La l?gende de la nonne
Georges Brassens Paroles: po?me de Victor Hugo. Musique: Georges Brassens 1956 -------------------------------------------------------------------------------- Venez, vous dont l'?il ?tincelle Pour entendre une histoire encor Approchez: je vous dirai celle De do?a Padilla del Flor Elle ?tait d'Alanje, o? s'entassent Les collines et les halliers Enfants, voici des b?ufs qui passent Cachez vos rouges tabliers Il est des filles ? Grenade Il en est ? S?ville aussi Qui, pour la moindre s?r?nade A l'amour demandent merci Il en est que parfois embrassent Le soir, de hardis cavaliers Enfants, voici des b?ufs qui passent Cachez vos rouges tabliers Ce n'est pas sur ce ton frivole Qu'il faut parler de Padilla Car jamais prunelle espagnole D'un feu plus chaste ne brilla Elle fuyait ceux qui pourchassent Les filles sous les peupliers Enfants, voici des b?ufs qui passent Cachez vos rouges tabliers Elle prit le voile ? Tol?de Au grand soupir des gens du lieu Comme si, quand on n'est pas laide On avait droit d'?pouser Dieu Peu s'en fallut que ne pleurassent Les soudards et les ?coliers Enfants, voici des b?ufs qui passent Cachez vos rouges tabliers Or, la belle ? peine clo?tr?e Amour en son c?ur s'installa Un fier brigand de la contr?e Vint alors et dit : "Me voil?!" Quelquefois les brigands surpassent En audace les chevaliers Enfants, voici des b?ufs qui passent Cachez vos rouges tabliers Il ?tait laid : les traits aust?res La main plus rude que le gant Mais l'amour a bien des myst?res Et la nonne aima le brigand On voit des biches qui remplacent Leurs beaux cerfs par des sangliers Enfants, voici des b?ufs qui passent Cachez vos rouges tabliers La nonne osa, dit la chronique Au brigand par l'enfer conduit Aux pieds de Sainte V?ronique Donner un rendez-vous la nuit A l'heure o? les corbeaux croassent Volant dans l'ombre par milliers Enfants, voici des b?ufs qui passent Cachez vos rouges tabliers Or quand, dans la nef descendue La nonne appela le bandit Au lieu de la voix attendue C'est la foudre qui r?pondit Dieu voulu que ses coups frappassent Les amants par Satan li?s Enfants, voici des b?ufs qui passent Cachez vos rouges tabliers Cette histoire de la novice Saint Ildefonse, abb?, voulut Qu'afin de pr?server du vice Les vierges qui font leur salut Les prieurs la racontassent Dans tous les couvents r?guliers Enfants, voici des b?ufs qui passent Cachez vos rouges tabliers
het dierbaarste orgaan van de man.
(geschreven in een opwelling van woede en frustratie toen ik na 25 manloze jaren helemaal opnieuw kennis moest maken met dit fenomeen... ) wat is het teerste en tevens hardste orgaan van een man? datgene waar hij het allermeeste van houdt? dat hij altijd te pas en te onpas voor de dag haalt? juist! zijn ego... de ??n weet 'm natuurlijk langer binnenboord te houden dan de ander, maar uiteindelijk komen ze er ?ltijd mee voor de draad! hun ongevraagd advies, niet uit liefde of bezorgdheid, maar omdat ze nu eenmaal menen dat ze jesus christ superstar, albert einstein en sigmund freud rolled into one zijn. het ontstellende gemak waarmee ze ze zich eigenlijk van meet af aan al met je leven bemoeien...overal commentaar op hebben. alsof ze je zo klein mogelijk willen hebben, om zelf groter te lijken... 