EVOLUTIE - Kees Torn
soms heb ik van die dagen en niet eens alleen bij fietsweer dat ik m'n fiets pak en me uit dit dichtbevolkt gebied smeer en als ik even later in de stilte langs de vliet scheer vergeet ik al mijn ergernis en hoef ik verder niets meer om uit te blazen stop ik meestal ergens op een brug vanwaar ik op het water starend ook wel eens een fuut zie dat vind ik net een pontje met die kuikens op de rug dat is toch maar weer knap gevonden van de evolutie maar wat er van de mensen is geworden valt me tegen bij onze evolutie moet er iets zijn misgegaan en op de vraag wanneer precies dat was ben ik genegen te zeggen toen men eenmaal hersens kreeg om in te slaan misschien is het hem ook wel eerder in de bol geslagen toen hij ooit om een vage reden uit de bomen klom van dat moment af is hij zich steeds gekker gaan gedragen hij ging rechtop staan en destijds stond dat ontzettend stom er wordt wel eens beweerd dat die mensachtigen dat deden omdat je in rechtstandige positie verder ziet maar waarom moest die oermens dan zo nodig naar beneden terwijl een boom naar mijn idee een prima uitzicht biedt ik vind het maar omslachtig om rechtop te moeten lopen ik heb er al zo'n moeite mee om 's morgens op te staan voor mijn part zouden wij niet eens de zee uit zijn gekropen en waren nog pantoffeldiertjes in de oceaan de helft van onze handen die we door een voet vervingen omdat we niet op handen wilden lopen zijn we kwijt ik wou dat ik vier handen had, maar ja zo gaan die dingen je gaat aan evolutie doen en later krijg je spijt en welke gek d'r ooit met dat bewustzijn is begonnen is in een toestand van verstandsverbijstering geweest nooit had ie anders zoiets onbegrijpelijks verzonnen het duidt niet op een grote tegenwoordigheid van geest was iets van deze wantoestanden tijdig te voorspellen toen in de oersoep volop werd gedeeld en voortgeplant heeft een van al die zich vermenigvuldigende cellen nog meegedeeld "dit gaat niet goed! dit loopt nog uit de hand!" het tij is niet te keren denk ik en ik pak m'n fiets weer en kijk nog even om voor ik tenslotte resoluut nog verder bij de stad vandaan langs kreupelhout en riet speer en zwaai met al m'n handen naar die fuut
TOT HIER. EN VERDER NIET - Toon Tellegen
"TOT HIER. EN VERDER NIET," ZEI DE EEKHOORN TEGEN ZICHZELF. Hij trok een streep in het zand langs de oever van de rivier en bleef aan een kant van de streep staan. Hij had zich al lang voorgenomen zo'n streep te trekken en daar dan niet voorbij te gaan. Dan weet ik tenminste waar ik aan toe ben, dacht hij. Hij was moe en ging zitten. De zon ging langzaam onder en er heerste stilte en rust in het bos en boven de rivier. Soms dreef de geur van hars of heide voorbij. De eekhoorn liet het hoofd op zijn handen rusten en keek naar de andere kant van de streep. Het was alsof alles daar anders was. Maar hij kon niet goed uitmaken wat er anders was. "Eekhoorn! Eekhoorn!" hoorde hij plotseling roepen. "Ja," riep hij terug. Hij herkende de stem van de krekel. "Kom eens hier," riep de krekel. "Waar ben je?" "Hier." De eekhoorn keek om zich heen en zag iets bewegen in het struikgewas. "Ach," zei hij. "Je zit aan de verkeerde kant van de streep. Ik kan niet bij je komen." "Dan eet ik hem maar alleen op," zei de krekel. De eekhoorn rekte zich uit om te zien wat de krekel bedoelde, leunde met zijn bovenlichaam ver over de streep, maar zag alleen het puntje van de staart van de krekel. De geur kwam hem echter bekend voor. "Wacht even!" riep hij. Hij keek om zich heen of iemand hem zag en wiste toen snel, met zijn staart, de streep uit. Misschien is het wel helemaal niet goed om te weten waar je aan toe bent, dacht hij. "Ik kom eraan," riep hij. Maar toen hij bij het struikgewas aankwam zei de krekel: "Waar bleef je toch? Ik heb hem nu zelf maar opgegeten." "Wat?" vroeg de eekhoorn. "Ja ... eh ... hoe heet zo'n ding ook maar weer ..." "Een beukenoot?" "Ja! Inderdaad. Hoe wist je dat? Een beukenoot. Op is op. Maar om nou te zeggen lekker ..." De krekel haalde zijn schouders op en de eekhoorn liet zijn hoofd zakken en slofte in de schemering naar huis. Hij nam zich voor nooit meer een streep te trekken of zich iets voor te nemen of te willen weten waar hij aan toe was. En als ik ooit nog eens "Tot hier" zeg, dacht hij, dan moet ik meteen daarachteraan mijn hoofd schudden. Beloof je dat? Hij knikte en beloofde het zichzelf.
