12 - 08 - 2002 Praha II
Het begon al in de richting te komen! Gisteren was ik zoekende, maar vandaag wist ik wat ik aan het zoeken was: muziek en het echte haast ranzige Praag! Een ding heb ik gevonden: oorstrelende oermuziek uit Praag! Veel beter! Een unieke herinnering aan Praag, maar ik heb het uiteindelijk niet live kunnen vinden. Ranzig en Boh?mien is Praag evenmin, ook al proberen ze dit met alle geweld te verwerken in toeristische prullaria. Zo heb je boh?mien glas, boh?mien bagels, boh?mien sieraden, etc. Noodweer is opgestoken in midden en oost europa, dus morgen gaan we pas besluiten waar we naartoe gaan! Een ding is zeker we zullen Praag met toch wel pijn in ons hart verlaten.
11 - 08 - 2002 Praha I
Is het lang geleden? Ja het is lang geleden dat ik in dit boekje, mijn dummy of black book of hoe het ?berhaupt noemt, geschreven heb. Ik weet nu niet precies wat ik moet schrijven, maar ik zit in Praag, Praha! De stad die tot de verbeelding spreekt van veel mensen. Gisteravond heb ik me lam gezopen aan de Absint, maar de soul van de stad nog niet ontdekt. Zoals veel andere tot de verbeelding sprekende steden is ook deze stad overspoeld met het toerisme virus en terecht, want er valt veel geld uit te slaan. Maar waar is het? Waar kan ik de soul, hart, het gevoel van Praag vinden. Ik zal het vandaag opnieuw gaan proberen! Ik stop nu want mijn hersenen zijn geperforeerd door de absint van gisteren.
08 - 12 - 1999 Sterrenmeisje
Ik weet niet wat voor teksten er nu zullen vloeien, maar na een kortstondige herstructurering van mijn proza en poezie (poezie nog niet alles, want deze passie ligt nog verspreid over mensen, internet en diskettes), merk ik dat ik blij ben dat alles wat ik geschreven heb nog bestaat. Tijdens het structuren wilde ik het eigenlijk aan iemand laten lezen, hupsakeetje de boel uitprinten of via internet versturen. De eerste persoon die in mijn gedachtes opkwam was sterrenmeisje. Ik wil haar alles laten lezen tot de laatste snik. Waarom weet ik niet. Het is vreemd dat ik haar nu pas expliciet noem in mijn teksten, want ze is belangrijker dan ik dacht. Ze is als muziek. Neem nou "the Doors". Nooit wilde ik hun muziek tot mij toe laten. Niet dat ik het niet mooi vond of bedenk maar een smoes, maar elke klank beroerde mijn ziel. En niet zomaar, gesmeten werd het, als een stuiterbal wierpen de tonen mijn ziel door de ruimte. Ik, al jaren (letterlijk) geconfronteerd met de Doors, wilde mijzelf bij elkaar houden. Een muur hield mijn ziel gevangen, maar beschermde het. Toch toontje voor toontje hebben "The Doors" een gat geslagen in de muur en nu, na een heftige beluistering, ben ik gepakt. Zo is sterrenmeisje, ik heb geprobeerd haar buiten me te houden, af te weren of te vermijden, maar ze komt telkens terug en ze zal terug blijven komen tot de laatste steen is vermorzeld.
03 - 10 - 1999 Ego erectie
Lekker lachen om eigen eenzelvigheid, eigen tripjes, gevaar om je te verliezen. Late gedachtes doemen op zonder nadenken. Ja, dat is toch waar je uiteindelijk heengaat, want het blijft niets, vacu?m. Wat overblijft na het geschrevene is een zelfbevredigende positiviteit die leidt tot een ego-erectie. Houden van is het sleutelwoord om toch je eigendrang te beschermen tegen je dierlijke in jezelf. Neuken kan, maar spelen is geweldig. Zend het uit wat anderen voor zich houden. Verlies het gene, wat je zelf niet bezit, maar wat je nog moet vinden. De zoektocht is de vreugde, wat je vindt is de teleurstelling of juist het oneindige geluk in stilte, genot is anders wanneer je niet geniet. Pas als je verliest heb je gewonnen. De roes die er opvolgt is ook een soort van ultiem genot. Zweet, bloed en tranen, maar dat is de seks van bestaan en vaak komen dat soort zaken er een beetje lafjes bij kijken. Opgooien zou toch het gene moeten zijn waar menigeen naar streeft. Vindt je plaats, plaats en wat als je het toch uit zult vinden wanneer je het vuur ontkent. Deze woorden zijn neergezet zonder te stoppen, zonder te denken, zonder ratio. Gevoel in woorden is onmogelijk tot zover. Zover als dit kan nog verder.
02 - 10 - 1999 Lafheid van de lef filteren
Als je denkt dat ik verdwenen ben, dan heb je het goed mis. Hard kom ik terug en hard zal ik altijd wederkeren. Op andere plekken heb ik mijzelf verschoond. Gedichten uitwisseling, recensie volkskrant, drama presentatie, nieuwe band, millennium theater, begin van een boek, idee voor de tentoonstelling, kans op een nieuwe woning en de ontdekking van Utrecht is mijn euforie, sinds het laatst geschrevene. Nagelaten is de geestelijke verruiming die ik opgelopen heb. Helemaal buitengesloten is de interactie met vrouwen, uitdrukking van gevoel en overtuigingsdrang. Dus je begrijpt wel dat mijn overwinningen niet misselijk zijn, ondanks de nooit aflatende drang om verder te gaan, ook al moet ik velen achter me laten. Egocentrisme kan je het noemen, drang die dat overstijgt is mijn tekst. Gegeven is dat veel persoonlijkheden het af lieten weten, wanneer ik verder ging. Niet dat ik daar trots op kan zijn of dat dat mijn persoonlijkheid verstevigt. Huilen doe ik, tranen van verdriet en onmacht vormen oceanen, waar iedere vis in sterft of verdrinkt. Geduld is het gene wat mijn passie draagt. De overwinningen geven mij geluksmomenten, die frustraties leiden tot hoop. Mijn drang om iedere potentie te tergen tot het uiterste, verzandt weer tot hopeloosheid. Hopeloosheid is de voedingsbodem voor ontevredenheid, wat weer leidt tot inspiratie en creativiteit. Je merkt al dat deze dwangbuis positie mijn pen doet schieten over het papier. Gedichten, po?zie knallen in opendoelen. Oude teksten geven een "tegen een muur oplopend" gevoel. Tienduizenden zoeken zekerheid en rust, enkelen bepalen de vooruitgang, door hun vernietigende dadendrang die de lafheid weert. Doorgaan, doorgaan, doorgaan tot de lafheid van de lef is gefilterd. Gezegd is wat er gezegd moest worden, maar zo zou ik een bijbel kunnen vullen, dus voor vandaag is dit het einde.
Pageviews : ?
Geblokkeerd door : 0
Favoriet bij : 1
