En dit wilde ik ook nog zeggen ...

Ik zei dus: maar straks jongen - oeoeoe! Dan maak ik - geheel gelouterd en ontdaan van alle opsmuk - mijn rentree en ga ik me met gulzige teugen aan het gewone leven laven. Anders dan voorheen, toen ik me als wildebras en alleseter niets ontziend een weg baande en een dag vooral een aaneenschakeling moest zijn van kicks. Nou ja, eigenlijk valt dat heel erg mee, maar het klinkt wel leuk. Misschien benadert dit beter de waarheid: ook ik ben volwassen geworden en hoef niet meer elk weekend tot in de vroege uurtjes op stap. Want ik veranderde en zag dat het goed was. En soms wil ik toch nog ineens heel hard schreeuwen of rennen of uitroepen hoe saai ik geworden ben (en teringjetje - hoe lang zo'n burn-out kan duren). Mocht je dit een enigszins zinnig verhaal vinden en ook nog snoeiend (is dat een woord?) lekker zijn: aangenaam, ik ben het maar, altijd zin in het leven, goed gezelschap, lief, intelligent en ik kan goed mee met de jongens. Maar ik ben ook ongrijpbaar, eigenwijs en egocentrisch. En onwankelbaar positief, zelfs ten tijde van algehele malaise. Dat zeg ik gewoon zelf. Ik kom uit Eindhoven, woon in Amsterdam - al verblijf ik nu tijdelijk weer even bij familie/ vrienden in Brabant. Net als alle vrouwen hier kijk ik ernaar uit Mijn Man te ontmoeten. Voor de rest ben ik natuurlijk heel anders dan alle vrouwen hier. Ik ben onrustiger, over het algemeen ook onge?nteresseerder (in de wereld, niet in jou natuurlijk). Ik heb wat meer moeite met de gevestigde orde en raak ook snel verveeld. Wel ben ik vermoedelijk een klein beetje leuker, iets beter gezelschap ook, misschien wel omdat ik wat vrolijker ben of doortastender en ik hoop altijd intelligenter maar ik denk zeker grappiger (lachen!). Van origine ben ik een rebel maar al lang niet meer praktizerend. Wat voor een man zoek ik? Een originele, intelligente, zelfstandige vent. En verder .... Weet jij het?