Tiepes

2007-08-28

Vroeger had ik vriendinnetjes die helemaal w?g waren van Starsky en Hutch. Of van De Niro bijvoorbeeld, en er dan een spelletje van maakten om zich voor te stellen als ?aangenaam; Yvonne De Niro'. Ik zelf had een tijdje iets met Mickey Rourke. Sjesus wat een bloedgeil koppie, en die lichte slis in zijn stem! Maar over het algemeen kon ik niets met dat gemijmer over tiepes, en ?ik val op? omschrijvingen. Ik had gewoon geen flauw idee! In het echt werd ik verliefd op uitlopende soorten mannen. Achteraf wel (bijna) allemaal Hollandsch. Groot, klein, dik, dun, ik heb het allemaal geprobeerd. Mijn tiepe was het soort ondoorgrondelijk; de denkers, de mannen van het ?goeie gesprek?. De buitenkant viel me altijd pas in tweede instantie op! Natuurlijk zaten er ook knapperts bij. Deze week, tijdens een avondje oude fotoboeken kwamen ze allemaal weer voorbij. Prachtige krullen, diepbruine ogen, betoverende handen, allemaal hadden ze wel wat. En die gesprekken natuurlijk; we konden er wat van?. En Skeet maar dromen! Kom je in een periode van relatie-loosheid, dan ga je weer nadenken over je tiepe. En, met het klimmen der jaren en het verslijten van diverse minnaars, denk ik dat ik het steeds beter weet. Dat goede gesprek dus, en verder moeten ze groot zijn (dat is dus m??r dan 1.82) beetje stevig, goed gezicht (harmonieus en vriendelijk), blond denk ik toch wel (graag m?t haar), handen en voeten moeten vr?gen om aanraking, gebit in orde, niet te veel haar (behalve dan op het hoofd), en goed gekleed. En dan heb ik het nog niet eens over talenten, interesses, saldo. Ik ben blij dat ik dat nu weet. Het maakt het zoeken zo veel eenvoudiger. Waar je ook komt (verjaardag, Albert Heijn, Wadzwerftocht, personeelsfeest) je kijkt in het rond en w??t ?t; dit is verloren tijd! Mijn MAN zit er niet bij en ik kan me bezig houden met andere zaken. Rellen met de meiden, roddelen over collega?s, rustig alleen genieten van het rumoer en mijn peuk en dromen over Mijn Tiep. Het enige dat me nu nog bezig houdt is de vraag waarom ik altijd eindig met een ?je bent mijn tiepe helemaal niet? tiepe. Ik kan ze precies omschrijven maar ik loop er n??it tegenaan! En dan blijkt de man die ik liefheb weer heel andere kwaliteiten, kenmerken en aantrekkelijke dingen te hebben. Bijvoorbeeld zijn zorgzaamheid, optimisme, ongecompliceerdheid?. Dingen waar ik nog nooit over n? had gedacht! En elke keer hoop ik dan dat dit de laatste keer is. Dat ik niet meer hoef na te denken over tiepes en borsthaar en dergelijke banale zaken. Dat hij gewoon mijn tiepe blijkt.....

