Ik wil het niet zien, maar het moet hoe die hond en die hand in honderden andere veranderen hoe wij dat niet meer zijn Gedicht Rutger Kopland
Volgens een psychoanalyticus, Jacques Lacan, genaamd zijn wij allen innerlijke verdeeld tussen een "ik" in ons en een "ander" die ook in ons zit. Dat moment is gekomen vanaf we kunnen praten. Een vervreemding van een deel van onszelf. Deze innerlijke verdeeldheid verscheurt ons allemaal. We kunnen het hoogstens ontkennen. Het hoogst haalbare volgens hem is, dat we die innerlijke verdeeldheid herkennen bij onszelf en bij onze naasten. Niet eens dat we die oplossen, want dat is volgens hem niet mogelijk. Misschien is het net zoiets als dat Adam en Eva niet meer terug naar het paradijs kunnen omdat ze van de boom der kennis gegeten hebben. En dat is ook niet erg en alleen maar goed dat ze van die boom der kennis hebben gegeten. Alleen het heeft ze wel uit de aanvankelijke paradijselijke situatie gehaald... Overigens zijn daar anderen die anders denken over de verscheurdheid... Dat is bijv. Carl Gustav Jung. Die gelooft dat je na bewustwording de mogelijkheid hebt om afgesplitste delen van je persoonlijkheid te integreren. De moeilijkheid van die afgesplitste delen is dat ze jou/mij wel beinvloeden, maar dat je/ik er geen controle over heb/t. Het is dan eerder andersom: die delen hebben jou/mij. De integratie van die afgesplitste delen die leidt volgens de aanhanger(s) tot een veel grotere innerlijke vrijheid. Assagioli, de grondlegger van de psychosynthese die gelooft ook meer in de mogelijkheid tot heling op dit punt. Zo iemand als Lacan die gelooft daar dus niet in. Freud ook niet. Die zeggen beide: accepteer de innerlijke verdeeldheid. Dat is het hoogst haalbare. Mocht het onterecht zijn, het geloof in integratie van die verloren of verscheurde delen, dan kan dat wel consequenties hebben. Namelijk dat we dat geloof in die integratie gebruiken als een nieuwe manier om bij onze pijn weg te blijven. Een Freudiaan/Lacaniaan kan een Jungiaan/Assagioliaan verwijten een vluchter voor de realiteit te zijn. En omgekeerd zal een Jungiaan/Assogioliaan een Freudiaan/Lacaniaan verwijten een zwartkijker te zijn... Maar stel dat het waar is dat we die innerlijke verscheurdheid niet kunnen verhelpen, hoogstens verbloemen, dan is het meest positieve het onder ogen te zien ipv het weg te denken of met vluchtige oplossinkjes te werken...
Compromissen, ik vind het een moeilijk onderwerp en ze zijn vaak niet aan mij besteed. Relaties of samenzijn uit kracht en liefde voor elkaar of iets anders gezamenlijks dat voelt aangenaam. Ik wil alleen niet meer mijn hoofd stoten door uit lafheid mijn basiswaarden overboord te gooien voor god weet welke opportunistische redenen dan ook. Wat is de zin van een samenzijn dat ten koste gaat van het welbevinden van de partners? Dan is daar nog zo'n woord als werken aan een relatie. Die instinker, ken je die? Inmiddels ken ik door schade en schande ongeveer wel mijn redenen om dat te willen of om dat niet te willen. Mijn kriterium is niet meer of de relatie er bij gebaat is, bij dat werken, maar of ikzelf er bij gebaat ben. Terug naar het onderwerp compromissen. Het raakt me hoezeer ik mezelf in allerlei situaties te grabbel gegooid heb omwille van allerlei redenen die meestal niet de beste zijn.... Ik ben van nature inschikkelijk en flexibel ingesteld aan de ene kant, maar als ik mijn waarden overboord moet gaan gooien om iets voor elkaar te boksen dan rest mij niets dan er als een tijger bovenop die waarden te blijven zitten. Of ik moet dood willen. Maar voorlopig is dat nog niet zover.
Hoe open kan ik zijn? Welke geslotenheid is me van dienst? Dat zijn geloof ik op het moment mijn basisvragen. Mijn angst bij openheid is dat ik fragmenteer, dat ik uit elkaar val. Bij die gedachte van openheid krijg ik een beeld van een gele kunstmatige vierbladige kasbloem, iets gelijk een versimpelde gerbera, in een mooie open weide met wilde bloemen. Wat heeft die simpele gele kasbloem nodig om zich daar thuis te voelen, terwijl die meer gewend is te wonen in een glazen huis? Nou, dat die aangevreten wordt, dat die met de wind mee leert waaien en dat die soortgenoten krijgt. En zo geschiedt het. Daar zijn ze, de gele broertjes en zusjes die gezelschap komen houden in die mooie weide. Allemaal leren ze buigen met de wind, ze laten zich bewust aanvreten door de beestjes en insecten, wetende dat ze daar tegen bestand zijn of zelfs dat ze er rijker van worden en ze hebben steun aan elkaars spiegeling...
Afgelopen nacht droomde ik dat een oude studievriend, Chris genaamd, me vertelde dat je het onderste stuk van je voet, dat je dat er gewoon af kon snijden. En als je wilde kon je dat stuk er ook weer gewoon aanzetten. Dus ik dat stuk erafgesneden. Hoe dat was? Raar. Mijn voet leek nog steeds een geheel met het stuk eraf. En toch ontbrak iets. Ik wilde het maar snel weer terug eraan zetten. Maar dat ging helemaal niet zo makkelijk als Chris had gezegd... Als ik chocola probeer te maken van die droom dan zeg ik: ik heb me veelal gedragen als een hoofdmens en het contact met de grond een beetje verloren. Dat kent een prijs. Zomaar weer terug dat contact aan te gaan wat ik zolang uit de weg ben gegaan... allemaal achterstallig onderhoud en zo van gevoelens die ook hoorden bij aarden en wie ik ben...
xXX x x xX X x X X x x xX X X x xXXX x xXX X xXX X X xxX X X xx X X xx X X x xxX X x xxX X xxXXxXXxxXXXx xxX XxxXXxxxX X xxxXX xxXXxx X X
Hee daar blote voeten, ik zag dit weekend ergens op een site het blote voetenpad! Ken je zeker al lang ;-)
Wij hebben vanaaf een optreden in Mezz te Breda. Jeugdsentiment: we gaan naar Brainbox! Herinnert u zich deze nog?
hoi voetjes goeie pasen gehad heb je veel eieren gelegd;-))? karins nieuwste serie heet roodwit bloed hilarischer dan kamer 4b kijk maar op omroep brabant....zijn al een paar uitzendingen geweest... http://www.omroepbr abant.nl/Search.asp x?searchstring=ro