18 - 08 - 1999 Van mannetje tot Man
"Hallo, hallo mannetje. Wat denk je, wordt het nog volwassen worden dit jaar of wacht je nog een jaartje?" "Als ik de prognoses bekijk, is het verstandiger om nog een jaartje te wachten of misschien wel twee jaar, want het klimaat is nog ongunstig." De "Dienst der Volwassenheid" informeert elk jaar bij de laatkomers of ze nu eindelijk tot de volwassenen gerekend kunnen worden. Meestal is 21 de leeftijd, 22 kan ook nog, maar op 23 jarige leeftijd word je echt geacht volwassen te zijn. Na 25 jaar is de grenst bereikt, wanneer je dan nog niet volwassen bent geworden, wordt er accijns geheven op je jeugdigheid. "Zo, zo mannetje. Kijk is wat je daar hebt laten liggen, je jeugdigheid, zou je dat niet een keer opruimen. Het begint namelijk al aardig stoffig te worden." "U hebt gelijk meneer, maar ik mocht nog een paar jaartjes wachten en ondertussen heb ik mijn jeugdigheid, maar even in de kast gestopt." "Maar mannetje, als je nog een paar jaartjes wacht op je volwassenheid en je jeugdigheid al in de kast gestopt hebt, wat ben je nu dan?" "Niets meneer, maar ik heb geduld." De lichamelijke aangelegenheid was al achter de rug, nu het geestelijke nog. Daarom ging het mannetje naar de Universiteit der Volwassenheid. Op de Faculteit van het Niets leerde hij zijn eigen persoonlijkheid en maatschappelijke positie kennen. "Zoals jullie allemaal al gemerkt hebben, behoren jullie tot niets." Professor Man sprak tot de mannetjes met een diepe, dreigende stem. "Jullie hebben je jeugdigheid tijdelijk opzij gezet en wachten op het volwassen worden, dat heeft pre-adultieve consequenties, nietwaar." Een van de mannetjes stak zijn hand op. "Zeg het maar, mannetje" "Hoe kan het zijn dat dit alleen voor mannetjes geldt, er zijn toch ook wel vrouwtjes die niets zijn" "Dat is een psychosociale kwestie, mannetje. De leeftijdsgrens is nou eenmaal 21 tot uiterlijk 23 jaar voor zowel mannetjes als vrouwtjes. Vrouwtjes halen deze criteria zonder uitzondering" Twee jaar later behaalde 20 van de 30 mannetjes de volwassenheid en konden ze zich Man noemen. Ook het mannetje, wat eerder aangesproken was door de Inspecteur van volwassenheid, was geslaagd. Eindelijk was hij volwassen en mocht zich nu Man noemen. Omdat er nu meer Mannen waren, die allen een maatschappelijke positie bekleedden, kreeg Man om misverstanden te voorkomen een chip ge?mplanteerd, met een persoonlijke code erop. Trots ging Man met code: AQ2134890 alle maatschappelijke gebouwen en dienstverlenende automaten langs om het te testen. Dit was zijn feestje om Man-zijn te vieren. "Dat is een psychosociale kwestie, mannetje" Dreunde er nog steeds in z'n hoofd. Hoe zat het dan met die vrouwtjes die zonder uitzondering vrouw werden. Man was daar wel benieuwd naar. Aan z'n nieuwsgierigheid werd al snel gehoor gegeven. Op een dag, tijdens het bekleden van zijn maatschappelijke positie, was daar Vrouw. Vrouw was heel anders dan alle Mannen, er leek een soort van autoriteit van uit te gaan. Niet dat ze die autoriteit bewust uitoefende, het was een natuurlijke autoriteit. Met alle moed die hij kon verzamelen (hij moest diep graven want de moed was diep in z'n schoenen gezonken) sprak hij Vrouw aan. Het eerste waar hij op kon komen was de vraag naar haar maatschappelijke positie. Deze vraag lag, naar zijn gevoel op redelijk neutraal terrein, dus die kon hij haar wel stellen. Vrouw antwoordde kort maar trefzeker: " Dat is nu niet aan de orde, daar komt u later wel achter." Man bleef desolaat achter en voelde zich langzaam wegkwijnen, zoekend naar de moed waarvoor hij een boortoren zou moeten huren om het op te diepen. Man had na het behalen van zijn volwassenheid een redelijke maatschappelijke positie verworven. Hij werd assistent-controleur volwassenheid. Hij moest niet alleen samen met de controleur op huis bezoek, maar ook moest hij adressen controleren van mannetjes waar bijna accijns op hun jeugdigheid werd geheven. Dit was een belangrijke taak. Vaak moest hij vergaderen met verschillende inspecteurs en controleurs over individuele probleemgevallen, die al de 26 waren gepasseerd en nog steeds niet volwassen waren geworden. Dit waren zonder uitzondering altijd mannetjes.