Een PLAN

2007-08-21

Mevrouw de Werkvorm is, mede dankzij mijn persoonlijke inzet durf ik gerust te stellen, uit het team verdwenen. Dat is al een hele opluchting. Alleen weet je nooit wat je er voor terug krijgt. Vorige week mochten we weer op school komen spelen. D?n directeur ging ons persoonlijk toespreken. Hij zoekt daar altijd een plaatje bij, dit keer het weinig geruststellende ?the times they are chanching?. Zelf is hij een klein onderdeurtje met een wat spitsig muizenhoofdje dat zijn gebrek aan fysieke omvang compenseert met een buiten proporties mooie auto (old timer) en een motor waarmee hij op de zomerdag, z?nder vrouw, rondjes gaat rijden. Afijn, 300 man sterk tegenover hem moet je toch met wat komen h?? En dan bedoel ik niet de gebruikelijke bloemetjes voor jubilarissen (extra applausje voor die ene met 40 dienstjaren?. Bl?gh!!). Nee, ik bedoel een PLAN. Welnu, het PLAN voor dit jaar heet; Competentie Gericht Leren, en dat gaat gepaard met het vormen van kernteams. Een ander woord voor zelfsturend of zelfwerkend of weet-ik-veel wat ze verzonnen hebben. Dat je alles zelf mag doen en regelen enzo, met je collega?s, en een eigen budget. Dat zou ons wat meer ?autonomie? moeten geven en de managers wat meer ?armslag?. Want ja, het onderwijs is nog zo?n gelukzalige sector die omkomt in de bureaucratie enzo. Dat zal je ook allemaal maar moeten bijbenen als manager?. Nee, die zelfsturing is een GOED PLAN! Wij gingen er als team eens rustig voor zitten. Voor de vakantie hadden we, om in de sfeer te komen, de tenten er al zelf bij op moeten zetten en nu, direct na je gelukzaligste momenten op Friesche wateren en Bulgaarse weiden, konden wij weer aan de slag. Met Het PLAN. De vraag was of wij als team (dat heus niet altijd zo vlekkeloos functioneert) een Leider nodig hadden. "N??!!" riep ik direct, wars van enig gevoel voor autoriteit en tamelijk principieel fundamentalistisch in de uitvoering van ideologie?n. Maar het team zei "J??! Wij willen Een Leider!!!" Daar zou over gestemd moeten worden. En omdat ik natuurlijk helemaal niets in de melk te brokkelen heb met mijn grote bek vreesde ik het ergste..... Vandaag was het zover. Een jonge, manlijke, ambitieuze collega had al direct laten vallen het helemaal te zien zitten. Een even jonge, vrouwelijke, zeer kundige maar bescheiden collega stotterde ook wat maar werd al gauw onder de voet gelopen door het gekakel van de rest. En onze manager kwam zich er ook nog mee bemoeien. Hij had eens zitten nadenken, en was er geheel van overtuigd dat P., met wie hij toch al zo?n ?fijne relatie onderhoudt' en die tevens een strategische positie inneemt in ??n of ander overleg, de geschikte persoon was voor deze plek. P. had tot dat moment nog niets gezegd en genoot, zichtbaar triomfantelijk, van het ?toevallige? voorstel hier gedaan. Waarop enkelen van ons de wenkvrouwen ernstig fronsten. P. is namelijk een Lulletje Labbekak?.. De stemming werd gehouden. Ik mocht als laatste maar kon de strijd niet slechten. Ik koos voor mijn vrouwelijke collega waardoor zij ( de vrouw en de LL) gelijk eindigden. Au!! En daar een haan zich niet laten kennen werd er onverwacht snel besloten tot een compromis; ze mag ?het hulpje? zijn!!! Hoe kon het ook anders!! Het belooft een ruig jaar te worden. Mevrouw de Werkvorm eruit (hiephoi) en Lulletje Labbekak erin. De directeur kan wel inpakken met zijn PLAN. En dat bloemetje voor mijn 5-jarig jubileum hoop ik niet in ontvangst te hoeven nemen, volgend jaar. Misschien neem ik, net als mevrouw de Werkvorm, de benen wel!

Gesprek van de dag

2007-08-13

Gezellig op een zomeravond op t balkon van mijn eigenste huissie met zoon, vrijer en (schoon)moeder. Nog een speciale avond ook vanwege eerste ?kennismaking? tussen laatstgenoemden, op wat losse ontmoetingen na. Wij komen te spreken over de zin van het leven. Mams weet me te vertellen dat mijn eigen zus in re?ncarnatie gelooft, waarop ik bijna van mijn stoel val. Tevens vindt zus dat alles in het leven ?zin? heeft. Waarop mijn kind (19) zich verbaasd afvraagd wat die zin dan in godsnaam kan zijn??!! Als voorbeeld noem ik de pijn bij een geboorte. Ik ben het met mijn zus eens dat dat ?zin? heeft. Want stel dat je op straat loopt en je verliest je baby. Zomaar, out of the blue. Dat zou toch raar zijn en je minstens in totale verwarring brengen, toch? Die pijn die is ergens goed voor. Voor de focus, voor het tijdelijke isolement, voor de binding met je kind. P. vind dat maar onzin. Die pijn komt omdat het zo verdomd smal is, dat gat. Maar, breng ik er tegen in, als het niet nodig was, hadden ze dat gat toch wel iets groter kunnen maken?? Nee, zegt hij, want dan kun je niet meer lopen! En bovendien liepen wij dan allemaal met een paal van zo?n 20 cm doorsnee!

Brass off! (Brasov, 15-7)

