voor s(naatje)
duoboerka
foute zoen
Snel nog even wat vergeten boodschappen gehaald, Sofietje thuis gelaten. Als ik weer naar mijn fiets loop blijkt er een negerzoen op mijn zadel uitgedrukt. Niet het soort zoen waar ik op zat te wachten. De zoen ligt gebarsten op de grond, sporen van de witte vulling liggen nog op het zadel. De grap had zeker moeten zijn dat ik op de zoen had plaatsgenomen en een bruine kont had gekregen en gevloekt en getierd. Kattenkwaad. Volgende keer gaat Sofie weer mee, dan blijft het gespuis wel op afstand.
uitgebloeid
ik hoop op een warme winter
staart
'Staart, jij had nog een grote carriere kunnen maken', had Joost Prinsen tegen Aart Staartjes gezegd, waarop Staart had gevraagd: 'Wat bedoel je? Wij hebben Stratenmaker op Zee Show gemaakt, JJ de Bom, is dat geen grote carriere?' 'Nee, ik bedoel in het the?ter', had Prinsen geantwoord, 'Met jouw talent!' 'Ik h??t theater', besloot Aart de discussie. Staart leest voor uit eigen werk in de Vrijhof, cultureel centrum van Universiteit Twente. En als er vragen uit het publiek zijn, dan babbelt hij daar vrijelijk op voort. Vader Staartjes had gezegd: 'Toneel is potsemakerij.' Toch ging Aart naar de toneelschool in Maastricht en kon hij al snel terecht bij Toneelgezelschap Theater in Arnhem, waar het leven als 'jongste bediende' in het gezelschap hem vies tegenviel. Hij kreeg een rolletje als 'Jongen Met Sjaal', een paar zinnetjes in het hele stuk. Een gezelschapslid ontfermde zich over de jonge Aart, raadde hem aan tijdens het spelen even te wachten met antwoord geven om wat spanning op te bouwen, iets wat Aart uit zichzelf niet zou durven. Zijn tegenspeler, Jaap, was baas van het gezelschap en die keek zo ongeduldig. Toen hij tijdens de voorpremiere zijn antwoord vooraf liet gaan door een korte stilte kreeg hij de lachers op zijn hand, hij had succes! In het donker achter de coulissen werd hij in zijn kraag gegrepen door zijn baas en tegenspeler; 'Dat flik je me nooit meer!' siste die hem toe. Kift, hautain gedrag, veel en lang van huis, terwijl hij vrouw en kind had, amper inkomen, het maakte hem vertwijfeld: 'Had ik maar een vak gekozen...' En zijn vaders 'Toneel is potsemakerij' leek waarheid geworden. Voor de periode van een bepaald stuk komt het gezelschap onder leiding van de Engelse regisseur John Dexter, die een radicaal andere manier van leiding geven voorstaat. Als een acteur vraagt: 'Hoe moet ik dit spelen?', antwoordt Dexter: 'You're the actor, you know how to play.' 'Waardeloze regisseur', vonden sommige gearriveerde spelers, 'Hij kan niet eens vertellen hoe je iets moet spelen.' Dexter dwong Staartjes zijn gezicht bij dat van zijn tegenspeler, alweer Jaap, te brengen, 'Closer, closer, even more closer.' Aart zweette peentjes, kon de haren in de neus van Jaap zien zitten, Jaap vond het ook hoogst onprettig, de spanning was te snijden, en dat was nu precies wat Dexter beoogde. Een erotisch geladen scene tussen een man en een vrouw kwam in het geheel niet uit de verf, de mannelijke speler gaf een houten klaas ten beste die in niets leek op waar de regisseur naar toe wilde. Dexter vroeg de man achter de vrouw te gaan staan en haar bij de borsten te grijpen. De spanning was in alle aanwezigen voelbaar en toen hij haar borsten bevoelde ging er een siddering door de vrouw. Scene volkomen geslaagd. Voor Staartjes was deze typisch Engelse manier van regisseren een revolutie. Via het experimenteel theater ontdekte hij theater maken met kinderen. Dit opende zijn ogen voor een heel andere benadering van theater. 'Dan was jij moeder en ik was vader.' Zo deden kinderen het, en dan gingen ze er helemaal in op. Helemaal geen potsemakerij. Dit was waar zijn hart lag. Niet die elitaire hoogdraverij. Aart leefde op. Hij kreeg een opdrachtje bij de IKON, waarin hij bijbelverhalen uitbeeldde. Al gauw kon hij verder bij de televisie, waar hij genoeg verdiende om het 'oude theater' vaarwel te kunnen zeggen. Een grote toekomst lag voor hem open, in gezelschap met Joost Prinsen en Wieteke van Dordt. Inmiddels is hij maar wat trots dat hij voor Waltz gevraagd is en de wereld kan laten zien dat hij meer kan dan zijn bekende typetjes in Sesamstraat en Klokhuis. Of hij ooit nog ja zal zeggen als hij voor een theaterstuk gevraagd zou worden? - Als het iets is wat hem ligt, wat ie leuk vindt? Dan misschien wel. Een uur Aart Staartjes. Helemaal.
snotter
In mijn buurtsuper hebben ze kassa's met lopende banden om boodschappen op te zetten, maar geen banden die de spulletjes na het scannen afvoeren, dus als je geen wagentje of tas hebt om ze in te laden, hopen je boodschapjes zich op op het aluminium overlaadpunt, net na de juf in de groene jas en haar immer spiedend blieboog. Ik haal vlug een geschikt doosje uit de grote dozenbak, maar op mijn weg terug word ik overvallen door een sterke neiging tot nies. Ik wend mij af van de kassa waar mijn potjes en pakjes op me staan te wachten en doe pogingen de nies op te wekken. Toe maar nies, denk ik, en beweeg mijn ogen omhoog om de ontlading te bespoedigen. Maar nies heeft geen zin meer en ik draai mij onverrichter zaken terug naar kassa 4, waar de juf ongeduldig begint te worden: 'Meneer, wilt u uw boodschappen pakken, ik kan zo niet door!' 'Sorry, ik moest niesen, maar het ging niet', verontschuldig ik mij en ik sla een arm om mijn aankopen om ze naar mij toe te schuiven. Een grijs dametje, dat na mij in de rij stond, heeft kennelijk niet alles meegekregen als ze lichtelijk geamuseerd aan de kassajuf vraagt: 'Was die meneer zijn boodschappen vergeten?' 'Nee, die meneer moest niesen', legt juf uit. Nies bleef uit en ik vervolg mijn weg, stoeiend met doosje, paraplu en enthousiaste hond door de regen. Het is nacht en ik schrijf nog wat aan de computer. Sofie is onrustig, piept, heeft duidelijk haar zinnen op iets gezet. 'Wat wil je toch Sofie?' Ik volg haar blik, kom naast het computerscherm uit, waar een papieren zakdoek ligt die ik net heb volgesnoten. 'Oh nee, Sofie' zeg ik en probeer haar aandacht af te leiden door haar een kartonnen wikkel van de tofu te geven, om op te knagen. Het is en blijft de volle zakdoek die ze wil. Ik zucht en gooi, om er van af te zijn, de prop over mijn schouder. Sofie werpt zich er gretig op en scheurt het aan stukken, het kostbaar vocht tot zich nemend. Snot is lekker.
Pageviews : ?
Geblokkeerd door : 0
Favoriet bij : 13
