the other half. For them, a concert is one story, one image, one feeling, one idea, that is best shared in one piece. I must say, after this one hour and 20 minute concert, I was completely satisfied. I had not felt any necessity for a break, nore had I any idea of what could still be done ?fter a break. The concert was so intense, that I think I felt like every note played found its way to my mind and body, causing disturbance, pleasure, fear and trust, emotions, exitement. The experience could not be bettered, only be worsened by adding any stuff. The music was, although mostly violent, always played delicatly, meaning: mighty skilled. The singer knew exactly what he was doing with his microphone. He found the perfect distance in regard of the varied volume of the instruments of the orchestra, and during the very silent phrases he would not even use the mike at all. Every word was heard, never he shouted, never he seemed to fake emotion. The music is in their heads, in their arms, in their feet, in their hearts. The guys express themselves with their whole body. Small sheets of paper in front of them just showed the order of the songs, not the notes. The music came out of th?m. I immagined myself dancing, horizontal movements, as in a knife-fight, building up tension and releasing it, controlled. The music surprises me, but never puts me on the wrong leg. It feels natural from the first to the last note. This is the Tango music of this moment. It all feels right in place. They left me worried.... Will they exite me the same, next time, next concert, next year, and in a few years from now? How are they going to secure that? What will become of their music when the world has solved its problems and became a better place? "Good question" the pianist says, while undergoing a Belgian beer tasting experience, later in the bar. "I have no idea. We now play what we play because we feel a need to express ourselves, as artists. We do not think about where we want to go with our music. What we'll play in a few years, time will tell". It was one of the rare occasions these days, that I was exited even about there being a CD sold. Why is that so exiting? Because these guys played all new songs, all their own new music. Most new orchestras play arrangements of already wellknown tunes, and often all they show is their playing skills on pieces of well appreciated, but dead composers. Tango de Astillero is alive now, and kicking. The 11 pieces of the CD are all newly written original outstanding pieces of art. Played at home, from your stereoset, it may not be that exiting as during the live concert in De Badcuyp, but I was darn happy that I was able to take a souvenir home, with all the pieces of this concert! The music is even quite danceable, although violent, as said before. Let's see how the dancers in a next milonga respond to it... Rob Nuijten, August 18, 2007
neotango
neotango
anker
.
Uitnodiging - Door Oriah Mountain Dreamer
Het kan me niet schelen hoe jij je brood verdient, ik wil weten waar je warm voor loopt en of je durft te dromen van de vervulling van je meest dierbare verlangens. Het kan me niet schelen hoe oud je bent, ik wil weten of je het risico durft te lopen uitgelachen te worden, als je gaat staan voor je idealen, voor de liefde of voor het avontuur dat je van je leven wilt maken. Het kan me niet schelen hoe jouw sterren staan, ik wil weten of je het wezen van je eigen leven leiden kent en wakker geschud bent door het leven zelf, of dat je bent verdoofd en afgesloten uit angst voor nog meer lijden. Ik wil weten of je de pijn kunt toelaten, de jouwe en de mijne, zonder deze te willen verdoezelen, te ontkennen of te koesteren. Ik wil weten of je blijheid kunt toelaten, de jouwe en de mijne, of je kunt dansen, wild en vol overgave totdat je van top tot teen tintelt van vreugde zonder jezelf te laten beperken door allerlei waarschuwingen en zogenaamd realisme. Het kan me niet schelen of je verhaal waar is, ik wil weten of je trouw bent aan jezelf, ook als je een ander moet teleurstellen. Of je kunt omgaan met beschuldigingen en je eigen onschuld kunt blijven ervaren. Of je zonder vertrouwen toch betrouwbaar bent. Ik wil weten of je oog hebt voor schoonheid, Zelfs in de grijsheid van alledag. Of jij jezelf recht van bestaan geeft louter omdat je leeft. Ik wil weten of je fouten kunt toegeven en kunt leven met beperkingen, de jouwe en de mijne en nog steeds aan de oever van het meer kunt staan en volmondig 'JA' kunt roepen naar de zilveren maan. Het kan me niet schelen waar je woont en hoeveel geld je hebt. Ik wil weten of je na een slopende nacht vol verdriet en wanhoop, toch opstaat om voor de kinderen te zorgen. Het kan me niet schelen wie je allemaal kent of wat je afkomst is, ik wil weten of je met mij door het vuur zult gaan en niet terug zult deinzen. Het kan me niet schelen waar, wat en met wie je gestudeerd hebt, ik wil weten wat jou innerlijk overeind houdt als alles om je heen wegvalt. Ik wil weten of je alleen kunt zijn met jezelf, en je eigen gezelschap waardeert in de eenzame momenten.
Pageviews : ?
Geblokkeerd door : 0
Favoriet bij : 18
Gala G.
Als het erg koud is, kunnen we binnen verder feesten. Geen probleem dus, alhoewel het komend weekend waarschijnlijk 15 graden wordt. Met je andere dilemma kan ik je niet helpen: wikken en wegen is mijn advies... :-)
yossarian
De Hermitage?! Dat verbaast me. Ik wil er nog naar toe vanwege die expo en in het algemeen. Jij ook toevallig? Twee is een groep en dan heet het een uitje.
yossarian
Mwa niet gek ook, die musea. Oudheid mot je ook nog 's doen hoor! En langs het Rapenburg, en de wijken rond de 2 grote kerken ;-)
yossarian
Gelukkig ben je ook op de burcht geweest, dat leek me nou typisch leuk voor de kinderen. Evenzo misschien molen de Valk, maar die wordt nu verbouwd.
yossarian
Waar zijn jullie uiteindelijk in Leiden geweest? Jullie hadden er geloof ik nog wel een dagje aan vast kunnen knopen! :-)
Gala G.
Ok... je kunt overigens blijven slapen bij Charlie of meneer en mevrouw fotodoc en er komen meer kinderen, dus misschien helpt dit?