17 - 07 - 1999 Aan de rand
Gevlucht voor de verbouwing van mijn huis, heb ik mijzelf neer geplant achter het gebouw van Radio M aan de waterkant. Zoals wel vaker heb een rusteloos moment. Een moment waaruit ik veel inspiratie zou kunnen halen, maar het enige wat eruit komt is datgene wat er in me opkomt. Uit het gebouw komt veel muziek. Op een zeer irritante wijze zijn ze de muziek en jingles aan elkaar aan het mixen. Dit zou ook het moment kunnen zijn dat ik eindelijk een script ga schrijven voor de film die ik met Harold zou gaan maken ( beter gezegd ga maken, want ik ben ervan overtuigt dat het gaat gebeuren). Harold komt tenslotte vanavond langs. Ik heb het gevoel dat ik de hele avond (tot dat ik niet meer kan zien wat ik schrijf) zal blijven zitten. Dit omdat ik tot rust moet komen. De reden dat ik tot rust moet komen wordt telkens gecamoufleerd door mijn eigen gedachtes. De laatste paar maanden ben ik flink heen en weer geschut door mijn eigen emoties. Eigenlijk had ik moeten wachten, want ik had met een aantal mensen afgesproken. Het duurde te lang en ik houd niet van wachten, dus vluchtte ik letterlijk weg. Het kan me ook niet schelen dat ik eigenlijk nog eten had moeten kopen, ik eet wel wat later. Gelukkig is de muziek uit het Radio M gebouw opgehouden. Het enige wat ik nog hoor is het ruizen van de wind en eenden die in het water spelen. Af en toe komen wat fietsers voorbij en ik hoor ik de vogels tjirpen. Waarom voel ik die onvrede? Waarom voel ik me niet gelukkig? Terwijl ik alles heb wat ik wil en mijn keuze vrijheid onbeperkt is. Ik ben blij dat ik nu gewoon opschrijf wat er naar boven komt, maar tegelijkertijd ontevreden omdat het bijlange na niet een basis vormt voor een boek of een script. Genoodzaakt door onvrede, moet ik mijn onsamenhangende gedachten flarden, vanavond door drank in de kroeg, vernietigen. "Er lafjes tegen aan hangen" is telkens wat er gebeurd, omdat ik te bang ben mijzelf te verliezen in iets of iemand. Soms voel ik me aan de rand geschapen, omdat ik de ziel niet in het hart kan treffen. Het is raar maar wanneer er mensen langskomen voel ik me niet gerechtvaardigd hier te schrijven. Ons huis wordt mooi en steeds mooier. Het is een fijn huis. Het zou wieltjes moeten hebben, zodat het kan gaan en staan waar ik wil. Ik bedenk me nu (me steeds gelukkiger voelend) dat ik dit vaker moet doen, gewoon eventjes wegvluchten van alles en iedereen om me heen. Het brengt me tot rust en ik geef eindelijk de aandacht aan mijzelf die ik zo nodig heb. Ik vraag me wel eens af, ben ik de enige die zo denkt of denkt iedereen anders? Zijn mensen ook ontevreden, maar durven ze dat gevoel niet te erkennen en vervallen dan juist in alles wat er helemaal niets mee te maken heeft. Ik zat net te denken hoe het verder zou aflopen met Seneka Jade, zou ze begrijpen wat ik geschreven heb of zou ze mij dan juist mijden. Ik denk wel dat ik moest schrijven wat ik heb geschreven, anders zou het blijven hangen in algemene en oppervlakkige shit en daar ga ik geen tijd aan verspillen. Net als bij Carolyn, zij wil algemene praatjes en die kan ze dan ook krijgen (oh oh, het wordt nu toch een dagboek tekst, maar dit kan ik heel goed verweven met mijn project idee, want dat is ook gekoppeld met "het leven") Ik heb het gevoel dat het verspeelde energie is, wanneer ik aan haar energie zou verspelen, dan liever niet dus! Het enige wat ik wil is diepgang met mensen en daaruit kan algemeen