Tournee door Sardinie in vogelvlucht.
Op toernee zijn in Sardinie is een bijzondere ervaring. In de eerste plaats is het veel reizen en hard werken, er moeten in 20 dagen wel 15 concerten worden gedaan, dat is erg vermoeiend. Maar het eiland en de mensen zijn zo bijzonder dat er gelukkig ook heel veel te genieten valt. Dit jaar zijn we erg veel in het binnenland, weg van het toerisme en veel in kleine dorpjes. In Pompu(Oristano) stonden we in een tuin met een kiosk waar drank verkocht wordt, die nacht slapen we in een agriturismo. Agriturismo is een restaurant of hotel waar uitsluitend met lokale produkten gewerkt wordt. Het ontbijt was dan ook: zelfgemaakt brood, zelfgemaakte jam en honing uit de buurt. Twee dagen later staan we op een berg in de stad Nuoro, schitterend uitzicht. De dag erna is een waterval in Oliena de lokatie, midden in de bergen, ver weg van alles. Maar de lokale bevolking komt wel naar het concert. Slapen op zo?n lokatie is een droom, midden in de natuur. En zo gaat het maar door. Als we op een pleintje in Nureci(450 inwoners) moeten optreden, worden we na de soundcheck meegenomen naar een plaatselijk restaurant. De niet-vegetariers krijgen een vers geslacht lam voorgeschoteld, de vegetariers krijgen een overheerlijke pasta met kaas uit de buurt. Na het eten biedt het restaurant zelfgemaakte Aqua Vite met gentiaan en zelfgemaakte Mirto aan (Sardijnen zijn over het algemeen heel vrijgevig en delen graag wat ze hebben). Mirto wordt gemaakt van een bessensoort die alleen in Sardinie groeit, de smaak lijkt een beetje op de een bitter en het is een digestief. Deze Mirto was ronduit goddelijk, als ik niet het geluid bij het concert had moeten doen dan had ik het wel geweten, nu dronk ik netjes maar 2 glaasjes. Niet elke dag is een feestdag wat eten betreft, we moeten het ook wel eens doen met magere pasta of afgezaagde pizza, maar over het geheel mogen we niet klagen over het voedsel. Maar de bijzondere dingen die we dan wel krijgen zijn echt niet in een doorsnee restaurant te vinden. Zo vers, zo speciaal klaargemaakt, ik ben overtuigd, Sardinie is een culinaire hemel. In 20 dagen komen we heel veel mensen tegen, velen kennen we al, van andere toernees, maar ook veel nieuwe gezichten en personages. Sardijnen zijn een trots volk, met een erg krachtige wil en een bijzondere leefwijze. Behalve 3 maanden in de zomer, wanneer er vooral italiaans tourisme is, blijft het een gesloten eiland waar mensen voornamelijk voor elkaar zorgen. Maar ik kan niet anders zeggen dan dat het lieve en hartelijke personen zijn die we tegen komen. Een avondje met sardijnen doorbrengen is veel kletsen, drinken en veel plezier. Ze hebben mijn hart in ieder geval wel gestolen. Op 19 augustus zijn we tegen de avond weer terug in Rome. Graziella en ik zijn doodmoe, de avond ervoor nog een concert gedaan en ?s ochtends vroeg een bootreis van 6 uur, het gaat je niet in de koude kleren zitten. We hebben, begrijpenlijk, geen zin om te koken en besluiten om uit eten te gaan in het bijzondere chinese restaurant in de buurt, we willen iets anders dan sardijns of italiaans. Maar ja, het is augustus, dan is Rome op vakantie en bijna alles is gesloten. Ook het alternatief, een ander chinees restaurant, heeft de deuren voor een maand dicht en we weten niet waar we naar toe moeten. Op 2 straten afstand van ons huis vinden we een restaurant dat wel open is, Graziella heeft er nog nooit gegeten en weet niet of en het goed is. Bovendien is het, toeval bestaat niet, een sardijns restaurant. Te moe om verder te zoeken besluiten we om er toch maar te gaan eten. Daar krijgen we geen spijt van, Graziella eet een heerlijke gnocci (pasta van aardappelen) met schelpdieren, en ik kies voor ravioli met vis gevuld. We raken aan de praat met de eigenaar die ongeveer onze buurman blijkt te zijn. Toch nog een verlenging van Sardinie, en met een flesje (ook weer zelfgemaakte)Mirto cadeau, gaan we naar huis. Ons bed heet ons van harte welkom. P.s.: Op de foto, lokatie in Oliena.
