Een graf op Montmartre
Hij werd op 20 februari 1856 door een klein aantal getrouwen begraven op de cimetiere Montmartre, op zijn verzoek zonder poespas en zonder kerkelijk ritueel. Keine Messe wird man singen, Keinen Kadosch wird man sagen. Nichts gesagt und nichts gesungen Wird an meinen Sterbetagen. Montmartre, met zijn bustes, mosoverwoekerde grafstenen, kapellen en kapelletjes, is het meest decoratieve en minst overzichtelijke kerkhof ter wereld. Hij moest, volgens de plattegrond, ergens in de buurt van Stendhal liggen in de buurt van de aveneue Berlioz. Ook hem, de componist van Symphonie Fanatstique, betuig ik mijn respect. Een tiental meters verderop, op een marmeren sokkel, het moegestreden hoofd licht gebogen, spinnewebben in zijn baard. Ik zie een geranium, een begonia, een bosje rode rozen en een vetplant. Eerdere bezoekers hebben een nauwelijks leesbare korte zin, naam en plaats op de grafwand achtergelaten. Vele van zijn tijdgenoten liggen elders in de stad, hij prefereerde een tombe op Montmartre: deze ''woning met uitzicht op de eeuwigheid, maar de buren zijn rustig en garanderen een ongestoorde slaap''. Twee Duitse toeristen maken een foto van zijn marmerbleke hoofd. De geportretteerde kijkt gehoorzaam, zonder zich te bewegen, in de lens. In de sokkel het eerste kwartrijn van het beroemde, gebeitelde gedicht Wo. Wo wird einst des Wandermuden Letzte Ruhestatte sein? Unter Palmen in dem Suden, Unter Linden an dem Rhein? Werd ich wo in einer Wuste Eingescharrt von fremder Hand? Oder ruh ich an der Kuste Eines Meeres in dem Sand? Immerhin, mich wird umgeben Gotteshimmel, dort wie hier, Und als Totenlampen schweben Nachts die Sterne uber mir. Met lege handen sta ik voor zijn laatste rustplaats, geen geranium, geen roos, begonia of vetplant bij de hand. In mijn herinnering blijft deze grote, ironische criticaster van het Duitse land.
5 december
toen ik vanmorgen opstond had ik plots een uitgesproken zin om te gaan rijmen. ik zat ook met een pak gevoelens die, dacht ik, zich meer door klanken lieten lijmen dan door wat logica. 't ging over jou en mij en over horen bij elkaar van wat niet langer kon en over domme trouw aan wat nooit eindigde, alleen begon, en over het voorbijgaan van de dingen en over het verdriet dat altijd blijft en over eens een avond bij seringen waarop je niet meer denkt, maar lijf-aan-lijft. ach zie mijn vers hoe vol van schemeringen, ach zie mijn rijm hoe droevig het verwijft over op zich zo mannelijke dingen zoals pakweg, een roede die verstijft. Herman de Coninck
Zelfportret
Je ziet een man in de tuin hij lijkt verzonken in zichzelf die man ben ik, ik weet het maar als je lang kijkt naar een foto van jezelf verval je in gepeins - wie je bent en wie je bedoelt als je ik zegt, enzovoort ik kijk en kijk in dat gezicht en inderdaad - ben ik dat? over het ik is veel nagedacht ook door mij, maar de meningen lopen nog steeds ver uiteen ook die van mij - zoals dat gaat met woordew die niet kunnen worden begrepen, door niemand niemand heeft ooit zichzelf gezien maar het verlangen blijft naar het onzichtbare ik je zoekt in wat er van je overbleef een man in de tuin
Verkadefabriek
Misschien heb je vanavond niets anders te doen misschien is het prettig om te horen misschien is het hier warmer dan buiten misschien is het goed voor je opvoeding maar denk niet dat het bestaat: deze woorden, muziek, po?zie als een wolk tevreden verbeelding wat dat dan ook mag zijn Binnen een straal van 1000 meter krijgt misschien jouw vader op dit moment een hartaanval, worden voorbereidingen getroffen, koffie gezet, brood gesneden, ongewenste kinderen verwekt, nu maakt de nachtploeg zich gereed om zich in het stinkend vismeel in het zweet te werken bij Koudijs Veevoederfabriek, nu binnen een straal van 1000 meter om dicht bij huis te blijven, hier waar het congres danst op een progressief muziekje. Kunst is stilering, of een gebrek daaraan. In een hoekje met een boekje, lees eens hoe bedroefd ik mij voel, kijk eens naar Renoirs naakten, waarvan iemand zei Ik krijg er een stijve van maar klaarkomen is er niet bij en lach niet, want dit is een doodernstige zaak, dit is een wolk tevreden verbeelding wat dat dan ook mag zijn, iets dat je niet kunt eten, iets dat geen einde maakt aan het urenlang sterven op de enige zaal waar nog licht brandt, maar misschien is het prettig om te horen, misschien heb je vanavond niets anders te doen, misschien regent het buiten en zit je hier lekker droog, maar denk niet dat dit bestaat, dit zijn luchtige woorden, wolken verbeelding, terwijl de nachtploeg zich met thermosflessen koffie wakker houdt tussen het stinkend vismeel in Koudijs Veevoederfabriek, nu maar niet hier. Hans Vlek uit: Een warm hemd voor de winter
Berlijn
En op dit plein was 10 mei 1933 de grote boekverbranding. In dit huis werkte Carl von Ossietzky, daar, in die stille straat, woonde Stauffenberg, en in dit geheimzinninge landhuis, dat met die zuilen, daar werd de Wannsee-Konferenz gehouden, een villa met heerlijk uitzicht over de Wannsee. En zo ken ik nog vele, vele machteloze plekken en wat dan nog. Waarom zou ik ze allemaal opsommen. Voor ik het weet ben ik een onbetaalbare, maar jammerlijke reisgids. Het is vreemd toeven in een stad vol mensen en muren met kogelgaten. Armando
Pageviews : ?
Geblokkeerd door : 0
Favoriet bij : 1
Mhirr
w3lk liedje hoort -voor jou- onlosmakelijk bij Happy? is d'r 'n songtext die Happy's lading dekt? hoe verklank jij Happy? wat hoorde je tijdens je eerste of je leukste Happy-deet? Happy is straks kwijt... dus meel me via wi3w3lk@gmail.com d?t e
Ploek...
Waarschijnlijk wel~als ik het niet vergeet~Den Bosch is maar een half uur treinen vanuit Nijmegen. Dat scheelt.
*merel*
dat bedoel ik, je hebt niks (meer) persoonlijks te zeggen behalve citaten, het is lucht voor mij inmiddels
