Tango met Fien
Sinds Bob Fien heet wist ik dat de vrouwelijke kant meer aandacht wenst. Maar hoe? Twee weken terug zaten Fien en ik samen op de bank, in afwisseling van het meditatiekussen waar hij normaal op zit. Grafenwaldertjes erbij. We keken weer TV. Deze keer had ik een DVD ingeschoven, eentje uit een serie over zeven avonden in Buenos Aires. Dat ging dus over tango want wat doen ze daar anders? Ik zou het niet weten. Het sprak Fien aan wat je dan hoort aan de geluidjes. Daarom liet ik ?m nog zo?n DVD uit het doosje lichten. Het werd de ?vrijdag?. Ook die viel in de smaak. Langzamerhand kwamen er vragen van Fien over wat we aan het bekijken waren, over de muziek, over de instrumenten, over de stad en over de dans. Nou, je raad het misschien al. Fien wilde ook. D?nsen dus. Dus daar werd ik voor een uitdaging gesteld want Fien was om te beginnen niet mijn hoogte. Verre van. Fien?s hoofd komt ongeveer op mijn navel uit. Dus ?f druk hem, liever h??r in dit geval, met haar hoofd in m?n buik als variant op close embrace. ?f ik til Fien gewoon op als willoze volgster. Daar was niks aan natuurlijk. Maar Fien wilde meer dan gewoon een dansje in gewone kleding op het tapijt van mijn huiskamer. Nee nee, Fien had smaak ontwikkeld. Tango in jurk met charmante schoenen, zoals zij het zelf verwoordde. Aangezien het koken vorderingen vertoont, voorbij de ?linguini marinara? zoals het eerst genoemd wordt. Dus tussendoor ben ik naar het Leger des Heils geweest en - zo waar - vond ik een klein zwart kinderjurkje met ruime rits en donkere schoentjes. Het is verrekte moeilijk om de juiste maat te vinden, maar gelukkig heeft ze niet zo?n last van slecht passend schoeisel. ??n en ander had ik in twee schoenendozen ingepakt als kadootjes. Gisteravond pakte ze het uit en in haar ogen zag ik de vergulding. Natuurlijk wilde ze direkt dansen, maar ik had al iets beters bedacht dan de huiskamer. Het was donker en dat biedt mogelijkheden. Met enige voorzichtigheid kunnen we dan naar buiten en ik had de auto al aan de zijkant van de flat weg gezet. Gehuld in mijn groene Xenos-poncho sloop Fien achter mij aan de galerij over. Onherkenbaar als alien. Even later reden we over buitenweggetjes en dat alleen al vond Fien prachtig. Dat zou ik vaker kunnen doen. Ik was er redelijk ontspannen bij, met uitzonderingen van het wachten voor stoplichten. Dan keek ik wel om ons heen of er geen politie was ofzo. Eigenlijk niet nodig want Fien komt nauwelijks boven de onderrand van m?n voorportier uit. Net genoeg om zelf nog wat te kunnen zien. Uiteindelijk kwamen we aan op de plek die ik had bedacht. De parkeerplaats van een transportbedrijf aan de rand van Utrecht heeft een defect hek en zo kunnen we het terrrein op. Geen sterveling te zien, niet in het bedrijf en niet op de weg er langs. Warm was het niet. Fien heeft daar geen last van maar ik wel. Ik had zelf namelijk ook maar een pak aangetrokken maar warm was anders. Vandaar dat ik m?n mantel, een zwarte cape, maar aan hield. Ik zette liet de deur aan mijn kant van de auto open en deed hetzelfde aan Fien?s kant. De tango overspoelde het terrein terwijl ik Fien uit hielp stappen. Als een kind dat mevrouw speelt klauterde ze uit m?n Fiat. Onhandig, maar ik liet daar niets van merken. Bij het mij geliefde ?Percal? begonnen we voorzichtig te dansen. Daar had ze nog een verrassing voor me. Fien had ?f talent ?f nog wat YouTube filmpjes bekeken maar het ging wonderwel goed. Ze voelde goed aan wat er zou komen en liet zich ook echt leiden. Meestal geef ik de volger gelegenheid om zelf wat te improviseren en dan zie je wie dat ook k?n. Fien wel. We dansten zo rond de auto en hiermee veranderde het volume van de muziek ook een beetje. Er was genoeg licht van een straatlantaarn met oranje natriumlamp. Zo hebben we een uurtje doorgebracht. De cape gaf nog een amusant effect dat regelmatig Fien verdween als achter de gordijnen. De geluiden van plezier kan ik weer iets beter hebben. Het went. Toen we terug reden greep Fien een paar keer m?n hand als ik schakelde. Dat bottige handje, ik zei maar niks. Thuis hebben we nog een DVD uit de serie gekeken en toen ging ik naar bed. Een avond voor Fien, een keertje voor haar.
