ik ben een ware gristen
Vandaag heb ik mij gerealiseerd dat ik een ware gristen ben. Ik geloof in een leven dat me nog nooit overkomen is, wat al bijna klinkt als een geloof in het paradijs. Praktisch gezien komt het er op neer dat ik al jaren droom over een perfecter leven dat voor geen meter gestalte krijgt, maar goed, ik heb toch niks anders met mijn leven te doen dan dom vasthouden aan koppige onrealistische dromen, so what the heck. Met mijn koppige vasthouden aan nutteloos gefantaseer is hiermee het eerste element van de drie-eenheid vastgelegd. Het tweede element is niet bang zijn voor de dood. Ik ben al zo bang voor dingen waar ik me wel een voorstelling van kan maken, dat angst voor de dood in mijn geval totaal nutteloos is. Voor hetzelfde geld valt het namelijk reuze mee. Dus in mijn geval, en in het geval van de meeste gristenen, is onkunde over het desbetreffende onderwerp de totale garantie voor zelfvertrouwen en succes. Het derde element voor een goed gristen zijn, is het praktiseren van het geloof. Mijn eerste grootse kunstuiting was toen ik vijf was en met de onderrok van mijn moeder op mijn hoofd de maagdelijke bruid Maria speelde in een kerstspel. Ergens op een podium in Uitgeest stond ik naast mijn Jozef, mijn Jozef begon te praten en ik zei:? Zo moet je dat niet zeggen! Je moet zeggen ?kom binnen?!. Een bescheiden publiek van deels gegeneerde en deels geamuseerde volwassenen keek mij aan. En ik zei ? Toe dan. Zeg het dan!?. En op het podium strompelde mijn verbijsterde en totaal ge?ntimideerde vijfjarige Jozef naar de kribbe, hij keek naar een deur die er niet was en mompelde: ?kom binnen.? En aldus schreden de door god gezonden vijfjarige wijzen uit het oosten met handdoeken op hun hoofd naar binnen door de niet-bestaande theaterdeur. Dit alles geeft te denken. In mijn geval zelfs ?ruimte voor bezinning? Tot op heden beschouwde ik mijzelf als een min of meer agnost. Maar de constatering dat ik mijzelf kan samenvatten tot een doodsoptimistische betweter met onrealistische fantasie?n?. Wel: ik kan niet anders concluderen dan dat ik een gristen ben.
Je moet geen oordeel hebben over dingen waar je niks van af weet.
Ik zit te kijken naar een oude meneer die in een petieterige bunker bij de Afsluitdijk zat in 1940. Hij zegt dat het werk van hem en zijn maten waarschijnlijk 1 van de grootste daden zijn geweest in het tegenhouden van de Duitse Vijand. Want de Afsluitdijk was volgens defensie in die tijd De Zwakke Plek in onze verdediging. De dreiging uit het oosten kon over een riant breed aangelegde dam zo naar het westen, het hart van Nederland, draven. De oude meneer is erg oud. En erg nostalgisch. Hij heeft een baret op die vagelijk doet herinneren aan een soldatenhoofddeksel. En wij, wij die achteraf waren, weten dat de Duitser geen dijkje nodig hadden om Nederland onder de voet te lopen, bommenwerpers waren wel zo effectief. Wij, wij achteraf, zijn zat van oude mensen die maar steeds herinneringen ophalen. Wij, wij achteraf, zijn zat van die stomme Tweede Wereld Oorlog die zo langzamerhand een overgewaardeerd wangedrocht begint te worden temidden van nog veel ergere genocides waar nooit een mens het echt over heeft. (neem Stalin en zijn vernietigingskampen, neem China met zijn heropvoedingskampen, neem zowat heel Afrika) Maar wij, wij achteraf, weten geen reet over hoe het voelt om mensen dood te schieten vanuit je onbenullige bunker aan een dijk die in het midden van naargeestig klotsend water ligt. We weten niet eens hoe het voelt om GEEN mensen dood te schieten vanuit een onbenullige bunker. Hoe het voelt om te denken dat je binnenkort iemand dood zal moeten schieten, temidden van het naargeestig klotsende water. Je moet geen oordeel hebben over dingen waar je niks van af weet.
