Mevrouw ?de vrouw van?.

2008-07-05

Nu moeten jullie niet gaan denken dat ik ook alleen maar loop te kankeren. Maar op een team van 35 man loopt er natuurlijk wel eens wat tussen dat je niet kunt pruimen. Zo hadden we Mevrouw de Werkvorm, het Zeikwijf, en nu voeg ik er ?de vrouw van? aan toe. ?De vrouw van? is een collega, type maatschappelijk werkster, jaar of 50. Zal wel in de overgang zitten, drie kinderen en al ??uwen vrijgezellig. 10 jaar gelee bruut gedumpt door echtgenoot en daar nogal slachtofferig en schreeuwerig mee in de weer. Echt zo?n gescheiden vrouw. Tot dit schooljaar. Ze was klaarblijkelijk verliefd geworden. Haar advocaat (inzake de echtscheiding die nu al jaren voortsleepte) had een oogje op haar gekregen, en zij op hem. Eerst was ze nog wat negatief over hem. Zo van : ?hij kan niet luisteren?. Maar als snel verstomde de kritiek en verscheen ze met dure sieraden en nieuwe jurkjes. Het was nooit een college die erg hard liep. Assertief zoals ze dat alleen in de jaren ?70 konden zijn, en om de klipklap ziek, zwak of misselijk. Omgaan met de PC kon ze niet, de simpelste notulen lieten w?ken op zich wachten en klopten dan alsnog niet. Dit jaar maakt ze het echter wel h??l bont. Leerlingen spreken uit dat ze haar niet kennen want ?die is er nooit? en op teamvergaderingen laat ze regelmatig verstek gaan omdat ze gewoon wat anders gaat doen. Met stijgende verbazing sloeg ik dit alles gaande. Tot ik eergister haar mailtje las. Ze zou deze week niet meer op het werk komen. De jongste telg had zijn laatste schooldag (nou ?n?) en ze had de ?piep leeg?. Tegen de manager had ze reeds op woensdag geroepen; ?prettige vakantie?. Volkomen overdonderd had hij niet d?rect weten te reageren maar gister had hij toch maar eens even gebeld. Ze vertelde hem dat ze ?genoeg had gewerkt? dit jaar. In mijn ogen is het typisch een verschijnsel dat hoort bij haar nieuw verworven status. Als vrouw werk je tenslotte niet uit ambitie, nee, je werkt alleen om een beetje leuk sociaal bezig te zijn en n?t uit de bijstand te blijven. Zodra er een man is gevonden die in je materi?le behoeften voorziet kun je overschakelen op de felbegeerde modus ?vrouw v?n?, en hoef je kennelijk op je werk niet eens meer je best te doen. Je laat gewoon je team in de steek; die hebben tenslotte nog l?ng niet genoeg gewerkt?..

Zeikwijf

2008-06-15

De gemoederen op het werk kunnen bij tijd en wijle hoog oplopen, en dan kan het relativerend werken als ik er ff een blogje tegen aan gooi. Dat laat ik dan ook aan een select groepje collega?s lezen. Op hun verzoek introduceer ik in de serie rondom mevrouw de werkvorm nu een nieuw personage; het zeikwijf. Het zeikwijf is een wat oudere collega, laten we zeggen rond de vijftig. Levenslang vrijgezel (zover wij hebben kunnen achterhalen), wat haar eigenlijk meteen goed typeert. Het is zo?n zure, waar zelfs ik, toch behept met enig feministisch bloed, van zeg; ze moest eens een goeie beurt hebben. Een lekker ruige kerel er overheen en misschien, heel misschien, verdwijnen dan de bittere trek, de eindeloze klaagzang, de pijntjes en de kwaaltjes. Je weet het niet?.., maar oh oh wat zou dat mooi zijn! Geen kinderen, helaas, dus ze weet niet beter of het gansche heelal draait om h??r. Levensgevaarlijk. Ik heb het twijfelachtige genoegen bij haar op kantoor te zitten, bijna ertegenover. In haar blikveld, en dus binnen haar directe ?aandachtszone?. Verschrikkelijk?.. Nu loopt het schooljaar op zijn eind en dat betekent dat het altijd weer spannend is ?wat je krijgt?. Multifunctioneel en flexibel als we zijn is dat elk jaar weer afwachten. In dit proces ontbreken procedures en criteria dus eigenlijk denk ik persoonlijk dat geldt; wie het hardste schreeuwt krijgt 't meest (in de zin van verzoeken die worden ingewilligd). Het zeikwijf kan dat goed. Ze doet niet anders en weet niet beter. En aangezien ze werkelijk ?lles aangrijpt om te kunnen mopperen is dit natuurlijk helemaal kaasje voor haar. Het is ?f te veel, ?f te laat, of niet leuk, of het deugt niet. De groepen zijn te groot, de leerlingen vervelend, de toets niet na te kijken, you name it. Ik zou het allemaal niet verzonnen krijgen, maar zij wel! Collega K. opperde een mooi plan. We geven haar ??n keer, het hele jaar, precies dat, en ook all??n dat, wat ze hebben wil. Met natuurlijk als enige doel haar direct een kop kleiner te maken als ze het waagt er iets van te zeggen. Ik vind het een mooi plan, maar helaas is mopperen en zeiken geen reden tot ontslag. Ik moet de manager nog tegenkomen die d??r zijn vingers aan durft te branden. Dus het plan zal leiden tot niets, met hooguit het nare bij-effect dat ze dan toch weer de krenten uit de pap vist en wij dus niet. Nee, ik denk dat we juist het tegenovergestelde moeten doen: we geven haar alle kutklussen en bagger die we maar kunnen bedenken. Alleen stel ik daar dan ??n andere eis tegen over; een andere werkplek. Dat ik het allemaal niet meer hoef aan te horen!

