Rauwe tekst, onafgemaakt
Ze is het toonbeeld van alles wat ik in een meisje liefheb. Maar ik heb haar nooit gesproken. Haar psyche denk ik af te kunnen lezen aan de manier waarop ze zich kleedt, aan de sprankelende lichtjes in haar ogen wanneer ze naar me lacht. Iemand die mij me zo kan laten voelen moet wel heel vrolijk zijn. Ik spreek haar aan, ze glimlacht en zegt me haar naam. Negentien jaar is ze, tien jaar verschil. Ik voel me een ouwe vieze zak. Geeft niet zegt ze, 29 dat kan nog net. Mijn gezicht scheurt bijna uit door de grijns die spontaan op mijn bek verschijnt. Mijn broek wordt te klein, ik weet het, eigenlijk ben ik gewoon een smeerlap. Heerlijk om daarvoor uit te komen, heerlijk om ervan te mogen genieten man te zijn. Ze kijkt me weer aan, doordringend. Ze weet dondersgoed wat een effect ze heeft op een man. Zij is niet na?ef, nee ze doet het erom. Ik weet dat ik nooit meer iets van haar zal horen, dat ik dr misschien nooit meer zal zien maar dat geeft niet. Ze is als een drug, ze pept me op en mijn korte termijngeluk wint het nu eenmaal altijd.
De feestdagen
Het korte daglicht. De volle maan. Koude lucht en een heldere sterrenhemel. De winter maakt ieder jaar weer een diepe indruk op me. Alsof de koude zich manifesteert in de geest. Graag kijk ik ademwolkjes na terwijl deze, bestreken door het maanlicht, uiteenvallen in de lucht. Bittere gedachten maken zich van me meester wanneer ik naarbinnen kijk bij anderen. Fonkelende lichtjes, een rookpluim uit een schoorsteen. De sinterklaasliedjes in de supermarkt. Weemoed, nostalgie en het diepe besef van het alleen-zijn. Kids, ik wil ze. Een jongentje, een meisje. Het maakt me niets uit. Ik wil zo'n kleintje voor de gek kunnen houden. Ze voorhouden dat de goede Sint weer in het land is. Een klein schoentje volproppen met marsepein en chocola. De winterpeen verstoppen. Ik wil ze voor de gek houden zoals mijn ouders mij vroeger voor de gek hielden. Ik kan me nog heugen hoe kwaad ik was toen ze het opbiechtten. Maar de herinnering is zoet. De dennengeur van een echte kerstboom in huis, het zoeken van dat ene lampje dat het ettertje heeft uitgedraaid. Ja, ieder jaar weer maakt dit gevoel zich van me meester. Ik heb gezorgd dat ik werken moet met de kerst. Zo zal ik het vieren. Tijdens mijn ronde snoepen van een krans. Chocoladevlekken makend op mijn formulieren. Met zwarte handen de alcoholvrije gluhwijn drinken. Mijn treurgevoel negerend, snel naar huis en slapen. De kerstwens zachtjes prevelend: "Volgend jaar niet alleen?" CorvuS
Kerstmis
Kerstmis, Noodgedwongen sluit ik vrede. Vrede met de mensen met wie ik me heb op laten schepen. De verplichting om bij het kerstdiner aanwezig te zijn. De verplichting om te lachen om de grappen van oom Jan. Oom Jan heeft geen gevoel voor humor. Na een avond met oom Jan voel ik me genoodzaakt de eerste de beste kroeg op te zoeken om me daar vol te gieten met bier. Noodgedwongen sluit ik vrede met mijn neven en nichten. Alleen om oma een plezier te doen. Want oma gaat dood, dat weet iedereen. De vraag is alleen waaraan. Maar dat oma's doodgaan is nu eenmaal een feit. Dit jaar heeft mijn zus de kalkoen laten verbranden, vorig jaar deed mijn tante dit nog. Verbrande kalkoen hoort er nu eenmaal bij. Buiten regent het, ik denk terug aan mijn eerste witte kerst en huiver. Ik moet denken aan die keer dat ik met mijn neefjes een sneeuwpop ging maken. Rillend van de kou met mijn natte wantjes in de sneeuw. Van die wantjes die met een touwtje aan elkaar verbonden zijn, zodat ze niet zoekraken. De foto heb ik nog. Een klein ventje huilend om warmte, jankend op de foto. Met een mislukte sneeuwpop op de achtergrond. Ja, de kerst is een mooie tijd. CorvuS
God is aleen