sigarenboer
Vandaag ging ik naar de snelle sigarenboer. Niet dat deze man heel snel is, hij is over de 70 en zijn winkel ruikt naar suddervlees en klinkt naar de parkiet die schuin boven zijn winkeldeur woont. Maar hij is snel omdat hij bij mij op de hoek zit. Ik vermijd hem een beetje omdat ik bang ben voor zijn lange verhalen. Meestal loop ik naar de langzame sigarenboer, die enkel langzaam is omdat hij verderop zit. Deze sigarenboer heeft twee pronte zonen waarvan 1 een ferrari-achtige auto rijdt en hun winkel staat meestal bomvol mensen. Het voorste gedeelte van deze winkel is bestemd voor rookwaren en tijdschriften en in het achterdeel hebben ze een aparte toonbank ingericht voor alle lotto en loterijklanten. Ik heb een band met deze winkel. Om te beginnen zit hij naast mijn supermarkt (dus makkelijk en op de route) en daarnaast kan ik er altijd rekenen op een klein grapje dat niet meer dan hooguit twee minuten duurt. Ik wil nooit een elastiekje om mijn tijdschrift heen en ik wil nooit een plastic tasje voor het printerpapier dat ik ook bij ze kan kopen. Wij zijn al drie jaar zoet met deze grap: tot mijn genoegen proberen ze altijd een pastic tasje om mijn koopwaar te schuiven en tot hun genoegen weiger ik die altijd. Het nadeel van de langzame sigarenboer is dat ze inmiddels een beetje aanvoelen als verre familie, terwijl ik ze niet eens ken. En ik had iets niet zo prettig meegemaakt dus besloot naar de snelle sigarenboer te gaan, zodat ik niet vrolijk hoefde te doen tegen mijn verre familie. Als ik bij de snelle sigarenboer kom ben ik meestal ik de enige klant. En ik weet dat ik daar niet kom voor mijn eigen vertier, maar omdat ik voor hem een praatje ben. Als ik geluk heb dan staat hijzelf er: na 70+ jaar nog steeds niet in staat om uit zijn hoofd de prijs van drie pakjes sigaretten op te tellen. Als ik pech heb staat zijn vrouw er, die met haar dichtgeverfde uitdunnende haar weet dat er nog maar 1 illusie is in het leven en dat is dat ze een fris mens is met een goedlopende zaak waar mensen voor de gezelligheid een pakje sigaretten komen halen. Ze entertaint haar klanten met alles wat ze maar over de buurt weet en zadelt een autist als ik met een radeloos schuldgevoel op dat ik niet de hele dag in hun winkel blijf zitten om bakkies te drinken. Maar vandaag stond hij er. Aan de winkeldeur hing het bordje dat hij open was, maar de deur wilde niet open. Ik dacht nog dat het aan mij lag en rukte nog eens ferm aan de klemmende deur. Bleek dat hij met een sleutel naar de deur moest om hem open te doen. Onder zijn bril zaten wat donkere plekken om zijn ogen. En ik dacht nog: help: hij is er nog erger uit gaan zien als het clich? van een oude man: niet alleen suddervlees en parkiet, maar ook nog een enge ziekte. En toen bleek dat hij afgelopen zaterdag beroofd en in elkaar geslagen was. 200 euro en dertig sloffen sigaretten weg, een jongen die over zijn kleine toonbankje was gesprongen om hem eerst op zijn gezicht te slaan en daarna een mes te trekken. Terwijl hij me dit verhaal vertelde, kwam er een nieuwe klant binnen, ook een oude man. Het verhaal werd nog eens verteld met de toevoeging dat de koffieshop op de andere hoek ook onlangs beroofd was. De oude nieuwere klant vertelde dat de snackbar verderop een paar weken geleden ook beroofd was en slaagde erin om ongemerkt voor te dringen en zijn sigaretten eerder te kopen dan ik. De oude nieuwere klant vertrok weer, en daar stond ik, weer alleen met de oude meneer van de snelle sigarenboer. Met zijn nare zwart geworden blauwe plekken rond zijn ogen en een zachte geur van oud eten om zich heen. En hij glimlachte een beetje en zei: ?maar u wilde iets hebben?? En ik kocht mijn sigaretten en liep naar buiten en hij sloot de deur achter me en ik liep naar huis. En dacht:?. Nee om eerlijk te zijn: ik had geen nobele gedachte dat ik mijn leven zou gaan veranderen teneinde oude in elkaar geslagen mensen te redden. Het enige wat ik weet is dat ik morgen mijn sigaretten bij hem ga kopen. En bij niemand anders.
