I was there!
Tegenwoordig kijken we van welke come-back dan ook niet meer op, maar toen ik vorige week in Vrij Nederland las dat The Sonics weer bij elkaar zijn en op 30 maart (vanavond!) in Paradiso zullen optreden, viel ik bijkans wel bijna van mijn stoel. Met The Sonics (1963-1967) staan we werkelijk aan de wieg van de popmuziek. Een band zo legendarisch dat niemand ze ooit in levende lijve gezien en gehoord heeft. Ik dacht dat ze al van zo lang geleden waren dat ze al lang dood waren. Mooi niet, intussen hebben we wel The Beatles gehad, Jimi Hendrix, Janis Joplin, The Supremes, Marvin Gaye, Led Zeppelin, Pink Floyd, Kraftwerk, Sex Pistols, The Cramps, Nina Hagen, Michael Jackson, Prince, Nirvana, Metallica, Radiohead, Beyonce en zijn we bij Lady Gaga aangeland en toch zijn we nog maar 45 jaar verder. Ik had natuurlijk ook kunnen opsommen: de moord op John F. Kennedy, de Vietnam-oorlog, de Rote Armee Fraktion, de uitvinding van de cd en de invoering van de pinpas, de val van de Muur, de oorlog in Bosnie, de introductie van internet en de koopzondag, 9/11, de moorden op Fortuyn en Theo van Gogh, de inval in Irak en de verkiezing van de eerste zwarte president van de Verenigde Staten. Vijf mannen die nog voor The Stones en The Beatles rock & roll-geschiedenis schreven, halen gitaren en drumstel van de zolder en gaan weer optreden. Maar zo oud zijn The Sonics eigenlijk ook helemaal nog niet; zanger Jerry Roslie is nog maar 65 jaar, om maar aan te geven hoe jong het genre popmuziek nog maar is. Het is al even onvoorstelbaar dat Elvis als hij nog leefde dit jaar pas 75 zou zijn geworden. Even verbazingwekkend heb ik altijd gevonden dat er tussen de dood van Bach in 1750 en de geboorte van Beethoven in 1770 slechts 20 jaar zaten, terwijl er naar mijn gevoel een gat van eeuwen gaapt tussen Bach?s Hohe Messe en Beethoven?s negende symfonie. Vrij Nederland noemt de The Sonics de eerste punkband ooit, hoewel ik liever van de moeder van alle garagebands zou spreken. Maar wie Strychnine en Have Love, Will Travel hoort vijf blanke jongens zwarte rock & roll spelen, want rock & roll was toen nog zwart. The Sonics waren de witte neefjes van Little Richard. Dat was dan dus de eerste punker ooit. Toch blijf ik het idee dat The Sonics in Paradiso optreden onvoorstelbaar vinden, haast ongepast. Het doet me niet geheel onwillekeurig denken aan Losing my edge van LCD Soundsystem, waarin zanger James Murphy zingt over de aanstellerige opschepperij van sommige popmuziekfreaks dat ze bij de eerste optredens van Can, Suicide en Capatain Beefheart waren (I was there!). Het liedje besluit met het mantra: The Sonics, The Sonics, The Sonics, The Sonics .........
The next thing to murder
Welcome to the happy end... your feelings they don't count boy! Oh no! You've got no friends! ... sunset over hell... The worst is yet to come now... You can crawl, you can walk, you can run... for he who is, who was, is now to come... The next thing to murder. With voodoo tattooed in your head! Your world is fake! All lost and sad. The greatest story ever told, the love of money, the want for gold! Another day, another dollar. The price you pay is what they tell you. Welcome... Come on... To the happy end. Your feelings they don't count boy. Oh no! You've got no friends... Sunset over hell. The worst is yet to come now. You can crawl, you can walk, you can run. For he who is, who was, is now to come... So this is where we turn to friends because this is where it all ends. The bible is the book! Jesus the friend! All the king's horses kill all the king's men. The next thing to murder. The next thing to murder... prepare ye... prepare ye... (Gavin Friday & The Man Seezer - The next thing to murder)
Is er leven na de dood?
