Gratis en waardevol
Vandaag kwamen gratis waardevolle inzichten tot mij: wij zijn zelf sterker dan onze geschiedenis, wij kunnen daar bovenuit stijgen het is ons stervelingen mogelijk te geven wat wij zelf niet hebben ontvangen bron: oude wijze
Ik in dit leven
Gisteren verliet ik de trein in mijn woonplaats. Ik voelde me een beetje zweven, evengoed aanwezig, in dit lichaam. Het rustige besef dat er een auto op me wachtte. Een sleutel die ik bij me had en die in die auto paste. En die auto die mij leidde naar mijn huis. En een sleutel die in de voordeur van dat huis paste. Met een bed dat op mij wachtte... allemaal voor mij... Een plek voor mij. Ineens klopte het dat ik in dit leven zit... (kun je nagaan hoe vaak er ook altijd wel iets lijkt te missen, als dit opvalt).
Rechtvaardigheid...
Vandaag heb ik mijn belangrijkste waarde overboord gegooid...: authenticiteit. Het is een beetje een lege waarde. Zo voelt het ineens. Het zegt op zichzelf niets. Als ik dicht bij mijn waarden kom dan is die authenticiteit niet meer belangrijk. Ik ruil authenticiteit in voor... rechtvaardigheid. Het lijkt wel kwartetten... Rechtvaardigheid, jaiks. Wat heb ik die waarde ver weggestopt en ook vertrapt. Mijn eigen standaarden die ik op dit gebied had/heb, heb ik in de koelkast gezet. Ik heb voor ratten gewerkt bijv. Het was ook nieuwsgierigheid van hoe de vervuilende industrie zich kan vermommen in een gecultiveerd net pak. Maar nu durf ik hem toch weer in de ogen te kijken, deze waarde, en hij neemt zoveel onverwachte vormen aan. In het ene geval kan een kleine nuance deze waarde opeens tot zijn recht brengen, waar het in het andere gelijkende geval vanwege iets kleins groots maar niet wil lukken. Ojee. Waar brengt dit mij nu?
Geen idee wat dit is
Maar toch is het iets
Geboren worden kun je leren
Ik ben als kind niet gepland geweest, een ongelukje, en ook niet gewenst. Toen ik er eenmaal was, zo gaat de mythe, toen was ik juist heel gewenst en ik werd verwend t.o.v, mijn oudere broers en zussen. Nu voelt die verwennerij als het doekje voor het bloeden. In de therapeutische weg die ik ingeslagen ben, horen ook de geboortesessies. Dan sluit ik mijn ogen en ik waan mij in het rijk van de baarmoeder. Ik heb al heel wat van deze sessies achter de rug. Telkens gaat het toch weer iets anders. Ik voelde mij tijdens de eerste sessies machteloos. Ik voelde me niet in contact met mijn depressieve moeder. Ze deed niets, ontkende niet alleen zichzelf, maar ook mijn aanwezigheid. Maar ik kwam steeds vaster te zitten. En hoe meer dat gebeurde, hoe minder ze me kon ontkennen zou je zeggen. Maar ze was daar vrij hardnekkig in. Alsof ik alles zelf moest doen, zelfs het mezelf door die poort heenwurmen. In het begin had ik daar dan ook weinig trek in. Wat had het voor zin om die poort door te gaan, als ik toch niet gewenst ben? Als ik nog meer zichtbaar aanwezig was, dan kon ze me helemaal niet meer ontkennen, en dan was ik flink de sjaak. Toch zit er bij mij een langzame kentering in het besef van het geboorteproces door die sessies heen. Op een gegeven moment hoorde ik mezelf zeggen: wacht even, het is niet mijn schuld dat jij en hij mij op een dag mij gemaakt hebben. Wat jij er ook van vindt, ik wil leven. Hier ben ik. Doe het er maar mee. Als baby ging ik uit van hoe mijn moeder zich voelde. Haar gevoel was het mijne. Automatisch. In die geboortesessies heb ik onderscheid leren maken tussen mijn moeders gemoedstoestand en die van mijzelf. Dat is een welkome ontdekking geweest. De ontdekking vond wel schoorvoetend plaats. In het begin toen ik het onderscheid nog onderzocht, toen ging ik bijv. heel zachtjes tegen mijn moeders buikwand aanwrijven. Daar reageerde ze fijn op. Ze vond het leuk. Ze wreef liefkozend terug. Maar toen het op de geboorte zelf aankwam ging ze toch nog bij de pakken neer zitten. Ze weigerde moeite te doen voor mijn geboorte, om mij een apart mens van haar te laten zijn. Ik stond er alleen voor, zo voelde het. Dus kwam het toch weer op mij aan. Toen heb ik de macht van mijn ellebogen ontdekt. Als de zachte heelmeestermethode niet werkt, dan maar plan B: het porren met de ellebogen. In de laatste geboortesessie voelde ik mijn totale vrijheid. In het begin kon ik nog heerlijk genieten van het vallen in die baarmoeder. Me lekker ongeremd als een bungeejumper naar beneden laten vallen. Dat was een ongekend vrij gevoel, dat ik alleen later nog 1 keer echt gevoeld heb toen ik met mijn broer in een loods met schuimrubber aanbeland was, waarin hij en ik ons ongeremd konden laten vallen. Terug naar de sessie. Ik kwam steeds vaster te zitten. Het kon mijn pret niet drukken. Ik voelde me even vrij als een vogeltje. Ik dacht: wat zal ik nu weer uit de kast halen om die depressieve vrouw aan te sporen? Ik voelde me ineens een zelfbewuste leeuwentemmer die alle trucs kent om zijn leeuw bij de les te krijgen of houden. Schoppen met voeten, porren met ellebogen, knietjes geven, headbangen, ik gebruikte mijn methodes naar believen? En zo kwam ik uit die paradijspoort de echte wereld in met het licht in mijn ogen, de lucht in mijn longen en de koude aan mijn billen?. Toen ik tranen liet, waren het tranen van verdriet, maar ook van iets anders... Daar was ik dan.
Pageviews : ?
Geblokkeerd door : 0
Favoriet bij : 17
Ventiel IV
xXX x x xX X x X X x x xX X X x xXXX x xXX X xXX X X xxX X X xx X X xx X X x xxX X x xxX X xxXXxXXxxXXXx xxX XxxXXxxxX X xxxXX xxXXxx X X
diep*van*binnen
Hee daar blote voeten, ik zag dit weekend ergens op een site het blote voetenpad! Ken je zeker al lang ;-)
jasperien
Wij hebben vanaaf een optreden in Mezz te Breda. Jeugdsentiment: we gaan naar Brainbox! Herinnert u zich deze nog?
peilprofiel
hoi voetjes goeie pasen gehad heb je veel eieren gelegd;-))? karins nieuwste serie heet roodwit bloed hilarischer dan kamer 4b kijk maar op omroep brabant....zijn al een paar uitzendingen geweest... http://www.omroepbr abant.nl/Search.asp x?searchstring=ro
