Internet

?Wat deden we vroeger eigenlijk de hele dag, toen we nog geen internet hadden?? vroeg een vriend zich laatst oprecht verwonderd af. En inderdaad is een leven zonder internet ook voor mij nauwelijks meer voorstelbaar. Toch ben ik opgegroeid in een tijdperk waarin je al je informatie bijeenzocht in de (universiteits)bibliotheek en de typemachine het instrument was waarop je je scripties maakte. Ik herinner me het geklooi met correctielinten en Tipp-ex nog goed, en de gecorrigeerde letter die altijd net iets hoger of lager uitkwam dan de rest van de tekst, en het knarsetandend overtypen van een hele pagina als je zo dom was geweest om een regel te vergeten. Veel tijd ging dus heen met ergerniswekkend gepruts. Brieven schreef je met de hand. Ik was (en ben) een verwoed brievenschrijver (?Een liefdesbrief is beter dan het lief zelf?, dichtte Slauerhoff al: ?als men eens de brieven heeft gekregen, dan heeft men ze voorgoed, terwijl tien tegen ??n ?t lief verdwijnt om geldgebrek of grief?) en keek altijd reikhalzend uit naar de post. Was de postbode geweest, dan hoefde je voor die dag ook niets meer te verwachten. Richard Minne wist de doffe teleurstelling die je op zo?n moment kon bevangen goed onder woorden te brengen in zijn gedicht Op den boer IX: Elf uur: De brievenbesteller. Mijn hart klopt snel en sneller. Elf uur en ??n. Hij rijdt voorbij. Niets voor mij. Ik zak ineen. Met de intrede van het digitale tijdperk behoren dit soort teleurstellingen gelukkig voorgoed tot het verleden. Post is niet meer afhankelijk van een postbode: op elk moment van de dag (en nacht!) kunnen er mails binnenstromen. Tussen het mailen door graas ik het net af. Hoe zou het toch met Pale Male en Lola gaan, het paartje roodstaartbuizerden dat op een wolkenkrabber hartje New York probeert te broeden (palemale )? Ze worden dag na dag beeldschoon gefotografeerd. De 14 met een zendertje uitgeruste grauwe kiekendieven hangen nog steeds rond in Afrika en maken nog geen aanstalten om terug te keren naar hun broedgebied in Nederland, zie ik op www.grauwekiekendief.nl. Ik bekijk clips op Youtube, vergelijk cd?s op amazon.com, google exen en oud-klasgenoten (wat leuk, Pietje is een succesvol wetenschapper in de Verenigde Staten geworden. Hij verbeterde vroeger de natuurkundeleraar al). Ik probeer te ontdekken wat Linda de Mol nu precies aan zichzelf heeft veranderd (ze was vroeger toch veel leuker?) en stuit op nieuwe ontwikkelingen in haar liefdesleven. En o ja, even kijken wie er weg is bij Idols. En dat pijntje, wat zou dat toch zijn? Hier begeef ik me echter op gevaarlijk terrein: bood de medische encyclopedie slechts uitzicht op een beperkt aantal verschrikkingen, het internet mag met recht een beerput worden genoemd. Hoe vaak al ben ik niet weggezakt in hypochondrische bespiegelingen, omdat ik meende de symptomen te herkennen van een weinig bekende, maar slopende ziekte? Gelukkig krijgt het gezonde verstand steeds weer de overhand. De quotes van Groucho Marx op www.jocund.com/groucho.html zijn altijd goed voor wat vrolijkheid: ?I worked myself up from nothing to a state of extreme poverty? en: ?those are my principles, and if you don?t like them? well, I have others?. Op Google Earth zie ik de straat in Lima waar mijn Peruaanse vriendin woont. En passant zoom ik even in op mijn eigen huis, en op dat van andere vrienden. Heb ik dan niks beters te doen? Ach, wat zal ik zeggen? Laat ik het maar gewoon toegeven: ik ben verslaafd aan internet.