Komt een vrouw bij de dokter. (Met geaffecteerde stem)V- Dokter, ik ben gestoken door een bij. D- O, dat is niet best. Kunt u mij zeggen waar u precies gestoken bent? V- uhm, nee dokter, dat ligt nogal precair, dat kan ik u niet zeggen. D- Maar mevrouw, ik heb mijn beroeps geheim, verteld u mij gerust waar u gestoken bent. V- Nu, vooruit dan maar... V- Bij de Aldi.
Het moment is daar, ik ga mezelf formateren... een nieuwe fase, profiel opheffen, kan ik daar begeleiding bij krijgen of zal ik slachtofferhulp in schakelen?
Hoi, voor een stadswandeling aan de hand van architectuur inclusief dichtwerken kijk dan even op mijn pp.
Tja, je weet sowieso nooit duidelijk wat iemand begrijpt bij dat soort teksten. Maar goed; ik gaan!
gaat erom dat je niet het gevoel hebt dat je het leven leeft in het hier en nu of zo. Ach twas zon mooie uitspraak en alles wat ik er aan probeer uit te leggen ontkracht m alleen maar vrees ik.
T was n citaat eigenlijk. Maar dat het leven als een schaduw aan je VOORBIJ kruipt had ik geschreven. Dat betekent dus heel iets anders als dat je nooit in het zonlicht zou zijn. Au contrair zelfs zonder zon in de rug kan men geen schaduw produceren. Het
ik weet ook hoe ik mijn band moet plakken, maar toch heb ik vaak het idee dat mijn leven als een schaduw aan me vooruitkruipt ;)