Eindelijk in Sardinie.
Elk jaar reist Fleurs du Mal naar Sardinie voor een toernee van ongeveer 3 weken. Er wordt een camping gekozen als uitvalbasis en vandaar gaat de band het hele eiland over. Vorig jaar zaten we op een pitoreske camping vlak bij Siniscola, maar dit jaar is het een andere camping geworden. Na een bootreis van 7 uur zijn we donderdag 30 aug. met z?n vijven in Olbia aangekomen. Erg vroeg, om 06.00u stonden we al op de kade van de aankomsthaven. Na enige verfrissing en wat sterke koffie konden we onderweg naar de camping van dit jaar. Die is niet zo heel ver van Olbia, dus waren we al om 08.00 ter plekke. De receptie was nog niet open en overal zagen we ontwakende mensen. In de keuken waren mensen bezig met het voorbereiden van het ontbijt. Tot mijn stomme verbazing werd er in de keuken nederlands gepraat. In de 3 jaar die ik Sardinie heb bezocht ben ik welgeteld 2x nederlanders tegen gekomen. Op mijn vraag hoe het kon dat ze in de keuken van een sardijnse camping werkte, zei het meisje: ?Oh, er zitten hier veel nederlanders in de buurt hoor!? Een anderhalf uur later bleek al dat het meisje niks teveel had gezegd, de hele camping blijkt vol te zitten met nederlanders. Ik heb nog nooit zoveel nederlanders in Italie bij elkaar gezien, een erg vreemde ervaring, mag ik wel zeggen. Het is namelijk ook gelijk gedaan met de italiaanse manier van leven. s?Avonds kan ik mijn ogen en oren al niet meer geloven. Alles is echt nederlands. Om 09.00u zit iedereen aan het ontbijt, om 13.00u is het lunchtijd en om 20.00u schuift iedereen gezamelijk aan voor het diner(het dient gezegd, de camping biedt een verblijf inclusief ontbijt, lunch en diner aan). Gedurende de dag worden er door nederlandse begeleidsters activiteiten verzorgd, alles is keurig georganiseerd. Gevoel voor spanning en avontuur heb je hier niet nodig, je reist naar Sardinie en bent ongeveer nog steeds in Nederland. ?Help!!!? schreeuwt elke vezel in mij, ik wilde mee naar Sardinie, ben ik hier beland. Er is niks mis met de camping, die is echt uiterst netjes en mooi, en er is al helemaal niks mis met de manier waarop we ontvangen worden want die is meer dan hartelijk. Maar dit is niet wat ik verwacht had, de andere leden van ons gezelschap al helemaal niet. Ben ik dan al zo erg aan Italie, en Sardinie in het bijzonder gehecht geraakt? Of heb ik gewoonweg nooit zo van de zogenaamde spruitjesmenaliteit gehouden? Ik weet het niet. Na het concert dat Fleurs du Mal op de camping heeft gegeven, zitten we nog na met de meer lokale werknemers. Een laatste nederlandse drinkt haar restje bier op en we blijven met zo?n 9 mensen achter, 4 bandleden, 4 italianen en ik. De sfeer is gelijk al anders. De italianen vertellen, wij luisteren,wij vertellen, de italianen luisteren, er wordt gedronken en er worden veel joints gedraait. Het is bizar om te merken dat achter zo?n gezapige camping, zoveel leuke en bijzondere mensen schuil gaan. Een paar uur later gaan we moe maar alsnog voldaan slapen. De volgende dag gaan we echt Sardinie in. De band geeft een concert aan de zee, In Capo Manu. Alleen maar sardijnen als toeschouwers, heerlijk sardijns eten en na het concert drinken Graziella en ik samen met een wat oudere man vele biertjes. Graziella en ik hebben onze eigen tent opgezet terwijl de rest van de band in een tent van de organisatie slaapt. De volgende ochtend worden we wakker aan de zee, alleen wij en verder helemaal niemand anders in de omtrek van een paar kilometer. Eindelijk in Sardinie... .
