In Tokyo II
Vanacht 4 uur, klaarwakker. Kater, heeel erg moe. Maar echt klaarwakker. 5 uur. Nog steeds wakker. 6 uur. Nog steeds wakker. 7 uur. Zo! het ontbijt hier maar eens uitchecken. Gratis dus ehh. Met bloeddoorlopen ogen en een mond waar een dood dier in heeft gelegen naar restaurant/ontbijtzaal. Lift slecht idee. Wil eigenlijk het liefst even op de grond zitten. Uitgestorven restaurant met tafeltje met jus en koffie enzo. Oudere ober-meneer rechtop in de houding in het midden van de ruimte klaar om mij te ontvangen. Zachte kabbelmuziek, verder volkomen stil. Oudere ober-meneer komt al buigend op mij af en begint te wijzen naar de koffie enzo. Prima idee, koffie enzo. Oudere ober-meneer begint jengels te praten. En op dat moment kon ik even een milliseconde wel in huilen uitbarsten. Bekaf, een nekspier die langzaam begon te trekken, de vloer ging steeds maar zweven en de aardige meneer wil iets weten. Echt; het was een vriendelijke man met een leuk gezicht maar op dat moment had ik het liefst naar hem willen schreeuwen" PIK, IK WEET NIET WAT JE VAN ME WIL, IK VERSTA JE ECHT HEEEELEMAAAAAAL NIET. IK WIL GEWOON KOFFIE. LAAT ME MET RUUUUUUUUUUUST!" Maar zeg: 'Wakarimasen' voor de meneer. Meneer zegt nogmaal "este zaai o japanese zaai". Ok, denken joost. Gewoon blijven denken. Hij zegt 'japanese', en 2 keer zaai. Het lijkt een keuze... Aaahhh 'Western Style of Japanese Style'! Hij vraagt hoe ik mijn ontbijt wil. Ok, weetje, doe mij vandaag maar even de 'este zaai'. Het hele visverhaal lijkt me nu even geen optie met deze kater. Ga met koffie halverwege de lege zaal zitten. Meneer verdwijnt, komt terug en gaat weer precies staan waar hij al stond. Met zijn rug naar me toe, volkomen stil in de houding met zijn gezicht naar de deuropening. Beweegt vrijwel niet. Kabbelmuziek, verder geen enkel geluid. Domtiedomtiedom. Er komt niemand binnen. Meneer staat nog steeds te wachten op gasten waarvan ik ernstig ga twijfelen of ze ooit komen, sterker nog; ik begin te twijfelen of ze ooit hebben bestaan. Ik kijk wat naar het plafond en moet me inhouden om niet 'Strangers in the night' te gaan zingen. Pinggg. Meneer naar keuken. Komt terug met ontbijt 'este zaai'. Zet neer en gaat weer op z'n plekje staan. Goed. Eten. Warme groentesoep, ei, sla, brood en een gebakken vierkantje. Uitstekend, precies waar ik zin in had. Elk geluid dat ik maak klinkt oorverdovend. Maar meneer laat zich niet afleiden. Er komt niemand binnen. Meneer staat nog steeds beweginsloos naar de deur te staren. Ik begin echt stevig medelijden te krijgen. Nah, goed. Kort verhaal en al die dingen; er is verder niemand meer binnengekomen. Al het eten paste op een heel wonderlijke manier erg goed samen. Maar ik heb in mijn leven nog nooit zo ongemakkelijk groentesoep gegeten. Maandagochtend 8:30 bij metrostation. Heeel anders dan in het weekend. Weg hippe kleren en extreem korte rokjes. Pakken en manteldingetjes. Heel erg veel pakken en manteldingetjes. Extreeeeeeem veel pakken en manteldingetjes. Kutkutkut, het is natuurlijk ochtendspits. Iedereen gaat naar zijn werk. Slecht idee dit. Heeel slecht idee. Wat was het idee eigenlijk ookalweer? O, ja er was geen idee. Geen plan nix, want elke keer als ik nadenk hoor ik alleen een zoem in mijn hoofd. 