DE HARMONIE - Andr? Manuel
Als de maan hartgrondig vloekend heel de zon en zijn gevolg de goeie nacht heeft ingejaagd En heel het land in diepe slaap gesust de dooie rust en niemand zich naar buiten waagt En als de hemel heel voorzichtig zijn geschitter in de diepte aan de roekeloze dolemannen openbaart Dan sluip ik stiekum uit mijn schulp en sluit me aan bij het orkest dat op de heide staat Toet toet bom bom Ik blaas de toeter sla de trom De hele wereld op ??n oor Ze liggen stil ik draai maar door Bom bom toet toet Met ondermaanse overmoed Ik ben de dwaas ik slaap niet mee Ik speel de sterren naar benee Voor jou We zijn de uilen die u dacht De muzikanten van de nacht We spelen weer en wind We blazen door de dikste bomen Slaan de gaten in uw dromen Voor de dag begint En als de zon dan op haar hoede tergend langzaam als een wezel om het hoekje komt Dan rapen wij zo snel we kunnen Al de vers gevallen sterren van de grond Als het orkest op de titanic There's an iceberg but don't panic Onverstoorbaar toetert 's nachts de harmonie Verdoemde zielen op de hei Bespot door boer en burgerij Het hoongelach niet van de lucht Maar ach dat deert ons niet Als rechtgeaarde dwazen blijven wij de nacht verblazen met een kriebel in het hoofd en een lach op het gezicht En ook al is het ietwat later dan beloofd We komen thuis met het licht
SPROOKJE - Jaap Fischer
Een koning had eens vijf zonen en een prinses Zij nu had goudblonde lokken en ogen als meren die niet konden jokken En ze was de jongste van de zes Maar, deze prinses was huwbaar Vaak gingen de koning en zijn zonen vroeg op pad En dan joegen ze de hele dag Terwijl zij thuis te dromen lag en wachtte op Ze wist niet wat En deed ze een stap naar buiten Dan lagen er vreemde prinsen in het gras Vreemde prinsen te fluiten Die wisten allang hoe laat het was De koning zei: ze kon krijgen wat ze bliefde Ze kon vrijen met lakeien Ja maar, zeiden de zoons, ja, maar dat is geen liefde En toen kwamen er drie mannen aan de poort om over liefde te vertellen En de eerste was een geleerde, en de tweede was een vreemde snoeshaan En de derde was Hans En de geleerde mocht beginnen: Liefde is minnen En samenzijn Iets nieuws beginnen, mijn is dijn Warm van binnen Verlegenheid, samen in zee, geen ach, geen wee Maar hola nee, genegenheid En liefde is niet houden van Je kan van zoveel vrouwen houwen Je kan met zoveel vrouwen trouwen Als je er wat in ziet Maar liefde is dat niet Je houdt van kip met appelmoes En toen knikte de prinses, want ze hield ontzettend veel Van kip met appelmoes En toen had de geleerde het over Amor en Caritas En wat het verschil daartussen was Over Arabij, Eroos en Filia Over een diner voor twee met dansen na En de prinses was stil en zo luisterde ze En toen ze wat mocht vragen fluisterde ze En zoenen Zoenen staat niet in Koenen, zei de geleerde En ging En toen mocht de vreemde snoeshaan En die zei: O, hoe bestaat het dat ik hou van een lelijke vrouw Zo lief, zo zacht en toch zo lelijk als de nacht Zelfs als ze lacht O, hoe bestaat het dat ik hou van een lelijke vrouw Ik sluit mijn ogen en haar hand sluit in mijn hand Juist zo klein als zij moet zijn, precies zo fijn als zij moet zijn Als wijn die je zacht ondermijnt, overmant En dan weet ik dat ik hou van een beeldschone vrouw Die zon verduistert, meer zingt dan fluistert Naar niemand luistert O, dan weet ik dat ik hou van een beeldschone vrouw Maar als ze langs sjokt als een paard Een lelijk paard De kop omlaag, de vormeloze dijen Die kinderen doet schreien en schichtig springt en jachtig verder jaagt Dan oog ik naar de vrouw waarvan ik hou Ze komt weerom, ik sluit mijn ogen Dat is dom Ik weet niet goed wat ik moet doen met deze vrouw Waarvan ik hou En toen mocht Hans. En Hans zei: Ja, ik weet het nog niet Maar, het moet een meisje zijn met Prachtige kleren en goudblonde lokken Met ogen als meren die niet kunnen jokken Een mond als van honing en dan weer scherp als een mes En hopelijk is haar vader koning en zij dan prinses Maar Ze moet Liesje heten En toen keek de prinses hem aan en zei: Ik heet Esmeralda Maar zeg maar Liesje
Pageviews : ?
Geblokkeerd door : 0
Favoriet bij : 2
essense
mooi mooi. Kindje wordt gedragen bij mama op de rug :-). Vind dit soort foto's altijd prachtig. Zie je hier niet zo vaak...
Schone baadster
En ik sluit niet uit, dat je net zo goed..bijvoorbeeld de blaadjes van een roos kunt bekijken in plaats van de sterren.
Schone baadster
Ja. Liggen er mooie takjes? Met prachtige bloemetjes? Of donzige veertjes? Heb je een soort boogje gemaakt?
Schone baadster
Onnozele boomhakkers! Ik zie ze al voor me...onduidelijke dingen mompelend, zwaaiend met een bijl.
Schone baadster
(ik vind het bijna geruststellend dat zelfs iemand die zo onberispelijk overkomt als jij, wel eens taalfouten maakt ;-) )
Schone baadster
Nee, dat wist ik niet. Maar ik kan me best voorstellen, dat je door het park fietst en dat de bomen dan naar je wuiven met hun takken of een buiging maken.
Schone baadster
Raadseltjes :-) Het is dat het niet op rijm staat, anders zou ik denken dat je een sfinx bent.
Schone baadster
En eigenlijk zie je er ook wel een beetje uit als iemand die Pluk heet, of zou kunnen heten.
