de velen

2008-08-09

De natuur is verzadigd van verspilling. Hoort erbij, grote aantallen maken veel mutaties en degene daarvan die niet goed werken sterven vanzelf uit. Het lijkt mooi geregeld zo, maar helaas gaan schema?s als deze niet op wanneer het onszelf betreft. Als de weg van de mens is, steeds breiniger en ontwikkelder te worden, wordt deze dan niet belemmerd door de hulp aan wie het zonder zorg en bijstand niet zouden redden? Het moet de natte droom van iedere kankeraar zijn: al die pensioenen en uitkeringen opsoeperende niksnutten staan niet alleen in de weg, ze hinderen de vaart der volkeren met het beslag dat ze leggen op de algemene weelde. En kijk wat al die bemoeienis met de derde wereld heeft gebracht: miljarden voor wie het leven weinig anders dan ellende te bieden heeft, maar die en passant hun deel van de planeet wel lekker naar de kloten helpen. Droom stiekem eens de geheime droom van alle snobs: een wereld zonder paupers en proleten? dat ruimt lekker op, en een kraan of je dak repareren leer je na een paar keer proberen heus wel, net zoals je eigen heg snoeien. Graag, geen neo-neanderthalers meer die zich asserteren met uitlaatgeronk of pitboelgeblaf? geen mensen van een zeker geloof? geen bruinverbrande acefalen meer die met hun laatste twee onbeschadigde hersencellen Nobelprijzen hadden kunnen halen in de tijd die ze boven de begonia?s in hun tuin hingen? Het heeft een paradoxaal tintje: deze hartverscheurende epidemie van tot het uiterste gerekte zinledigheid is de vrucht van de overvloed waarin we leven. Het lijkt gekker dan het is, wanneer cultuurcritici zich weemoedig afvragen waarom we geen jager-verzamelaars zijn gebleven. Maar waar laat je de velen die niet in dat plaatje passen? Het lijkt niet mogelijk om tegelijk planeet- en mensvriendelijk te zijn; wie in de cultuur wil leven moet collaboreren met het bederf. De afbraak zal niet stoppen zolang er het streven is naar snelle welvaart boven langetermijnbehoud, want de lange termijn is er het beste mee gediend om nu meteen een procent of negenennegentig van onze soort af te schieten.

onthouding

2008-06-25

Onthouding Het is een verschil dat te weinig onderkend wordt, dat tussen cynisme en scepsis. Vergelijk om een beetje in de richting te komen de overpeinzingen van een fabrikant, die ofwel denkt ?ik douw je zoveel mogelijk goedkope nepchocolade door de strot en als je daar ziek van wordt vraag ik commissie bij de dokter en de pillenboer? of ?ik maak de beste chocola ter wereld en wie die niet wil heeft pech?. Cynisme, benoemd als verlicht bewustzijn ten kwade, is hallucinant en uitputtend behandeld in het alleen voor aanmatigende intellectuelen delectabele werk van Sloterdijk. U weet wel, die vriendelijke man met de onuitgeslapen oogjes voor wie wij eens in de maand zondagavonds afstemmen op de tweede Duitser. Maar we laten het cynisme even in zijn prolifische handen. Ik vind het niet terecht dat de vreedzame zuiveraarster, de bevrijdster van opgelegd onzinnigs, de scepsis, zo laag aangeslagen wordt. Misschien begrijpelijk: zij wordt op een hoop gegooid met allerhande soorten negativiteit en lamlendigheid, terwijl juist dingen niet voetstoots aannemen de vermoeiende, energie vragende, positieve keuze is. Volgend misverstand: menen dat wie jouw standpunt niet deelt, de tegengestelde mening aanhangt. Hiermee wordt de scepsis in de rol van bestrijdende of te bestrijden tegenstander gedrongen, terwijl zij op slagvelden en aan dispuutstafels niets te zoeken heeft. Het veld van abstinentie is zo wijd: voor wie niet wil is er een wereld te weigeren? Vul het maar in, de hele ellende: roestige volvo-stations met brullende ventilatoren, een jackpot van astronomische grootte, het ?primaat van de economie?? Het hoeft echt niet allemaal onmiddellijk in stank en vlammen op te gaan, als ik er maar afstand van kan houden. Zonder scepsis zal ik stikken. Voor de jonge lezers: het primaat van de economie is een begrip uit de naargeestige jaren tachtig, toen een staalbouwer genaamd Lubbers premier was en Nederland als zijn bv bestierde. Het principe is intussen zo diep ingekankerd dat je er nooit meer iemand over hoort. afb.: Antisthenes

