Poeh
Onrust. Poeh.
stokmaat
Nu mijn hoofd opheldert bemerk ik de pijn in mijn lichaam. Mijn hele schoft knerst en kraakt, zeker als ik beweeg. Ik gooi het maar op achterstallig onderhoud en neglectie. Lastig hoor, zo'n lichaam dat meeleeft en reageert op elke daad die je stelt. Gelukkig heb ik een duinpan in het vooruitzicht.
Van de liefde.
Van de liefde die me meenam en zei kijk, dit landschap heb ik voor jou geschapen; het is van jou. Neem het tot je, maak het je eigen, treed toe in het dal der verrukking, dwaal door het woud van welriekendheid, zwem in het meer van de overvloed en laat je wangen gloeien de ogen verdiepen en laat het hart niet onvermoed Van de liefde die mijn hand vasthield mijn inborst doet bonzen en adem stokt me betoverend mooi aankijkt en ik kijk weg van alles weg van de vallei waar rafelrandjes taboe zijn Van de liefde die in mijn hart wil maar die heeft nog een appeltje te schillen Van de liefde die me vragend omhelst en de neuzen tegen elkaar drukt Hoe leg ik nu uit dat ze op mijn voet staat Van de liefde die me laat rillen in mijn slaap me naar lucht doet snakken mijn servies vergooit Van de liefde die er maar is en dan is het goed.
snuitkever.
Het ruikt hier naar waanzin. Ik dacht dat ik snotverkouden was.
Puist
Ik heb een puist op mijn scrotum. Een verstopt kliertje. En eigenlijk niet eens echt op mijn scrotum, maar er dan net achter; Ik weet niet hoe dat stuk heet tussen de balzak en de ster, vergeef me, het is slechts een braak stukje schaamlandschap. Doch niet ongevoelig, met dank aan mijn Batavus. Het zal ook mijn ridicule motoriek zijn maar de puist schommelt graag van de ene naar de andere kant via het hardste stukje van mijn zadel tijdens de dagelijkse tocht waardanooknaartoe hier aan de uitlopers van de Hondsrug. Dus ik fiets enigszins voorzichtig, probeer ongemerkt het getennis van mijn puist zo licht mogelijk te houden wat weer kramp in mijn kuiten tot gevolg heeft. Op- en afstappen is ook uitkijken; of je nu de dames- of de herenvariant uitvoert, het is de landing waar menig vliegsimulator een puntje aan kan zuigen. Maar goed, ik heb daar dus een puist. Met grote regelmaat precies dezelfde puist. Tot ie knalt en dan is het een maandje rustig. Vroeger was dat niet zo. Vroeger had ik daar een wrat. Had ik nog maar een wrat. Maar de wrat ging ook eens stuk. Het was altijd best een lief wratje, deed niks en was bescheiden. Ik heb wel meer wratten, de ene wat kleiner dan de ander dus dit was een van de vele, al had ie zich een bijzondere positie toege?igend. Maar na een wilde avond met veel schuttingen had ie de geest gegeven en ik had altijd geleerd dat een open wrat niet ongevaarlijk was. En jawel, na het herstel bleef de wrat gevoelig, bloedde met enige regelmaat. Ik woonde buiten de stad en moest iedere dag zo'n half uur fietsen; dat werd meer en meer een helse onderneming. De wrat moest verdwijnen, vond ook vriendinlief die hem veel te lang bestudeerd had. Tegenwoordig is dat een fluitje van een cent. Vroeger werden ze weggebrand maar tegenwoordig bevriezen ze het. Op naar de dokter. Het was druk in de wachtkamer van het spiksplinternieuwe wijkgezondheidscentrum. De nieuwe wijk die in onze achtertuin omhoog geramd was wierp zijn vruchten af, alsmede vele kommervollen en demente autochtonen van het suikerdorp. En of ik wil of niet, de aandacht trekt naar me toe en vele gapende blikken waren mijn deel. Stilletjes hoopte ik dat het snel mijn beurt was. Een medogenloos gillend kind verliet de behandelkamer in de armen van een moeder met natte ogen. De stevige gevormde dokter galmde mijn achternaam door de gang. Een hand, de jas achteloos naast de stoel op de grond gegooid en terwijl dokter mijn dossier opmaakte vertelde ik hem mijn verhaal. 