De 'nieuwe Jimi'
Much adoo about nothing geldt ook voor de ?nieuwe Hendrix? die onlangs met veel tamtam verscheen. Erg onder de indruk ben ik dan ook niet. De wereld had heel goed zonder deze Valleys of Neptune kunnen leven. Een groot aantal nummers zoals Stone Free , Fire , Red House en Hear my train a coming kenden we al en krijgen op Valleys of Neptune een licht tot ingrijpend gewijzigde, maar vaak geen betere uitvoering. Andere nummers zoals Bleeding Heart (Elmore James) waren eerder te horen op diverse live-registraties of te vinden op bootlegs. Verder bevat de cd nog een aantal (instrumentale) outtakes die weinig interessant zijn, behalve voor echte hardcore Hendrix-verzamelaars. Het ?origineel? van Stone Free , althans die van Are you experienced die ik gemakshalve maar als het origineel beschouw, is veel meer to the point dan de nieuwe versie op Valleys of Neptune met z?n hoge koortjes en minder pregnante riff. Ook Fire is er niet beter op geworden. Het titelnummer, het enige dat het predicaat nieuw verdient, maakt een onaffe indruk door het slecht uitgewerkte refrein van herhalingen. Hoogtepunten voor mij zijn Hear my train coming , Bleeding Heart en een schitterend lang uitgesponnen Red House waarin Jimi helemaal loos gaat. Eerdere versies kunnen de prullenbak in, door de kwaliteit van de uitvoeringen maar ook door de superieure geluidskwaliteit. Dat dan weer wel. Niettemin laat Valleys of Neptune slechts zien hoe Hendrix zijn eigen bestaande werk als work in progress zag en dat hij in z?n laatste levensjaren aan bitter weinig nieuwe songs is toegekomen. Dat van die artistieke en creatieve impasse aan het einde van zijn leven klopt dus kennelijk wel degelijk. Hear my train a coming
Knip & plakrock & roll
Dat (pop)muzikanten aan weerszijden van de oceaan wat op hun zolderkamertje pielen, het opnemen en het per email over en weer versturen en zo een plaat maken is niets nieuws. Zo maakten ook David Byrne en Brian Eno twee jaar geleden Everything that happens, will happen today . Niet dat die plaat ook maar enigszins in de schaduw kan staan van het onvolprezen My life in the bush of ghosts van 27 jaar eerder. Dat dat aan de prodcutiewijze ligt, wil ik niet meteen beweren maar het is wel een veeg teken. Natuurlijk, het is slim en handig in een tijd waarin iedereen het te druk heeft om zoals Bea zou zeggen voor echt persoonlijk contact, maar je geeft natuurlijk ook wel aan dat het kennelijk niet de moeite waard is om - al is het voor een paar daagjes - met elkaar de studio in te duiken. De media-ophef over een soortgelijke samenwerking tussen het Amsterdamse Solex en het New Yorkse echtpaar Jon Spencer en Cristina Martinez snap ik dan ook niet zo. Het is toch niet zo dat ons chauvinistische hart van slag raakt omdat onze eigen Elisabeth Esselink met de grote Amerikaanse rockster Jon Spencer mag werken, want Spencer is in Amsterdam zo?n beetje kind aan huis. Toch ook niet dat de macho-rock van Spencer flink door een mixer door de mangel gehaald wordt, want dat gebeurde ook al eerder en beter door Moby, DJ Shadow en anderen. En daarbij maakt de Blues Explosion zelf al een soort knip & planrock & roll. Ook niet dat het echtpaar Spencer-Martinez weer eens samen te horen is, want hun samenwerking in Boss Hog is een van de minst interessante muzikale nevenactiviteiten van Spencer. Het is geen wonder dat Martinez naar verluid wel eens naakt optrad, want met haar vlakke stem weet ze ook werkelijk geen snaar te beroeren. Het vrij poppy klinkende resultaat (Blues Explosion meets B52?s of zelfs de Venga Boys) is er ook niet echt naar, want Amsterdam Throwdown, King Street Showdown! is lang niet zo opwindend als het beste werk van de Blues Explosion. Het kan me eigenlijk ook niet zoveel schelen, want ik hoor Spencers muzikale macho-aberraties altijd wel graag, al was het alleen maar als een soort levensteken in de hoopvolle verwachting van nog eens een echt Blues Explosion-album. Solex vs. Cristina Matinez + Jon Spencer
Moderne castraten
Vooral vrouwen schijnen ervan opgewonden te raken, popzangers die met een faset zingen. Eigenlijk is het niets nieuws; Prince deed het in Kiss, het was het handelsmerk van de Beegees, the Beach Boys en The Scissor Sisters en zelfs Jimmy Page van Led Zeppelin klonk af en toe als een smurf. Popzangers met een falset zijn er altijd geweest evenals de verwondering over het fenomeen, zoals bijvoorbeeld Stephen Malkmus van Pavement zijn verbazing over de afgeknepen ballen van Geddy Lee van de symfonische hardrockgroep Rush bezong. What about the voice of Geddy Lee / How did it get so high? / I wonder if he speaks like an ordinary guy? vraagt Malkmus zich in het liedje Stereo af. Omdat Malkmus Lee ook in het echt kende, wist