poepedrollebakken
Drie dingen leiden tot gelukzaligheid 1: zij die u pijn doen, zullen begrijpen wat u pijnigt. 2: dat wat u gelukkig maakt, zal u nooit verstommen met lafheid. 3: u zult immer poepedrollebakken op de hoek van uw straat hebben. (want laten we nu wel wezen: de gemeente Amsterdam is toch 1 buitengewoon blijde plaats om te vertoeven, aangezien zij sinds een maand of wat poepdrolbrievenbussen op willekeurige straathoeken heeft geplaatst)(keurig met drolzakjes en drolverwijdergleuvensysteem, zodat zelfs de meest hardnekkige hondenbezitter de onwelriekende restanten van zijn hobby gewoon in 1 gleufske kan deponeren) (en wat zouden wij zijn zonder de oplossing van niet belangrijke dromen, zoals, daar zijn, bijvoorbeeld: de oplossing van de merkwaardige droom om een hond in de stad te willen hebben)
faalangst
Zoals gewoonlijk loop ik weer zo lang te lummelen met nutteloze dingen dat het alweer diep in de avond is voor ik mij aan mijn schrijfwerk zet. In tegenstelling tot wat veel mensen denken ben ik een angsthaas van de eerste orde en zit ik regelmatig de helft van de dag met een zak over mijn hoofd onder mijn bureau, mijzelf wijsmakend dat ik zeer nuttig werk aan het verrichten ben, door voor de zoveelste keer mijn tenen te tellen. Later als ik groot ben heb ik een stenen hart, een metalen hoofd en een ziel van rubber, opdat geen klappen mij meer zullen deren.
Pageviews : ?
Geblokkeerd door : 0
Favoriet bij : 10
Charlie
JP Borrel, Gala G. ALLES EN IEDEREEEN OP 10 APRIL NAAR EEN GRANDIOOS happyVPRO SLOTFEEST IJMUIDERSLAG BEACH INN!! zie blog
Irk
Dit is een agenda spammetje: Chansons in Delft, Posbankstruinen, Fotofestival, SingsongMeisies, Mooi Weer Spelen en Zwoel Weer. Kijk even op Happy Agenda.
Charlie
En als ie dan als een vallende ster op aarde terug valt op het vpro gebouw op de happy server zeg maar..een mooi ritueel..
Charlie
Nou......ik wilde hem eigenlijk als een soort Internet Gagarin in een baan om de aarde brengen!
Charlie
Maar na zaterdag gaat alles veranderen..ik ben nu een geestelijk wrak , verslaafd aan alcohol medicijnen en drug en overspannen en zwaar psychotisch en depressief... maarrrr..allemaal dank zij Bram van Splunteren..
Charlie
Ja zeg die heb ik al vijf jaar! het is bij een ??nrichtingsverkeri ng gebleven..maar zaterdag..gaat het allemaal openbaar gebueren!
