Kunstje van een primaat
Het is frappant dat net nu de reis van Charles Darwin met de Beagle op de VPRO na te volgen is, de grootste queeste van de mensheid van na het verschijnen van ?The Origin of Species? vervuld blijkt te zijn. Het heeft zichzelf geopenbaard. Werelddelen zijn door avonturiers, antropologen en archeologen afgezworven en bedelft. Er zijn heel wat gaten gegraven op zoek naar ?die ander?. Vooral Afrika en het verre Oosten zijn her en der minuscuul onderzocht. Ergens moest het verband te vinden zijn. Ach ijdelheid der mensheid, wier het gras altijd elders groener lijkt. Ziet dan toch, daar zit ie, in de 2e kamer, als kop van de PVV: De missing Link. Alhoewel. Volgens mij is het gewoon een aap, die een kunstje doet. Een aap die heeft geleerd hoe een paar balletjes hoog te houden, maar werkelijk niets, maar dan ook echt werkelijk niets, van geschiedenis heeft geleerd en ooit zal kunnen leren. Maar als ie ze lang genoeg hoog weet te houden, zal ie in de ZOO die dit land soms lijkt te zijn, een schare aan zijn hek weten te kluisteren. Waarlijk, geen missing link; meer een kermis attractie. Ik hoef toch niet uit te leggen wat het verschil is tussen Chamberlain, die tijd probeerde te winnen tegen het Hitler-bewind, en Obama die het verschil tussen ideologie?n en mensen wil zien en benadrukken en de geest van mensen wil winnen. Sommige primaten die niet verder kunnen kijken dan het eigen vijgenboompje kun je missing als kiespijn.
Vakantie
Ik was op de bank in slaap gevallen, dacht ik. Ik was in Zuid-Frankrijk , in Goudargues, aan het watertje dat in deze tijd van het jaar geen kwaad doet. De zwoele zomeravond wind streelde door mijn paar borstharen, geroezemoes van mensen en het schamele verkeer in de verte en het aanhoudende geluid van krekels die hun vleugels over elkaar wrijven. Straks pak ik mijn gitaar en ga met ze muziek maken en vertel ik ze wat ik verder nog wil, want? Wat een vakantie, dacht ik nog, zo moet het leven altijd zijn. Ik deed mijn ogen open en keek naar de Catharijne kerk. Hoezo, ver weg moeten. Morgenmiddag met de laptop op de werf naar Le Tour kijken. Biertje erbij, naar een ouzerie en doorzakken samen met de zon op het dakterras aan het westen. Ik ga wel weg als iedereen weer terug komt in Utrecht. (foto: het watertje van de C?ze door het dorp)
Scrupules
Ik had graag schrijver willen worden. Of nee, eerst nog journalist. Maar toen ik dat praktiseerde liep ik al gauw op tegen de grens van mijn weergave van de feiten en de beleving van het subject. Ik zat in de sociaal economische journalistiek, en veelal waren mensen het onderwerp. Begin jaren tachtig, kabinet van Agt met bestek ?81 dat aan ?twee kanten sneed?, wat ik uiteindelijk snedig beschreef in een artikel over een WAO-er. Een goed artikel vond ik zelf, dat aan de hand van een man?s situatie de consequenties van de beleidsmaatregelen goed beschreef. Maar hij was er niet gelukkig mee. En gelijk had ie. Met naam en foto in de krant. Het was duidelijk en beknot, maar hoe je het ook wendt of keert, toch ter meerdere ere en glorie van mij, want ik had daarmee de tijd des tijd zo helder en goed beschreven. Dus nee, dan liever schrijver worden. Feiten zijn dan minder belangrijk. Zoals ik toch feitelijk als journalist al had begrepen. Wil je echt het beeld dat jij hebt, bij de lezer opwekken, moet je je niet aan de feiten houden. Feiten zijn er soms net te weinig dubbel wijsbaar. Bekende feiten zijn soms te complex of te gecomprimeerd en soms te compromiterend zonder feitelijk juist te zijn. Give the guts, give the feeling. Maar als journalistieke vorm had dat al begin jaren tachtig zijn tijd gehad. Mijn eindverslag op de School voor de Journalistiek in 1979 had als belangrijk punt de jourmalist die kenbaar maakt waar hij staat, waarbij hij al zijn beperkingen aangeeft van waaruit hij schrijft en observeert, de perpectieven van waaruit hij schrijft (het kaderpapier, hoeveel hij woorden hij mag schrijven voor de krant), waar zijn sympathie?n liggen, hoe hij ergens is gekomen en verblijft, hoe hij zich voelt (diaree, moe, verliefd), en dan vervolgens verslag doet van hoe hij wat ziet. Zeg maar Joris Luyendijk avant le lettre. Ik stelde me dat allemaal al zo voor in 1979. Nee dan fictie-schrijver dus, als je op basis van je leven en alles wat je her en der oppikt hele verhalen kunt schrijven. Nou verder dan liedjes maken kom ik tot dusver niet. Ik heb nog teveel scrupules om het leven van mensen om mij heen te letterlijk te beschrijven. Maar eens kom ik daar over heen. Nou? Dan zul je toch es wat belezen?. Op de foto: Tom Wolfe (a "New Journalist" in de jaren zeventig) at the White House in March 2004
Terschelling
De lucht heeft een veer gelaten Water Voor mij een streep Dichterbij dan de horizon Duinend, duinend en rollend Warmte, tegen elkaar aan Zand Dat tussen ons schuurt Naderbij dan je hemd of rok Strelend, strelend en kussend De nacht, heeft het licht verlaten Niets Enkel een rits die klinkt Flakkerbij een smeulend vuur Dovend, dovend en sussend
Om het hoekje
Ik heb een raam op het Oosten met vrij zicht over de stad en een raam op het Zuiden, onder de schaduw van een hoger dak. En zo rond eind oktober verwijnt ie. En laat zich normaal gesproken ? voor zover ik mij kan herinneren ? pas begin maart weer zien. Maar gister was ie er zowaar. Op het hout van mijn veluxraam, bijna op de ficus die er onder staat, scheen een straaltje van de zon die al weer op weg was naar het Westen. Hij kwam stiekem alvast om het hoekje kijken. Deed ie vast altijd al op Valentijnsdag, maar het was me nog nooit eerder opgevallen. ?t Was van korte duur, dat wel. Maar toch. Er zit lente in de lucht.
Pageviews : ?
Geblokkeerd door : 0
Favoriet bij : 1
Eleonore
Als je zoiets kunt delen is het leuk en bijzonder maar voor andere zaken heb je als het goed is ook vrienden... ik hoef niet zo nodig 'alles' te delen
*merel*
:-) Jazeker, graag zelfs, maar schuif alles uit tot na 1 aug. want dan, .. dan ben ik weer een vrije vrij vrouw
Eleonore
Haha denk je dat dat aanlokkelijk is om achter een racefiets aan te rijden met de broodjes met gebakken ei? ;-)
*merel*
Lieve schat, als ik dit geweten had, had ik de poes verschoven, maar die is besproken dus kan er niet omheen. Maar als jij nu eens in het land van Maas en Waal doet alsof je in de Pyrenee?n fietst, is dat niet wat? Bedoel, beetje waan kan jij wel hebben, t
