Leven en liefde.

2007-07-03

Vrijdag was ik op kraamvisite. Mijn broertje kreeg een baby en binnen de familie is dat toch wel heel speciaal. Temeer daar zij eerder zeer succesvol bleken in het maken van dochters?.. Woensdag was de kleine spruit al geboren. Ik was op het examenfeest van school en kreeg daar een sms; G. is aangesloten op de USBpoort van het Daiconessenhuis?. Tegen de tijd dat ik die SMS ontdekte zat de volgende er al achter aan; een dochter! Vanaf dat moment kon ik (bijna) nergens anders meer aan denken. Ik moest er zo snel mogelijk heen!!! Maar die kutverplichtingen aan het einde van het schooljaar. Nergens goed voor en ze vreten tijd? Toch ben ik z??r loyaal en weinig assertief dus ik besloot de rit netjes uit te zitten. Verzon zoals gewoonlijk allerlei uitvluchten en halve maatregelen maar het mocht niet baten; Ged?ld zou ik moeten hebben! Tot die vrijdag. Midden in een zinloze Tai Chi workshop (want n??it zal ik Tai Chi be-oefenen voor het echie) besloot ik; ik wil niet hier, ik wil d??r!! En in de pauze verliet ik het pand. Vreemd genoeg ging dat met een traantje gepaard, een raar emotioneel, onheilspellend gevoel?. De spits was geen kattepis. Uren was ik onderweg, op een ritje van normaliter zo?n 3 kwartier. Eenmaal terplekke trof ik het kramende paar in bed. Gezellig! Suus lag verscholen onder G.?s en?rme tiet dus daar zag ik nog even weinig van. Maar we babbelden zacht, over teentjes, wee?n, het zusje. De sfeer was intiem? Toen Suus tevoorschijn kwam bleek het een pl??tje. Puntgaaf, alles klopt aan haar! Ik zou voor ze koken om het aangename met het nuttige te combineren, dus toog vlot naar de super. Weer thuis direct aan het koken; de kraamvrouw had zin in stampot dus dat kr??g ze. Want zeg nou zelf; een kraamvrouw mag verwend worden, toch? Na het eten was het mijn beurt. Ik kreeg Suus in mijn armen. Oh wondertje, zo lief, zo zacht, zo nieuw en vers?. Opgetogen ging ik op tijd naar huis. Ik had geen zin alleen te zijn en omdat ik niet de enige was kwam ik aan bij X. Lieve vrind? halsoverkop verliefd maar goed in staat ??n en ander van elkaar te scheiden en mij mijn eigen rare leven te gunnen. Lieve Dwaze Man?. Vrolijk vertel ik mijn verhaal. De wijn vloeit en ik voel me thuis?.. We lachen. Laat die avond gaat de telefoon. Bekende, lieve, stem, tragisch nieuws. Ik voel me verslagen want wat kun je zeggen, wat kun je doen? Dooddoeners, informeren naar de ?toestand? van je vrind? Maar de kloof is onoverbrugbaar?.. Hij daar, ik hier. Ik opgelaten, hij?.. tsja, ik geloof dat ik daar geen woord voor weet. Sterk, veerkrachtig, grenzeloos liefdevol?.?? Hij sprak tot voor kort niet van sterven, hij sprak van l?ven! Maar nu is ze dan toch gestorven? Het grote verdriet laat zich niet horen, het laat zich niet zien. En ik, ik voel me radeloos?.. voel me ver weg, spreek zijn taal niet die avond?. Mijn dwaze man luistert en zwijgt. De stemming slaat om, in ??n van zorg en aandacht. Dan komen de tranen. Ik huil en huil. Huil van verdriet, huil van verwondering. Het is me teveel. Zoveel liefde, op ??n dag?. Z?? veel liefde, zoveel leven?.. Hoe zal het nu verder gaan? Met hem, met haar, met mij??

