Drenthe
Sinds de scheiding let ik scherper op het huiswerk van de jongens. Alleenstaande vaders worden door de autoriteiten immers extra in de gaten gehouden. En vooral Roland neigt de laatste tijd tot verwildering. Zo wordt hij grover in de mond: Hij had ?Venus? opgekregen van de gitaarleraar, die ShockingBluehit; drie dagen later zong hij in z?n bedje ?I?m your penis, I?m your fire?. Dus moeten zijn schoolprestaties in orde zijn, dat ze daar niks op te zeggen hebben. Het huiswerk van Meester Willem bestaat uit een wekelijks dictee: ?onmiddellijk?, ?succes?, ?twijfelachtig? en zo) en ?topografie?. Daarrond heeft de meester heftige idee?n: per provincie moeten er 24 (sic!) dorpsnamen, 6 waterstromen en 4 landstreken worden ingestampt, ofwel 34 rare namen. Ik zet hier geen pedagogische vraagtekens bij omdat ikzelf dol ben op landkaarten. Vandaag was Drenthe aan de beurt. Eergisteren hadden we ons al aan de keukentafel gezet. Ik trachtte, puttend uit persoonlijke perversie, van het stampwerk een vetcoole associatiegame te maken. Elke dorpsnaam moet daarvoor gelinkt worden aan iets anders (Hoorn zit bijvoorbeeld onder het hoorntje van Noord-Holland en Geldermalsen zit in die malse Gelderse kippenpoot). Maar allereerst moet bepaald worden waar de provincie als geheel op lijkt, want dan weet je waarover je praat, qua positie. Friesland lijkt bijvoorbeeld op een leeuwenkop die een tongetje uitsteekt, Utrecht op een vlinder en Overijssel op een ventje in een bobslee. ?Ok?,? zei ik eergisteren en legde de blindenkaart van Drenthe op tafel. ?Waar lijkt dit op?? ?Op een krom mannetje,? zei Roland onmiddellijk. ?Inderdaad,? riep ik blij, want dat had ik er ook altijd in gezien. ?Een krom mannetje dat ergens op zit,? ging hij door. H?, dat was nieuw. Z?n vinger ging bedachtzaam langs de grenslijn bij Meppel. ?En dit lijkt op een kop, een varkenskop. Ja, nou weet ik het,? riep hij stralend uit. ?Drenthe lijkt op een boer die zit te sexen met z?n varken.?
Hoer
Sinds de scheiding lees ik weer voor het slapengaan. Dat doe ik op mijn rug met een berg kussens in mijn nek. Het poesje dat ik mocht houden, vindt dat erg gezellig: ze kruipt dan hoog mijn borst op en begint enorm te spinnen, wat ook ik erg gezellig vind. Als tegenprestatie moet ik haar aaien, kroelen en liefst voortdurend aankijken. Om dat makkelijk voor mij te maken, kruipt ze tussen mijn gezicht en het boek. Maar dan kan ik niet meer lezen. Dus moet ik het boek opzij en omhoog houden, en weer terug. Wat ze een leuk spelletje vindt. Ze begint naar het boek te meppen en op de hoekjes te kauwen. Al mijn ezelsoren zijn nu geperforeerd, wat er ook heel knus uitziet. Als ik het boek na een uurtje wegleg, draai ik me op mijn buik, want alleen zo kan ik in slaap vallen. Daar heeft ze begrip voor. Ze gaat dan in mijn nek liggen, likt nog wat aan mijn haar en staakt haar gesnor. Dan valt kleine Hirsi, denk ik, in slaap. Zo gaat het nu drie weken. Tot gisteren. Want toen ging er iets verschrikkelijk mis tijdens de dagsluiting. Eigenlijk was het de schuld van vader Magan: die gaf erg laat te kennen nog naar buiten te willen. Wat hij zo laat nog moest, ging mij niet aan en gedwee opende ik de achterdeur. Hirsi heeft dan haar vaste ritueel: ze buitelt vader achterna de tuin in, stuitert achter wat herfstblaadjes aan, springt een paar keer tegen de schutting op en krabbelt aan een vuilniszak. Dan slaat de januarikou toe en zet ze het op een gejammer. Ik open de keukendeur weer, en ze rent dan drie rondjes door de woonkamer, opgewonden maar ook opgelucht. Ze eindigt op de beste plek om ervaringen met mij te delen: tussen toetsenbord en beeldscherm. Deze keer liep het echter dramatisch anders, waarom weet ik niet precies. Toen ze met Magan naar buiten koppetjeduikelde, was ik nergens op voorbereid. Ik wenste haar plezier, sloot de deur en schoof weer aan bij mijn chatvriendin. Pas na tien minuten besefte ik nog steeds geen gejammer te hebben gehoord. Ik sprong op, beende de tuin in en begon te roepen: Hirsi, Hirsi! Een uur later ging ik naar bed, alleen. Ik zette het raam aan de tuinzijde op een kier, dan kon ik haar horen. Lezen ging nauwelijks, steeds zag ik mijn lieveling voor me, bekneld in een afvalcontainer, opgesloten in het schuurtje van de buurheks of gegangbanged door de lokale