Guarantees

2007-07-18

Wij hebben onze schoonmaker ontslagen. Of nou ja, wij, ik bedoel Turi. Dat wilden we al een tijdje en we verzonnen redenen waarom. Dat ie niet goed schoon zou maken. Dat we het geld wel beter konden besteden. Dat ik tijd zat heb om z?lf te poetsen. Maar de echte reden was dat we werkelijk zo?n teringhekel aan die vent hadden dat we hem niet meer konden verdragen. Eerst begonnen we op woensdagavond al te klagen: ?Godverdomme, komt die klootzak morgen weer?. Toen eigenlijk op dinsdag al en op het laatst kloegen we elke dag van de week. We dachten dat hij goed was, want hij maakte schoon bij ??n of andere trendwatcher-guru-figuur in de buurt. En we hadden iemand nodig, want onze vorige schoonmaker Jean, een Fransman ('?llo, iek ben Jean') peerde hem al na de tweede keer ('Iek ga m?t vacance, tot over zes oe-eken, au revoir h?'). Dat was niet erg, want het was een etter van een kerel die elke keer orders en commentaar had dat er duurder en beter materiaal gekocht moest worden en jada jada jada. Afijn. Onze Ghanese schoonmaker hulde zich in Armanipoloshirts en een kek Armanitasje en je zag zijn sjagrijnige smoel al van verre aankomen. Als je hem iets vroeg, iets onschuldigs als het lappen van een (??n) raam, of het soppen van een heel klein, door ons van te voren leeggehaald laatje, keek ie je aan alsof je een slavenhandelaar was en beet je dan ?yeah okay? toe en dan ging hij onder zwaar protest verder met zijn werk. Je durfde hem niets te vragen want hij werd gelijk boos. Communiceren was sowieso moeilijk omdat ie vreselijk stotterde, vooral als hij kwaad of beledigd was en dat was hij zo ongeveer altijd. Als je dan vroeg 'Are you angry?', dan stotterde hij wel een minuur lang met een heel eng gezicht: 'n-n-n-n-n-n-n-n-n-n-n-n-n-n-n-n-no' en dan wist je al genoeg (en durfde je het niet meer te vragen ook). Maar met dat gestotter wist hij toch altijd net weer wat meelij en sympathie op te wekken. Hij gaf trouwens na maanden toe dat hij gewoon Nederlands sprak, de rotzak. De weerzin nam niet meer terug te draaien proporties aan toen hij, nadat we hem nota bene salarisverhoging hadden gegeven zonder dat hij er om vroeg, ?n 20 euro voor de kerst ?n een kerstkaart met het kindeke Jezus, en nadat hij elke keer het dure karton Coolbest ('You want something to drink? It?s in the fridge!') gewoon zonder te openen mee nam naar huis in zijn Armanitasje (ja, want het was toch voor hem bedoeld?) en wij er niets van zeiden, ?n zijn reiskosten vergoedden, ?n hij elke keer onze fiets mocht lenen voor zijn andere klussen in Haarlem, en godverdomme om h?lf acht ?s morgens ging beginnen (07.30 uur! belachelijk!) ineens zei (hij had toen nog niet verteld dat hij gewoon Nederlands sprak): 'I want g-g-g-g-g-g-guarantees'. Huh? Wat voor guarantees? Nou, dat als wij op vakantie waren, dat hij dan doorbetaald zou krijgen, ook al hoefde hij niet te komen. We huurden hem zeg maar per jaar in, 26 keer, en dat moest dan maar allemaal betaald worden. En dat hij ook wel vakantiegeld wilde. Want een job is een job en als employer werkt dat nou eenmaal zo. Zei hij. Dat ging me nou net even te ver. Die gozer kreeg gewoon 12 euro per uur, exclusief reiskosten en een karton Coolbest! Tw??lf euro! Nou ja, sinds dat voorval is hij non-stop sjagrijnig geweest met die vertrokken kop van hem (alsof hij in een stotter bleef hangen) en we konden hem nauwelijks meer verdragen in dat klote Armanipoloshirt. Turi joeg hem uit de werkkamer en zei na veel te weinig uren dat ie maar weer op moest hoepelen ('go you maar lekker naar huis, dan heb you ook nog een uurtje voor yourself h?') waar we dan weer ruzie over kregen want we betaalden die klier wel gewoon uit. Hij was hartstikke kwaad toen we zeiden dat ie niet meer hoefde te komen, maar ja. Nou zeggen we al weken tegen elkaar dat het zo fijn is dat ie niet meer komt.

