Mijn schrijven
Mijn schrijven is even beroerd als mijn lezen. Zoals ik over veel woorden heenlees, zo ook schrijf ik over veel woorden heen. Waardoor een ongevulde tekst ontstaat. Als een model zonder make-up. Een slecht gelukte zwart-wit tekening zonder veel inhoud. Een hollywoodfilm zonder een goed einde. Nee, mij lezen is het schrijven niet waard. Daarom ook, heb ik nooit mijn teksten bewaard. Zij zijn even vluchtig als gedachten. Flarden op een abstracte manier aaneengeweven. Rijmen op onprofessionele wijze aaneengeregen. Het zou beter zijn wanneer mijn vingers zwegen.
<_>
Wie mooi wil zijn moet pijn lijden. Waar komt dat eigenlijk vandaan, het is ver terug in de tijd dunkt me. Juist in deze tijd lijkt het echter meer dan ooit van toepassing. Toch vind ik het ergens niet kloppen. Wie mooi wil zijn lijdt pijn. Wat mooi is, moet mooi blijven. Wie goed is krijgt lekkers. Wie stout is, een koe.
Een stille getuige
Het had overal kunnen gebeuren. In iedere straat, op elk plein. Het had overal kunnen gebeuren. Maar het gebeurde hier. Precies hier. Een bloedvlek op de straat als stille getuige. Ook de bomen hadden het gezien, de bomen en ik. Ook ik zag het gebeuren. Een jongen speelt wat met een bal. Ik moet de hond strak naast me houden want het beest wordt gek zodra hij een bal ziet. Even sta ik te kijken hoe de jongen de bal handig omhoog schiet. Hoe de bal hierna op zijn hoofd terecht komt en hoe hij de bal op zijn voorhoofd stillegd om hem daarna via schouder naar zijn knie en weer door naar zijn voet te laten stuiteren. Eigenlijk ben ik een beetje jaloers, mij is het nooit gelukt zo handig met een bal te worden. "Shit!" hoor ik de jongen plotseling roepen als de bal verkeerd op zijn schoen terecht komt en ervandoor stuitert. Er komt net een auto aangereden. Met een bonk komt de bal op het dak terecht. Piepende remmen, een portier vliegt open. "godverdomme!" In een verontschuldigend gebaar strekt de jongen beide handpalmen uit. "Vuile kankerbuitenlander!" De jongen kijkt naar zijn schoenen. Alsof hij wacht op het einde van dit pijnlijke moment. Ik ben geschokt van hetgeen een zacht balletje tegen een auto uit kan richten. Ik wil schreeuwen als ik het wapen zie, ik wil schreeuwen maar mijn adem stokt in mijn keel. Puur ongeloof maakt zich van mij meester als ik zie hoe de grote blanke man het pistool op de afrikaan richt. Ik kan niet ademen. Ik wil bewegen, iets doen. Misschien wil ik wakker worden uit een droom. De wind, de kleuren, de zingende vogels, de warmte van de avondzon. Alles wijst erop dat ik wakker ben. De drie harde knallen, de vlammen uit het kleine pistool. Het afschuwelijk in pijn vertrokken gezicht van de jongen terwijl hij als een zak aardappelen in elkaar stort. De doffe plof of de grond en de bal die nog steeds doorrolt om uiteindelijk tegen de stoeprand tot stilstand te komen. Waarom kan ik niet bewegen? ook niet wanneer ik de schutter recht in zijn smoelwerk aankijk? "Waarom?" Wil ik roepen. Ik ben er blijven staan, zag mensen naarbuiten rennen om zich om het slachtoffer te verdringen. Ik heb de politie zien arriveren om de schutter in te rekenen. Meer mensen waren getuige geweest, veilig achter de ramen van hun flats. Ik zag de man tegenstribbelen terwijl hij in de boeien werd geslagen. Ik hoorde hem schreeuwen om zijn kinderen, terwijl hij zojuist een kind van het prille leven had beroofd. Ik zag hoe ambulancebroeders het levenlozelichaam op de brancard hesen en het laadruim inschoven. Ik volgde de ambulance met mijn ogen terwijl hij zonder licht en sirene wegreed van de geschonden plek. En ik ben blijven staan in ongeloof, wachtend tot ik wakker zou worden uit een boze droom. CorvuS
gemist
'Heeey Kees!' Kees draait zich ge?rgerd om, welke oetlul waagt het om midden op straat zo luid zijn naam rond te schallen. Hij kijkt recht in het smoelwerk van vrolijke Toon. Dat heeft hij weer, komt ie die lul tegen. "Kees, herken je me niet meer? Man, dat moet wel vijf jaar geleden zijn joh! Wat zie je er goed uit!" Kees bromt. "Wat is dat nou? heb je me niet gemist?" "Ja, zes keer.. Toen was mn magazijn leeg."
Een vrolijk stukje
Wanneer de wereld om je heen zwart wordt moet je denken aan leuke dingen. Wanneer je vanuit een sombere kamer schrijft, schrijf dan vrolijke dingen, daarvan ge je je beter voelen. Het werkt therapeutisch. Door het grote groene woud dansen vrolijke elfjes zingend over takken. Dauwdruppeltjes verzamelend zingen ze vrolijke liedjes over bloemetjes. Op de zachte bosgrond zijn kabouters ijverig in de weer om gevallen bladeren te verzamelen. De elfjes hebben een gloeiende teringhekel aan de kaboutertjes. Zo nu en dan laten ze er een verdwijnen. Vanaf de hoge takken kijken ze dan geamuseerd toe hoe de kleine rode duivels zich bezorgd maken om hun verdwenen kamaraadje. Lachend imiteren ze de stemmetjes waarmee regelmatig de naam klinkt van het verdwenen monstertje. Het zijn leuke wezentjes, die elfjes. Altijd in voor een grapje. Dankzij de hoogten waarin ze leven zijn ze voor de kaboutertjes vrijwel onaantastbaar. Soms probeert zo'n roodgemutst kereltje het. Naarboven klimmen om een elfje een pak op z'n sodemieter te geven. Maar tevergeefs. Elke keer weer valt zo'n kereltje te pletter op de hard geworden bosgrond. Hard geworden omdat de sukkeltjes zelf de blaadjes steeds opruimen.
Pageviews : ?
Geblokkeerd door : 0
Favoriet bij : 2
Irk
Dit is een agenda spammetje, nieuw item op: 11 oktober, Volksopstand den Haag, gezellig samen demonstreren voor de burgerlijke vrijheden. Kijk op www.happyvpro.nu
Happy Birthday
hela hola hiep hoeraaaa jij bent jarig hiep hiep hiep! wij wensen jou een fijne dag! :-)
