De eerste keer

2010-01-01

Ik had vandaag een eerste keer. Die heb ik natuurlijk wel vaker maar meestal ben ik me er totaal niet van bewust en gaat zo?n primeur volstrekt gedachteloos aan me voorbij. Eigenlijk ben ik me maar hoogst zelden bewust van zo?n eerste keer. Laat staan dat het, terugkijkend, enige herinnering bij me oproept. Zo kan ik me de eerste keer naar de kleuterschool eigenlijk niet meer herinneren. Datzelfde geldt voor al die volgende eerste schooldagen. Mijn eerste baan? Ik weet nog wel waar het was, maar niet hoe het precies begon. Er zijn natuurlijk uitzonderingen. De eerste ?echte? zoen, veel later gevolgd door de ultieme ?eerste keer?, weet ik nog goed. Mijn eerste bevalling, en ook de tweede, staan stevig in mijn geheugen gegrift. Mijn eerste les (een dr?ma!) ook. Kennelijk onthoud ik alleen de trendbreuken in mijn leven. De hoogte- en dieptepunten die van betekenis waren en onomkeerbaar een nieuw tijdperk inluidden. Want tja, je bent maagd of je bent het niet. Zoiets is in een bepaalde fase van je leven natuurlijk van levensgroot belang dus vergeten kun je het in feite niet. Als het er, na vele jaren, al totaal niet meer toe doet hebben de beelden zich reeds ingevreten en kom je er niet meer van af al had je het graag. Of de schijnbaar onbenullige gebeurtenis van vandaag tot die categorie behoort zal pas na verloop van tijd blijken. Maar ik vermoed eigenlijk dat, als zovele herinneringen, ook deze al binnen enkele dagen of weken vervlogen zal zijn. Dat als iemand me er naar vraagt ik me werkelijk geen voorstelling kan maken bij het gebeurde. Wel zou het een kentering kunnen zijn. E?n die een nieuwe periode in mijn leven inluidt. Geen harde grens, maar een langzaam ingetreden, subtiele verschuiving van de rollen in mijn gezin. Vandaag vond ik namelijk een string in de was. Ik moest er even op puzzelen; van mij kan hij namelijk ?cht niet wezen. Gelukkig gingen een paar sokken met teddybeertjes de reetveter voor dus er was maar ??n conclusie mogelijk; ik ben Schoonmoeder geworden!