Alleen de vogels zingen in l'Aquila (deel 2).
Na de aardbeving in l?Aquila is een 96 jarige vrouw haar gebit kwijtgeraakt. Ze is hierdoor erg van streek. President Berlusconi krijgt dit verhaal te horen en biedt, ruimhartig als hij is, de vrouw een nieuw gebit aan. Om 07.00u die ochtend krijgt een journalist van een lokale tv-zender een telefoontje. Of hij een reportage wil maken van Berlusconi die een oude vrouw een gebit geeft. De journalist weigert, hij leeft met zijn kinderen net een paar dagen in een noodvoorziening. Hij kan niet begrijpen waarom een gebit zoveel ophef geeft, terwijl duizenden anderen in stilte moeten lijden. We zijn nu ruim 3 maanden na de aardbeving, 65.000 mensen leven nog steeds in tenten. Van wederopbouw is nauwelijks sprake. Van de ene kant komt dat omdat er nog steeds naschokken zijn, aan de andere omdat de italiaanse regering gewoon te weinig doet. Een architect, die zelf zijn kantoor in het centrum is kwijtgeraakt, verteld over de naschokken. Hij inspecteert momenteel huizen op schade, maar na elke naschok moet hij opnieuw beginnen, de schade kan immers verergerd zijn. Maar ook de regering doet te weinig. L?Aquila is een van de meest koude steden in Italie. De winters gaan gepaard met veel sneeuw en temperaturen onder nul. Berlusconi heeft beloofd dat er 3500 noodwoningen komen, waarvan een gedeelte er ook inderdaad al staat. Maar een rekensom maakt al snel duidelijk dat die woningen geen 65.000 mensen kunnen herbergen. Hoe het met de rest van de mensen moet is nog totaal onduidelijk. De mensen in de kampen tasten in het duister volgens Filippo Tronca, de al eerder genoemde journalist. Er zijn nog een heleboel andere problemen. L?Aquila is een universiteitsstad, veel studenten leefden in studentenhuizen. Deze huizen waren veelal in het bezit van bewoners in de stad die zo een centje extra verdiende. Maar omdat die huizen onbewoonbaar zijn leveren ze geen inkomen meer op. De italiaanse regering gaat wel subsidie geven bij de restauratie van die huizen. Omdat vele eigenaren nog een hypotheek op deze huizen hadden zien zij zich toch gedwongen om die huizen te verkopen. Hier komt de maffia om de hoek kijken, zij kopen de huizen op, vaak ver onder de orginele prijs, en verkrijgen zo panden en kunnen ze straks ook nog eens de subsidie voor wederopbouw binnen halen. Inmiddels is de G8 in l?Aquila geweest. Dat heeft voor de lokale bevolking nauwelijks iets opgeleverd. Dit topoverleg vond plaats in de universiteit, de wegen daaromheen zijn keurig hersteld. De leiders van de G8 worden hartelijk ontvangen en krijgen zelfs vele dure kado?s. En Berlusconi laat ze het verwoeste centrum van l?Aquila zien. Het is ??n grote mediashow, en op de italianse tv is er uitgebreid aandacht voor. Van de vele protesten, die zowel in Rome als in l?Aquila plaats vinden, is nauwlijks iets te zien. De nederlandse tv-kijker is wat dat betreft beter geinformeerd dan de gemiddelde italiaan. Wat kunnen we er aan doen? In mijn opinie niets, het is de italiaanse regering die dringend iets moet doen. Geld storten is geen optie, daarvan blijft teveel aan allerlei kleefstokken hangen. Goederen geven is ook geen echte optie want dat is niet wat het meeste nodig is. Het enige dat overblijft is bewustwording, hoe meer mensen weten wat voor een drama zich in l?Aquila afspeelt, hoe beter. Alleen dat zou de italiaanse regering kunnen dwingen om serieuze stappen te ondenemen. P.s.: Mijn dank gaat uit naar de inwoners van l?Aquila die ruimhartig over hun belevenissen wilden vertellen. Mijn dank gaat ook uit naar Filippo Tronca, journalist bij ?Abruzzo 24 ore?, die zo vriendelijk was veel te vertellen en achteraf ook informatie te sturen.