Jerry

2007-03-14

We lagen zondagochtend in bed en keken AT-5. Een item over "Jerry, winnaar van de dieren-afval-award". De camera zoemde in op een echt ongelooflijk getergd en gefrustreerd uitziende dunne kat die zich duidelijk uit protest had verstopt achter een doos in een kast. Zijn gekwelde blik was echt niet om aan te zien. Deze kat leed. Hij was woedend. Een meneer hield een oranje rozet omhoog. Dat was de award. Jerry woog eerst 14,2 kilo (in beeld verscheen een foto van een onvoorstelbaar vette kat, een soort harige blob met lief-vriendelijke oogjes) en was op advies van de dierenarts op dieet gezet. De meneer vertelde het allemaal een beetje onderkoeld. "Toen mocht hij nog voortaan nog maar z?veel", zei hij verdrietig, en hield een behoorlijk leeg maatbekertje obesitasbrokjes omhoog. "Per dag". Turi en ik keken elkaar aan. Jezus, wat wreed. De camera bracht Jerry nog eens in beeld. Ach gossie. U bent zeker wel hartstikke blij he, met die award, vroeg de interviewer. Nou, ach, zei de eigenaar voorzichtig. Hoe zal ik het zeggen? Liever hadden we een weekendje weg gewonnen. Hoe dat zo? Jerry was niet te handhaven. Beet en krabte de eigenaar 's nachts in zijn gezicht. Van ellende. "Waar is godverdomme mijn eten?". "We zouden liever een weekend van Jerry verlost willen zijn", zei de man een beetje treurig. De camera probeerde Jerry nog eens in beeld te brengen, maar we zagen alleen nog de doos en wat lege flessen in beeld en je hoorde nog even boos geschuifel. Eindmuziekje. We hebben echt zo vreselijk hard gelachen en nog een keer of 6 erna en regelmatig vertellen we het hele filmpje nog eens tegen elkaar, scene voor scene. Vandaag hebben we elkaar beloofd om Jerry te adopteren omdat hij zo zielig is.

Klussen doe je z?

2007-02-03

Vrijdag: Karwij bouwmarkt. Ik zoek drie dezelfde halogeenspots voor aan het plafond. Ik loop langs de schappen. Ik ruik brand. Boven de stellingen hangen gemonteerde en brandende lampen als voorbeeld. Het valt me op dat de onderste rij lampen erg dicht boven de schappen hangen. Of dat de kartonnen doosjes wel erg dcht onder de lampen....of dat de schappen wel erg dicht onder de gemonteerde...H?, details: daar gaat het om in het leven. Op de schappen staan kartonnen doosjes met lampen. Ik zie rook. Een kartonnen doosje dat achteraan staat, vlak onder een gloeiend heet halogeenspotje, rookt flink. Ik pak het en loop ermee naar de klantenservice. Het gloeit nog na. Twee schappen verderop staan liters peut en thinner. Das nou jammer. Meisjes van een jaar of 16 nemen het brandende doosje aan. ?Vorige week hebben we alle spotjes nog netjes naar boven gedraaid!?, zegt er ??n. Misschien dat klanten de spotjes weer omlaag draaien??, oppert de ander. Wonderlijk. Zaterdag: Karwij bouwmarkt. Ik loop langs de schappen met halogeenspots. Ik ruik brand. Ik loop naar de kartonnen doosjes die gisteren ook in de fik stonden en ruik weer brandlucht. Ik zie dat het half afgefikte doosje dat ik gisteren ingeleverd had gewoon weer tussen de koopwaar staat. Alle spotjes zijn omlaag gedraaid. Een ander doosje brandt nu. Alsof er niets gebeurd is. Ik ga maar weer naar de klantenservice. Een meisje haalt de bedrijfsleider erbij. Zaterdag: derde rit naar Karwij bouwmarkt. Ik begin te beseffen dat stom was om geen klantenkaart te nemen, eerder deze week. Ik zoek een MDF-plaatje van 40 bij 50 voor de bodem van een laatje van het commodezelfbouwpakket van de Pr?natal. Je pakt je zelfbouwpakket uit. Je telt. Je zoekt. Je vloekt. Je k?n het niet accepteren. Er is een plaatje weg. Wat doe je dan? Verhaal halen bij de Pr?natal heeft geen zin. Je stuurt je zwangere vriendin alweer naar de Karwij. Supermilvus klust altijd van zich af. Nergens MDF. Ik vraag het aan zo?n schouderophalende acn?jongen. Hij wijst naar dikke MDF-platen van drie bij ??n. Ik zucht theatraal en rol met mijn ogen voor pluseffect. Ineens zie ik verpakkingen fotolijstachterkanten. Echt waar. Een bizar produkt, maar precies wat ik nodig heb. Blij loop ik naar de zaagafdeling. Daar staat nog zo?n schouderophalende jongen met een pond of 2 aan goud om zijn nek. Geen idee of het gezaagd kan worden, zegt ie. H?, zeg ik blijer dan ik bedoelde, maar ik was nog zo in mijn nopjes met mijn MDF-vondst. ?Een white power kruis?, en wijs naar zijn kettinghanger. De jongen knikt verheugd. ?Dat je dat kent!?. Vrolijk begint ie te zagen. ?Die heb ik wel eens in Haarlem Noord gezien, op een schutting of zo?, zeg ik. ?Dat zou wel kunnen?, zegt hij, toch een beetje trots. Dat ik dat gemeld heb bij de gemeente een paar weken geleden, durfde ik niet ineens niet meer te zeggen. En toen, echt waar, kreeg ik zo alles gratis mee. ?Service?, schreef hij op de bon. Ik zwaaide nog even naar de bedrijfsleider. Amandla Awetu!

