Mantelzorg

Happy is een mooi ding. Zelfs de grootste cultuurpessimisten moeten bekennen dat ze er leuke contacten aan overhouden. Je moet er ook slim mee omgaan. De helft van de omzet van mijn bedrijf genereer ik uit happy-netwerken. En wie even geen sekspartner heeft hoeft maar even met zijn muis te clicken of er is een poes in de buurt. Maar in mijn positie van bij de wieg van Happy gestaan te hebben moet ik ook een bekentenis doen: happy was nooit ontstaan zonder een subsidie van het ministerie van WVC en sponsoring door GGz. De vraag was in hoeverre internetmantelzorg voor psychiatrische patienten een serieuze optie is. Twee typen psychiatrische patienten zijn bij dit experiment losgelaten op de happy populatie. Type A hebben we Slagert genoemd, type B Honeylion. Beide kampen met narcistische persoonlijkheidsstoornissen. WVC en GGz gingen er vanuit dat hoe meer beiden achter hun computer zaten, hoe minder kwaad ze konden doen in het echte leven. De VPRO had bedongen dat alle happy's voor een mantelzorgpremie van 250 euro in aanmerking zouden komen indien ze beiden ook daadwerkelijk achter de computer gefixeerd zouden kunnen worden. Slagert achter de computer kan nou eenmaal achter de computer minder kwaad dan bij je thuis. Helaas is die subsidie nu afgewezen. Er blijken teveel happy's te zijn, die onze GGz-patienten serieus nemen en ze zelfs in hun eigen leven toelaten en merkwaardig genoeg zelfs seks met ze hebben. De opmerkelijke uitkomst van dit onderzoek is dat we nu meer GGz-patienten hebben dan voor de start van ons project. Dit heeft ons gelukkig een andere subsidie opgeleverd waarmee Happy succesvol voortgezet kan worden. Dankzij Happy kunnen beiden probleemloos participeren in een veilige en warme omgeving van andere psychiatrische patienten en we verliezen ze zelden al te lange tijd uit het oog, want ze checken altijd wel weer in. Later meer.