Pageviews : ?
Geblokkeerd door : 0
Favoriet bij : 0
nou, de laatste keer kwamen we wel in een buslading terecht... maar die was te ontlopen gelukkig
Dat zou best kunnen, geen mens is hetzelfde. Toch geloof ik ook dat schrijven anders is dan elkaar life aanhoren in verbale en non-verbale communicatie. Misschien kinderen als voorbeeld nemen? Wellicht dat we dan op hetzelfde uitkomen?
Wil ik even testen of ik wel A. heb misschien, word ik weer het bos ingestuurd! Kom ik ook niet op een divan liggen!
Ik begrijp jezelf trouw zijn... dat kan ook behoorlijk egoistisch zijn. Het gaat soms om de ander en dient er `even` een offer te worden gebracht. Is dit uit pure liefde? Dan vaak geen centje pijn en een enorm gevoel van dankbaarheid een deel te mogen zijn
1 van de dingen die ik kan voelen en ervaren is dat een dierbare mag/kan sterven, dat er bij mij de bereidheid is mijn ego ding op te lossen en zelf mezelf op te offeren ten bate van de ander, in medogenloos mededogen, zoiets is woorden geschreven dan....
symbiose is voor mij zo oer als wat? Daarben ik uit ontstaan? Die ervaring lijkt iedereen diep onbewust te hebben. Is liefde niet de symbiose met jezelf...?
Ik vind een kind wel een volwassen mens die nog niet `alles`heeft ervaren. En zeker juist een basis heeft om onvoorwaardelijkhei d tot uiting te laten komen. Iets wat door wat `volwassenen`vinden totaal de grond wordt ingeboord door (angstige) normen en wa