Moentje is ongelukkig

2007-01-19

Het was een sportief type, dat tegelijkertijd geroutineerd een thermometer in een kattegatje vaselient, iets op de computer intypt, dingen aan de assistente delegeert en je energiek misprijzend aankijkt. Alles in ??n vloeiend gebaar en het had iets onmiskenbaars 'ik ben beter want ik ben fit'. Ze droeg heur haar in een paardenstaart. Dat niesen, dat moest on-mid-del-lijk aangepakt worden en ik moet maandag bellen ("Ja?") om te vertellen of het al minder is. "Nee niet w?g. M?nder". Moentje keek extreem ge?rriteerd zoals ze al 14 jaar lang doet bij alle gelegenheden inclusief biefstuk. Of er nog iets was. Nou, een kaal plekje bij haar buikje en uit narrigheid, dat ze dan wel eens kotst. Tenminste, dat is mijn diagnose. Om 04.45 uur, als Moentje op mijn hoofd gaat staan stampen met 'h???nger' en ik haar wegduw, gaat ze opzichtig en dramatisch oude brokjes opeten. "Ik ben een Biaffrakatje en word ontzettend verwaarloosd". Dan loopt ze naar de gang- de enige plek in het huis met tapijt- en dan kotst ze een rijtje kleine taartjes ongekauwd ultraduur voedsel uit die opmerkelijk goed in het tapijt blijven kleven. Soms kotst ze in een schoen. "U moet ophouden om dat soort psychologische dingen toe te schrijven aan een kat. Katten doen dat helemaal niet." Er volgde een goed getimede effect-pauze. "Moentje is ongelukkig." Paardenstaart en assistente keken me kwaad aan. Ik keek naar de grond. "Ze moet een vaporizer met geluksferomoon", zei de assistente verwijtend. Ik keek naar Moentje en die oogde opmerkelijk monter. Leela moet op dieet. De assistente woog haar. Zeskommazes. "Zeskommatwee?", vroeg de dierenarts terwijl ze nog even halve marathonnerig 11 dingen tegelijkertijd deed. "Zeskommaz?s!". Zelfs mijn moeder was beledigd.

Kwaaltjes

2006-12-30

Ik had nooit zo kwaadaardig met mijn vinger naar de postbode moeten knakken want nu is hij dik- de vinger. Het is net een driehoek. Ik dacht eerst dat het kwam omdat ik erop had gelegen, 's nachts, maar het is nu al drie dagen zo. Ik laat hem trots aan iedereen zien. Het is een straf Gods ?f een zwangerschapskwaal. Striae, zwangerschapsmaskers, spataderen, prepartumpsychoses, onverklaarbare krijsbuien waarbij niemand weet of je lacht of huilt. "Ik heb maanden kotsend boven de plee gehangen, en wat heb jij, Milvus?". "Ik heb een kwaadaardige knakblessure".