Nieuwe mensen leren kennen, in de hoop dat zij vertellen. Wie ik ben. Wie zij zijn. Alleen zijn, is de vloek van het bewustzijn. Met zijn allen, alleen zijn. De eenzaamheid van het bewustzijn, kent geen genezing. Slechts een verzachting van de pijn. Door verdeling, een daad voortgekomen uit verveling. Alleen z?jn biedt verlichting, verlichting van de pijn. Want geen pijn kun je voelen, als je alleen maar hoeft te z?jn. CorvuS
writersblock
Hij was nu al dagen bezig zijn writersblock te beschrijven maar kreeg niets op papier. Vanwege het mooie weer was hij genoodzaakt binnen te blijven. Het had al dagen niet geregend en hij wist niet hoe hij zijn tijd door moest brengen. De paraplu stond ongebruikt in een hoek in de hal. Depressief, dat was hij. Nee schuddend rukte hij weer een onbeschreven vel uit de typemachine. "Nee, dit is het ook niet." Hij verfrommelde het papier en smeet het in een hoek. Daar lag het onbeschreven, verfrommelde papier hoog opgestapeld. Hij moest iets gaan doen, iets anders. Een zonnestraal boorde zich door een opening tussen de gordijnen naarbinnen en bescheen een stuk van het oude versleten tapijt. Boris, de zwarte kater, rekte zich uit op de vensterbank. Snel stond de schrijver op om het gordijn te herschikken, het was nog geen avond, de gordijnen bleven dicht. Weer laadde hij de typemachine met een vers stuk papier en staarde naar het blanco vel. De letters dansten voor zijn ogen. Toen kreeg hij een inval, een goeie dit keer. De typemachine ratelde maar geen letter verscheen op papier. Het was het inktlint, dacht hij. Er moest een inktlint in zo'n ding. Weer trok hij een leeg vel uit de machine, verfrommelde het en smeet het in de hoek. Al snel werd het donkerder. 'De schemer maakt alles onleesbaar. ' De schrijver stond op en knipte de schemerlamp uit. Spiedend keek hij om zich heen. Zoekend, speurend. Zijn blik ontmoette de priemende ogen van de kater. "Ach... ja, natuurlijk. Jij hebt vast honger." Snel liep hij naar de achterdeur en liet de kat buiten, de nacht in. Verderop in de straat hoorde hij het beest even later klagelijk miauwen, een deur ging krakend open en een vrouwenstem klonk: "Ach, daar ben je weer. Je hebt vast hong.." De schrijver sloot de achterdeur weer. Hij liep naar de kamer en opende de gordijnen, de zon was bijna weg en sterren werden al zichtbaar in de donkerder gedeelten van de hemel. Afkeurend schudde hij het hoofd. De klok in de bijkeuken sloeg negen keer, dat betekende dat het al bijna tien uur moest zijn. Het ding liep elke week ongeveer 5 minuten verder achter en als hij zich niet vergiste had hij hem ongeveer drie jaar geleden nog een uur voor laten lopen. Hij liep de keuken in en zocht tussen de vaat naar zijn koekenpan. Het ding was smerig van de maaltijd die hij er de vorige avond in gebakken had. Met een afgunstig gebaar gooide hij hem in de vuilnisbak. Na een blik in het pannenkastje vloekte hij hardop. Hij moest weer een stel nieuwe halen ze waren bijna op. Hij had zin in morgenavond, dan was het woensdagavond en op woensdagavond kwam zijn vrouw altijd langs. Dan zette hij thee voor haar en bespraken ze de scheiding. Tot diep in de nacht zouden ze ruzi?n waarna ze tierend de deur uit zou stuiven, hem vervloekend. Hij moest glimlachen bij de gedachte, ze was een goede vrouw. De aardappelen spetterden in het bakvet, rook steeg op naar het plafond alwaar het een nieuw dun laagje vet zou vormen, over het laagje van gisteren heen. De afzuigkap gebruikte hij niet meer, het ding was smerig en hij had het filter weggegooid. Al snel zat hij in de bijkeuken te genieten van de gebakken aardappelen. De kater, die hij zojuist had binnengelaten, lag spinnend en volgevreten op de deurmat. Op de radio klonk het weerbericht voor morgen. Het zou gaan regenen, eindelijk. Het zag ernaar uit dat hij morgen eindelijk verder kon gaan aan zijn boek.
Pageviews : ?
Geblokkeerd door : 0
Favoriet bij : 2