katerkongsi. Ademloos lag ik op mijn rug, zelfs gejammer uit de Haarlemmerstraat zou me niet ontgaan. Maar nee, niks, niks, niks. Toen werd ik moe. En was Hirsi inmiddels geen grote meid? Om drie uur draaide ik me gelaten op m?n buik. Vogeltjes vliegen uit, daar helpt geen lieve moedertje aan. Een kwartier later werd ik gewekt, door vreselijk gejammer. Ik sprong op, holde de trap af, rukte de achterdeur open en jawel, goddank, daar was mijn kleine meisje! Ik wilde haar knuffelen, kroelen en kneden maar kreeg geen kans. In een streep schoot ze naar boven. Daar wachtte ze me op, op mijn bed, ter hoogte van een borstvormige leegte. Dolblij zette ik haar op het ereplekje en kroelde haar van top tot teen. Vervolgens draaide ik me weer tevreden in slaapstand en verwachtte conform gedrag van Hirsi. Maar zo waren we niet getrouwd. Geen haar op haar lijf dacht erover zich nu al in mijn nek te nestelen. Behoorlijk agressief begon ze aan mijn oor te krabbelen. Ze boog zich voorover en probeerde zich tussen mijn wang en het strak aangespannen dekbed te wroeten. De zaak was duidelijk: er moest en zou nog gelezen worden. Met het feit dat zij te laat was, dat zij zo nodig in die tuin moest blijven hangen, had ze niks te maken. Alsof ?k niet regelmatig stukken later ging liggen dan zij prettig vond! Ik vond dat absoluut niet te vergelijken en gaf geen krimp. Ze haakte daarop haar nagels in mijn linkerneusgat en ik registreerde het eerste killersgegrom uit het fluwelen keeltje. Verdomme, wat was dit voor hysterisch gedoe? Verrek, dit deed me ergens aan denken. Van wie kende ik dit verongelijkte, volstrekt onterechte kutgedrag ook al weer? ?Slapen!? snauwde ik, ?je bent te laat.? En gelijk daarop zette Hirsi haar tanden in mijn onderlip. Brullend vloog ik overeind. ?Sodemieter op!? schreeuwde ik en maaide haar van me af. Minstens twee meter vloog ze door de lucht. Ze landde in een berg vuile was. ?Heb je nou je zin?!? riep ik met overslaande stem. Hirsi zweeg. Slapen lukte niet, ik lag te trillen van woede. Hirsi hoorde ik rommelen tussen de kleren, alsof er niks aan de hand was. Toen sprong ze op het bed. Snel draaide ik me op m'n zij. Geen punt, ze kroop op mijn heup. Het evenwicht gaf geen problemen en onbekommerd viel ze in slaap. De vuile hoer.
Schoolkuis
Yes, Anton mag VWO doen! Ok?, de Cito-toets moet nog, in februari, die zou de boel kunnen bederven. Maar Juf Suzan had alle vertrouwen. ?Hij is hartstikke clever,? zei ze donderdag op de schoolkeuzeavond, ?en daarbij heeft hij een onwijs goede werkhouding.? Daar had ik al een beetje op gehoopt ? zelf ben ik ook best clever ? maar er is nou eenmaal niets natuurlijkers dan je eigen kind te overschatten. Ik genoot met volle teugen van Juf Suzan. Ik deed of ik toch nog erg twijfelde (over werkdruk, haalbaarheid en weet-ik-veel) uitsluitend om Juf Suzan te horen herhalen hoe geweldig mijn Anton wel was. Het was jammer dat ik haar maar 10 minuten de lof mochten laten steken. ?En als je dan naar zijn kerstrapport kijkt,? zei ze op een gegeven moment, ?tja, dan zou je zelfs het gymnasium kunnen overwegen?? Het Gymnasium?! Ik danste naar huis. Ik werd toentertijd naar het atheneum gestuurd, dat vonden ze chique genoeg. En ik was blij toe. Want op de gymafdeling van onze school zaten uitsluitend mutsen en knurften. Pas tijdens mijn studie kwam ik ?coolere? gymnasiasten tegen. Die kwamen vaak erg leuk uit de hoek, een hinderlijk mysterieuze hoek. Herhaaldelijk passeerden er grappen waarvan ik de clou miste, omdat die dan in het Latijn was. Dan glimlachten ze altijd even. Gelijk dat weekend maakte ik een aanvang met de klassieke opvoeding van mijn zoon. Ik zou hem meenemen naar het Oudheidkundig Museum waar een fijne griezeltentoonstelling over mummies aan de gang was. Daarna zou ik Anton langs de Grieken en Romeinen lokken, met allerlei verantwoorde zelfwerkzaamheid. Een vriendje mocht mee. Dat vriendje werd Maarten, een nieuwe naam. Tegen twee?n werd hij afgeleverd door een vader op sportschoenen. Maarten bleek een elfjarige Apollo: een stuk groter en blauwogiger dan mijn plots wat iele zoontje. Maar er scheen een heerlijk winterzonnetje en goedgemutst gingen we op pad. ?Kijk,? zei ik en wees op een gevelsteen, ?daar staat AD MDCLXVIII. Wie weet wat dat betekent?? Anton haalde z?n