Die happy

2010-03-15

Jammer.. Happy stopt ermee. Ik wil nog zeggen: het was een van de vermakelijkste digitale cafe's / dating sites van Nederland. Deze combinatie + het feit dat er veel openminded mensen te vinden waren, maakten het, in mijn ogen, een geslaagd verhaal. Als relatieve nieuweling (1+ jaar) kan ik er misschien niet over oordelen, maar het leek alsof er eind vorig jaar steeds minder nieuw bloed te vinden was.. Een alternatief lijkt er niet.. Ja, dat Smooz, met die vreselijk onleesbare customisable achtergronden, yich! Hyves en Myspace zijn al erg genoeg! En veel nieuws t.o.v. Happy lijkt het niet te bieden: de stamgasten, die door de moderator verwijderd zijn, die zijn daar aanwezig. Over dat moderaten: er zijn doorgaans twee modellen voor wetgeving op een internet forum (als ik Happy als zodanig mag benoemen): 1) de politiestaat: de moderators zijn oppermachtig, kunnen censureren naar hartenlust en beslissen over leven en dood van elk profiel. 2) het schoolplein: ongepast gedrag wordt door de kinderen zelf bestraft. Voorbeeld: een aansteller wordt openlijk uitgelachen en weggeklierd door de groep. Het aparte van Happy was.. Het wegklieren gebeurde niet. Er waren altijd kampen.. Groepjes die voor de aanstellers en provocateurs opkwamen. Dat is uniek. Ik heb het in ieder geval nog nooit eerder mogen waarnemen op internet. Het kan iets te maken hebben met de jeugd van de gemiddelde Happy gebruiker? Als je een model zou willen bedenken voor wetgeving op happy: je zou kunnen spreken van een zeer gematigde politiestaat, zonder de pikorde van het schoolplein.. Happy is voor mij reden geweest lid te worden van de VPRO.. Misschien dat mijn lidmaatschap in de nabije toekomst opzeg. De VPRO stond decennia bekend om grensverleggende TV programma's. Dat is in mijn ogen nu ruimschoots verleden tijd (Toren C is een zeer flauwe pies en poep humor versie van The Office, dat weet iedereen). Ik vind Happy een grensverleggende site.. ik weet niet of ze dit niveau ooit nog zullen overtreffen. R.I.P. HappyVPRO

