Over geld en happy

2010-02-14

Naar aanleiding van de opmerking van Watzgeblut en ook als gevolg van het gesprek op zaterdagavond: over geld: Zowel een degelijke Marxistische opvoeding en jaren ervaring met ook de zakelijke kant van mediazaken leren dat alles een prijs heeft. In het gesprek van zaterdagavond, voorafgaand aan JP, kwam het bedrag van ? 35.000 boven water. Dat is het bedrag dat de VPRO jaarlijks besteed aan Happy, waarmee onze hobby door de omroep wordt gesubsieerd met ruwweg 35 euro per happy per jaar, uitgaande van 1000 actieve happies. En wie betaald bepaalt. Voor dat bedrag krijg de omroep voor het publieke geld dat aan ons besteed wordt nogal wat bagger en narigheid terug. There is no such thing as a free ride! Wie verbaasd is dat de omroep overweegt de stekker uit ons speelveldje te trekken, snapt klaarblijkelijk niet dat de man of de vrouw aan de geldkraan beslist waar en hoe deze site voorgezet kan worden. De tegenprestatie voor die 35 euro lijkt nogal tekort te komen. Er zijn voor wat betreft de geldzaak twee lijnen denkbaar: we bedenken wat we de VPRO terug kunnen geven voor dat bedrag. Dat zou minimaal een tienjeslidmaatschap kunnen zijn; 1000 nieuwe leden is niet te versmaden. Maar beter nog zou het benutten van de kwaliteiten van deze gemeenschap kunnen zijn. De creatieve energie, de nogal speciale manier van met elkaar omgaan; dat is snoepen voor een mediabedrijf. Happy the movie, happy reallifesoap, happy broedplaats etc. Er zijn meer dan genoeg happies in staat om hier bijdragen aan te leveren. Als we er voor kiezen om meer invloed op Happy te hebben, bijvoorbeeld op een betere manier van modereren, invloed willen hebben over wat wel en niet zou kunnen hier, over pimpen en wat er nog meer te beslissen is, dan moet er geld op tafel komen, linksom of rechtsom. Zeker als de VPRO de stekker er uit zou trekken, is het voor de voortzetting gewoon nodig om ergens de inkomsten vandaan te halen om dat mogelijk te maken. Ik denk dat het unieke karakter van Happy het mogelijk maakt om ergens de fondsen van te betrekken om onze hobby mogelijk te maken. Ik realiseer me dat voor veel happies denken in onfijne zaken als verdienmodellen, budgetteren en andere centenkwesties ver van het bed zijn. Maar enige realiteitszin is nodig nu. Uit de breed gedragen stellingname dat Happy van ons is, vloeit direct het gevolg voort dat de mensen die moreel eigenaar zijn van de content, ook de rekening zullen moeten betalen. Als we zouden weigeren na te denken over centenkwesties, leggen we ons bij voorbaat neer bij de grillen van beleidsmakers aan de geldkraan bij de VPRO en verspelen het recht om te zeuren over die grillen.

