50-ers voor nop (2)
Een opvallend groot aantal van de lakenuitdelers bij deze ruilclub zijn man. Grappig genoeg behoren zij tot de laatste groep die thuis op de bank mocht gaan zitten na het eten, terwijl hun vrouwelijke huisgenoten zich intussen ijverig van de afwastaak kweten. Ik vermoed dat het hen ten onrechte de misvatting heeft gegeven belangrijker te zijn dan hun vrouwelijke tegenstrevers. Hun gewichtige geblaas over ruileconomi?n en andere ?belangrijke? zaken is dan ook niet van de lucht. Terwijl het toelaten van vrouwen tot het debat bij een aantal van hen al snel tot nerveuze reacties leidt. Ik vraag mij wel eens af waarom deze ruilclub al jarenlang bestuurd wordt door zorgzame kloeken. Helemaal ondenkbaar is het niet dat de heren uit deze laatste generatie die opgroeide met het idee dat vrouwen en kinderen niet serieus genomen hoefden te worden er stiekem een tweede agenda op nahouden. Maar persoonlijk zie ik een ander fenomeen opdoemen. Ik geloof dat de schone schijn en de kabouterwereld die de hippiegeneratie over hen uitstortte de 50-ers onmogelijk onberoerd kan hebben gelaten. Ik denk dat zij deze onechtheid zijn gaan verwarren met realiteit. Ik ben er altijd verbaasd over geweest hoe gemankeerde communicatoren de voorlichting verzorgden, een website (toch bij uitstek tegenwoordig een belangrijk instrument in communicatie) vormgaven of de club naar buiten toe vertegenwoordigden als bestuurslid. Hoe journalisten en juristen de doofpot bewaakten en ledencontact en ledenraadsleden uitblonken in intimidatie en belerendheid. Hoe mensen die gespeend waren van iedere kennis over het runnen van een organisatie op het voorzittersschild werden gehesen. Ik denk dat het doen alsof de norm is geworden bij de 50-er generatie. Dat iets echt kunnen eigenlijk niet werkelijk belangrijk voor hen is. Ik vraag me wel eens af waarom. Zou het zijn omdat het werkelijke bestaan niet gemakkelijk genoeg voor hen is?
50-ers voor nop (1)
Een aardige illustratie van hoe 50-ers de zaken aanpakken valt ook te zien bij een lokale ruilclub hier in Amsterdam. Ooit vol enthousiasme en idealisme opgezet verzandde deze club binnen enkele jaren in een logge bureaucratie en een archipel van eilandjes die door de verschillende eigenaren te vuur en te zwaard worden verdedigd. Enthousiaste leden die proberen hier enige verandering in te brengen belanden al snel in bilaterale bijsturingsgesprekjes en ontvangen opvoedmails van de beterwetende 50-ers. Daarin wordt dan indringend duidelijk gemaakt hoe de mores in elkaar steken en dat hiervan niet afgeweken dient te worden. Wordt aan de opdracht gehoorzaam te zijn onvoldoende gehoor gegeven dan wacht al spoedig buitenspelzetting en transport richting de uitgang. De autoritaire bezitsdrang van het dominante clubje 50-ers heeft inmiddels al heel wat actieve leden weggejaagd en geleid tot een woud aan regels waarvan men vaak niet meer weet waar ze eigenlijk precies voor dienden. Het gebruik daarnaast van de club als speeltuin voor experimenten en potverteerplek leidde inmiddels tot een torenhoge schuld die, alweer, de volgende generaties als een molensteen om de nek zal hangen en de club waarschijnlijk op den duur de kop zal kosten.
50-ers (6)
Deze eerste generatie die op grote schaal gebruik ging maken van wegwerpgoederen ging het leven zelf ook als wegwerp produkt behandelen. Het lichaam werd zo voor de 50-ers een speeltuin waarmee naar hartenlust ge?xperimenteerd kon worden middels drugs en vrije liefde. Met deze houding voedden zij ook hun kinderen op. Hoe dit zijn weerslag kreeg is mooi te zien in de opstelling van die kinderen. En masse begonnen zij het eigen lichaam als wegwerpgoed te gebruiken. Het naar hartenlust verminkend met piercings en tattoos. De omgeving overvloedig trakterend op onsmakelijke bilspleten en blote blubberbuiken en vervolgens verbaasd bij de dokter op het spreekuur verschijnend wanneer lichamelijke klachten als gevolg hiervan de kop opstaken. ?Moet kunnen? is het verwende credo dat deze kinderen eveneens aanhangen. Zij vormen de eerste generatie van kinderen die niet meer op schoot werd genomen in de tram, maar door hun ouders zo belangrijk werden gevonden dat ze daar een zitplaats bezet mochten houden. Die vanzelfsprekende eigen plaats in de maatschappij levert ons enkele jaren later tieners en jong volwassenen op die zonder enige g?ne de omgeving terroriseren met de !Pod op het hoogste geluidsniveau of tetterend in de met hun oren verkleefde mobieltjes in de stiltecoup? van de trein. Verontwaardigd reagerend wanneer je het waagt daar iets van te zeggen. Ik vraag me wel eens af hoe het toch komt dat de ouders van deze kinderen het aanleren van discipline en het bieden van structuur zijn gaan verwarren met het autoritaire gedrag waarvan zij dachten het niet toe te passen in het opvoeden van hun eigen kroost. Zou het komen omdat discipline leren en structuur bieden lang niet altijd eenvoudig is en hard werken betekend?