gelul komen. Eerst diepgang dan de rest en niet andersom. Beter en beter voel ik me nu, nog effe een paar uurtjes blijven zitten en roken?????.. Echt goede vibraties heeft deze plek, niets van klote invloeden kan me hier beroeren. Een strakke actie was het om niet te wachten tot ik mijn blackbook uit de oefenruimte terug heb, maar gewoon naar V&D te gaan en een leeg schriftje kopen. Ik denk dat op dit moment de eenden mij dichter durven te benaderen dan wat voor menselijke invloeden dan ook ( zelfs een blaffende hond kwam niet dichter dan in een straal van 4 meter naar me toe). Verder roken??.. Nu is het echt stil (zelfs geen geraas van auto's). Het is ongelofelijk hoe je stemming kan omdraaien in 1 uur, ik voel me gelukkig (en het is ongelofelijk hoe slecht mijn Nederlandse grammatica geworden is de laatste jaren, door de spellingscontrole op de computer heb ik daar ook niet mijn best op gedaan om dit te verbeteren, is het ongelooflijk, ongelofelijk of ongeloofelijk?). Nog even een peukje opsteken denk! Terwijl ik net mijn gedachten voorbij laat schieten merk ik dat er op nog geen twee en een halve meter van me vandaan ( in de boom waar ik tegenaan zit) een kraai zit. Wanneer ik dit opschrijf loopt hij luidkeels te schreeuwen. Nu loopt hij vlak bij op de grond, mij nauwlettend in de gaten houdend. Ik zag dat hij als z'n voedsel in z'n bek hield en dat, aan de overkant van het water, aan zijn jong gaf. Nu het eten van de meeste mensen is gezakt, is men aan de overkant van het water aan het slachtballen, de kraai zoekt een veilig heenkomen. De enige plek die hem nog bevalt is boven in de antenne van het radio M gebouw. Plots is iedereen aan de afterdinner wandel, honden plassen tegen mijn boom en er is een groot blaf orkest aan de gang. Tussendoor wordt dit afgewisseld met: "kom dan, pak de bal en hier". Terwijl de honden met plezier in het veld rennen, staan de baasjes wat apathisch voor zich uit te staren of de honden op hun blaffen te bedienen met stokken en ballen. Ik merk nu pas wat je beleeft als je uren op dezelfde plek zit en alleen maar waarneemt wat er gebeurd. Normaal sta je hier niet bij stil en dit is nog een stille plek, kun je nagaan wanneer je in de stad aan het waarnemen bent, maar daar had ik nooit de kraai van zo dichtbij kunnen bekijken. Eh????..roken! Als ik naar de stokjes werpende baasjes van de honden kijk, dan merk ik dat er een evenwicht is tussen het plezier van de baas en het plezier van de van de hond. De baas gooit de stok op onnoemlijke plaatsen (bijv. in het water), waardoor de baas plezier beleeft aan de strubbelingen van de hond. De hond daarentegen wordt beloond, wanneer hij de stok na veel worstelingen bij zijn baasje brengt, door een aai over de bol en met woorden op kinderlijke toon als: "Kom maar, goed zo, zoek, braaf, enz.". De hondenbezitters vinden elkaar tijdens de wandelingen, er wordt kennis gemaakt en afspraakjes geregeld. De honden worden doodgeknuffeld met als beloning een hapje. Nog niet roken????? Tja het beschrijven van literaire teksten over dagelijkse beslommeringen is een hele kunst. De eerste glimbroekjes zijn de vetrollen van hun net genuttigde maaltijd aan het weg trimmen. De honden bezitters maken het steeds moeilijker voor de hond. "Kan ie lekker zwemmen", een hele triatlon moet de hond afleggen en de baasjes blijven op het droge. Nu nog een shagje of?????.weg gaan, want het gespetter en geschreeuw komt mijn strot uit.