Verliefd

2007-06-24

Zelf had ik als puber twee keer een onmogelijke liefde. Helaas had ik als 14 jarige nooit bedacht dat dat ?berhaupt ??k nog kon (ik wist wel ?lles van dra-ma-tische huwlijken!) dus was daar toch enige tijd goed van van de leg. Wat heet, enige tijd?. Ik denk alles bij elkaar toch zeker 2 keer over twee jaar?.! Nu lach ik er om, maar och wat een hartezeer, drama, en vooral Onzekerheid! De eerste was J. Leuke gozer om te zien, blonde krullebol, blauwe pretoogjes. Hij was pas 31, en ik 14. J. woonde vlak naast het station in Delft, en ik kwam gr??g, en veel, in Delft. Uren slenterde ik op het stationsplein, veinzend ?gewoon?op de trein te wachten. Soms, heel soms, had ik dan het geluk mijn J. voorbij te zien komen. Hij groette, een babbeltje, en onze wegen scheidden? Volmaakt gelukkig zweefde ik dan weer naar huis?. De tweede was A. Ook al zo?n leuk ding. 26 jaar oud, het ging me al beter af want ik was inmiddels 16! A. was schaapherder. Fuck, wat een tergende romantiek! Mocht bij hem op bezoek komen, in de caravan in de kooi, die daar stond vanwege de lammetjestijd. Ik dw??pte met hem?.. Maar helaas; hij niet met mij. H. uit Arnhem, van het conservatorium, met haar cello, die vond h?j dan weer leuk. Ja, dat snapte ik ook wel; lief, klein, fragiel, en m?t cello. Daar kon ik niet aan tippen?. Later is alles goed gekomen. Er waren beantwoordde liefdes, en prachtige tijden. Tragische momenten, groot verdriet. Perfect had ik het nog niet. Maar dat kan denk ik ook niet. Ik tob nog regelmatig met de liefde maar ben allejezus blij dat ik 43 ben geworden en nu behoorlijk stevig in mijn schoenen sta. Ik word niet zomaar meer verliefd. Wil eerst weten wat voor ?n vlees ik in de kuip heb. Maar meestal denk ik direct; het zal wel een zak snot wezen en draai me dan (trots) om?. Nu zijn de zaken zelfs omgekeerd. Ik heb het fenomeen van de onbeantwoorde liefde h?rontdekt, maar dan vanaf de andere kant! En ja, wat kun je d??r dan weer mee?.? Ik laat het me aanleunen, het doet me goed, het streelt mijn ego. Maar dat alles mag natuurlijk niet ?ten koste van? gaan. Ik zie de droom, ik snap het verlangen, maar het verlangen is niet in mij. Pijnlijk gegeven?. Het maakt me verlegen en z??r bewust van alles wat ik doe. Soms wou ik dat hij mijn ?nare? kanten ook eens op waarde zou schatten, de bitch in mij eens ziet, en de harde sarcastische buitenlaag heel lastig gaat vinden. Maar nee, nog niets? Het enige dat ik kan bedenken is; ?het gaat over?. Hoelang dat gaat duren kan niemand zeggen, maar ik hoop verdomd dat het niet zo lang hoeft te duren als bij mij, in mijn dramatische puberjaren?..