Thema weekend

2009-03-28

Net als je denkt alle lol in je werk te zullen verliezen dient zich meestal wel iets aan dat het toch, al is het maar voor eventjes, weer heel spannend maakt. Vandaar twee nieuwe personages in de serie ?teamgenoten?. Omdat ik het niet kan laten, en zij ook niet! Als eerste stel ik u aan u voor ?De Snoepert?. De Snoepert is een forse man, dik 1.85 hoog. Raschaoot, gezelschapsmens, idealist m?t snor. Getrouwd, twee kinderen. Sinds een jaar of 5 de baas. Op papier dan. Hoewel slechts 53 toch al wel een beetje oud. Want laten we wel wezen; een beetje achting voor je leidinggevende is toch prettig.. Daarna verschijnt aan u ?Het lange ding?. Lang, (te) slank, donker en druk. Het type dat niet tot 10 telt voor ze tot actie overgaat en hele vergaderingen over de kling jaagt door te hard en teveel te schreeuwen. Getrouwd, twee kinderen. Maar wel h??l vrolijk en optimistisch. Grenzeloos optimistisch?. Kom ik gister op mijn werk, word ik binnen 2 minuten, en dat overdrijf ik niet, deelgenoot gemaakt van het laatste nieuws. In een klein kantoortje, waar ik voor iets heel anders binnenkwam (de deur wordt discreet achter mij gesloten), wordt mij vertelt wat ik niet mag weten. Wat niemand in feite mag weten, maar wat kennelijk bijna iedereen al weet. Maar niemand weet precies wie het weet en wie niet. Dus of ik het asjebl?eft v??r me wil houden! De Snoeptert en Het lange ding ?doen? het met elkaar!! ?Lul? is het eerste wat me ontsnapt, me realiserend hoe bevooroordeeld ik ben. ?Dikke pret? is het tweede; dit wordt lachen!!! Gister blijkt iemand te hebben besloten de Snoepert op de hoogte te stellen van de roddels die de ronde doen. Waarop de Snoepert als heuse Sherlock op onderzoek is gegaan en ??n van de roddelaars (nota bene de secretaresse!) de huid zou hebben volgescholden. Deze heeft op haar beurt, fijntjes doch doeltreffend, de bal teruggespeeld en gezegd dat z?j niet vreemd ging maar dat dat toch ?cht de Snoepert zelf was. Dat heel het team het allang weet en gruwt van het kleffe gedrag van de twee in kwestie. En of hij niet h??r daar op aan wilde spreken maar zichzelf eens achter de oren zou willen krabben! Wat een meesterlijke zet, wat een dappere daad. En wat een pijnlijke waarheid. Als ik ben bekomen van de grote verbazing en plaatsneem achter de PC tref ik van de Snoepert een kort, zakelijk mailtje. Hij is vandaag niet op school. Punt. Dat we het maar even zelf uitzoeken?.. Het lange ding zit ondertussen op haar kantoor alsof er helemaal niets aan de hand is. Buitengewoon genant. Deze dag is goed begonnen. N?t op vrijdag, totaal geen zin in de laatste werkdag, getrakteerd worden op zo?n smeu?ge roddel is een reuze oppepper. Goedgemutst ga ik aan het werk, en aan de roddel. Niet ieder??n blijkt op de hoogte dus ik lul direct schaamteloos mijn eigen mond voorbij. W?l op de hoogte is ?Het jonge ding? (pienter, helder, vlijmscherp) met wie ik, t?jdens de les, de zaken nog eens doorspreek. Ze gaat er achteraan belooft ze, en enkele uren later krijg ik inderdaad alle ranzige details en vooral een hele sliert n?men; het hele trac? van de roddel is schandalig eenvoudig in kaart gebracht! Er blijkt al koortsachtig te zijn gebeld door deze en gene en de schuldgevoelens en de zorgen worden breed tentoongespreid. Waar wij ons dan weer smakelijk om verbazen want wat hebben we er toch in vredesnaam mee te maken en hoe kun je je in g?dsnaam schuldig voelen over het vreemdgaan van een ander, tenzij?.? Op weg naar huis ben ik vrolijker dan anders. De muziek gaat op 15 en ik stuur de boodschap per SMS voor me uit richting thuisfront. Gelukkig wordt mijn hilarische stemming direct gedeeld en besluiten we er een leuk thema van te maken; het pept je seksleven op maar vooral ook je geluksgevoel; wat een z?gen dat wij dit niet aan de knikker hebben!

HELP!!!

2009-01-24

Wat koopt een arme moeder de vrouw zonder centjes nu voor een auto? - gaat ze voor de R4; vrolijk optimistisch kittig ding? - gaat ze voor een Lupo, Fox, Polo oid; degelijk, betrouwbaar, handzaam? - gaat ze voor een gr?te; veilig maar duur? - gaat ze voor de C serie; hipper maar verder net als andere kleintjes? - de Peugeot 205 waarvan het plafond iets te laag zit voor een vrouw van formaat? Pffffff, wat een gedoe allemaal. Dekt de verzekering dat ??k; het gezeik en de belasting van een dergelijke beslissing, waar je helemaal niet om hebt gevraagd?

Boem is ho. Over hoe je op een fout moment op een foute plek kunt zijn.