De toestand na de clashes

2010-02-01

Door de toestanden die zich nu voltrekken is het eens te meer duidelijk dat we toe zijn aan iets dat al Happy 3.0 genoemd wordt. Het is lastig om met zoveel mensen een nieuwe koers uit te zetten, vooral als niet erg duidelijk is wie er aan de touwtjes trekt, zo dat al gebeurt. Discussie dus, mooi zo! Hieronder mijn bijdrage. - Met Anna K heb ik gemeen dat ook ik fijne nieuwe vriendschappen opdeed, leuke mensen leerde kennen, af en toe zelfs ook zakelijk profijt had van het verzamelde talent hier en vooral: op soms lastige momenten in mijn leven was er ergens een plek waar genoeglijk ge-heen-en-weerd kon worden. - Bonje en venijn hebben de laatste tijd te veel aandacht gekregen. Dat is niet het Happy dat ik wil. Lange tijd had ik het idee dat ?straal negeren? de beste aanpak zou zijn. Ik kom daar nu van terug, Happy kan beter, leuker en ook democratischer. - Het opzoeken van grenzen hoort bij ?ons soort mensen?, je mag niet te kinderachtig zijn als dat af en toe wat uit de hand loopt. Er zijn nu profielen verwijderd die daar stevig in meededen. B? en Zadelpijn hadden af en toe zaken op hun pp die ook niet mijn smaak zijn. Maar belangwekkend en horend bij de happycultuur waren die profielen wel. Kraai heeft daar belangwekkende zaken over opgeschreven. Zieken, ruziemaken, priv?gegevens op het net zetten en ander digitale terreur is wat anders en daar mag hard tegen ingegrepen worden. - Ik ben een groot voorstander van wellevendheid, beschaving en prettige omgangsvormen. Twee keer (jaren geleden) heb ik de moderator gevraagd om iets te doen aan een profiel waar de grenzen van die beschaving grof werden overschreden; een naziding en iets heel akeligs seksistisch. Ik was niet de enige en deze profielen zijn verwijderd. - Op zich ben ik dus geen tegenstander van modereren. Elke kudde heeft een herder nodig, elke bemanning een schipper. Het lastige is dat wie en hoe van het modereren nu nogal onzichtbaar blijven. Ik zou er dan ook een voorstander van zijn dat de moderator met enige regelmaat de lastige gevallen voorlegt aan een groepje Happies. Dat hoeven niet steeds dezelfde mensen te zijn, na twee maanden maak je plaats voor een volgende zodat er steeds drie mensen meekijken met het gemodereer. - Bij de overgang van Happy 1 naar Happy 2 bleven veel mogelijkheden onbenut. Uitgebreide profielen van de kunstenaars onder ons die als uitstalkast voor hun werk gebruikt kunnen worden. Een echt tijdschrift (digitaal natuurlijk) met opinies, verhalen, impressies bijzonder beeld etc, en zo zijn er nog wel wat mogelijkheden. - Of de VPRO door wil gaan met ons gedoe, is maar de vraag. Er zijn meer dan voldoende media-happies om een beter plan te maken. Een Cooperatieve vereniging Happy. Iedereen die lid is, mag een uitgebreid pp (of desnoods meer) maken, pimpen, publiceren etc. Gratis, maar zeer beperkte pp?s voor iedereen die een kijkje in ons dorpje wil nemen. En zo?n vereniging kan die comissie modereren instellen, gekozen door leden. Democratischer kan niet. Die modereercommissie publiceert haar besluiten, met redenen omkleed. - Als ik zo de dwarsdoorsnee van het happyvolk bekijk, zie ik weinig ruimte voor zelfstandigheid, betaald door adverteerders. Culture instellingen, kranten en weekbladen hebben weinig geld en ik zie banken en verzekeraars en soortgelijke bedrijven niet zo snel geintersseerd raken in ons soort mensen. Wel zou het mogelijk moeten zijn om een aantal sponsors voor een beperkt bedrag te contracteren met als als: Deze site werd mede mogelijk gemaakt door?. - Het moet duidelijk zijn dat ?vrijheid van meningsuiting? niet hetzelfde is als: ?alles mag en en alles kan?. En democratie is niet hetzelfde als: ?iedereen die iets roept krijgt altijd zijn of haar zin?. We mogen de VPRO dankbaar zijn dat de omroep zo lang ons speelveldje heeft gewied. Maar ik denk dat de tijd gekomen is om door te schakelen naar een nieuwe vorm, graag met de VPRO als sponsor, maar opgezet vanuit de gedachte dat dit iets leuks en belangwekkend in ons leven. En daarvoor iets betalen mag geen probleem zijn. En het zo organiseren dat de gebruikers samen bepalen hoe deze tent gerund moet worden, lijkt me een minimale voorwaarde om het een beetje leuk te houden. Dixit Zeiler