Groot verdriet en groot plezier

2007-06-22

Een dierbare vriend heeft het moeilijk. Echt moeilijk. Maar hij is dapper en sterk. Onderwijl gaat mijn leven gewoon door. Ik lach (veel), huil, werk, eet, drink, en slaap rustig. Soms vind ik dat lastig. Maar wat kan ik doen? Meer dan ?er zijn wanneer nodig? eigenlijk niet, en dat nodig is maar zeer sporadisch. Ik kan me er slechts bij neerleggen dat het is zoals het is. En doorgaan met mijn leven?.., dus ook blijven genieten van die schitterende momenten. Dus; een kus voor de dappere vriend en een verhaal voor wie het lezen wil. Gister hadden we laatste schooldag voor onze 1e jaars studentjes. Dan proberen we altijd iets leuks neer te zetten voor die 120 meiden en een enkele jongen. Leuk wel, want volop tijd voor plezier, en je ziet ze nog even voor ze in stage gaan, volgend schooljaar. Sommigen had ik kort in de les, anderen langer, weer anderen helemaal niet. Mari?lle is zo?n tiep die je niet snel vergeet. Net iets ouder dan de rest, al een mislukte studiekeuze achter de rug. Weet wat ze wil, boordevol humor, sterke meid. Schurkt iets teveel tegen de docenten aan, maar ach, wij vinden haar ook leuk dus wat zou ?t?! Aan het begin van het jaar zat ze bij mij in een reeks waar het ging over beeldvorming, en objectiviteit enzo. Ze kregen de opdracht om nu eens een karakterschets van mij als docent te maken. Ze kennen me dan nog niet en ik vraag ze te bedenken wat voor ?n beeld ze van me hebben; wat eet ik het liefst, hoe leef/woon ik, in wat voor ?n auto rijd ik, enz. Vrij in te vullen. Natuurlijk ontken of bevestig ik dan later al die beelden. Schaamte ken ik niet dus het kan mij niet dol genoeg zijn?.. Mari?lle kwam al snel met het beeld van de juf als boerin; ?ik zie jou ?s ochtend opstaan en de geitjes voeren en de koeien melken? schaterde ze. Ik kon me er van alles bij voorstellen! Dat ik getrouwd was en drie kinderen had klopte niet helemaal dus van mijn vrijgezelle-status raakten ze zo direct op de hoogte. Mari?lle telde ??n en ander vlot bij elkaar op en zag in mij d?rect de gedroomde boer-zoekt-vrouw kandidaat! Weken ging ze erover door. Ze zou me gaan opgeven! Maakte met Bram ook foto?s tijdens de les; want die moesten natuurlijk ter redactie! Nadat de klassen wisselden verloor ik haar uit het oog, en vervloog het spookbeeld van mijzelf op bezoek bij onaantrekkelijke boeren met vieze boerenhanden en stinksokken. Tot ik haar gister dus weer trof. ?Je bent erdoor!? riep ze enthousiast. Ik snapte het natuurlijk niet direct. ?Nou, je bent erdoor! Volgende week zijn er opnames!?. Tsss, dacht ik, jij kreng! Maar ik gaf haar wel mijn email, je weet het tenslotte niet h?? Misschien zijn er wel knappe boeren bij, m?t hersens enzo! Het nieuws ging vlot door de hele school. We lachten ons rot! En ik bloosde wat af?. ?s Avonds stuurde ze me ?de brief?. Vol spanning opende ik het document, wel licht verbaasd dat dat in Word kwam, en sowieso dat zoiets over de mail geregeld wordt?.. Maar; deceptie!!! Het was een grap! Leuk briefje erbij dat ze er van hadden genoten, en bedankt enzo. Dat ik er zo in mee was gegaan! Achter mijn PC-tje lachte ik me kapot. Stuurde de mail nog even door naar wat intimi, die er ook v?l intrapten (vergaten de bijlage te lezen!). Tevens stuurde ik Mari?lle een bedankje; dat ik er van genoten had en een foto van mijn favoriete boer erbij, voor als ze ooit nog? Heerlijk, die momenten. Banaal maar zo oprecht. Het leven zonder lachen, dat zou toch ook niet kunnen? Toch maakt het me stil. Die vriend?.. het verdriet?. Het leven?..

Intimiteiten

2007-06-13

Hoezeer we het ook bestrijden, uiteindelijk zijn we allemaal eenzame stervelingen. De platitude ?we worden alleen geboren en we gaan ook alleen weer dood? is zowel treffend als banaal; technisch gesproken kun je er geen speld tussen krijgen? Ik ken eigenlijk geen mensen die w?rkelijk blij zijn met dit gegeven. De ??n meer en de andere minder, maar, in de regel willen we liever niet volstrekt alleen zijn. De mens is nu eenmaal een sociaal wezen. Helaas voelt dat lang niet altijd zo?. We willen wel graag ?delen? en werkelijk samen zijn, maar in de praktijk komt daar zo bar weinig van terecht. We jagen en werken, we rennen aan elkaar voorbij en zijn meer met onszelf bezig dan met de ander. In een liefdesrelatie vaak een pijnlijke en ontnuchterende constatering. Je bent in de dagelijkse praktijk maar nauwelijks in staat elkaar ?cht te raken?. Maar ik heb in mijn leven twee geboortes en twee ?stervens? van h??l dichtbij meegemaakt. De geboortes waren die van mijn eigen jongens. Op het moment dat het je ?overkomt? besef je het niet zo, maar later blijkt dat een moment, een periode, met een bijzondere waarde. Een onbevattelijke intimiteit?.. Je raakt zozeer op jezelf en je naasten teruggeworpen, dat het leven tot stilstand lijkt te komen. Heel even bestaat er niets, helemaal niets, buiten jouw eigen kraamkamer, de pijn, het wonder, het Kind. Geen kranten, geen TV, geen gebabbel, niets. Je bevattingsvermogen staat simpelweg stil. Je geliefde en je kind, dat zijn de grootheden waar het om gaat. Nooit dacht ik meer zoiets mee te maken? De ?stervens?waren van mijn eigen pappie, en een goede vriend. Pappie was gevlogen voor we het in de gaten hadden maar wat volgde was een periode van rouw, verdriet, pijn, en verlies. Het ?nooit meer?. Met mijn familie maakten we deze periode intensief mee. Er was plaats voor ieders rare grillen, herinneringen en persoonlijke woorden. Plaats voor stilte, plaats voor tranen. Onbeschaamd lieten we alle emoties de vrije loop. De goede vriend was anders. Hij werd hersendood verklaard na een revalidatieperiode die met een hersenstambloeding plots ten einde kwam. Mijn vriendin N. belde me radeloos op; ?H. gaat dood?! Ik hoefde niet na te denken. Sprong in de auto en reed erheen. Dagen waakten wij aan zijn bed. Er moest van alles gebeuren voor hij gereed was voor orgaandonaties en wij waakten als pitt-bulls over hem, de grote stoere vent van mijn vriendin. We zorgden voor hem, ontvingen familie, lachten en huilden, en haalden de ringen van zijn stoere grote handen. De ringen van hem en N?. Nooit eerder had ik een dergelijke intimiteit ervaren. Nooit eerder was ik zo dichtbij de essentie van het leven geweest. Nooit eerder heb ik het gevoel gehad z?? grenzeloos dichtbij een ander te mogen komen?. Nou ja, nooit? het leek in wezen wel op de geboortes. Die pakt niemand je meer af, en ondanks dat ik jaren later bij de vader van mijn kinderen wegging was h?j het die me bijstond, hij het die met mij in dat diepe gat sprong van alleen maar jij, ik, en ons kind. Het zijn mijn dierbaarste herinneringen, nog altijd. H. en pappie bestaan niet meer, maar god wat hebben zij een onuitwisbare indruk achter gelaten. Wat ben ik trots op ze, en dankbaar dat ik ze kende. Pappie loopt nog wel eens een stukje met me mee. Het gaat hem goed zegt ?e dan. Hij ziet er jong en stralend uit en bl??kt van de energie! Geen sprake meer van handicaps of pijn. In zijn nieuwe sportwagen (cabrio!) scheurt hij naar zijn minnares?. Ook H. is nog vaak in mijn herinneringen. Als grote dappere vriend. Ze gaan nooit meer weg uit mijn leven. Ze hebben mij diep geraakt, en dat sta ik niet af. Ze gaven mij mijn meest intieme momenten, de kans om even h??l dichtbij te komen?.. Zo dichtbij als ik in de liefde nooit kom? Wanneer je dat wel kunt lijkt me dat een even pijnlijk als kostbaar gegeven. Je lief sterft, maar je bent dichtbij als nooit tevoren?.