hij ook het antwoord: hij praat zoals iedere normale vent. Kortom, volgens LoFi-profeet Malkmus stelt hij zich alleen maar aan en ik geef hem geen ongelijk. Maar de laatste jaren is er sprake van een heuse trend; ik zou zelfs willen spreken van de meest opvallende trend van de laatste vijf jaar, zo niet van het hele eerste decennium van de 21e eeuw. Niet alleen verwijfde boybands met nog onontwikkelde stemmen, Justin Timberlake of het androgyne fenomeen Antony Hegarty, maar ook 'hippe' alternatieve bands als MGMT en Yeasayer grijpen veelvuldig naar de hoge registers, om maar iet te spreken van de hoge vocalen in de meerstemmige.koortjes bij Bon Iver, Fleet Foxes en Local Natives. Inventieve muziek, die wat mij betreft geheel ontsierd wordt door verwijfde zang, die mij onwillekeurig altijd aan de Beegees of de evenzeer door mij verafschuwde Beach Boys doet denken. Ja, in zwarte soulmuziek wordt hoog gezongen, maar soulzangers zoals Smokey Robinson staan boven de wet en mogen zo verwijfd klinken als ze willen. Dat hoort bij het genre. Een enkele keer zoals in Bronski Beat?s Smalltown boy, Kiss van Prince of Supermassive Back Hole van Muse vind ik de hoge falset best geinig klinken, maar men moet niet overdrijven. Onbezonnen naar de kopstem overschakelen kan tricky zijn; voor je het weet klink je als een smurf, een biggetje of een ander typetje uit een tekenfilm. Maar ook een mooie zuivere, al dan niet klassiek geschoolde hoge stem past niet erg goed bij popmuziek, dat geldt net zo goed voor vrouwen als voor mannen. Ik heb altijd veel moeite met de verwijfde koortjes van de The Beach Boys gehad en ook met het gehijg van Emotional Rescue, niet toevallig een plaat uit een van de mindere periodes van de Rolling Stones. Misschien zou ik Antony van de Johnsons nog kunnen verdragen als hij niet ook nog eens vreselijk met zijn stem zou trillen teneinde een overdosis aan kunstmatige emoties over te brengen, de aansteller. Om de gevoelige oren van de argeloze luisteraar te beschermen, zou ik het best wel een goed idee om de huilmuziek van Antony en al het andere hoge gekweel in een aparte bak met castratenpop te zetten en cd's en mp3's van een waarschuwing te voorzien dat er een ernstig risico op gehoorbeschadiging bestaat. Mijn afkeer van hoog gekweel belet me dan ook om tot de hippe voorhoede te behoren die met Yeasayer of Local Natives op zijn eindejaarslijstjes kan pronken en ik voel me gedwongen mij te beperken tot ouderwetse en achterhaalde macho-rock van de door een overdaad aan nicotine en alhohol rauw geworden stemmen. Maar ook daar rukt de hoge uithaal op. Mits functioneel is er niets mis met een enkele emotionele uithaal naar de hoge stemregisters, maar het is sinds Jeff Buckley en Thom Yorke verworden tot een aanstellerig maniertje dat helaas steeds meer schering dan inslag is geworden. Castratenpop is het dus helemaal anno 2010, want waar anders wordt deze onzalige trend van verwijfde zangers in een historisch perspectief mee vergeleken en goedgepraat? Inderdaad: met de castraten uit de 18e eeuwse Italiaanse opera, die volgens de overlevering de rocksterren van hun tijd waren, waar drommen idolate vrouwen op afkwamen. Een overdaad aan vrouwelijke fans is overigens een veeg teken, kijk maar eens naar boybands als Take That en de Backstreet Boys die kennelijk verantwoordelijk zijn voor de aanmaak van dezelfde feromonen. Maar toch: de zanger van de Britse band Wild Beasts probeert in dit Hooting & Howling zijn bijna klassieke countertenorstem zelfs te integreren in gitaarrock. Door de bevreemdende combinatie vind ik het nog niet eens echt lelijk. Desondanks vind ik de vergelijking met klassieke (kerk)muziek waar ook de vrouwelijke stemmen tot ver in de 18e eeuw slechts door mannen gezongen werden op geen enkele wijze opgaan. Zelf hoor ik ook liever countertenoren als Andreas Scholl of Michael Chance 'Erbarme dich' zingen dan een vrouwelijke alt. Omdat de term countertenor eigenlijk naar de polyfonie uit de late middeleeuwen verwijst, kan men eigenlijk beter van een mannelijke alt(us) spreken, maar die is qua techniek en zuiverheid op geen enkele wijze te vergelijken met het gebruik van de falset in de popmuziek. Ach, zoals bij alle bespottelijke modegrillen zoals de legging zal het ooit wel gaan wennen. Zolang het maar met mate is. In Going up, het laatste nummer van The Ape of Naples, de allerlaatste plaat van het roemruchte gezelschap Coil, bezingt een countertenor het opstijgen van de ziel van Jhonn Balance. Of deze Francois Testory een geschoolde alt is, weet ik niet en betwijfel ik zelfs -hoewel hij bijvoorbeeld ook in Purcells opera Dido & Aeneas zong - maar prachtig is het wel. Maar goed beschouwd maakte Coil ook eigenlijk geen popmuziek .