being grumpy is good for you

2009-11-05

http://news.bbc.co.uk/2/hi/health/8339647.stm

Gravity's Rainbow

2009-06-05

Thomas Pynchon: volgens velen totaal onleesbaar. Waarom probeer ik het dan? Het begon ooit met een interview met William Gibson, de auteur van de Neuromancer reeks (hackers in virtual reality verslaafd aan sex, drugs en rock'n'roll, etc). Hij vond Philip K Dick, destijds mijn favoriete schrijver, toch maar een overschat figuur. Gibson was natuurlijk helemaal niet jaloers dat meneer Dick een van de weinige science fiction schrijvers is die het ook goed doen in literaire kringen. Hij vond het maar een aan cafeine verslaafde, overhaaste broodverdiener. In ieder geval gaf hij ook aan dat ie nooit wat van Philip had gelezen. En wel omdat hij Pynchon al had. Veel wat deze Pynchon al had behandeld: "low meets high culture" kwam in Gibsons werk ook naar voren: "hi-tech low-life". En er waren nog tal van manieren waarop Pynchon als inspiratie diende voor de man (.. die ik allemaal mooi ben vergeten). Via Amazon kan je tegenwoordig heel modern en fancy die eerste pagina's van een boek uitproberen. Na dit truukje op Pynchon's debuut "V." te hebben uitgehaald was ik verkocht. De stijl en woordkeuze waren erudiet, maar niet met de bedoeling op opdringerige manier kennis te etaleren. Dat doet de man door een flinke slok chaos en boerenhumor in de mix te gooien. Dus nare associaties met Umberto Eco en Harry Mulisch verdwenen als sneeuw voor de zon. V. is een werk over een zoektocht van twee generaties naar een vrouw, en de diverse incarnaties daarvan. Het verhaal zelf is eigenlijk niet heel speciaal. Het knappe zit hem hier meer in de personages en gebeurtenissen die er zijdelings bij komen kijken: New Yorkse nihilisten in de vijftiger jaren, een Zuid-Afrikaanse radiotechneut, etnische zuiveringen aan het begin van de 20ste eeuw. En natuurlijk de diverse incarnaties van juffrouw V: een vrome rioolrat in New York, een magisch land ergens in de jungle, de lesbische minnares van een Franse ballerina. De manier waarop Pynchon de lezer op werkelijk iedere bladzijde om de tuin weet te leiden lijkt in de eerste instantie gewoon op willekeurige rommel. Een soort anarchie. Maar het is zo dat alle personages (en dat zijn er -veel-) met elkaar verbonden, evenals alle gebeurtenissen. Al met al een bijzonder knap werkje: erg complex en nog enigszins leesbaar. Het was moeilijk om uit te lezen, maar ik ben wel een nieuwe ervaring rijker. Gravity's Rainbow (GR), waarschijnlijk Pynchon's meesterwerk, wordt tegenwoordig vaak in de mond genomen door popartiesten, trendy kunstenaars en andere mensen met interessante brilletjes. Je kan het zien als V., maar dan keer factor 2 of 3. Er zitten 400+ personages in en nog meer gebeurtenissen. Schrik niet als je dus op elke 3 pagina's een nieuw personage voor de kiezen krijgt, liefst met een exotische naam (om je te klieren, jongen! daarom!). Net als V. is het verhaal niet spectaculair. Een Britse operative, een expert in het voorspellen waar de Duitse V2 raketten neerkomen, wordt aan het eind van WWII op pad gestuurd om ontwerpen en ontwerpers van de bovengenoemde raket te bemachtigen, respectievelijk te arresteren. Het meesterlijke zit hem hier wederom in de details. De hoofdpersoon vermoed dat hij is gehersenspoeld door de Duitse ontwerpers; dat kan zijn mate van helderziendheid misschien verklaren. Dit duidt op de strijd tussen voorbestemming en keuzevrijheid. Iets wat constant terug komt in de roman. Werkelijk een van de knapste dingen is hoe de auteur diverse takken van wis- en natuurkunde en enorm veel aspecten van engineering ten tijde van de tweede wereldoorlog verweeft met de gebeurtenissen. En de manier waarop hij verhaal- lijnen aan elkaar weet te schrijven. Ik ben geen doorgewinterde literatuurfanaat, maar dit ben ik nooit eerder tegengekomen. Het is diep, elegant en niet opdringerig. Was het dan maar begrijpelijk, he.. Ik heb het geluk om over een exacte opleiding te beschikken. Maar veel lezers zullen niet over dit vereiste beschikken. Het was dan wel handig geweest als de lezer in ieder geval werd ingeleid in deze gebieden. Een voetnoot kan ook geen kwaad. Aan de andere kant. De voetnoten zouden een werk op zich worden. Daarom zijn er veel samenvattingen, fansites en fora over GR. Er is zelfs een plaatjesboek (hoe neerbuigend klinkt dat?): voor elke pagina een aquarel door Zak Smith: punker, hyperproductief schilder, pornoster. Zoals al eerder vermeld, hipsters lopen tegenwoordig weg met Gravity's Rainbow. Maar bovenal is het boek een voedingsbron voor analytici en literaire masochisten. Net zoals het werk van James Joyce: Ulysses. Iedereen heeft er van gehoord, sommige claimen het te hebben gelezen, maar slechts een enkeling heeft dit ook werkelijk gedaan. Voor mij is het een kwestie van de fansites er op na slaan en af en toe Zak's plaatjesboek doorbladeren. Dat is het zwakke punt. Op een gegeven moment ben je meer bezig met de cultus die om het boek heen is gevormd dan met de pagina's die de man werkelijk zelf heeft geschreven. Pynchon is een schrijver die misschien z'n gelijke wel kent, maar die kan je zeker niet hier in Nederland vinden. Z'n werk is zeker niet weggelegd voor de types die zoeken naar emotionele voldoening bij het lezen: geen lekker verhaal, geen flinke brainfuck. Het is koud, soms harteloos en vooral cryptisch, zeer cryptisch. Voer voor analytici. De hype rondom Gravity's Rainbow en haar auteur zullen nog wel even aanhouden. Of het de letterlijk eeuwige roem krijgt toebedeelt is niet duidelijk. Het is knap, maar misschien te moeilijk. Het schijnt zich te kunnen meten met Moby Dick of Ulysses. Die werken hoef ik dan ook niet meer te lezen. Kom op zeg, ik heb wel even genoeg billenkoek gehad.

Coldplay - Viva la Vida or Death and All His Friends - A Review

2009-04-02

I've talked to Viva, la Vida, Death, and the Friends, and they all agreed that this album sucks. They are sorry they ever agreed to let their names be (ab)used this way. Especially Death: he says that his reputation is bad enough as it is, but now that his infamous name has been mentioned on a Coldplay album, he basically doesn't even expect his closest relatives to phone him anymore. I've also had a quick word with the bare-chested French chick from 1790, featured on the cover. She says she too hates Coldplay. Furthermore, she insisted that had anyone had the guts to play music like this in Paris anno 1790, they would have been guillotined by an angry mob with the swiftness of an owl's fart. When asked about the album's silly title, she said that Chris Martin originally planned to name it "Big Revolutionary Tits", but when Gwyneth Paltrow got wind of the idea, she got extremely jealous (she's flat-chested, see) and forbade Chris to use it.