2007-07-31

Van de meiden in Brasov gehoord dat je hier in Roemeni? goed kunt liften. Dus; op pad! Ik boek een hostel voor de dag dat ik terugkom en loop naar beneden, de St Nicolas in. Daar pik ik een stukje dienst mee; gezang, draaitafel met bijbels erop, en een tafel vol eten. De kerkelingen staan er omheen, de baard prevelt en zingt. Later tref ik dezelfde mensen, nu met kaarsen en brood, op het kerkhof. Kennelijk is de zaterdag de dag om de doden te voederen?.? Op de plaats van de bushalte aangekomen kan niemand mij vertellen ?f, en zo ja wann??r, er een bus naar Purcareni gaat. Tsja?. Ik zet mijn tas neer en besluit het komen en gaan van de plaatselijke bevolking eens aan een kritisch onderzoek te onderwerpen. Dit om uit te vogelen hoe men hier gewoon is zich te vervoeren. Na verloop van tijd ontdek ik links van mij een plek waar met enige regelmaat mensen worden opgepikt. Als ik me niet vergis is het zelfs steeds dezelfde oude, door zijn veren zakkende Darcia die op en neer rijd. Als ik me quasi onschuldig meng in het gezelschap en de naam Purcareni (wat ongeveer het zelfde betekent als ?aan het einde van de wereld links?) noem wordt er nauwelijks gereageerd. Men kijkt wat om zich heen en haalt de schouders op. Ik ga maar weer op mijn tas zitten. Eens kijken en bedenken of ik er ?cht zo nodig heen wil?. Plots roept mij een vrouw. Purcareni??!! Instappen! Snel! Ik pleur mijn tas in een Darcia en schik mij op de krappe achterbank. Joechei! Hopen maar dat ze me goed hebben begrepen en niet aan het eind van de wereld r?chts gaan?.! Het verblijf in Purcareni, bij de steenhouwer en zijn vrouw, is zeer aangenaam. Ik speel met de gedachte direct een plekje te reserveren voor de meivakantie. Maar, hoewel ik geniet van de rust, het landleven, en de absolute eenvoud in dit slaperige dorpje m?et ik terug en wordt de reis terug naar de stad mijn vakantie-top-ervaring! De steenhouwer bracht mij naar ?het monument?. Als ik daar zou gaan staan zou ik vanzelf worden ?meegenomen?; het Roemeense liften zeg maar. Voorbereid als ik was keek ik daar niet van op. Ik had ze tenslotte zien gaan; de volle auto?s die af en aan reden, en zelf ook voor een paar centen gebruik gemaakt van hun diensten. Als je hier de trotse eigenaar bent van een echte (?) auto kun je er ook maar beter je voordeel mee doen. Nog voor we de straat uit zijn spot mijn gastheer de ?taxi?. In een vloek en een zucht zit ik op de voorstoel, naast de gezellige dikke boer die dit maal de bestuurder is en zijn zachte, zware, licht naar boerderij ruikende lijf, dat hij wonderlijk dicht tegen mij aan plant. Een hand wordt op mijn knie gelegd en enthousiast naar me lachend start de boer zijn automobiel. Oei! Tijd om in paniek te raken heb ik niet; er meldt zich vrijwel direct een tweede passagier. Pfff?. In het volgende dorp worden nog twee mensen opgepikt en zoals ik al verwachtte keert de hand niet weerom! Wel blijf dat lijf tegen me aanhangen, strijken zijn ellebogen over mijn bovenbeen als hij schakelt, en helt dat lijf wat vaker dan strikt noodzakelijk naar mij over. Mijn gedachten richten reeds zich al snel op de afloop van het verhaal; ik moet ?aan het eind?van het stadje zijn maar weet ook dat bussen en station en centrum allang daarvoor liggen. Benieuwd waar mijn mede passagiers uitstappen?. Inderdaad. Nog 5 km te gaan verlaten deze, zoals verwacht, de Darcia. Deze slaat van schrik af en samen met de boer helpen we het oude kreng weer op gang. Nu zorgen dat ?e blijft pruttelen! Zodra we rijden is daar weer die hand. De dikke babbelt vrolijk tegen me en zoent mijn schouder; hij is eufoor! Niet dat ik een letter van hem versta maar ik verdenk hem er serieus van helemaal lyrisch te zijn van mijn ?ronde? lijf, mijn potige benen en dito knie?n. Ik glimlach vriendelijk terug maar leg w?l vastberaden steeds die hand terug. Niet dat hij zich daar ?ets van aantrekt want die hand wil hoger en onder mijn rok (stomme kledingkeuze by the way). Steeds dwingender en krachtiger, en hoger, keert die, ook niet kinderachtige, hand terug. Dan zijn we er. Vanwege het startprobleem kan de sleutel niet uit het contact en moeten we, langs en onder z?jn enorme lijf door, het sleuteltje van de klep losmaken. Daar waren wel 4 handen voor nodig! Als het is gelukt stappen we uit en pak ik mijn tas uit de koffer. De boer is nog pratende en lachende. Hij zoent nogmaals mijn schouder en hand en overlaadt me, naar ik aanneem, met complimenten. Dan rijdt hij weg, de dikke, goedlachse, enthousiaste, Roemeense boer. Beduusd blijf ik achter. Op het bankje op het plein rook ik rustig mijn sigaret, en eet een banaan.

sorry...

2007-07-25

Internet is fijn. Met name als je alleen in den vreemde bent en zo een lijntje hebt met je dierbaren... Wat een genot om lieve berichten in je mailbox te treffen en te skateren door het zo stille internetcaf'e. Even je post beantwoorden, vernemen dat mijn lieve kind het goed doet op zijn eerste echte reis zonder pappie of mammie; helemaal alleen een tocht gemaakt door de Ordessa, met rugzak op enzo. Dan ben je trots..., echt trots. Het alleen reizen, hoewel korter dan het voornemen was, bevalt me best. Maar na twee weken is de koek op. Ben je niet moe van je werk dan ben je wel moe van vakantie! Verdomme wat is het hier ook heet!! Vanmorgen extra vroeg opgestaan voor de crypte van de grote Alexanderkerk, en nu zit ik hier.... Ik stap weer op. Naar de kerk, met iconen zo prachtig mooi dat je er stil van wordt. Geen tijd voor een echt blog. Over mijn aanranding... (= om te lachen!), over dorpen van de dag, over mijn mooie benen, of over buikloop. Dat komt. Wellicht. En zo niet, dan niet. Dan pak ik draad van het leven weer op waar ik het twee weken geleden achterliet. Mits hij daar nog ligt, die draad. Ik hoop het maar....