50-ers (5)
Nog enigszins toepasselijk vind ik het bij wijlen dat de extra kamer regelmatig tot ?werkkamer? is gedoopt. De perspectieven op de arbeidsmarkt waren florissant na het afronden van de studie. Werkgevers waren er voor het uitkiezen. Arbeidskrachten werden, bij gebrek hieraan zelfs ge?mporteerd. Hoe anders was dit voor mijn generatie. Die kon na het afronden van de opleiding meteen door naar het Arbeidsbureau en de uitkeringsverstrekker. En voor je het wist zat je in een omscholingscursus omdat je opleiding toch niet bleek aan te sluiten bij de snel veranderende arbeidsmarkt. Een pleister op de wonde is natuurlijk dat de 50-ers na een leven van noeste arbeid als laatste generatie met z?n 65-ste met pensioen mag. Na hen is de pensioenkas leeg en mogen volgende generaties als dank voor het werkloos thuiszitten een paar jaartjes langer doorbuffelen. Ik vraag me wel eens af wat die 50-ers toch doen in hun werkkamer. Hebben ze nog niet genoeg gewerkt in hun vaste aanstelling? Ik lees steeds vaker in de krant dat babyboomers zich opmaken voor hun tweede carri?re na pensionering. Zouden ze die kamer gebruiken om plannen in te smeden voor als het zover is?
50-ers (4)
Natuurlijk zijn er ook 50-ers die het extra kamertje tot kinderkamer bombardeerden. Zelf waren zij de laatste generatie die voortkwam uit ongelukjes dankzij gebrekkige anticonceptie. Maar bij deze generatie was het toch opnieuw de lust, ditmaal in de vorm van vrije liefde, die nogal eens per ongeluk (of per ongeluk expres) tot de komst van een nakomeling leidde. De spruit werd niet gewoon met ? zoon? of ?dochter? aangeduid, maar bezitterig met ?mijn kind?. Trouwen was voor deze eerste generatie die de stap naar het samenwonen zette niet meer nodig. Het maakte het be?indiging van relaties ook aanzienlijk makkelijker en zo bracht deze generatie de eerste ?pendelkinderen? voort. Kinderen die heen en weer trokken tussen twee ouderlijk huizen, twee sets speelgoed en twee kinderkamers. (Tot ze op een dag genoeg hebben van de opgelegde anti-autoritaire opvoeding, die door hun ?vooruitstrevende? ouders werd verward met het geven van liefdevolle aandacht. En die bovendien toch niet zo tolerant uitpakte als bedacht.) Met de vrije liefde was het overigens hierna snel bekeken. Toen mijn generatie aan de beurt was had de Aidsepidemie inmiddels in volle omvang om zich heengeslagen. Vrije liefde werd daarmee een aanzienlijk gevaarlijker spelletje en ?per ongelukkinderen? kwamen minder per ongeluk, maar vaker expres. Ik vraag me wel eens af hoeveel van die misbakken ouders wel eens heeft overwogen net zo te doen als hun ouders voor hen deden en in ??n huis te blijven wonen voor de kinderen. Gewoon maar eens wat frustraties wegbijten en zelf eens wat vaker de reistas inpakken voor een bezoek aan de nieuwe aanvoelvriend of de volgende uithuilpoes waarmee de depressie verdreven moet worden. In plaats van de kinderen en andere generaties op te zadelen met een gebrek aan of een teveel aan kinderkamers.
Pageviews : ?
Geblokkeerd door : 0
Favoriet bij : 0
Mesmer.
Wel ja, gooi nog maar wat kooltjes op het vuur, alsof ik niet weet hoe lang de klok al tikt.. Maar het gaat best wel goed, voor een ouwe uitgebluste idioot dan.
karel-1
....morgen kom ik hem halen: licht voor duistere maanden! (als 't ken) Zal ik een Danoontje voor je meenemen?
tiensidonia
weet je dak alweer niet weet met wie ik in gesprek ben? Met naatje of met jou??? bennu sussies???
tiensidonia
nee dat deed een hele ouwe vrouw... en het inelkaarnaaien was nog wel het meest helse karwei... uiteindelijk werd het een 240 bij 220 maar die heb ik gescheiden, na het verscheiden.