De Stormviool

2009-12-24

Als de wind om het huis huilt en de kale takken tegen de dakgoot zwiepen, voelt hij de drang om naar de zee te gaan kijken. Er staat een zware storm uit het noordwesten. Het is het weer waarbij de mannen van de reddingmaatschappij in de buurt van hun pieper blijven. Maar niet om hem te redden. Zijn boot staat al sinds september op de wal. Hij neemt de bus naar IJmuiden, naar het strand en naar de pier. Het laatste stuk over het duin voelt hij al hoe hard het waait. De branding brult, het helmgras ligt plat en het zand stuift dwars door zijn kleding. Het strand is leeg, de zee niet helemaal. Achter de hoge golven schuift de navigatieverlichting van een klein schip in de richting van de zuidpier. Slechts ??n helderwit toplicht voert het vaartuig, boven in de hoogste mast. Een korte sprint en hij staat op de pier, hoger nu. Het schip is helemaal in zicht en ploegt zich in de laatste schemering slingerend en stampend naar de haveningang. Er staan twee masten op de boot, met kleine zeiltjes eraan. Het laatste stuk van de pier is afgesloten met een wapperend lint en een bord: Gevaar. Tot zover en niet verder. Hij kijkt uit over zee. Achter de gerafelde horizon ligt zijn verleden. Wegzinkend in zijn herinneringen herdenkt hij zijn doden en herbeleeft hij zijn dromen. Lowestoft 100 mijl naar het westen, en meer naar het zuidwesten: Bretagne, Galicie, de Kaapverden. En nog verder de Cariben waar in deze tijd van het jaar een vloot vertrekkers aankomt na hun oceaanoversteek. Hoe lang is het nu geleden dat hij Barbados boven de horizon zag rijzen? Verder zeilen naar de eilanden in de Pacific, Christmas Island misschien; de droom blijft. Hij voelt de aandrang om meteen zijn boot te water te laten en weer te vertrekken. Maar uitkijkend over de wilde zee bespringt hem de angst dat hij niet meer tegen deze zee?n is opgewassen. Heeft hij dit ooit gedurfd, getrotseerd? Weken op zee, problemen overwinnend, genietend van schip en zee, dromend van het volgende eiland. Het oude schip duikt een grondzee in, komt weer overeind en ploegt verder, nog een kwart mijl misschien, maar de snelheid is er uit. Even denkt hij zelfs de schroef te horen gieren als die lucht hapt bij een volgende duik. Zijn gedachten dwalen af naar zijn eigen stormen, ver op de oceaan en soms ook te dicht bij de kust. Hij voelt de bewegingen nog in zijn lijf, en voelt ook de angst en toch ook de verrukking. Opeens voelt hij de aanwezigheid van een andere stormganger. Achterom kijkend ziet hij een vrouw staan, te dun gekleed voor dit weer, een vioolkoffer in de hand. Ze lijkt zo weggelopen uit een salonorkest en staart vriendelijk in zijn richting. Hij heeft geen zin in een praatje, maar moet wel iets antwoorden als ze vraagt of hij wil helpen. Hij denkt na over een afstandelijk en niet erg enthousiast antwoord. Terwijl hij overweegt hoe hij deze stoorzender kan kwijtspelen, begint ze op de viool te spelen, tegen de stormwind in. Bach, bevend en bibberend, maar loepzuiver gespeeld. ?Kom nu maar mee,? zegt ze. Hij volgt haar, over het natte strand, langs de duinovergang en naar de verlaten parkeerplaats. Daar staat een stokoude Citroen Ami, zo?n auto met een verkeerd-om hellende achterruit. Het motortje komt knetterend op gang. Ze rijden, de wind in de rug, in de richting van de vissershaven. De Ami hobbelt over de keitjes van het haventerrein, tussen wat loodsen door naar een kade. Het aftandse scheepje dat hij zag binnenlopen legt net aan, nog steeds met het felle witte toplicht in de hoogste mast. Op de kade staan drie mannen, een douaneman, een loods en een marechaussee. Samen met deze mannen stappen ze aan boord, de vrouw voorop. Ze heeft nog steeds de viool onder de arm, de beambten hun aktetas. In het stuurhuis beweegt een schim die een aanwijzing roept in de roeptoeter naar de machinekamer. In een malle ganzenpas lopen de ambtenaren, de vrouw met de viool en de man door het gangboord naar het stuurhuis. Opeens schuift een dekluik open en een magere zwarte man roept iets in een onverstaanbare taal. Hij is overduidelijk niet op zijn gemak, in de war en bang voor de uniformen. Hij wenkt, dringt aan en verdwijnt weer onder dek. Ze volgen hem naar beneden, over een ruw getimmerde trap. In het schemer ontwaart de man een groepje mannen, zeelieden zo te zien. Kalm zitten de mannen bijeen, wijken uiteen om het groepje door te laten. In het verste eind van het ruim brandt wat licht en huilt een baby. Nog een paar stappen en ze staan voor een vieze matras met daarop een zwarte vrouw, Ethiopisch of Somalisch, met een lome glimlach op de lippen. Aan haar borst een baby. De vrouw met de viool begint te spelen, de eerste noten van het Weihnachtsoratorium van Bach. Zeelieden in plaats van herders, ambtenaren in plaats van koningen, een moeder en een baby. Maar wat moet zijn rol zijn? De vrouw met de viool houdt op met spelen en spreekt: ?Als je niet naar de tropen kunt zeilen, komen de tropen wel naar jou toe.? In een andere hoek zet iemand een blikkerig klinkende cassetterecorder aan: 'Nu zijt Wellekome', gezongen in een Afrikaanse taal.