schouders op, maar Maarten wist raad: ?De A staat voor anno,? zei hij behulpzaam, ?dat betekent jaar in het Latijn. En de D staat in dit geval voor Domini, dat betekent ?van onze heer?, oftewel God. Met andere woorden: dit huis is in 1668 gebouwd.? Tjonge, dit was geen slecht vriendje! De mummietentoonstelling was geweldig. Met twee speurtochtklappers schoten de jonge wetenschappers van sarcofaag tot sarcofaag. Uiterst geconcentreerd vulden ze hun vragenlijstjes in en mij werd uitdrukkelijk niks gevraagd. Glunderend knikte ik ze toe en stapte de ?permanente tentoonstelling? vast in, om ook daar iets leerzaams voor te bereiden. Een kwartiertje later zaten de klappers vol. En jawel, Maarten had nog oren naar Grieken en Romeinen. Antons blik dwarrelde helaas een beetje weg. We betraden een ruimte met spannend verlichte beeldhouwwerken, het eerste een Jupiter, zoals ik net op het onderschrift had gelezen. ?Gaaf,? riep ik stimulerend, ?daar heb je Jupiter, de oppergod van de Romeinen!? ?Aha,? zei Maarten en trok een aandachtige wenkbrauw op. ?De Romeinen noemden hem Jupiter,? voegde ik losjes toe, ?maar de Grieken zeiden Zeus? (gedachteloos uitgesproken als Zuis). Even was het stil. Toen draaide Maarten zich naar mij toe. Met kalme blauwe ogen keek hij naar me op. ?Je schrijft Zuis,? zei hij, ?maar je zegt Zeus?. Een duizendste seconde twijfelde ik: ik had geen gymnasium en die sportschoenenvader natuurlijk wel? Maar potverdikkie, dit wist ik zeker! ?Nee hoor,? zei ik vriendelijk, ?je schrijft Zeus, maar je zegt Zuis?. ?Nee, daar hebt u het mis,? zei de elfjarige, ?het is net andersom?. En met een glimlachje, dat me ergens aan herinnerde, wandelde hij naar het volgende beeld. ?H?, wie hebben we daar?? riep hij geamuseerd, ?is dat niet Pr?metheus?? (ritmisch rijmend op ?Lange Neus?). Anton gaapte en wandelde mee, het volgende zaaltje in. Die Maarten begon mij te interesseren. ?Wat zijn jouw schoolplannen eigenlijk,? vroeg ik, ?wil jij ook naar het gymnasium?? ?Ik twijfel,? zei hij, ?het meeste over de klassieken weet ik al.? Ik beet op m'n wang. ?Hij is goed in ouwe mythen,? bromde Anton die mijn gevoeligheden kende. ?Ik ga liever naar het VWO,? verduidelijkte Maarten, ?dat is wat wetenschappelijker.? Mijn toffe-vriendjesvaderglimlach verkreukelde tot een akelige grijns. ?Maar gymnasium ?s VWO,? zei ik schor, ?gymnasium en atheneum zijn allebei VWO!? ?Alweer mis, meneer. Atheneum is een ander woord voor VWO.? Ik wankelde, zocht steun, vond de schouder van mijn zoon. ?Da?s bullshit!? fluisterde ik. Anton haalde z?n schouders op. ?Kijk,? hoorden we Maarten al uit de volgende ruimte roepen, ?hier een verdomd mooi beeld van Theseus!? O ja, daar was laatst zo?n BBC-verfilming van, daar had ik met Anton naar zitten kijken. Ik duwde hem naar voren, ik rook revanche. ?Dat weet jij ook,? siste ik, ?dat was pas op tv. Vertel, snel!? Anton wist het niet meer. Maarten des te beter: ?Deze Theseus (Lange Neus) moest de Minotaur verslaan, half man half stier, die in een doolhof zat. Ariadne adviseerde hem bij de ontsnapping.? ?Hoor je dat, Anton?? zei ik, kauwend op mijn wang. ?Ik verrek van de honger,? mompelde mijn Anton. Thuis zette ik ze met koek en limonade aan het theetafeltje. Daar stond uitnodigend een schaakbord op klaar. Toen Anton na tien minuten voor de tweede keer werd matgezet, schoot me te binnen dat ik gaten moest boren in de keukenmuur. Daardoor kon ik Maarten niet meer verstaan. Al borend bedacht ik dat niet Latijn maar Chinees de toekomst had (waar op zo?n gym natuurlijk geen tijd voor was) en ook dat een klas vol Maartjes niet bevorderlijk was voor Antons ontwikkeling, noch voor Maartjes a.s. schoonvader. Antons toekomst lag weer helemaal open. Tegen zessen werd Maarten opgehaald. ?Naar welke school sturen jullie Maarten eigenlijk,? vroeg ik de sportvader voor de zekerheid, ?gewoon naar het Stedelijk?? ?Nee, kom op zeg,? lachte hij, ?naar het Boerhaave natuurlijk. Die Latijnse gein zoekt hij maar van zijn eigen centen uit, haha!? ?Echt waar,? zei ik zachtjes, ?gaat hij niet naar het gymnasium?? ?Nee, ben je gek! En die van jullie, wat wil die?? ?Tja,? zei ik, een jubel onderdrukkend, ?die van ons wil per se naar het gym. Jammer toch, het leken me leuke klasgenoten. Maar je wilt je kind toch ook geen complexen bezorgen.?
