rood
Ik bezoek even het Rijksmuseum Twente. Even een andere omgeving. Een rustige omgeving. Ik kan er niet omheen, hier heb ik Miss voor het eerst ontmoet. We hadden gechat, we waren gefascineerd over wat we elkaar te vertellen hadden, ook al waren onze levens zo verschillend. Ze gaf me een warm gevoel van binnen. Dit beangstigde me ook, ik stelde voor even geen contact te hebben. Zij stelde het tegenovergestelde voor: bij mij langs te komen. Ik was verblufd, stemde toe. Miss moest toch even naar Flevoland om haar espresso-apparaat te laten repareren, voor haar was Enschede een klein eindje om. Miss zat op het terras van het museum met een kopje koffie, sigaret in de hand. Een grote, roodgestifte mond die lachte met blote tanden, ogen waaruit ik moeilijk kon opmaken wat erachter schuilging, een donkere stem, een provocerende pop-art jurk, een indrukwekkende verschijning. We liepen langs kunst, bezochten mijn huis en Miss knuffelde Sofie. Zo gemakkelijk als het contact via chat was, zo moeizaam leek het nu. Het lukte me amper door Miss' rotsvaste glimlach van te kijken, haar zorgvuldig opgebouwde uiterlijk. Hooguit verraadden haar ogen een diepere wereld. Ons echte contact zou voornamelijk virtueel blijven. Terug naar vandaag. Het is druk in het museum, overal jongeren, kennelijk is er iets te doen. Het blijkt om gedichten te gaan: scholieren van een jaar of 17 hebben de opdracht gekregen bij een schilderij naar keuze een gedicht te schrijven en dat vandaag voor te dragen aan bezoekers. Ik denk aan Miss en haar liefde voor de poezie. Een lang meisje met te rood gestifte lippen en te zwaar opgemaakte ogen draagt een gedicht voor, haar moeder en een paar jongens, klasgenoten waarschijnlijk, luisteren en applaudiseren. Ze zien er kwetsbaar uit, deze adolescenten, het voordragen van zo'n gedicht versterkt dat beeld. Ik ben er stil van. In een andere zaal klitten drie meiden samen, briefjes met de gedichten in de hand. Ze lijken te verlegen om de gedichten spontaan aan vreemden voor te lezen. Ik moet mijn eigen verlegenheid overwinnen om hen te vragen of ze hun gedichten willen voorlezen. Licht blozend dragen ze hun gedicht voor bij het gekozen schilderij. Ik ben onder de indruk van het vermogen tot beschouwen en zich uitdrukken van deze daarnet nog giebelende meisjes. Ze krijgen een applausje en ze lijken even trots. Het belangrijkste wat Miss mij heeft meegegeven: het leven is te kort om je door angst te laten leiden... Ga ervoor!
stommerd, lieverd
hoe kun je nu zo optimistisch zijn dat het je fataal wordt? yolande zegt dat je oke bent. dat je gered bent van de sprong. je gedicht zegt alles. de dood ligt in ons allemaal besloten, net als het leven. het hoort bij het grote plan. of de grote vergissing. het herinnert ons eraan dat we het leven mogen leven als iets kostbaars. Weidebloemen geven voorbeelden, zonnebloem kiest, en ook voor gescharrel is wel wat te zeggen. Dan: "Spring!" "Van de hoge?" "Van de beschikbare."
groot en klein
Ik heb gele tulpen gekocht, als hulde aan Miss en om mijn huis op te vrolijken. Ik probeer me voor te stellen dat Miss er nog is en dat ze dichtbij is en dat ze lacht. Als ik wakker word na een goede nachtrust ben ik niet verdrietig maar ontroerd. Wandelend door de nacht kwamen flarden herinneringen langs... Miss viel op, of ze nu wilde of niet. En als ze dan toch opviel, dan deed ze dat in stijl. Miss had graag eens in de massa op willen gaan, te zijn zoals iedereen. Maar dat zat er niet in. Ook in Miss leefde een klein meisje, dat om aandacht vroeg, dat gekoesterd wilde worden. Om de zinloosheid van de dood draaglijker te maken zoek ik naar een zin. Die is moeilijk te vinden. Sommige mensen zien in de dood een bevestiging dat de overledene zijn of haar taak in het leven heeft volbracht. Dat geeft de dood nog een excuus. Het moest zo zijn. Ik hoor dat Miss' rsi geen rsi was, maar het begin van haar ziekte. Het maakt me toch weer somber en verdrietig. Konden we maar terug in de tijd en een knopje omdraaien, dan was dit allemaal niet nodig geweest. Konden we maar...
trots op jou
Een hele nacht goed geslapen, gelukkig. Spal had me mee gevraagd naar een avondje Roma-muziek met gedichten. Dat was een welkome afleiding. Door het verdriet komt alles ongefilterd binnen, de klanken, ze huilen en ze lachen... Ik kom terug in de wereld van de levenden. Vervreemd nog: deze mensen leven nog, denk ik, zij wel. Zij vinden hier vrolijkheid, of ook afleiding van hun leed. Ik geef me over aan een gevoel van verbondenheid. De gast van de avond is een Macedonische Roma man met twinkels in zijn ogen, die al 14 jaar 'gelukkig' in Nederland woont met zijn gezin. Hij draagt gloedvol gedichten voor in zijn Roma taal, begeleid door de band, bestaand uit Nederlanders en een Australier, allemaal mensen met een passie. De gedichten gaan over vrolijke, ontroerende momenten en over onbeschrijflijk leed. Soms zingt hij en neemt hij het publiek mee op sleeptouw. Miss zou dit prachtig gevonden hebben. Ze zou mij liever verbonden met mensen zien, dan dat ik eenzaam had zitten kniezen. 'Trots op jou', zou ze gezegd hebben.
licht
ik zoek troost en verlichting bij een vriend waar ik al heel lang niet meer ben geweest. hij zegt dat m. overgegaan is, dat er een licht bij me is en dat het een heel rustige uitstraling heeft. ik wil het graag geloven. ik besef me dat het niet alleen verdriet is waar ik vol van ben, maar ook onmacht, ontzettende onmacht over het onomkeerbare. bitterzoete herinneringen waar ik me aan vast klamp en het niet willen bevatten dat er een punt is gekomen waar het lichaam total loss is, geen repareren meer aan, en als het zo is dat er een geest overgaat naar een zijn zonder grenzen of tijd, dan zou ik daar vrede mee kunnen hebben.
Pageviews : ?
Geblokkeerd door : 0
Favoriet bij : 13