't zijn allemaal pygmalions...allemaal willen ze scheppen en bij gebrek daaraan, willen ze herscheppen. en dan dat gebabbel! oorverdovend...de ergste exemplaren eindigen iedere zin ook nog eens met: 'goh...dat ik dat nog heb onthouden..' of 'dat had ik toch maar mooi voor elkaar...' zelfs in het geval waarin je, zoals ik, alleen maar gewoon leuk seks met ze wilt, word je voortdurend geconfronteerd met dat hinderlijk onderdeel van het mannelijk ras. nooit ligt er ook iets aan hen...het matras is niet goed...de kussens deugen niet..het licht is niet fijn...er hangt een nare sfeer in de slaapkamer...blablabla. wees echter nooit zo dom om te zeggen: 'als je nou gewoon eens 3 minuten je bek hield...' want dan heb jij het gedaan! en dan de obsessie met het zelf...de eigen prestaties, frustraties en templaties...mijn lieve hemel...en het wordt erger naarmate ze ouder worden. de wat zelfingenomen jongen van 22 die je met enkele handige fysieke manoeuvres wel weer bij de les kon krijgen, is na zijn 45e veranderd in een regisseur op een filmset die zijn crew laat wachten totdat hij geheel is uitge-egomaniakt...en als je dan nog een fellini voor je had, was het nog te doen maar de meesten halen het niveau van ed wood amper. zo niet met de mond, echter...in hun dirty talk zijn het allemaal casanova's met het uithoudingsvermogen van een boeing 747 motor, maar in werkelijkheid blijk je van doen te hebben met een roestbak, die de stad niet eens meer uitkomt. als je teneinde raad de handdoek in de ring flikkert, moet je nog even horen dat ze het best begrijpen, want JIJ hebt het natuurlijk heel moeilijk...iets, dat ze zich dan klaarblijkelijk voor het eerst realiseren, want daarvoor hebben ze nooit enige blijk gegeven van empathie, in welke vorm ook... mannen...ik begin steeds meer te geloven dat de amazonen het wijs hadden bekeken...volgende keer huur ik wel een toyboy.
didi de paris
DE LIEFDESBRIEF (naar Vermeer) 'n Electronic handshake gelijk als het werk van jouw hand verglijdt in de mijne : alles vloeit - handwerk. Ik zie je, ik zie je niet en toch raakt heel mijn lijf en ziel vervuld van jou. Je bent een blad dat trilt in de nerf van mijn hand, (de linker), terwijl de rechter vaardig kneedt en perst, de witte inkt pomp uit mijn diepste en onverteerbare ik en jou in een mum van tijd, ongezien en ongehoord, dien van wederwoord. Ik, jouw lijfeigene valsemunter, pleeg schurftig schriftvervalsing, vermaak jouw handschrift van dein tot mijn, tot het woekert als een miniatuur, een hologram, Delftsch blauw dat tintelt door mijn aderen. Ik streel stuntelig je huid, je haar, en alles verwordt tot perkament, een palimpsest, gelooid in tijd, door ruimte verschroeid.
meer diana ozon...
Een straal blauw licht uit de wolkenlucht over de Magere brug langs de paraplu in mijn hand door mijn arm Een kleine schicht verschijnt bij mijn schouder een zigzag broche pure elektriciteit Ozon's ridderorde Handenschudden met de bliksem Goden en geloftes loos vergeleken bij de kracht van de Aarde Niet om het leven maar voor de liefde ziet de nabestaande hoe de wind wegwaait met de paraplu Ik zie mezelf niet Zie hier het bewijs er is leven na de dood Ik voel mij zalig de lucht is effen wit het daglicht helder Ik ben in de hemel in de wolken boven de Amstel
diana ozon
STAD STA STIL Vijf uur in de morgen Snelle treinen Vuile vlekken op beton In de buurt heerst de geest Ik neem het waarheidsserum ?s Avonds rond het kampvuur De buitenkant van de stad Vijf mensen wachten op de tram De tram in met twee stappen De laatste tram gaat langs Een man brult brand Het slooprijpe woonblok ?s Nachts schuimt de politie Het verval slaat De dakranden spelen over straat Gevel jij stevige ?Asta stil? De bank schudt In laminaat-city De avondschemer sluipt de straat in Rossig valt de stedelijke nacht De dag eindigt in morgenlicht Een man in een bakje De stad is vreemd Een straal blauw licht
Pageviews : ?
Geblokkeerd door : 0
Favoriet bij : 0