Mooie woorden (tip)
Festival op za/zo 13/14 februari in Utrecht. Schrijvers in Caf? Hofman. http://www.festivalmooiewoorden.nl/
Pasta en vogeltjes
Fien en ik hebben het voorval verder niet meer besproken. Je moet het waarderen dat het allemaal niet in m?n eigen bed gebeurde. Het luchtbed was schoon en ik vond geen kaarsvet in m?n tapijt. Er is verder nog geen visite geweest. Hopelijk van een iets andere aard. Gewoon een paar aliens die 'Boer zoekt vrouw' kijken met een blikje Grafenwalder. Met het koude weer heb ik enkele weken terug een zak vogelzaad gekocht. Mijn vader maakte daar vetbollen van met oud frituurvet. Dat had ik niet. In een vrij groot blik naast het fornuis vang ik al een tijd het oude vet en olie op. Dat stolt niet helemaal en is daarmee ongeschikt voor vetbollen. Daarom heb ik in nog zo?n groot blik het zaad met het vet overgoten. Zo was het geschikt om in z?n geheel buiten te zetten. Het duurde even, maar uiteindelijk kwamen de mezen. Fien bekijkt het geboeid. Het blik heb ik schuin tussen de ingeklapte bamboestoeltjes op mijn balkon gelegd. Redelijk stabiel. Fien klimt via de stoel op m?n keukentafel en kan dan goed zien wat er gebeurt. De vogeltjes hebben geen last van kijkers. Er staat genoeg op de vensterbank en het gordijn grotendeels naar beneden is gerold. Een blauw rolgordijn. Fien zit zo uren te kijken naar de vogeltjes. ?Geelborstjes? noemen we ze. Tja, als er roodborstjes zijn dan is het leuk als je ook geelborstjes hebt. Met een kleine correctie kan dat. Fien maakt geluiden die ik me doen herinneren aan die avond. Soortgelijk. Pijnlijk, maar dat is mijn probleem. Waarom zouden aliens aansluiting zoeken bij mensen? Waarom niet vogeltjes of wurmen?Fien legde me uit dat aliens bij vogeltjes niet veel te zoeken hadden. Dat kon ik toch ook bedenken? Er was echter wel een groep aliens van een nabije planeet die zich bij dolfijnen had gevoegd. Nabij waar Fien vandaan komt dan. Deze groep is echter terug gekeerd na een incident met Japanse vissersbootjes. Die vissers eten nu tofu. We keken verder naar de inzamelingsactie voor Ha?ti. Het aardige was dat je direkt allerlei corife?n kon zien. Poppenkast voor volwassenen. Fien bekeek het met een ernstige blik in z?n ogen als ware het een boeiend fenomeen en dat is het ook. Fien kan inmiddels ook een aantal dingen in de keuken. Dat is mooi. Het is een eer om zo?n buitenaardse bezoeker als logee te hebben, maar is het onredelijk om een bijdrage in het huishouden te verwachten? Dat leek me niet. Daar staan immers wat blikjes Grafenwalder tegenover. Aanvankelijke successen waren met het ontbijt. Fien doet bacon & eggs, compleet met tomaatje, champignons en/of kaas. Sommige ochtenden wordt ik getrakteerd op een pizza-omelet of tosti. Die laatste doet hij zoals ik het gewend ben met schijfjes tomaat, tabasco en tijm er tussen. Prachtige goudbruine korst. Maar nu ik Fien de pastamachine heb uitgelegd is het pas echt feest. Tot nu toe heb ik Fien niet veel zien eten maar spaghetti veranderde dat. Nou ja, Met zo?n machien maak je in feite platte pasta dus zo wordt het linguini. Fien maakt er een sport van om de linguini zo lang mogelijk te maken. ?s avonds kookt hij dan voor ons en geniet duidelijk van het naar binnen zuigen van z?n werk. Het doet denken aan een schip dat de trossen binnen haalt. Het mag duidelijk zijn, de sfeer is goed aan tafel. Toch wil ik Fien wat verder interesseren voor de saus. Dat is nog consequent tomatensaus. De verschillende groenten geven de afwisseling. Dat kan beter. Dus zal ik een paar nieuwe sauzen voor doen. En laten we wel wezen, de Italiaanse keuken is perfectie door eenvoud. Nou. Verder is Fien?s garderobe aangevuld met n?g een tuinbroekje en twee overhemdjes.