'Ergens heen', herinner ik me nog vaag. Ok, waar is er wat ruimte. Nergens is ruimte. Overal mensen die het heel vervelend vinden dat ik zo ongecoordineerd maar wat doe. Hang-rook hoekje op plein. Ga hangzit op hangzitmeubel. Naast me zit een jongen in onberispelijk pak heel hard te zuchten. Af en toe laat hij zijn hoofd met een dramatisch gebaar zakken. En zucht dan nog wat harder. Als japanners hun gemoedstoestand kenbaar willen maken, wat zelden zo is, dan doen ze dat het liefst volgens de regels van het soap-acten. Maar ik snap hem helemaal. I'm with you brother! Ok, het is veel te vroeg, alles is nog dicht en ik wil het liefst in die vuilnisbak daar gaan liggen. Ik heb een plan nodig. Zoemmmmmmm. Ok, dan niet. Hier is ook goed. Gewoon blijven roken. Prima eigenlijk. Gezellig wel met die wanhopige jongen zo dichtbij. Ik heb misschien wel 3 kwartier zo gezeten. En elke minuut werd ik vrolijker en de jongen wanhopiger. Japanners kijken is een van mijn favoriete bezigheden aan het worden. Die gasten zijn gaaf om naar te kijken. Ze hebben stijl. Niet altijd mijn smaak, maar wel volkomen consequent en met een ingehouden schoonheid. Zelfs zwervers zijn goed gekleed. Ok, niet allemaal. En ze zijn heeeeel vies. Maar toch. Ben gewoon maar gaan lopen. Af en toe zitmeubelen, roken. Verder lopen. Na een uurtje ofzo was ik wel benieuwd waar ik was. Ik was in Omoto-Sando. Fashioncentre van Tokyo. Heeej, zeg fashion zeg Zsjoske. Whoehahah. Tokyoboekje erbij. Ok, 2e hands wijk. Prima. In Chigaco nogwat terecht gekomen. Briljant! 50' 60' 70' Vintage kleren uit amerika. Petjes, t-shirts, overhemden en bedrijfskleding. Jeeej! Curtis Mayfield op de stereo, browsen zonder eind. Echt Hele Goeie Dingen. Uhh, extra small, dat wel. Ja dat is ook zo. Niemand is hier dik. Fuck. Maaar gescored! Northwest Airlines maintenance overhemd uit ik schat '80 die ik (bijna) vrijwel pas. Ok, shoppen werkt. Het is hier 27 graden en het regent. Maar binnen is de airco. Binnen is goed. O, shit. Deze is echt veel te lang aan het worden. Sorry. Ik zal memostyle gaan. Naar Tokyu Hands 'Creative Life Store' gegaan. Alles wat je mogelijk maar nodig hebt dat niet eetbaar is. 8 enorme verdiepingen. Alle 8 gedaan. Van wow, ik wist niet dat je zoveel keukengereedschap in de vorm van een vis had, tot electropieppiep wiehetweetmaghetzeggen. Favoriet was de speelgoed/hobby/fun afdeling. Met, eehhh, ok; vrouwenkleren voor mannen (foto) ennn ehh stetoscopen in elk gewenst kleur bij de hobby (?) afdeling (foto). Veel te weinig kunnen kopen, geld gaat angstwekkend snel op. Ben al aan het budget voor woensdag begonnen. Morgen kicks voor nix opzoeken. Ok super-memostyle nu. Ik begin serieus moe te raken. -Metro: Slapende man met vrijwel geen tanden beweegt tandenstoker gedachtenloos in gaten terwijl 2 giechelende schooluniformmeisjes naast hem zitten. -Metrostation: Groep kleuters allemaal in uniformpje met wit hoedje en enorme rugtas. -Metrostation: Zwerver kruipt op handen en voeten rond terwijl mensenmassa er omheen stroomt. -Metro: Zeer chique oudere zakenman stoot mij per ongeluk aan en begint zo hard te buigen dat hij bijna omvalt als metro weer gaat rijden. -Straat: Grote negermeneer en ik kijken naar billen van meisje in echt veel, veel te kort afgeknipte jeans. Kijken elkaar aan en zeggen zachtop 'What the fuck?' -Straat: voetgangersbruggen over snelwegachtigding, in de verte nog meer voetgangersbruggen met allemaal paraplu's die stromen. Ik ben moe. Dwarsaf. Vanavond geen clubdingetje meer. Shushi halen en tv kijken. En bedankt voor jullie gave reactie's! Morgen: 'Hoe je verslaafd kunt raken aan de wasprogramma's van het toilet'. Tokyo is helemaal te gek!!!!!!!!!! Ik kom niet meer terug!!!