De balkonsc?ne

2007-06-06

Zo. Je weet inmiddels wie RR is nu. Ik moest maar eens beginnen aan die serie van 100 blogs over hem Dan is dit vast nr. 2! Het verhaal speelt op weer een andere vakantie. Na een ongelooflijke hoop onenigheden (hij wilde nu eenmaal nooit wat ik wilde, en andersom) was ik akkoord gegaan met zijn voorstel; Turkije. Je kent ze, die reisjes; ticket, hotel, en verder eigenlijk niets. Oh ja; Excursies! Yak! (Grr is eigenlijk een watje die wel heel trots kon melden dat hij ook wel eens in Oostenrijk was geweest, met een busreis!!) Ach, ik dacht met wat boeken en mijn vent (lees; goeie seks) kom ik de week wel door. Maar we hadden natuurlijk weer v??r vertrek al ruzie. Dat resulteerde in een reis waarin we elkaar doodzwegen. En dat met 24 uur vertraging! De sfeer bleef ijzig. Met tussendoor enkele hoogtepunten. Maar meer dieptepunten?. Die avond was het weer mis. Gedoe om niks. Om van het gezeik af te zijn ben ik gaan lezen. Gewoon niets meer zeggen, dodelijk natuurlijk! Hij flipte daar zo op dat hij woedend wegging, met de sleutel van de kamer, ?n daarmee ook de stroom op de kamer (die sleutel moest in een gleuf voor elekticiteit). Dat was natuurlijk te gek voor woorden! Dus ik ook weer woedend. Na een tijdje kwam hij weer terug. Ik had me flink opgewonden en me kapot verveeld daar in het donker. Maar wilde ook wel van het gezeik af, dus probeerde te redden wat er te redden viel. Dat lukte niet echt. Roken deden wij op het balkonnetje, we zaten meen ik op de 4e etage. Toen de tijd aanbrak voor een peuk en hij nog altijd aan het vloeken en tieren was had ik mijn plan klaar. Ik ging mee naar buiten, maar voor het einde van de peuk weer naar binnen, en trok de deur achter me dicht. Hem daarbij achterlatend op het balkon. Dat had ik beter niet kunnen doen?. Als een klein kind gilde hij het hele complex bij elkaar. Dat was geen serenade, dit was een Groot Drama! Ik schaamde me kapot! Vlak voor het moment dat ik dacht ?nu springt ?e? heb ik hem binnen gelaten?,en soms heb ik daar nog spijt van!