top

2008-07-07

Het hoogste punt Er is een plaats vlak bij de top waar ik met jou wil zijn. Niet om het uitzicht of de vlaggen of de klimmers die hun kop volzuigen met zuurstof maar om het uitstel van de laatste stap. Er is geen plaats daar verderop, er is een afdaling. Dus neem mijn hand, ga met mij mee de zangberg op en hou me tegen voor de top. Adriaan Jaeggi (1963-2008) uit: Het is hier altijd laat van licht (2008)

Krekels

2008-07-07

De krekels Ik lig met open oogen in het duister en de gordijnen aadmen op en neer, ik heb geen lichaam en geen zwaarte meer mijn geest is rustig en ik luister.... Rondom: het leege land met steenen, boven: de leege lucht met sterren. 't Begin, duizenden eeuwen her, heeft nimmer zoo nabij geschenen. Dan, wat ik niet had moeten hooren: des krekels heesche stroeve stemmen, milliarden uiterst kleine remmen schrammend de nacht.... die gaat verloren. -- En er is geen rust. Er is geen nacht oneindig en geen stilte stil. Geen groot verlangen, geen enkele wil kan maken, dat hij even wacht, de eenmaal aangevangen tijd. Ondanks de schijn van eeuwigheid in enkle stille oogenblikken hoor ik voortaan een fijn, schor tikken, word ik geschonden door het weten: ook dit wordt langzaam opgesleten M. Vasalis (1909-1998)

blues

2008-06-18

Blues Ik hoef je niet als ik jong ben Of aan de winnende hand Je hoeft er niet te zijn als ik In de goot ben aangeland Ik verwacht je niet in het weekend En blijf doordeweeks maar weg Al was ik je beste minnaar ooit Of slechter nog dan slecht Verlaat me als ik zorgen heb, Alleen ben of arm als een luis Maar denk aan me op het kerkhof En onderweg naar huis. Adriaan Jaeggi (1963-2008)

dreunen

2008-06-13

Ik hoor het dreunen van de tijd zonder waarheen, waarom, waardoor ik gereden word of rijd. Soms de korte donder van een kruisend spoor en weer dreunen en ik hoor de plinten kreunen van deze verloren goederen wagen denderend langs front na front en de verslagen van verslagen stemmen sterven de wereld rond sterven weg en nieuwe vlagen hoor ik dreunen van de strijd nergens tegen, nergens voor dreunend naar de eeuwigheid. Weer de donder van een kruisend spoor. Stilte, een nachtelijke kade. Er wordt af en op geladen. En dan dreunen we weer door Leo Vroman (1915) uit: Nee, nog niet dood (2008)