Visite
Fien had me twee weken terug gevraagd of hij visite kon ontvangen. Die vraag ontstond toen op een zaterdag twee Jehova-dames voor m?n deur stonden. Die sta ik altijd uitvoerig te woord en mogen af en toe ook verdere uitleg geven op de bank. Deze keer niet. Fien was net in de gang door m?n stapel oud papier aan het gaan toen de twee vrouwenschimmen door de voordeurruit zichtbaar werden. Ik maande Fien om even onzichtbaar te worden. Dat betekent vooralsnog ?verstoppen?. Het gesprek was kort ?U komt wat ongelegen om eerlijk te zijn?, ?Nee dank u, ik ben niet zo?n lezer.?. In Fien?s ogen zag ik de gedachten zich vormen. Na een kwartiertje kwam het eruit. ?Hendrick, ik zou graag visite willen ontvangen. Dat zou toch gezellig zijn?? Natuurlijk begreep ik het, maar het is niet voor niets dat ik sinds zijn komst in december geen eters meer had. ?Het is me duidelijk dat de visite aliens gewend moet zijn.?, vulde Fien aan. Toen ik vroeg hoe hij dat kon toetsen keek hij me met z?n grote donkere ogen aan en zei ?H?, dit is heus niet m?n eerste planeet hoor?. Ik lachtte hard en zenuwachtig. Maar het was goed. Als hij het me wel even zou aankondigen vooraf. Dat laatste had ik blijkbaar een keer gemist. Fien heeft de gewoonte om me op de onhandigste momenten met vragen te overvallen. Ik onderschat deze grijze vriend niet. Misschien doet ie ?t er om. Afgelopen maandagnacht kwam ik terug uit Amsterdam. Gewend aan de nieuwe geluiden hing ik m?n jas op. Eenmaal in de kamer viel m?n bek open: Visite. Drie aliens waren bezig op m?n luchtbed, een groot matras. Fien?s tuinbroek en T-shirt lagen aan m?n voeten bij de deur. Nu zag ik niet alleen z?n intieme delen, die van twee anderen kreeg ik erbij en er werd van alles mee gedaan. Er kwam geen woord meer uit mij. Fien stak z?n hand op als groet, ingeklemd tussen de ?visite?. Twee aliens die zachte, hoge geluidjes maakten. Fien ook. Het klonk als verwondering omdat het in toon op en neer ging, in harmonie met elkaar. Een beetje als een theremin-orgel. Voor de sfeer stonden er kaarsen op de grond, theelichtjes. M?n kerstverlichting brandde. Wierrook. Ik was blij dat m?n Bouvrie bouwlamp niet aanstond want in het zwakke schijnsel had ik al meer details dan me lief waren. Het voelde als homoporno, waar ik als heteroman een onprettig gevoel bij krijg als je daar eens toevallig op stuit. Het gevoel in je maag als je in de auto een glooiend polderbruggetje over rijdt. D?t. Ik moet er wel tien, twintig minuten hebben gestaan terwijl Fien met de visite door ging. Er gingen allerlei gedachten door me heen. Het tafereel met de smakgeluiden waren onsmakelijk. De geluiden die ze zelf maakten waren echter het bewijs van extatische harmonie, ultieme versmelting. Toen ze met z?n drie?n - blijkbaar uit de geluiden - tot resultaat gekomen waren en naast mekaar op de mat lagen sprak Fien weer. Of ik mee wilde doen. M?n maag meldde zich weer... Fien legde het uit als een prachtige gelegenheid om met z?n vieren een deel van de goddelijke eenheid te bewerkstelligen. Ik had het zelf gezegd kunnen hebben, maar de weerzin was enorm. Fysiek stond het stond ver af van mijn voorkeuren. Deze buitenaardse lijfjes stonden in schril contrast met dat van een warme, mollige vrouw. Ik reikte mezelf een brevet van onvermogen uit. Waar ik hier toe leek te worden uitgenodigd gaat immers verder dan wat de wereldverbeteraar had bedacht. Dit betreft het Universum. Een uitgestoken hand van vele lichtjaren weg wordt weigerachtig aangestaard. Wederom toont zich het gevecht met onze eigen gevoelens, of misschien beter: programmering. We worden hier niet mee geboren. Vanaf de teddyberen is het ons aangeleerd. Wat een onvermogen! Met tranen in m?n ogen heb ik Fien en z?n logeetjes omarmd. Toen ze zagen wat er in mij afspeelde waren ze naar me toe gekomen. Ik heb me terug getrokken in m?n kamer en ben in slaap gevallen op een vochtig kussen. De volgende dag waren Fien en ik weer alleen.