Alleen de vogels zingen in l'Aquila (deel 1).
Op 6 april 2009 wordt het midden van Italie opgeschrikt door een hevige aardbeving. Vooral de stad l?Aquila blijkt ernstig getroffen. Daarbij vinden 307 mensen de dood en ruim 1000 mensen raken gewond. Van het ene moment op het andere raken 70.000 mensen hun huis kwijt, het hele centrum wordt verwoest. De hele infrastructuur van het oude stadje is weg. Er worden tentenkampen opgezet om de mensen in op te vangen. Ook van de plaatselijke concertzaal blijft niets over. Ook zij krijgen in een klein parkje een tent om toch een beetje achtergebleven jongeren van dienst te kunnen zijn. Het is een ontmoetingsplek, er wordt dagelijks eten gekookt en er zijn concertjes en voorlichtingsavonden. Fleurs du Mal heeft afgelopen vrijdag daar een concert gegeven, voor niks natuurlijk want de stad is al genoeg getroffen. Nog voor dat we vertrokken hoorden we dat er die middag en flinke naschok was geweest, want die zijn nog niet voorbij. Om ongeveer 19.00u rijden we het stadje, dat in een vallei ligt, binnen. Twee enorme tentenkampen vallen gelijk op, de blauwe noodonderkomens kunnen je niet ontgaan. Onderweg naar het parkje vallen me een paar dingen op, het wemelt er van politie en brandweer die vanuit heel het land hulp en bescherming bieden, ook het italiaanse leger is ruimschoots aanwezig. Wat verder opvalt is de ongelovelijke leegte van de stad, waar normaal verkeer zou zijn, kinderen op straat spelen, mensen van A naar B gaan, is nu helemaal niets. Eenmaal aangekomen zie ik het volgende: een klein parkje met daarin enkele tenten waar mensen wonen. Verder een straat met flats en apartementen waar zich niemand bevind en het is er akelig stil, geen verkeersrumoer, geen lawaai van dagelijks leven, niets, helemaal niets, alleen de vogels zingen. Zeer onder de indruk, kan ik alleen maar concluderen dat het centrum van l?Aquila een spookstad is en tranen staan in mijn ogen. Een paar uur later lopen Graziella en ik, samen met een vriendin die oorspronkelijk uit l?Aquila komt door de stad. Gebouw na gebouw is verwoest door scheuren, die duidelijk te zien zijn. Als we bij het echte centrum komen worden we tegen gehouden door het leger, het hele centrum is afgezet en niemand mag erin, tenzij met een speciale permissie. Het is er eenvoudig te gevaarlijk, huizen staan op instorten, alles is kapot. Als het concert begint zijn er zo?n 70 mensen aanwezig, het zullen er ook niet meer worden want zoveel mensen zijn er niet in de stad. En de mensen die er wel zijn hebben allemaal wel iemand verloren en zijn nog steeds aangeslagen, het is te voelen en het is te zien. Ook in gesprekken met mensen is te merken dat ze enorm veel hebben meegemaakt, het is te zien dat ze blij zijn dat ze elkaar hebben, want met wie anders zouden ze dit kunnen delen. Het wordt ook al snel duidelijk dat ze zich in de steek gelaten voelen want de hulpverlening blijft veel te veel achterwege. De eerste dagen na de aardbeving was er wel gelijk hulp maar op langere termijn gebeurd niet veel. De flinke naschokken maken het vrijwel onmogelijk om aan wederopbouw te beginnen, maar er zitten wel 65.000 mensen in tentenkampen die alles kwijt zijn, inkomen, bezittingen, huis en dan ook nog soms familie en vrienden. En er wordt nauwelijks iets voor ze gedaan. De hele weg terug naar het relatief veilige Rome ben ik zwaar onder de indruk, deze beelden en belevenissen zullen me nooit meer loslaten. Een stad zo zwaar gehavend, mensen zo diep geraakt en eigenlijk weten we er zo weinig van, domweg omdat we er niet van horen en omdat het zo moeilijk voor te stellen is. Mijn indrukken zijn teveel om in ??n artikel te verwerken, dus er volgt nog een deel 2, met daarin een weerslag van een gesprek met een journalist. Die vertelde ons meer over de gebrekkige hulpverlening en andere onverkwikkelijke zaken. Ondertussen gaan mijn gedachten uit naar die mensen in l?Aquila die proberen hun leven op te pikken, ondanks de moeilijke omstandigheden.
