postbezorgen

2007-02-17

Winstmaximalisatie. Ineens was het woord er. Op de lippen bestorven van iedereen zonder talent, ambt of ambacht, oftewel ?het bedrijfsleven?. Ik ben het tegengekomen in de visionaire werken van Alvin Toffler (wie kent hem nog?) en rilde bij het perspectief dat hij schetste. Nu ken ik het verschijnsel van nabij. Ongeveer twee jaar geleden ben ik ingegaan op de werving van wat zichzelf het op een na grootste postbedrijf van nederland noemt. Negen maanden lang scheurde ik door een mooi stuk binnenstad, om daar zo?n beetje iedere deeltijdkapper, fetishstore en patatbakker nieuwe aanbiedingen van een grote computermaker, iedere verzekerde bij maatschappij X een kilo lifestylegarbage en een handjevol muziekfanaten hun Oor te bezorgen. Ik werd betaald volgens een inventieve systematiek: ik werkte voor dit bedrijf, kreeg hun post met bakken aangeleverd, sorteerde het en reed het uit (de vergelijking met mest dringt zich op voor wat je zoal moest verspreiden). om onder de werkgeverslasten uit te komen werd door de werkgever gedaan of je geen werknemer, maar opdrachtnemer was: een soort freelanceconstructie, maar dan aan de absolute onderkant van de arbeidsmarkt. je kreeg betaling op stuksbasis (effectief tussen de vier en tien ballen per gewerkt uur, bruto) en de werkgeverslasten moest je zelf regelen. klinkt niet echt riant, h?? O ja, ze zagen een tasje om post mee aan je stuur te hangen voor een eindejaarsgeschenk aan en je mocht meebetalen aan de werkkleding... Intussen werk ik bij het grootste postbedrijf van dit land. Hier zijn de geluiden heel anders: er wordt winst gemaakt, maar uit alle macht worden de voltijders bewogen om ander werk te zoeken (beveiliging, politie, transport, verzin het maar), want naast de krimp van de markt op zich snoepen de nieuwe bedrijven ieder jaar nog een stukje van de bizniz af. Hier hebben we de economische gevolgen van de maximalisatiemanie op een presenteerblaadje: fatsoenlijk betaalde voltijders die hun bestaanszekerheid weggevreten zien worden en aan de andere kant investeringsmaatschappijen of buitenlandse monopolisten die het werk laten doen door lieve mensen (scholieren, vutters, etc.) die te zwak staan om zich tegen hun uitbuiting te weren, of het allang mooi vinden om een grijpstuivertje te verdienen. uiteraard hoeven we niet naar Balkenende en zijn plutocratische souffleurs te kijken om de rot te keren. zien jullie het perspectief? meneer de ?durfkapitalist? rijdt Rangerover en de rest mag fietsen. Aan de afbraak van het sociaal-economische weefsel van het land hebben deze mensen geen boodschap, want er telt maar ??n ding? kunnen jullie raden wat? het verbijstert me hoe weinig de rijken in dit land gehaat worden.

opperwezens

2007-02-15

dit is een onderwerp waar ik zo kort mogelijk over wil zijn: god is een begrip om snel te vergeten en nooit meer aan te denken. laat in godsnaam nooit meer iets in gods naam gedaan worden. geloof niks, denk zelf.

eugenetica

2007-02-15

wat maakt zoveel wetenschappers toch tot zulke dwazen? ongeveer net zo waanzinnig als het plan om de verstikking van deze planeet tegen te gaan door grote aantallen mensen de ruimte in te schieten is het idee om de soort te verbeteren door aan genetisch materiaal te sleutelen. De ontwikkelingen in de genetica mogen dan hard gaan, een van de zekerheden die blootgelegd zijn is dat genendragers een levensduur hebben die voor het grootste deel bepaald wordt door de lengte van hun uiteindjes: chromosomen die te kort worden (ze slijten bij duplicatie) geven fouten en worden uiteindelijk nutteloos, want niet meer reproductiegeschikt. Tot zover het idee?le klonen? Mooi dus, interessant en o zo knap, knippen en plakken, maar meer dan een marginaal middel is het niet. En dan: het bewerken van genen is zo kostbaar, dat het nooit meer dan een speeltje van de allerrijksten kan worden en daarmee dus irrelevant is als middel ter ?verbetering van de bevolking?. Om het kras te zeggen: de enige praktisch uitvoerbare eugenetica is voorkomen dat de verkeerde mensen zich voortplanten. ga er maar aan staan?

missmes

2007-02-14

hoe lang kan het duren? ik ben er nog lang niet aan gewend: de eerste favoriete die rust in vrede? ik ben geen man voor openbaar rouwbeklag, en ook geen exhibitionist die zijn kans schoon ziet om de aandacht te vangen met trivialiteiten. mijn gevoelens jegens haar zijn jullie zaak niet. daarom liever, voor jullie leesplezier, een licht bewerkte kleine conversatie van de Grote Dame, op de toon die haar bekenden zo dierbaar was? "Heb ik je dat droevige verhaal over m'n oto nog nooit verteld? kReed in n deelauto vd buurman. Fiat Punto met mos op t dak. Klein autootje, dus dikke vrouw in blik. Mocht toen dus n echte, nieuwe oto uitzoeken. Jarig gevoel. Na omzwervingen koos ik dus n zilvergrijze C5. Cool en groot, dus kleedt lekker af. Moest 3 lange, lange maanden wachten. Op dinsdag belt de garage. Oto is gearriveerd. Moet nog ff cd-speler worden ingebouwd ofzo. Overmorgen kan ik em ophalen. Jip jip hoera. Volgende dag belt garage weer: er is ingebroken. Dieven hebben mijn C5 gebruikt om de pui vd garage eruit te rijden. Andere auto er achteraan. Politie ziet C5 zonder nummerbord rijden en denkt: he da's gek. En gaat dr achteraan. Rijdt de C5, Mijn C5, klem en arresteert de dieven. C5, mijn C5, total-loss. En ik had em nog nie eens met 1 vinger aangeraakt!!! Ik kon kiezen: nog eens 3 maanden wachten op n zilvergrijze, of de donkerblauwe nemen die ze tegelijkertijd hadden besteld. t Laatste maar gedaan. 2 bloemstukjes gekregen omdat ik in feite 2 auto's had afgenomen. Welnee, verzekering betaalt. Maar k ben nu wel verzekerd van n voorkeursbehandeling. And god knows I need it. t korte antwoord is dus: oto is donkerblauw, maar k had eigenlijk n zilvergrijze gewild. Nou ja. Had nog niet zolang m'n rijbewijs en C5 was n stuk groter dan de Fiat Punto en de parkeergarages zijn hedentendage verdomd krap. Ik rij nooit iemand aan. Nooit iets anders dan blikschade. Maar dat, zeker t eerste jaar, wel met grote regelmaat. Had ik em net n week terug van t schadebedrijf, zie ik n pilaartje over t hoofd: hele zijkant weer aan gort. Bel t schadebedrijf, zegt de vrouw aan de telefoon: "Maar die stond hier toch vorige week?" Ja, en nu weer helemaal stuk, stom... Zij troostend: "Maar t is ook n grote oto. Is ook m?eilijk." Normale mensen krijgen bij de garage n kopje koffie aangeboden. Bij mij is t: "He wijffie, ben je dr weer? Je weet wel waar de koffie staat he?""