boer
Ben er nog niet helemaal bij. Sofie loopt over het fietspad een fietser voor de wielen. 'Klootzak' en 'Lul, hou dat beest aan de lijn' zijn mijn deel. Ik roep terug dat 'ie daarom nog niet hoeft te schelden. 'Boerenlul', mompel ik. De wereld houdt geen rekening met me. Ik wil even niet redelijk zijn. Ik maak me boos en voel me verdrietig.
afscheid
Met Sam in Amersfoort afgesproken om samen naar het afscheid te gaan. Dag ervoor witte seringen en lelies uitgekozen als eerbetoon voor een dame die me diep kon raken. Ik ben geroerd als de bloemiste van 'de eeuwige lente' zegt het boeket erg mooi te vinden. Ik ben ruim op tijd wakker om kleren te strijken, trui uit te zoeken, nog even happy te lezen. Tot ik me moet haasten, tas niet kan vinden, raas door huis en op fiets, paar honderd meter verder ontdek dat portemonnee nog thuis ligt, opgehaald en weer op weg, nogmaals omkeer want bloemen nog in vaas... Ik trap zo hard ik kan, zie de trein voor mijn neus wegrijden. Een trein later dan maar, erop hopend dat de ceremonie niet stipt om 11 uur begint. In Amsterdam nemen we een taxi, Sam weet de weg. Als we aankomen zijn ze al begonnen. Miss' beste vriendin haalt dierbare herinneringen op. De zaal is er een als uit een droom: boomdikke pilaren links en rechts, deels geplamuurd, deels verveloos, net als de wanden met oorspronkelijk hout en tijdloos stuc. Door de hoge ramen zie je de Keizersgracht. In een ronde nis aan het eind van de zaal hangt de flamboyante foto van Miss, genomen in een welving van een reusachtige gele teddybeer voor het Boymans-van Beuningen. Een foto vol leven, lef en spot. En liefde, dat ook. Eronder de kist, recht, groot, transparant wit gelakt. En stralende bloemen die spreken van bewondering en dankbaarheid. De zaal is afgeladen, velen zijn in het zwart. Ik herken wat happy's en mensen uit Miss' vriendenkring. Er volgen rauwwarme klanken uit altsaxofoon en klassiek gitaar. Sprekers en spreeksters volgen elkaar op - roerende herinneringen, komische anekdotes, wijsheid en onmacht over het onacceptabele. Er zijn boekjes gemaakt voor alle gasten, kleurrijke geschenken met gedichten, foto's, verhalen, knipogen en stiltes, en zelfs een recept voor zoetzure komkommer. Afscheid nemen, liever van een levende foto dan van een houten kist. Ik zit en geef het de tijd. Het is mooi geweest. Beneden in de foyer is koffie en thee, sandwiches en veel geroezemoes, er is geen doorkomen aan. Ik ga zitten bij een bekend gezicht dat mij niet herkent, de man klemt zich verdwaasd vast aan zijn sigaret. Verder aan tafel ex-collega's van Miss, jong uitziende vrouwen uit de journalistiek. Ze wisselen anekdotes uit, lachen, ik lach mee. Uit een tasje komen foto's van vroeger, beschermd door keukenpapier maar evengoed gekreukt. Ik kijk mee en ik geniet stil. In deze levendige massa zou Miss zomaar kunnen opgaan, pratend, lachend, genietend. Ik voel een zachtheid over me komen, zie facetten van Miss terug in haar vrienden, expressieve kanten, en introspectieve. Eigenschappen die ik bewonder en wil blijven koesteren, in anderen en in mezelf. Met Sam nog even zitten staren naar het voorbijkomende leven, vanuit de serre van een caf? aan het Spui. Elkaar vragen gesteld over de dood en daarna, de liefde, en nog wat gestaard naar trams, die jongen op die fiets die wel eens een happy kon zijn, dochtertje achterop. Een oudere man op een bankje, fles bier in zijn hand, man er naast met van Gogh tas - toerist? Een dag van indrukken, ik ben er vol van. Ik slaap rechtop tot Enschede, voorlopig wil ik alleen maar slapen.
divae memoriae
donkerpaars rood geel roze roomblank hart groen vlammend kijk mij mond franjetand
voor altijd
Via Sammy lees ik het Parool-artikel over Miss. Het is een mooi en waar stukje. Ook boezemt het me angst in, alsof zo'n stukje in de krant de harde werkelijkheid nog werkelijker maakt. Door zelf te schrijven probeer ik het onvoorstelbare een kamertje te geven waar het in mag wonen. Zo'n krantenstukje valt door een ander luikje binnen, doet me opnieuw schrikken. 'Diva van de wetenschapsjournalistiek' staat erboven. Daar zou Miss vrolijk trots op zijn geweest. 'Ten Slotte - Monique Punter - 1965 - 2007' is het bovenschrift. Dat vind ik zo naar klinken. Liever zou ik zien: Monique Punter - Voor Altijd!
juk an de pielemans
Kers wil me graag wat afleiding bieden, we spreken af in Enschede. Ik lees in de Tubantia op Zondag dat er juist vanmiddag nog een optreden van dichters is in een kunstsalon vlakbij. Het is in een statig herenhuis, de heer des huizes stelt een verdieping daarvan regelmatig open voor kunstuitingen in de ruimste zin van het woord. Er zijn twee dichters en een drummer, het aanbod gaat van prozaisch en romantisch tot tukkers keuvelen over juk an de pielemans. Hilariteit en ontroering wisselen elkaar af. Ik voel me bevrijd door het lachen en heb dorst naar huilen. In de pauze verlaten we het gedruis, wij zijn al vol van alles. De regen driezelt ons nat, de lucht is somber, maar wij zijn nog warm van binnen. Alles een ode aan Miss.
Pageviews : ?
Geblokkeerd door : 0
Favoriet bij : 13
