Evolutie van de theorie?
Naar aanleiding van onder andere een bezoek aan Artis, het boek dat ik nu aan het lezen ben en eerdere gedachtenspinsels/-theori?en even een paar gedachten van me over de vorming van de maan en het aardoppervlak op een rijtje. Als we uitgaan van het model dat al het land op aarde in den beginne aan elkaar vastzat (en gezien de vorm van de continenten lijkt me dat een logische gedachte), dan betekent dat dat er zich aan de ene kant van de aarde water bevond en aan de andere kant land. Omdat de dichtheid van water veel kleiner is dan die van land, was er geen evenwicht (en daar draait het tenslotte om). Mijns inziens houdt dat in dat de aarde nooit zo soepeltjes heeft rond kunnen draaien als dat nu het geval is. Er zijn twee manieren waarop die onevenwichtige situatie heeft kunnen ontstaan, als we ervan uitgaan dat de toestand zoals ik die in het begin beschrijf, ontstaan is nadat de wegen van maan en aarde zich gescheiden hadden: 1) De aarde is inderdaad in botsing gekomen met een ander brokstuk uit de ruimte. Het deel waar de oceanen daarna lagen is het ergst getroffen, er is geen evenwicht maar door de rondtollende beweging die de botsing veroorzaakt heeft herstelt zich dat in de loop van de eonen. Het brokstuk wordt onze maan. (dit is de algemeen erkende hypothese) 2) De onevenwichtige verdeling wordt veroorzaakt door centrifugaalkrachten die aangestuurd worden door iets met een grote zwaartekracht (de zon?). Als je dit lang genoeg volhoudt in een redelijk tempo krijg je uiteindelijk scheiding van aarde en water, terwijl de zwaardere elementen vanwege de niet al te grote snelheid in de kern blijven (denk aan een kogelslingerbeweging). De snelheid kan trouwens sowieso niet te groot geweest zijn, omdat er dan waarschijnlijk geen water/leven op onze planeet was geweest. Na verloop van tijd vormt zich aan een kant, door de voortdurende stuwing, een "lump" aarde, dat afbreekt, vanwege de geringe snelheid niet uit het aantrekkingsveld van de aarde verdwijnt en er in een baan omheen blijft cirkelen. Tada: onze maan. Hiervoor heb ik eigenlijk een model nodig om dit te testen, ook omdat ik niet zeker ben van de baan die de aarde gaat beschrijven na deze afsplitsing. Het evenwicht op aarde is ernstig verstoord, in de loop van de tijd verdelen de continenten zich over het aardoppervlak waardoor het evenwicht zich weer enigszins hersteld.
Optimistische woordenbrij
Als ik boeken lees, films kijk of een gesprek met iemand heb, ga ik in de schoenen van degene staan die op dat moment centraal staat. Dat gaat me soms erg makkelijk af, behalve in mijn eigen schoenen, dat kunnen anderen dan weer beter. Vervolgens denk ik na over hoe ik zou oordelen of doen in zo'n situatie, of pas het oordeel dat geveld wordt toe op mezelf. Het is de ideale Ik">"vlucht" hou van muziek. Van Spinvis, Pain of Salvation, Liszt, Snow Patrol of wat mijn stemming ook is. Meestal beleef ik die muziek in mijn eentje, ongestoord, maar er zijn ook momenten dat ik bewust kies om de muziek te delen, of dat er zomaar iemand binnen loopt die mee kan luisteren naar mijn stemming. Het bewust kiezen is een hele toer, vooral als je de muziek ook opzet om mensen zich thuis te laten voelen. Als ik iets opzet dat mijn stemming reflecteert ben ik kritisch, en ga ik in de schoenen van de ander staan. Vervolgens schaam ik me, of niet. Een vriend van me zette eens Radiohead op, zijn ouders waren er ook en hij vond het een relaxed muziekje voor de avond, niet te aanwezig en goed verteerbaar. "Wat een zenuwenmuziek" merkte zijn vader 10 minuten later op. Ik kon me zijn frustratie voorstellen, en omdat hij waarschijnlijk ook rekening gehouden had met de anderen (het was een verjaardag) in het vertrek was dit een guldenmiddenwegmuziekje dat nooit de kans kreeg om de oprit tot de gulden middenweg te betreden. Goed, ik leef me dus in, en als ik dat doe betekent het dat alles wat ik lees of beleef als waar ervaar. Ik ben niet kritisch, op dat moment, want ik heb geen afstand. Zo heb ik ook het volgende fragment (uit Vasili Grossman, Vie et Destin), "een laatste brief" van een moeder aan haar zoon, ervaren: "Dokter Sperling is ervan overtuigd dat de vervolgingen tegen de joden slechts tijdelijk zijn en dat er een eind aan zal komen, net als aan de oorlog. Er zijn er velen zoals hij en ik heb geconstateerd dat hoe optimistischer, des te krenteriger en ego?stischer de mensen zijn." Vervolgens remde ik af, trok ik mij terug, want daar moest ik even over nadenken. Een licht schuldgevoel bekroop me. Gelukkig realiseerde ik me dat ik de laatste tijd niet meer zo rooskleurig (lees: na?ef) tegen het leven aankijk als ik gedaan heb (sick...). Vervolgens is het noodzaak dat gevoel te ontkrachten, mezelf vrijpleiten: Is dat wel zo? Wat ik dan doe is de zin uitgraven. Isoleren, tegen het licht houden, van alle kanten bekijken. Klopt de stelling dan nog, in mijn ogen? Is deze waarheid op mij van toepassing of is hij alleen van toepassing in oorlogstijd? Staat leven gelijk aan oorlog, metaforisch gezien? De details induiken is oh zo makkelijk, en ook een soort van veilig, kortom: een vlucht. En dan worden de vragen teveel, heb je te lang gevlucht en is het tijd om stil te staan en wat van de vragen onder de loep te houden of, wat veel makkelijker is maar slechts tijdelijk effectief, de vragen aan de kant schuiven totdat ze weer van toepassing zijn. Lekker, zo'n woordenbrij. Meer vragen dan antwoorden, en dat is altijd goed.
Pageviews : ?
Geblokkeerd door : 0
Favoriet bij : 1
HappyRob
Ik was donderdag jl naar de Nacht van Liszt en heb genoten. Vanwaar afreizen naar Utrecht? Mijn broer vloog zweef (of hoe zeg je dat) in Terlet.. is dat je woonplaats?
Irk
Charlie`s Place... zaterdag 29 augustus vanaf 16:00 uur, STRANDFEEST 2009 op het IJmuderslag bij The Beach Inn. Zegt het voort!