Het zong al een tijdje rond, maar vooral voor Happies van het eerste uur was het een grote opluchting dat de VPRO vorige week bekend maakte dat de kunstmatige beademing en de sondevoeding van de pati?nt Happy VPRO binnenkort stopgezet zou worden. Dat de comateuze pati?nt vanaf eind januari ook nog eens kunstmatig in slaap gehouden werd, leek ook een beetje dubbelop, overbodig en zinloos, net zoals de pogingen van een clubje enthousiastelingen die in een leven na de dood geloven om het bijna verstorven lichaam nog eens te reanimeren. Historici zullen in de toekomst met de kennis van straks ongetwijfeld oordelen dat de opgekalefaterde site die sinds eind 2006 door het leven ging als Happy 2.0 niet meer dan een hospice was voor een toen al terminale pati?nt. Om te beginnen wil ik benadrukken dat het eerder een kwestie van genade is dan van persoonlijke verdienste of je in mei 2004 een profiel aanmaakte op HappyVPRO of pas in de zomer van 2007 of in de herfst van 2008. Maar het zieltogende Happy anno 2010 betitelen als een bloeiende, veelzijdige internetgemeenschap is een gotspe. Dat Happy 1.0 een groot succes was, ga ik hier niet verder uitventen, noch wil ik met weemoed herinneringen uit die tijd ophalen. Degenen die er in 2004 en 2005 al bij waren, weten het zelf wel en de mensen die nadien op Happy zijn gekomen moeten dat maar van mij aannemen. Afgezien van de kwantitatieve terugloop van het aantal actieve Happies zit het grote verschil tussen het Happy van vijf, zes jaar geleden en het Happy van nu hem vooral in het soort mensen dat de site bevolkt. Dat was mijns inziens ook wat Happy Happy maakte, niet de site. Het gevleugelde begrip Ons Soort Mensen (OSM) is altijd met een knipoog gebruikt. Ook al zaten er vanaf het prille begin ook ander soortige mensen op, had OSM wel degelijk een kern van relevantie: hoe verschillend mensen ook waren, ze hadden allemaal een zelfde soort energie om dingen te ondernemen en een zelfde soort nieuwsgierigheid naar andere mensen. Waarschijnlijk kwam ergens in 2006 de klad in Happy, ik weet het niet want ik was in die tijd door een passionele relatie maar weinig online, maar er werden opeens beduidend minder feesten en andere happenings georganiseerd ten faveure van de maandelijkse borrel in JP of de Bekeerde Suster. Maar de echte kentering is ingezet met de lancering van Happy 2.0. Sommigen wijtten het aan het wegvallen van de mogelijkheid om je lengte aan te geven, anderen aan de introductie van blokkeerknop, waardoor je niet alleen stalkers kon weren maar je ook kon afsluiten van goedbedoelde kritiek van anderen. Of was het gewoon de valse romantiek van anarchie die aan de oude krakkemikkige site kleefde? We hadden grote lol en keet in de tijdelijke Happy bouwkeet, maar nu het een echt permanent huis leek geworden was het meteen ook een stuk saaier. Anders dan de Happies van het eerste uur kwamen de nieuwelingen nu op een site waar een bepaalde mores ontwikkeld was en de waarden en normen tot op zekere hoogte vast lagen. Maar meer nog was de sfeer op Happy in de tussentijd toch wat veranderd door de toestroom van een ander soort mensen ..... Daar is helemaal niets mis mee. Ons zoekt ons. Zo was Happy voor OSM ook begonnen. Dus is het geen wonder dat de nieuwe instromers die zich het aktiefst in de nieuwe verworven Happy wereld stortten ook gelijkgezinden aantrokken. De oude garde zag de gezichten op foto's van de borrels veranderen en daarmee ook een ander type Happies komen, meer gezelligheidszoekers. Nee, dat was niet OSM. De gemiddelde leeftijd was flink gestegen, je zag steeds meer doorsnee-types met pullovers die je eerder op Happy nooit zag en waarvan de aanwezigheid op Happy ook onmogelijk werd gehouden. En ook al waren ze vaak zelfs jonger dan ik zelf dan hadden ze iets ouwelijks en belegens. Maar Happy was voor iedereen, dus waarom zou je daar moeilijk over doen? Maar toch, de nieuwe OSM trok nieuwe OSM aan, hoewel in aantal wel een stuk minder dan in de hoogtijdagen. Het wonderlijkste was wel dat profielen die ooit typetjes moesten uitbeelden werden ingehaald door de werkelijkheid: er kwamen steeds meer real existing typetjes. Ronduit onthutsend waren de foto's van de wandeluitjes, die dankzij OhBe's verzamelwoede bewaard zijn voor het nageslacht. Een stel oude vrijsters die nooit meer aan de man zouden komen, omringd door een stel uitgedroogde sukkels van de mannelijke kunne. Sneue types, die je ook zou