Roem 26-1-07
Vandaag zou ik lunchen met Josefine O. 'Om over mogelijkheden te praten,' had ze gemaild, 'want die zie ik wel degelijk.' Dagen vol opwinding volgden. E?n vriendelijk woord van haar en mijn naam was gevestigd. Gisterenavond riep Anton al dat ik raar praatte: 'met je telefoonstem, alsof je vijftig bent.' En mijn bestudeerde houthakkersblouse noemde Roland bij het ontbijt 'een nerdshirt'. Alsof hij iets wist van vrouwen die 18 waren in 1970. Lesgeven ging knudde, m'n gedachten waren bij Josefien, de vrouw die ik sinds 1991 vereerde, wier RvhN mij als een bijbel was, wier 'LzL' al mijn aards streven belichaamde. Ze bleek twee koppen kleiner dan gedacht en veel te vroeg, slechts tien minuten later dan ik. Daar begon ze zich enorm voor te verontschuldigen, op het genante af. Vervolgens begon ze zich druk te maken over de uitblijvende bediening: als een jarige 10-jarige trippelde ze bozig heen en weer tussen bar en tafeltje. Tot zesmaal toe begon ik over mijn meesterwerk. Tevergeefs, ze wilde enkel praten over w?l leuke lunchrooms en over de nieuwe van Spinvis waar ze veel goed van had gehoord maar zelf nog niet gehoord. Bij het afscheid schudde ik langdurig haar poppenhandje terwijl ze me bezwoer haar te mailen over die NederPoplezing, mijn knulligste kunstje. Geen woord over mijn Meesterwerk. Ik bleef schudden, pakte haar niet bij haar oren, wrong geen gloeiende tong bij haar naar binnen, om God weet welke laffe reden. Wel betaalde ik de ober, de hele hap.
24 jan.
Vandaag mijn buitenlanders ingewijd in idioom en rituelen rond verkoudheid. Ontdekt dat zelfs 'hatsjoe' geen internationaal onomatopee is. Op Taiwan niezen ze 'hu-hu-hu-sjieee', in Ethiopi? uitgesproken als 'heng-ng-ng-gioe!' Verder geleerd dat het Roemeense muisje niet 'piep' zegt maar 'kitsj-kitsj' en het Roemeense hondje 'ham-ham'. Ik heb de theorie dat grote Hollandse honden woef-woef blaffen - tamelijk Engels dus - dat kniehoge honden waf-waf doen en de hele kleintjes wef-wef. Dit stuitte op veel ongeloof. Ik heb ze beloofd het beter uit te zoeken. Suggesties graag naar 'watzegthethondje@hotmail.com'.
Snackbarbie
doe dat maar, neem nooit overhaaste beslissingen inzake degelijke aankoopjes, slaap zacht :)
Snackbarbie
het is wel een buitenkansje en ik kan gratis reizen (ov-studente) dus kan ik hem zelfs in de buurt brengen...
Snackbarbie
ik heb een fotootje van de gitaart op mijn pp gezet, moet je wel even helemaal naar de laatste foto toe...
Inners
De eerlijkheid gebied me te bekennen dat ik het een beetje heb geholpen om zo mooi rood te worden....
Snackbarbie
dan moet je maar eens op mrktplts kijken wat je ervoor kunt krijgen, die van mij blijft er nog wel eventjes.... kom er op terug wanneer je wilt.