Mefisto neemt ook een abonnement op de Priv
Zou Camiel ook bedankt hebben als Balkenende niet voor zijn vijfde kabinet zou gaan? Zou Wouter ook meer tijd voor zijn gezin hebben genomen, als hij er zeker van was geweest dat de PvdA met hem als lijsttrekker op 9 juni de grootste partij zal zijn? Zal Camiel als burgemeester van Maastricht heel veel meer tijd hebben om een gezinnetje te stichten? Hij kan dan wel bij zijn lief in Zuid-Limburg gaan wonen, maar hoeveel qualitytime zal hij dan voor haar en eventuele kinderen uittrekken? En neemt Wouter nu een baan van 32 uur en wat voor baan zal dat dan in godsnaam zijn? En stel dat het werkelijk zo is dat minister-president Bos ons door de economische crisis had kunnen loodsen en hij doet het niet omdat hij voor z'n gezin kiest? Dat geeft toch wel te denken over deze generatie politici. Femke Halsema zei gisteren in De Wereld Draait Door dat we niet mogen twijfelen aan de oprechtheid van de motieven van Bos en Eurlings en normaal gesproken behoor ik ook niet tot het deel van de bevolking dat voetstoots aanneemt dat politici altijd liegen, maar in beide gevallen is het motief van het thuisfront wel een erg doorzichtig gelegenheidsexcuus. ?Elk nadeel hep z?n voordeel?, zou Johan Cruijff ongetwijfeld zeggen, maar het gaat een beetje ver om het voordeel van het nadeel als doorslaggevend te presenteren. Nee, dan Agens Kant die tijdens haar persconferentie op het randje van een burn-out zat, aan haar motieven twijfel ik geen moment. Een burn-out liegt niet. Dat dacht ik aanvankelijk ook toen ik vrijdag van Wouters aftreden hoorde, nog onwetend van de reden en van de miraculeuze Cohen-truc, dacht ik in eerste instantie dat hij ondanks de stijgende lijn toch zijn conclusies getrokken had uit een aantal achtereenvolgende verkiezingsnederlagen en de val van het kabinet. Ik dacht: wat moedig en eerlijk. Maar in de permanente verkiezingscampagne waarin we tegenwoordig leven moet elk teken van interne strijd, twijfel of onenigheid met cosmetica weggepoetst worden, dus er is geen ruimte voor teleurstelling en tranen na het kroonprinsendrama van Camiel en het falen van Wouter. Beiden verlaten zonder reputatieschade Den Haag en houden de weg open voor een eventuele terugkeer. En het staat ook nog eens mooi, zo?n ge?mancipeerde, zorgzame man. Prachtig. Ik snap best dat authenticiteit en eerlijkheid niet meer dan valse romantiek van de oude politiek uit de vorige eeuw is, maar ze moeten er niet gek van staan te kijken dat wij het gezinsleven van Camiel en Wouter de komende jaren met meer dan gewone belangstelling in de Priv?, de Story en de Opzij zullen volgen.
Death of a salesman
Pageviews : ?
Geblokkeerd door : 0
Favoriet bij : 7 ...wat een mooie wave:) En n?gmaals dank voor dat nummer van Soulsavers, is een van m'n favo's nu xX @wel, het gaat zoals het gaat. Misschien is het ook gewoon een sociologisch gegeven. Geen idee eigenlijk. Metaplace is tenslotte ook ten onder gegaan aan soortgelijke ontwikkelingen. en als er ook nog zoiets als democratie..dan heb ik daar een schurft aan!..Omdat WIJ dat vinden!!! wie zijn wij vraag ik me altijd af..de meerderheid??? Vaak heeft een minderheid het grote werk gedaan om de vrijheid te beschermen of te redden..maar ja.. Er moet veel en veel meer gemuit worden!!! de straat op en schelden razen en tieren! Anders krijgen we zo`n pvv uiting..kat in het donker knijpen mentaliteit en zo..