mijden als je toevallig wel van groepsgewijze wandelmarsen hield. Was dit die wilde, swingende. modaine site van weleer? Tot overmaat van ramp vestigde zich op Happy ook nog een groep ruziezoekende tokkies die van de ene na de andere site verjaagd waren wegens wangedrag. Oudgedienden knarsten hun tanden; wat moesten die aso's op hun Happy? Maar de nieuwe bewoners vonden verrassend goed aansluiting bij de veranderde populatie op Happy, waarvan de meesten opeens afkomstig bleken uit Den Haag, Hilversum en vooral Amersfoort. Happies van het eerste uur uit Amsterdam lieten zich steeds minder zien en spraken liever af zonder die provincialen van buiten de grachtengordel. Opvallend was dat in de nieuwe pikorde allerlei grijze muizen die in het begin al op de site waren, maar nauwelijks opvielen, opeens tot bloei kwamen. Je zag het ook wel aan de conversaties op de homepage. De gesprekken werden over het algemeen genomen taalkundig en inhoudelijk minder sprankelend en flitsend; het aantal stuntelig formulerende semi-analfabeten nam zienderogen toe, maar dat werd weer gecompenseerd door een angstwekkende toename van het aantal over en weer vliegende kussen. Op z'n best kon je spreken van kantoortuintypes die een vleugje cultuur hadden meegekregen, maar enige connectie of verwantschap met het vrijzinnige gedachtegoed of de culturele zendingsdrang van de VPRO was helemaal ver te zoeken. Een enkeling die dagelijks een gedichtje in haar blog kopieerde en er een poesiealbumplaatje bij plakte, daar bleef het bij. Ik bespaar u al de u ongetwijfeld bekende dertails wie begon, wie ruzie had met wie en wie niet van ophouden wist, maar vorig jaar liepen frustraties en onderlinge spanningen hoog op. Te lang werd er niet ingegrepen door de moderator, tot hij tot ontsteltenis van velen een Happy van het eerste uur verwijderde na een klacht over een filmpje. Dat was het begin van het einde. De onmachtigheid van de moderator werd wel het pijnlijkst blootgelegd door een tbs'er uit Twente die ondanks zijn IP-ban honderden profielen wist aan te maken. Zelfs in de afgelopen maanden, toen de mogelijkheid om profielen aan te maken was uitgeschakeld, zag de onverlaat met medewerking van een trouwe toeverlate nog kans op Happy te komen met behulp van geleende profielen. De laatste beschamende episode van de Happy story is bekend: een zestal Happies werd verwijderd waaronder oudgedienden Zadelpijn, Koperpoets en OhBe, de VPRO deed de site op slot en kondigde na ruim anderhalve maand aan dat de site per 15 april zou stoppen. Eigenlijk is dat het enige juiste besluit, zelfs een naamswijziging in www.tuttig-en-gezapig-vpro,nl kon de lading van de modderschuit niet meer te dekken, maar dat laat niet onverlet dat de manier waarop de VPRO de afgelopen drie jaar met Happy is omgegaan op z'n zachtst gezegd grof en onbeschoft geweest is. Bij de oplopende spanningen van afgelopen week tussen de Volksrepubliek China en Google moest ik geregeld aan de VPRO en Happy denken. Met name de onwil om met de gebruikers van Happy te communiceren en de weigering om ze als mensen te zien en te behandelen, was schokkend. De VPRO heeft veel goodwill verspeeld, ook door de moderatie uit te besteden aan een incapabel, zo niet uiterst knullig internetbedrijfje. De meeste Happies lieten het echter gewoon langs hun been druppelen. Pas toen hun gezellige babbelbox definitief gesloten dreigde te worden, kwamen enkelen in actie. Natuurlijk wisten ze zich gesteund door de gedwee? volgzame kudde zondagmiddagwandelaars en pimpampetters. Bij wijze van afscheid van HappyVPRO werd besloten 'een daad te stellen' met een fakkeloptocht naar het strand, een daad die bijzonder goed paste bij het gewijzigde karakter van de site. Het mag dan ook geen verrassing heten dat de vereniging HappyNext, die zich als de rechtsopvolger van HappyVPRO opwierp, niet lang daarna besloot om aansluiting te zoeken bij Scouting Nederland en de KNBLO. Terecht beschouwt de actieve gemeenschap van nu HappyVPRO als haar HappyVPRO met haar eigen OSM. Dat is mooi. Maar het HappyVPRO waar de vereniging HappyNext zich zo aan vasthoudt en wil reanimeren is al lang niet meer mijn HappyVPRO, allang niet meer het Happy zoals dat in mei 2004 begon en zeker tot in 2005 en misschien tot 2006 voortduurde. En zelfs als men gelooft in een leven na de dood, moet je eerst sterven, voordat je uit de dood kan opstaan. Eigenlijk is dat zelfs een noodzakelijke voorwaarde.