Samenwonen

2008-06-14

Het is zover. Ik woon (weer) samen! Na een relatief rustige periode, waarin zoon 1 in Australi? verbleef (overigens nog steeds) en zoon 2 bij vader, is het weer een levendige boel. Ik ben samen gaan wonen met een groep pubers, in wisselende samenstelling. Eigenlijk overkwam het me. Zoals alle goed dingen in het leven. Totaal onverwacht stond ik voor een voldongen feit; de groep was bij me ingetrokken. Ik zal ze aan jullie voorstellen. Er is M.; eigen bloed zweet en tranen maar nog niet goed in staat een ? ja? van een ? nee? te onderscheiden. Er is S; Iranees, ingewikkelde naam, sjouwt rond met waterpijp en van die geparfumeerde tabak met frambozensmaak. C.; lange slungel, helpt w?l met opruimen. B.; maakt carri?re bij de Lidl. Nu de meiden. Ken ze allemaal niet bij naam. Leggings, tassen vol cosmetica, all stars, en een patent op nonchalance. Leuk spul. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat dit plotselinge samenwonen enig causaal verband heeft met het feit dat ik nu eenmaal op kruipafstand van het beste podium van Nijmegen woon. Maar eigenlijk boeit me dat ook niet; zolang ze maar van me houden! Toch wordt het prille geluk, en mijn droom van een huis waar in- en uitgelopen wordt, nu al danig op de proef gesteld. Het is ?cht raar een vreemde in je badkamer te moeten tolereren, met de deur op slot, terwijl je over 5 minuten naar je werk moet. En n??r om ?s morgens te ontdekken dat dat heerlijke verse brood waar je op verheugde, diezelfde nacht al soldaat is gemaakt door een groep hongerende pubers, om nog maar te zwijgen van de rotzooi die dat geeft. En dan heb ik het nog niet eens over al die handdoeken, mijn drankvoorraad (of de voorraad iha?.), de fiets, de woonkamer, de stilte. Allemaal weg. Allemaal gekaapt, ingenomen, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Gister bedankte mijn eigen zoon me voor het eten toen hij het pand verliet. Vanmorgen trof ik, in de badkamer, drie flessen met shampoo en aanverwante zaken. Gewoon gestald!!! Tussen m?jn spullen!! Goeie genade; als ik wil begin ik hier een jeugdherberg en loop binnen! Maar ik wil dat niet. Ik wil rust, ik wil in mijn blootje door mijn eigen huis, ik wil mijn gasten nog iets te drinken kunnen aanbieden. Kortom; ze moeten oprotten! En daar ga ik n? werk van maken!

behouden vaart!