De naam van Bob
Bob heet nu Fien. Dat was een heel proces. Op een avond zat ik wat te werken op m?n LapTop op de bank terwijl Bob aan een Grafenwalder zat. Die drinkt hij met een rietje trouwens. Aanvankelijk liet hij de helft langs z?n kin lopen, nou ja: wat daar hoort te zitten dan. Toen ik in een compleet nat kussen van mijn Ikea bank ging zitten heb ik er wat van gezegd. Rietjes brachten de oplossing. Maar goed, bij het bereiken van de bodem van z?n blik vroeg hij me ??n van z?n documenten te openen: ?Aardnamen?. Ik ging nieuwsgierig kijken. Bob ging verder met het leegzuigen van z?n lege blikje, laagtonig geslurp. Ik opende een lijst van vier pagina?s of vier regels want de namen stonden onder mekaar. Buiten namen als Fran?ois, Urs, Dieter, Leif, Vlad en Dirk waren er hoofdzakelijk meisjesnamen als Kitty, Brunhilde, Erzebet, Liv, Shprintzel, Veerle, Laima, Consuela en vele anderen. Keurig met een een ?M? of een ?V? achter. Er zaten ook een paar namen tussen in Oosterse karakters en letters. Ik kwam zelfs ?Flappie? tegen. Terwijl Bob mij verwachtingsvol aankeek, zittend op m?n meditatiekussen, stond ik op om even twee nieuwe blikjes voor ons te halen. Vanuit de keuken begon ik het gesprek. ?Je weet dat je er maar eentje kunt kiezen?? Daar was Bob nog niet van overtuigd. Waar hij vandaan komt kun je ook meerdere namen uitkiezen en per dag kiezen welke je gaat gebruiken. Ik probeerde het te begrijpen, maar moest concluderen dat een naam niet overal in het universum op gelijke manier wordt gebruikt. Om toch de rij aan namen te doen slinken begon ik met de oosterse namen. Bob begreep dat die moesten vervallen. En Flappie natuurlijk. Na een YouTube filmpje met Youp begreep Bob waar ik het over had. Om Bob tegemoet te komen stel ik de Roomse aanpak voor, enkele namen op een rijtje. Dat zag Bob wel zitten. ?Je hebt hoofdzakelijk meisjesnamen uitgekozen. Waarom is dat?? Dat vond Bob mooier en bovendien meent hij dat onze onderlinge omgang ermee zou verbeteren. Hij vond dat ik zijn mannelijke kant te veel benadrukte, terwijl hij toch z?n vrouwelijke kant ook heeft. ?Je weet dat je daarmee niet bij mij in bed komt te liggen??, vroeg ik. Dat was het niet. Verder kon het me niet boeien. Hij moet het zelf maar weten. Zulke keuzes zijn persoonlijk en hij moet zelf rondlopen met die naam. Of namen. Uiteindelijk stelde ik voor om fonetisch uit zijn lijstje te kiezen wat z?n eerste naam zou worden. Hij sprak z?n gewone naam nog eens uit, een onuitspreekbaar hoge toon. De hond van de buren sloeg weer aan. Zo kwamen we op ?Fien?, hoewel je eigenlijk ?Fieieieieieien? zou moeten zeggen. Naja. Bob wilde verder heel graag vasthouden aan Brunhilde. Er stond een ernstige blik in z?n ogen. En verder wilde hij ?Bob? wel aanhouden voor z?n mannelijke kant. ?Fien Brunhilde Bob? wordt het dan. Toen we hier uiteindelijk uit waren lagen er 11 blikjes Grafenwalder op de grond.
Pageviews : ?
Geblokkeerd door : 0
Favoriet bij : 1
_eld
Mee eens, al heb ik me wel geregistreerd. Dan zeg ik hier maar vast gedag want waar ik je anders tegen zou moeten komen........... Dag!
myrra
Ha Hendrick, mocht je zin hebben, dan ben je welkom bij de expositie opening komende vrijdag om 17.00 uur. Zie mijn profiel.
Hendrick
We zijn er nog... Dit ken ik uit de film. Ik heb nog geen probleem met het daglicht. Gelukkig. Zo meteen een spiegel checken. Hmm. Ik wacht nog wel...
Schone baadster
Ik zei geloof ik dat ik overwoog de laatste week veel online te gaan staan, als een soort afscheid. En jij zei iets over een constante factor, maar ik wist niet wat je daar in vredesnaam mee bedoelde. :-)