Nick Cave heeft zijn literaire ambities nooit onder stoelen of banken gestoken. Terecht wordt hij alom beschouwd als een van de meest begenadigde tekstdichters van de afgelopen decennia. Maar het schrijven van een roman is toch andere koek. Zijn eersteling And The Ass Saw The Angel was loodzwaar door een overdaad aan beeldspraak en bijbelse symboliek. Doordat het verhaal zich afspeelde in het diepe midden zuiden van de VS (het land van de blues) deed het ook erg Faulkneriaans aan. Interessant om te lezen, de bekende thema's komen aan bod (sex, dood, religie, goed en kwaad), maar de bombastische schrijfstijl komt beter uit de verf in 's mans songteksten dan in een dikke roman, die na een tijd begint te irriteren. Het duurde zo?n beetje twintig jaar voordat er een opvolger gereed was. Vergeleken met zijn eerste roman is het schijnbaar losjes geschreven The death of Bunny Munro lichtvoetig, bij vlagen hilarisch, maar vooral prozaisch. Als lezer vraag je je onwillekeurig af waarom je je zou willen verdiepen in de drankzuchtige colporteur en seksmaniak Bunny Munro, een smakeloos personage dat de mythische proporties van Cave?s gebruikelijke protagonisten totaal mist. Voor veel meer dan geobsedeerde fantasie?n over de vagina van Avril Lavigne en de kont van Kylie Minogue is er namelijk geen plaats in de hersenpan van Bunny Munro, die de hele dag zijn lul achterna loopt. Dat het boek toch voldoende boeit, komt door de 9-jarige Bunny junior, waarvoor senior moet zorgen na de zelfmoord van zijn chronisch door hem verwaarloosde vrouw. Omdat hij niet weet wat hij met zijn zoon aan moet, neemt hij hem mee op een roadtrip langs de zuidkust van Engeland. Terwijl hij huis aan huis parfums en handcr?mes probeert te slijten en ondertussen ook zijn client?le tracht te verleiden tot een wip, wacht Bunny jr met zijn encyclopedie op de achterbank van de Fiat Punto. Terwijl een meisje dat op straat speelt hem verteld dat ?zjin vader zijn lul in haar moeder steekt? zoekt Bunny Jr geborgenheid in een wereld van weetjes uit zijn encyclopedie, probeert hij krampachtig trots te zijn op zijn vader en doet zijn uiterste best doet genegenheid te winnen zonder een mietje te lijken. Ondanks deze vertederende passages die de lezer tot de ernst van de realiteit dwingen, heeft Cave?s eigen versie van Arthur Millers beroemde Death of a salesman veel weg van slapstick, een tekenfilm waarin de protagonist keer op keer bont en blauw geslagen uit de door hem gezochte huizen geknikkerd wordt en lichamelijk en geestelijk steeds gehavender zijn einde nadert. Toch loopt de hellevaart van de handelsreiziger uit op een loutering: de hellegang brengt vader en zoon dichter bij elkaar. en Bunny senior vindt op het nippertje genade als hij tot inkeer komt en vergiffenis vraagt. Dat maakt Bunny Munro eigenlijk wel tot een heel moralistisch boekwerk: dat komt er nou van als je alleen maar je lul achterna loopt. ?Heb lief of sterf?, murmelt Bunny ergens vlak voordat hij dood gaat en daar is eigenlijk niets tegen in te brengen. Maar moeten we Bunny Munro dan lezen als een parabel over onze door en door geseksualiseerde samenleving, waarin onze verweesde kinderen moeten opgroeien? In ieder geval kan het hele boek integraal genomineerd worden voor de 'Bad Sex in Fiction Award'. Hoewel het boek - ondanks of dankzij de seksuele monomanie - als een trein leest, maakt het boek ondanks de aanwezige lagen een wat vlakke indruk, wellicht omdat uit een wat morsig oversekst SBS-type met een dikke gouden ketting om zijn nek niet zo gemakkelijk een Josef K. of een Raskolnikov groeit. En ook om bij Cave te blijven geen Stagger Lee, Robert Moore of Betty Coltrane. Hoewel Cave graag serieus genomen wil worden als schrijver, staat zijn literaire productie niet alleen kwantitatief maar ook kwalitatief in de marge van wat de man ons op muzikaal geschonken heeft. En als verhalenverteller hoor ik hem veel liever in murder ballads als Stagger Lee of O'Malley?s Bar of het prachtige epos The Carny van Your Funeral, my trial .
Ventiel IV
Zwaarddrager
Charlie
Charlie