2008-06-07

Afgelopen donderdag en vrijdag hielp ik mee met de te water lating van twee BMetjes. Van "de zeil"; de zeilvereiniging van het werk van vriendlief. Maanden, jaren hadden ze staan ploeteren op die krengen. Complete deks werden vervangen. Maar nu was het dan zo ver. Ik was gevraagd mee te komen om wat foto's te knippen en een leuk stukkie te schrijven voor de site. En niet te beroerd voor een vriendendienst (in ruil voor een avondje varen, dat dan weer wel), was ik enthousiast van de partij. Op donderdag lieten we de boten te water. Mooi moment, slecht georganiseerd haha! M?nnen; het zijn net kleuters! Vrijdag was de officiele doop. Met praatje van de directeur enzo. Mannen in pak, vrouwen ernaast. Beetje saai; raar volk die docenten. Met me camera stond ik blijmoedig op een stijger, wat achteraf. Ik sprak nog de gedenkwaardige woorden 'ik hoor hier niet bij', zonder te beseffen dat d?t me duur zou komen te staan. De directeur ging na de speech naar de boot, om twee klussers een glas champagne te brengen. Ik dacht, ik maak me heel klein (want hoor er niet bij) en liep elegant, maar achterwaarts, de steiger af. Alwaar ik mezelf plots wat ongecontroleerd hoor ach-en en wee-en. H??l ladylike! Als in slow motion zak ik langzaam ?chterover het water in. Precies tussen de wal en het schip. Ik zie ze geschrokken kijken, die bonzen. Met de glazen in de hand bleven ze beweginloos staan! Ik daar hulpeloos spartelen, mijn camera nog proberen te redden terwijl het water er in straaltjes uitliep, en die hele collega-bende maar niks doen. Ik heb me weer eens onsterfelijk belachelijk gemaakt. En dan heb ik nog niet eens verteld hoe ik weer ?it dat water kwam! Een voordeel; als ik kom solliciteren hoef ik me niet meer voor te stellen!

Blokken

2008-03-16

Blokken is een spelletje. Daar kwam ik onlangs achter. Hoewel ik vermoedde dat het een intellectueel verantwoordde soap voor hoog opgeleide veertigers was, bleek het te gaan om een spelletje van vergelijkbaar niveau als Lingo. Vermakelijk, vooral vanwege de onnozelheid ervan. Ergerlijk omdat je, als je eenmaal kijkt, het niet kunt laten mee te spelen. Op happy heb je ook blokken. En dat is eigenlijk ook een soort spelletje. Vermakelijk als Happy zelf, ergerlijk omdat je, eenmaal uit de tent gelokt, het niet kunt laten mee te spelen. Spelletjes zijn soms verslavend. Ik zelf ben op dat vlak niet extreem gevoelig want ik heb een geboren weerzin tegen spelletjes. (Was ik ook maar zo ongevoelig voor alcohol en nicotine!) . Sommige mensen zijn echter buitengewoon verslavingsgevoelig. Op het gebied van alcohol, drugs, nicotine en/?f op het gebied van de spelletjes. Kenmerk van een verslaving is dat je het niet los kunt laten. Je w??t dat het niet goed is, voor je gezondheid, voor je gemoed, of voor je daaglijks functioneren. Je w??t dat je jezelf voor de gek houd maar je kunt er gewoon niet mee stoppen. Je hebt eigenlijk een verknipt beeld van de werkelijkheid en gedijt het best (denk je) bij het voortbestaan van dat beeld. Je houdt van dat beeld?.. Een verslaving is een doel op zich. Het spelletje m?et gespeeld worden, de drugs geconsumeerd, de sigaret gerookt. Je denkt dat ?t je helpt, en houdt zo de verslaving in stand. Als blokken een spelletje is, en spelletjes verslavend, is blokken dus verslavend. Het geeft je een verknipt beeld van de werkelijkheid en dat beeld wordt doel op zich. Je houdt ervan! Sommige Happys hebben dat. Ze blokken, maar worden minstens net zo vaak zelf geblokt Ze menen dat ze het volste recht hebben omdat die ander nog net iets vervelender is dan zijzelf. Ze hebben dat verknipte beeld, van de werkelijkheid ?n van zichzelf, en stellen zich ten doel dat beeld in stand te houden. Sommige blokkers ontvallen ons, heffen zichzelf op, andere zijn volhardend (want verslaafd) en nemen de bizarre moeite bij elk nieuw profiel de oude geblokten wederom te blokken! Ze leven in de (verknipte) veronderstelling dat die ander het ?berhaupt de moeite waard vind zich met hen bezig te houden, en dat ze een rol van betekenis hebben in onze happy wereld. Ze zijn bang voor het wegvallen van hun verknipte beeld en halen rare toeren uit het beeld in stand te houden. Ik houd niet van spelletjes. Ik houd van een heldere kijk. Ik houd van oorzaak en gevolg, en van inhoud. Ik houd van nuance, en van gezond verstand. Ik houd van een kritische blik, met name op jezelf. En dat scheelt massa?s blokken, en ergernis!