Alle wegen leiden naar Rome.
Op zondag 21 juni ben ik weer naar Rome vertrokken. Deze keer eens niet met het vliegtuig maar voor de verandering met de trein. Dat zou me de gelegenheid geven om eens iets van het landschap te zien waar ik normaal over heen vlieg. De reis begon goed, 1e klas naar Munchen, echt een luxe. Ruime stoelen, mooi zicht, bediening en nog meer van die kleinigheidjes die reizen aangenaam kunnen maken. Echt bijzonder is het niet maar ik geniet wel van het voorbijschuivend landschap, dat zal wel de romanticus in me zijn. Het onweer en de regenboog in de buurt van Munchen waren wel indrukwekkend. In Munchen had ik een uur de tijd voordat de volgende trein vertrok. Op het station heb ik lekkere broodjes gehaald en daarna mijn nicotinespiegel weer op peil gebracht. Vervolgens in de trein naar Rome gestapt, dat was gelijk een stuk minder luxe, met 6 personen in een coup?, stoelen van 2e klas niveau. In de schemering vertrokken en in de duisternis door Oostenrijk. Rond 02.00u de grens van Italie gepasseerd, even een kwartiertje stilgestaan, tijd voor om te roken en wat te bewegen. Mijn mede-reisgenoten sliepen zonder uitzondering, maar dat kon ik zelf niet. En zo zag ik het in Ialie weer dag worden. In Verona weer een lange stop omdat de trein daar gesplitst werd. En toen onderweg naar Bologna. Door de bergen rijden met de trein is mooi, elke keer weer een ander uitzicht, dan weer kijk je naar boven en dan weer naar een diep dal. Rond 05.00u bereikten we Bologna. De stad en het station ontwaakt, en na de gebruikelijke stop vertrekt de trein niet, maar worden we op een ander perron gezet. Iedereen vraagt zich af wat er komen gaat, en na een uur is dat nog steeds onduidelijk. En half uurtje later horen we dat we niet verder kunnen rijden vanwege een ongeluk met een goederentrein op het traject waar onze trein ook langs moest. Alle passagiers die niet naar Rome gingen moesten uit de trein, wat ineens veel ruimte gaf aan de overgebleven passagiers. Onze trein zou een omweg maken. Nou is mijn aardrijkskundige kennis van Italie niet zo geweldig maar toen we langs de Adriatische kust reden wist ik wel dat ik voorlopig nog niet in Rome was, en de geplande aankomsttijd van 09.00u zat er al helemaal niet in. Op een klein stationnetje, nog steeds aan de kust kregen we een soort pakketje met daarin: 2 pakjes Tuc (original), 1 pak chocolade koekjes, 1 pakje perensap en 1 flesje water. De italiaanse spoorwegen zorgt goed voor je. De route die we vervolgens reden was van oost naar west en dan ook nog eens zuidwaarts. Veel lokale rails en dus met een slakkengangetje. Maar wel weer schitterende berglandschappen, want Italie is echt een mooi land. Na al die uren is er ook wel meer kontakt onder de reizigers, wat het geheel dragelijk maakt. En soms vechten tegen de slaap of gewoon wat indommelen. Om 14.45 rijden we dan eindelijk Rome binnen en een kwartiertje later staan we op Termini, het grote centraal station van de italiaanse hoofdstad. Blij dat ik er eindelijk ben, sleep ik me naar de metro, nog maar een klein stukje. Het is inmiddels 15.30u als ik doodmoe in de armen van Graziella val, het koude biertje dat ze voor me heeft bevalt me goed. Aangekomen, op de meest letterlijke manier van het spreekwoord: Alle wegen leiden naar Rome.
Pageviews : ?
Geblokkeerd door : 0
Favoriet bij : 5