3 minuten later lag ik, het onderlijf ontkleed op de sokken na, op de uitstrijkstoel. Zo'n bank met enorme lepels links en rechts waar je je benen in moet leggen zodat de medici die in elke richting kunnen manipuleren enkel om je machteloosheid te kunnen benadrukken. Dokter zwaait ze opzij, gooit een loepje voor zijn oog en frunnikt gerubberd en daadkrachtig in mijn schemergebied. Onwillekeurig verlang ik naar de tedere hand van mijn vriendin. Niet doen niet doen niet daaraan denken nu. Het is een tijdje stil. dan begint de dokter tegen mijn sterretje te praten. "Ja.....ja. Nee, die moet weg" Berusting. Ik wist het. Het was beter zo. "Ik pak even de brander." De brander. Godver. Dokter komt uit de kast met een enorme gasfles met slang en mondstuk, en tovert ook nog een soort gaspedaaltje tevoorschijn. Hij gaat er eens goed voor zitten. Het werd tijd om gebedjes te gaan prevelen. "Dokter....." "Ik kan u hier niet goed verdoven, meneer. U zult er meer last van hebben dan de ingreep zelf. De huid is hier erg dun dus we zijn er zo door." "Kunt u het niet bevriezen? Dat vind ik prettiger." "Bevriezen? Moet ik je daar bevriezen? Dit ding doet het nog best hoor." Ik leg me bij de situatie neer. Elk commentaar zou alleen maar meer frustratie opleveren. Als het maar dra voorbij is. Dokter hannest met de fles en de kabels en draait aan wat knoppen. Het gaat niet helemaal naar zijn wens. Terwijl ik me ontspan denkt hij hardop. "He verdorie. Dit moest toch hier?... Die knop is uit dat is het niet...O wacht! Ja...hmmm, dat is toch niet helemaal goed....Hij zou toch heter moeten kunnen...tjonge.... Momentje nog, meneer Hof!" Ik reageer niet. Ik zoek de zombie in me. "Nou we proberen het maar zo." "Heilige maagd Maria", flap ik er onwillekeurig uit. Wat volgt is een luide gil en een vloek. "Ah, is het zo pijnlijk? Zie je wel, hij wordt niet heet genoeg." Terwijl ik mijn pijn verbijt hoor ik op de achtergrond bliksemknettertjes, als een lasapparaat. "Hebbes!" Vervolgens wordt de elektrode vol op me gezet. Ik spat zowat uit elkaar en schreeuw hel en verdoemenis. "Kom kom, hou even vol." Weer landt de elektrode en ditmaal klinkt er een luide knal. Krioelend vecht ik met de lucht reciteer de duivel zelf terwijl de dokter wat verwonderd naar zijn metertjes kijkt. De geur van verschroeid schaamhaar vult de kamer. "Klootzak, vieze minne hond! Wat flik je me nou man? Hufter! Aaargh!" "Dat hoef ik niet te pikken meneer. U moet wat van mij en ik doe gewoon mijn werk. Als u zich nu even rustig houdt is het zo voorbij. Ik geef toe, de apparatuur heeft een beetje kuren, maar als het niet verantwoord was zou ik er absoluut geen gebruik van maken. Gedraagt u zich!" De slager van Hoogkerk doet nog zeker 6 pogingen om mijn wrat weg te branden, elke keer volgend door steeds woester en luider wordende stuiters van mijn kant. Gillend en huilend en schreeuwend en vervloekend voor zeker 5 minuten. 20 Seconden na de dokter stop ik. Ik snak naar adem. "Meneer Hof, ik vindt dat ie verwijderd is." Ik snak en snik alleen maar en probeer voorzichtig rechtop te gaan zitten. Het gaat. Verdoofd hoor ik vlagen van adviezen betreffende hygi?ne en wcpapiergebruik. Zo snel mogelijk hier weg. Ik ga staan en mijn huig klappert tussen mijn lippen van de gruwelijke pijn die mijn lichaam van binnenuit doordringt. Ik zak door mijn knie?n en vindt mijn jas. Die is aan. Ik doe een jong kalf na als ik weer opsta, stap in mijn onderbroek. Gris de rest van mijn kleren van de stoel en stamp vloekend en tierend de kamer uit. De lijkwitte starende gezichten in de wachtkamer maakten iets goed. En nu heb ik dus een wederkerende puist. Daar waar de wrat zat. De slager heeft een soort minivulkaantje in me gefikt, precies op mijn Andreasbreuk. Soms laat mijn lichaam er haren in groeien om het te verstikken, maar dat kietelt zo dat ik ze vaak verwijder. Gewoon een sateprikker of een tandenstoker eronder steken en uithalen. Maar 't is wel gedoe. Geef mij die wrat maar. Zoveel kom ik niet meer over schuttingen.
Pageviews : ?
Geblokkeerd door : 0
Favoriet bij : 8
Crooner
Ironheads zijn berucht vanwege hun onbetrouwbaarheid. Maar het is zonder twijfel de mooiste Sportster. En met zo'n dikke tank (Duo Glide?) is jouw impulsaankoop erg begrijpelijk. Als je nog een zaak zoekt om hem te laten reviseren, let dan op dat ze vo
*sarah b.*
jouw belevingswereld moet een groot poetisch pretpark zijn. waar de simpelste huishoudelijke medeling een dichterlijke uitdrukking wordt.