Een beetje dom
Het was gisteren weer eens genieten voor de treurbuis toen twee bekende landgenoten lieten zien over wat voor een fijnzinnig gevoel voor taal wij Nederlanders beschikken. Eerst topadvocaat Bram Moskowicz bij DWDD die in zijn lofzang op Bach's Goldberg-Variazionen een verhaaltje vertelde over een zekere graaf Goldberg die niet slapen kon en waarbij hij Goldberg uitsprak alsof het een joods-amerikaanse bankier uit New York was. Bach had toen die hele beroemde Kholdburgh-Verrieesjuns geschreven, beweerde de advocaat van Holleeder en Wilders. Ja, die Bach schreef voor iedereen muziek, voor Lutherse keurvorsten, voor paapse rakkers en voor amerikaans-joodse rijke stinkers, het maakte hem niets uit. 'Dat moet ik even goed maken, want ik praat wel een aardig mondje duits', moet oud-kardinaal Simonis gedacht hebben toen hij later op de avond de beladen woorden 'wir haben es nicht gewusst' koos, nadat hij bij Pauw en Witteman geconfronteerd werd met de golf van meldingen van seksueel misbruik in de Rooms-Katholieke kerk. Had de arme man in al zijn oprechtheid niet door dat die woorden symbool zijn voor de hypocrisie waarmee de Duitsers in de jaren vijftig en zestig hun verleden probeerden te vergeten? En dat alle kijkers onwillekeurig dachten dat Simonis het dus wel degelijk had geweten en daarmee in ieder geval impliciet beaamde dat hij het eigenlijk wel had kunnen en moeten weten? En dat terwijl ik uit zijn woorden meende op te maken, dat hij duidelijk wilde maken het werkelijk niet had geweten? Bij een topadvocaat en het voormalige hoofd van de Katholieke kerk in Nederland komt het wel tamelijk dommig over. Het is bepaald niet verwonderlijk dat behalve 'apartheid' slechts de Nederlandse uitdrukking 'een beetje dom' wereldwijd bekendheid heeft gekregen.
De connaisseur
Bram Moskowicz bij DWDD: ?Dat is een grappig verhaal. Klen Khould speelt dus Zzuh Kholdburgh Verrieesjuns. Erwas een graaf natuurlijk en die had slaapproblemen. En in die tijd was het zo dat er dan een eigen pianist in huis was en die heette Kholdburgh. En Bach heeft toen die muziek geschreven zodat die meneer Kholdburgh dat kon spelen. Dat zijn dus die die Kholdburgh Verrieesjuns en dat is volgens mij de mooiste muziek die er bestaat.?
Pageviews : ?
Geblokkeerd door : 0
Favoriet bij : 7
Ventiel IV
...wat een mooie wave:) En n?gmaals dank voor dat nummer van Soulsavers, is een van m'n favo's nu xX
Zwaarddrager
@wel, het gaat zoals het gaat. Misschien is het ook gewoon een sociologisch gegeven. Geen idee eigenlijk. Metaplace is tenslotte ook ten onder gegaan aan soortgelijke ontwikkelingen.
Charlie
en als er ook nog zoiets als democratie..dan heb ik daar een schurft aan!..Omdat WIJ dat vinden!!! wie zijn wij vraag ik me altijd af..de meerderheid??? Vaak heeft een minderheid het grote werk gedaan om de vrijheid te beschermen of te redden..maar ja..
Charlie
Er moet veel en veel meer gemuit worden!!! de straat op en schelden razen en tieren! Anders krijgen we zo`n pvv uiting..kat in het donker knijpen mentaliteit en zo..