kwaliteit van leven

2008-04-16

Een kaartje uit de Far Oer in de postvracht van vandaag baande de weg voor de herinnering aan een van de goorste dingen die ik ooit gezien heb. Een horde schreeuwende en met toeters blerende lokale vikingen dreef een school kleine walvissen een baai in, sloeg ze met bijlen de nek door en liet ze in het water doodbloeden, alvorens ze aan land te takelen. Het meest moorddadige team motorbootbijlers kreeg een trofee, de dieren waren voor eigen gebruik, de subsidies van de Europese Unie. Wat een eetlust moeten die jongens gehad hebben; wel vreemd dat hun voorraadholen nog overliepen met de vorige oogst. Stel je voor dat de diverse voedselcrisissen doorzetten en heel veel mensen ineens zelf op jacht moeten. De golven van walging bij al die welvaartswekelingen die voor het eerst een duif de nek omdraaien, een kip die toch losliep? Na de Definitieve Veeziekte zal het een stuk rustiger worden op aarde, omdat de mensen -niet beter wetend dan zich alles toe te eigenen- het andere gedierte opeten. Wil je meedoen? Je kunt in je eigen stad alles van antilope tot zeeduivel op een bord krijgen.

Kwaadheid

2008-04-15

Kwaadheid Het kan geen toeval zijn dat het pseudoliberale juk waaronder we leven een leidend ideaal kent van tot het extreme doorgevoerde lulligheid. Lulletjes met een grote oto, lulletjes met een roze overhemd en een kinderwagen, ik zal het bombardement niet verder voortzetten, het perforeert je al van alle kanten. De bedwelmd zelfbevlekte, blijmoedig zinloze meur van materiezelotisme walmt je tegemoet. Of moet ik zeggen: de steriliteit van dit alles is zo goed als genoeg om je het hele smaak- en reukvermogen te benemen? Blatante, glunderende ongevaarlijkheid, high van zelfcastratie? nirvana! Zou het bijverschijnsel zijn dat iedereen die werkelijk een lulletje is denkt dat hij normaal is en de rest niet? Word je verteerd door een niet te negeren gloed; draaien je darmen zich snachts van spijt in onontwarbare knopen; spreek je zelden in zinnen van meer dan vijf woorden omdat een grijze mist van ongerichte onvrede je gedachten verduistert? Oeps, je wijkt af van de norm! Toch fijn dat we dieren zijn en geen tot het laatste detail programmeerbare robots. Dressuur is het hoogste dat de machten van buiten ons kunnen opleggen. Dat is wat je te makkelijk wordt gemaakt te vergeten: je hoeft niet mee te draaien, er is een nee, altijd; maar het is lastig, omdat het ja ?onweerstaanbaar? wordt gemaakt. Heeft het zin om een Spinozist te zijn? Overal een niet nader te verklaren vorm van god in te zien? De vraag is vooral hoeveel god dit de gelovige mogelijk maakt in zichzelf te zien, de rampzalige gevolgen waarvan zich laten raden. Genoegen nemen met het gestaag slinken van het werkveld van de onbekende machten en vermoeden dat alle te grote vragen antwoorden oproepen waar de onvruchtbaarheid al ingebakken zit? het vergt wat van je. We dwalen af, dit had een manifest moeten worden! Schaam je toch nooit voor je woede het is het oorspronkelijkste wat je hebt je startmotor, je laatste redmiddel je zes genen verschil met de zeekomkommer.

de ergste pest

2008-04-02

(foto: BMW maakte rijden geweldig) De ergste pest: mobiliteit. De geest - klein of groot- moet uitwaaien, het bloed kruipen, de kunstmatige vogel vliegen, aangeblazen door de verworvenheden van volksmanipulatie, techniek en wetenschap. Een ongenadige, permanent achter de ogen geperste drang tot troep zaait stinkende opbrengst: een geloof in de heilzaamheid van materi?le overvloed en de unieke ervaringen, opgedaan door massatoerisme. Blik nog iets verder in de diepte: het lijkt een zinderend inferno van ongericht gedraaf; het is de dagelijkse wereld, draaiende gehouden door de drommen die niets toevoegen, maar toch van onschatbare waarde zijn: ze geven uit. Er zou een aardbeving van onzekerheid door deze tijd gaan, mochten wegen- en autobouwers, vakantieverkopers en sleutelaars zonder bezigheid komen te zitten. Hoe moeten deze moderne stads- en dorpsthanatologen hun liefde voor het mechanische ongedierte en zijn onnatuurlijke milieu dan belijden? Tegen iedere prijs dient men te voorkomen dat de reizigers herinnerd worden aan grimmige feiten, zoals de kruising van beton- , malle- en gehaktmolen waarin ze zitten, gordels om, rondjes draaiend tot hun laatste reutel. Er is in dit bestel geen ondermijnender behoefte dan die aan een radicale verstilling, een bevrijding uit het entropisch gekrioel en het redeloze gedender der dingen. Dat ieder mens al lamgeslagen is en aangetast door compromissen aan de dagelijkse ritus maakt het argument des te duidelijker: doldraaien of abdiceren, zich lostrekken uit de verslavende duizeling, de draaikolk van opdringerige onnodigheden. Als het een weg moet heten is het de moeilijkste, ?interessantste? en, ooit, onvermijdelijke.