2009-01-23

Het was een gewone doordeweekse-donderdag. Ploek en ik hadden nu eenmaal afgesproken naar die begraafplaats te gaan om kiekjes te schieten. Het was, volgens haar zeggen, een prachtexemplaar midden in de bossen bij Rheden, dus, ondanks kou en regen vertrokken wij. Los van elkaar hadden we wel bedacht dat we ook n?et konden gaan maar allebei hadden we kennelijk, ook los van elkaar, besloten wel te gaan. Klokslag drie belde ik bij haar aan. Het is altijd leuk met Ploek met als bijrijder. We roken, keuvelen, nemen de laatste roddels door, en checken batterijen en proviand. Dat ik dat als chauffeur niet altijd effici?nt weet te combineren met de vereiste navigatie bleek al snel. Op ??n rotonde was ik in staat ??n keer de foute afslag te nemen en twee keer b?jna de foute afslag te nemen. Maar Ploek is alert en wijst mij daar dan op. Zo komen we altijd t?ch weer waar we wezen moeten. Van Velp moesten we de over provinciale weg naar Rheden. Dat was een gokje maar al snel zei Ploek dat ze de weg herkende. We reden toen op een lange, rechte weg, met bomen en fietspaden aan weerszij. Zo?n weg waar je als automobilist heel nonchalant gaat rijden omdat er slechts weilanden en bomen, en geen verraderlijke zijwegen zijn. Na een paar honderd meter moesten we links een zandpad in naar een hoger gelegen bos. Netjes en weloverwogen sorteer ik voor en we wachten, keuvelend, op een plekje om over te steken. Geen vuiltje aan de lucht. Plots een enorme knal. Het volgende moment bevinden wij ons in een rijdende auto, en stevenen af op een greppel. Dacht ik. Want die greppel was er helemaal niet maar ik moet behoorlijk gedesori?nteerd zijn geweest. Zoekend naar een rempedaal, verward het stuur weer ter hand nemend, weet ik het R4tje tot stilstand te brengen. Ik snap er geen drol van. Heb mezelf eerder een enorme oerkreet horen slaken, en hoor Ploek nu naast me zacht jammeren. Nog altijd dringt het niet echt tot me door, maar ik begrijp wel dat ik even moet checken of Ploek wel ok is. En dat is ze, goddank. Het was een Ongeluk! Langzaam dringt tot me door dat die enorme knal een bezoeker van achteren moet zijn geweest, waardoor wij tientallen meters verder in de berm schoten. Ik stap uit en zie inderdaad een auto staan op de plek waar ik net stond. En ook een hele kluwen pubers; spannend!! Evengoed komt het verkeer alweer op gang en lijkt niemand erg bezorgd, ondanks het feit dat die ?nder geen teken van leven geeft. Als ik erheen ga tref ik een jong ding, hooguit 20, bibberend en lijkbleek achter het stuur. We zijn dus vol geraakt. Zij heeft me helemaal niet gezien (wat een hele prestatie is) en is onverschrokken met 70 km per uur bij ons naar binnen gekomen. Het Renaultje aan gort, en haar Astra ook. Twee uur later staan we er nog. De politie is langs geweest, maar echt spannend was de zaak niet dus die vertrokken weer. De pappie van het meisje is gealarmeerd en verschenen. En de sleepdienst is gebeld. Kleumend roken we de ene na de andere peuk en herkauwen, stukje bij beetje, het gebeurde. Dat Ploek niet snapte waarom ze ineens biscuitjes op schoot had en ik niet snapte waar mijn pedalen waren gebleven. Dat we zo verwonderd waren omdat we het helemaal niet hebben zien aankomen. Dat we wel Dood hadden kunnen wezen als we tegen een tegenligger aan waren geknald. En dat het op sommige momenten lastig is als je geen mobieltje bij je hebt. Ploek herinnert zich nog onze laatste woorden v??r de knal; ?Als het daar nou niet leuk is, word je dan boos op me? ?. ?Ja? antwoordde ik, ?dan laat ik je hier achter?. BOEM! Waarom hebben we toch in vredesnaam niet allebei besloten dat het veel te koud en te nat was om naar een fokkin? begraafplaats te gaan! Dan waren we hier niet op dat cruciale moment geweest! En waarom ik die ene foute afslag ook moest nemen; had ik dat niet gedaan waren we allang weggeweest toen dat blonde ding daar slapend langs kwam rijden. "plots verscheen uit het niets de man van mijn dromen. Praktisch als hij was , sleepte hij mijn Renaultje en de Opel Astra van meideke mee. Het bleek een sleper met humor en postuur. Juist zoals een vrouw als Skatie het graag heeft.... " Hij neemt ons mee naar een warm hok. Het is er gewoon gezellig, zo met Jolanda ( de opgewekte telefoniste), de grote knappe man in het oranje (!) pak die wat flirterig in de buurt blijft (dachten wij), en de Libelles en Priveetjes. En spannend; hier komen politiemannen met indrukwekkende koffers sporenonderzoek doen naar auto?s waar je Af Moet Blijven. En er hangen allemaal enge ongelukken aan de muur, waar deze Helden manhaftig hebben opgetreden. We vinden het voor heel even fijn om daar te zijn. Om een uur of 8 waren we eindelijk thuis. Nog lang niet uitgepraat en hongerig. Klaar. Renault dood, wij springlevend en vol van dit spannende verhaal. Hoofdpijn, dat wel. En nu, de day after, nog. Maar het zal wel los lopen. Want het was tenslotte een vette Boem en een beetje spierpijn hoort erbij. Als dat ?lles is?..

Sinterklaas

2009-01-19

L (4.5): 'Waarom is opa dood"? H (44); "Omdat hij heel ziek was". L: "Maar ik was ook ziek en ik ben niet dood..." H. "Opa was ook heel oud". L: "Ga je dood als je oud bent?" H: "Ja". L : "Maar Sinterklaas is ook oud" H: "Sinterklaas is de enige. Verder gaat alles wat oud is dood. Volgels, bloemen en vliegen". L: "Alles" (denkt diep na)? H: "Alles". L: "Dan wil ik Sinterklaas worden".