22 - 05 - 1999 Escapades
De beloofde escapades met vrouwen bleven uit, niet dat ik er weerzinwekkend uitzag of dat ik met geen woorden hen kon beroeren, maar het kwam meer door mijn onvrede, de onvrede om mijn persoonlijke frustraties te camoufleren, onder een dekmantel van allerlei onbezorgd gelal in de ruimte. Hoe zou ik zo mijn persoonlijke identiteit nog kunnen verdedigen, wanneer ik mijn "echte" ik, dood zou relativeren tot een hoopje kwal met botten? En dat was nog maar het begin, want contacten had ik genoeg. Wandelende psychiater was ik, die zo goed kon praten en waar iedereen zich zo op z'n gemak voelde. Ondertussen werden mijn gedachtes gedreven tot moord en doodslag, 24 uur durende verkrachtingen, waarbij menig oorlogsmisdadiger jaloers op kon zijn. Het enige wat me in de weg lag was het eeuwig dwingende en sijpelende geweten, die mijn drang verwoeste tot huis, tuin en keuken gelul. Een paar schnabbels hier en daar kwamen wel voor, maar mijn dorst naar meer aandacht, seks en vertier, waren daardoor niet gelest, het enige wat meestal overbleef van een gesprek, was een glimlach van erkenning, evt. aangevuld met een tekst als: "ik kan altijd zo goed met je praten" of "Je bent als broer (of nog erger vader) voor me". Een knal voor je kop kan je krijgen trut!
Hersenspinsels
Voordat de weblog's en alle andere variaties daarop als paddestoelen uit het weblandschap schoten, schreef ik teksten in een schriftje. Deze teksten zette ik later in de computer en zo onstond 'hersenspinsels' een verzameling ongeordende proza, poezie en gedachten flarden die ik tussen '98 en 2004 heb geproduceerd. Ik ben aan het overwegen om ze hier neer te zetten. Alleen ben ik bang dat alles wat ik nu ga schrijven niet beter wordt dan toen. Zo voelt het nu; alsof ik m'n schrijfgenen weer wakker moet schudden.
Gewoontes (powerpoetry uit 1998)
Gedwongen door gewoontes, Barst ik van woede. In onnatuurlijke poses, Die mijn kwaadheid voeden, Wil ik trappen, slaan, verbouwen, Zonder er verder om te rouwen, Kleinzerige, zeikerige, rotkoppen, Die mij proberen vol te stoppen, Met shit zonder pit. Wat probeer je te zeggen En woorden in mijn mond te leggen. Kijk naar je eigen sores, Anders leer ik je mores. Nadat ik je eerst heb onder gescheten, Laat ik de aasgieren je kaalvreten. Waar zijn je praatjes, zonder de bekende gaatjes? Het klinkt stil, zelfs geen gil. Maar als ik je zie rennen, Zal ik je mennen En je vertrappen onder mijn hoeven, Zodat je verder in de stront kan vertoeven. Bemoei je toch met je eigen zooi, Nu is het uit met jou geklooi. Ik schiet je dood Of zet je op water en brood. Nu de volgende pati?nt: De media probeert je te manipuleren En met de kijkbuis je te indoctrineren, Want 's avonds na acht uur, Openen de commercielen 't vuur, Met dertigduizend soaps, zo terloops, Om je eigen problemen te verhemelen. Lekker verdooft, van gedachtes berooft En de reclame doet wat die belooft, Maar kom je even later bij de shop, Blijkt het een flop op en top. Na een uurtje of twee achter de T.V. Zijn je hersens gesloopt en je mascara verloopt, Als een verrotte pompoen, een vegeterende oen, Wat kan die T.V. al niet met je doen.
Pageviews : ?
Geblokkeerd door : 0
Favoriet bij : 1
