Voor jouw geweten

2009-01-30

LIED De tekst voor het lied 'voor jouw geweten' (zie verderop link naar weblog met lied) eigenlijk al grotendeels in 1995 gemaakt, aan de hand van de safe-haven politiek inzake Borni?. Uiteindelijk in april 2007 de gedachten opgeschreven. We zien voor onze ogen op de televisie de onrechtvaardigheid op deze wereld. We vinden dat we daar wat aan moeten doen. Dus zenden we jonge mensen heen om voor ons geweten een soms onmogelijke taak op te knappen. Srebrenica is daarvan het meest duidelijke voorbeeld (daar weten we nu al veel van). Het leger tracht nu op haar missies naar o.a. Afghanistan alleen mensen ouder dan 20 jaar uit te zenden, maar de vraag naar meer manschappen is groot. Sommigen gaan al op voor hun vierde missie (heet in die kringen bijna het lot tarten). Er moeten meer mensen bij: de verleiding wordt groot om toch weer mensen jonger dan 20 te sturen. Ik Belgi? zijn ze nu al volop weer jonge mensen aan het recruteren (aan het verleiden) voor het leger, omdat er zoveel missies zijn en te weinig mannen en vrouwen om te gaan. Het is voor ieder die op missie gaat een zware taak. Elke militair die wij heen zenden kan met lichamelijk en of geestelijk letsel terugkomen. Maar voor wie vooraf al aan de rand liep en daarom naar het leger werd getrokken, is het risico heel groot er slechter uit te komen dan hij/zij er al heen ging? passant/files/voor

Dag van je leven

2008-12-14

Een reisje van verstandelijk gehandicapten uit Zwolle naar de Kerstmarkt in M?nster is voor twee van de deelnemers uitgelopen op de ervaring van hun leven. Bij terugkomst in Zwolle bleken de twee, met volgens zeggen het verstandelijk vermogen van een kind van 5 tot 10 jaar, niet in de bus te zitten. Een grote zoekactie die 24 uur duurde werd op touw gezet. Uiteindelijk werden ze gevonden in Hamburg (250 kilometer van M?nster), waar ze zelf met de trein heen waren gegaan. Daar vroegen de twee om hulp. Waar gebeurd, maar natuurlijk kwam het niet zo in het nieuws. En misschien is de man/vrouw die de reis leidde inmiddels al op non actief gesteld. Een ridderorde zou ik zeggen, als je iemand zo de dag van je leven kan bezorgen.

De Zak

2008-12-10

Onvermijdelijk. De mid-december-dip. Hij is koud het land uit of die slaat toe. Hij is niet eens langsgeweest. Nou had ik em ook niet uitgenodigd. Geen verlanglijstje gestuurd. Zou niet hebben geweten wat ik em had moeten vragen. Ach wensen te over, maar sommige dingen zijn nou eenmaal niet te koop. Pas toen ie goed en wel weg was, wist ik plots wat ik had moeten doen. Heel stout zijn! Dan had ie me vast meegenomen naar de zon. In de zak.

Kom maar op

2008-12-05

Hij is al bijna weer weg. Nog even de adem inhouden, met een wijde boog langs al het gespeculaas. Nog ??n hele dag. Op naar de volgende twee gruwels. En dan moet het gemiezer over zijn. Wat mij betreft kan het nieuwe voorjaar niet vlug genoeg beginnen. Alhoewel, de tijd heb ik toch nog wel nodig. Kom maar op met sneeuw en ijs, alle lichtjes en gezangen, vuurwerk en al niet meer? , moet ik eigenlijk zeggen.

Afscheid

2008-11-22

Ik kreeg em in 1976: Een handmatige Gestetner stencilmachine. Midden jaren vijftig door een katholieke vakbond aangeschaft. Door de kopieermachine verdrongen. Maar voor het kollektief eetkafee waar ik vrijwillig werkte was stencillen toen nog goedkoper. Dus heb ik 10 jaar staan draaien. En alles getypt op een elektrische Olivetti, met een brede wagen waar de moedervellen zelfs in de breedte in konden. Ik werd ook bedreven in het tekenen met de ?trekpen?. Alle notulen, foldertjes, menu?s. Het ging allemaal op de machine. Midden jaren negentig kwam ik nog es langs. Ik deed er een betekend moedervel op, pompte wat en warempel hij deed het nog, na tien jaar stil staan. Ze hebben in september het pand verkocht en ik nam de stencilmachine mee naar huis. Heeft in mijn pand drie maanden in de hal gestaan. Steen des aanstoots voor mijn medebewoners, maar voor mij inmiddels een molensteen. Het ding was enorm zwaar. Vandaag belde de benedenbuurvrouw aan of ie naar de Arm mocht. Ik zei, doe maar. Ze heeft het gedaan (hoop dat ze zich niet heeft vertild), zonder dat ik afscheid heb genomen.