In Tokyo
Vanochtend opgestaan met de ergste kater ooit, zonder te zuipen. Zal de straalbeen zijn. Brak als kikkerdrek. Museum dus. Mori Art Museum om precies te zijn. Ahhh, de metrokaart. Plaats die van Londen, New York en Parijs overelkaar en het begint er op te lijken. Spaghetti. Een heel groot bord spaghetti. Met kleurtjes. En het feit dat er een paar kleurtjes bijelkaar komen in 1 station betekent dus helemaal niet dat je in het goeie gebouw zit als je dat station binnenloopt. Shibuya-station bestaat uit 3 gebouwen. Elk ter grootte van Hoog Catherijne. Tip voor eenieder die hier ooit komt; als de engelse ondertitel verdwijnt, en je alleen nog japans ziet op de bewegwijzering, dan ben je niet meer in het metrogedeelte. Maar goed, een stevig half uur later was ik er achter dat die gebouwen niet intern verbonden zijn maar dat je via de straat moet lopen naar het volgende gebouw/station. Anyway, de metro zelf is erg goed gedaan, overzichtelijk, duidelijk en met engelse ondertitels dus. Wat wel heel grappig is; er zijn verschillende bedrijven die metro zijn. Ik heb er nu 2 gedaan. E?n is chique modernachtig met een mevrouw die de stations omroept in een heel zwaar japans/amerikaans accent. De ander is ouderwetser en heeft een mevrouw die de stations omroept in een stevig japans/engels accent. De laatste stem is prettiger aan je oren. Mori Art Museum is bovenin een heeeeeeeel hoog gebouw, en is verder zoiets als Tate Modern. Erg goeie tentoonstelling gezien. Maar voor nu ff teveel om op te noemen. Behalve misschien een stenen muur waar iets in is ontploft. In de muur een groot gat. En alle stenen die weggeblazen zijn hangen aan dunnen draadjes aan het plafond. Alsof het moment van de ontploffing. Je weet wel, zo'n freeze-frame in een film van een ontploffing, maar dan helemaal nagebootst in de werkelijkheid. En elk klein steentje in 3d in de ruimte gehangen. Krankzinnig en gaaf. Verder kreeg je ook toegang tot Tokyo View, wat dus op dezelfde verdieping, (ter hoogte van Empire State) een panoramisch uitzicht over de stad geeft. Alleen regent het hier nu en de Tokyo View is boven de mist wolken. Wat bizar is. Alles was grijs. Totdat er een gaatje in zo'n wolk kwam en daarin zag je een miniatuur stad totdat het weer wegmistte. Moeilijk uit te leggen. Heb daarna in de metro een uitstekend gesprek gehad met de bewaakmeneer van de poortjes. Mijn metropas deed Piieeeep. En er ging een soort alarm af. Er was duidelijk iets niet in orde. Toen kwam die meneer in officieel uitziend pak om mij in uitstekend japans uit te leggen wat er aan schortte. Japans is een mooie taal. Maar kan wat streng overkomen soms. En het pak hielp niet echt. Gelukkig waren er ook 2 mevrouwen met leuke hoedjes (wiens baan het is om de ticketmachines uit te leggen aan iedereen) helpen om de boel te vertalen. Trouwens geen overbodig luxe om daar wat mensen voor te hebben, ik bedoel voor die machines. Na heel wat heen en weer gepraat werd het duidelijk dat ik op de een of andere manier illegaal door een exit was gegaan. Officieel was ik nog steeds in een ander metrostation. En daar houden bewaakmeneren niet zo van. Hij keek streng. De hoedjesmevrouwen gingen voor me pleiten. Uiteindelijk ging hij na een laatste grom naar zijn hokje met mijn pas en was alles 'Now Ok'. 'Arigato Gazaimasss' voor de mevrouwen en voor de zekerheid ook maar voor de meneer. Het valt me trouwens op dat hier erg weinig buitenlanders zijn. Ik had er veel meer verwacht. Je kunt hier rustig een half uur door enorme mensenmassa's waden zonder ook maar 1 buitenlander te zien. En als je er 1 ziet is het vaak ook nog eens een geblondeerde japanner (m/v). Ik begin ook te merken dat ik opval. Af en toe kijk ik om en blijkt er iemand naar met te zitten kijken. Ze kijken dan meestal een beetje betrapt, maar ook verbaast. Misschien is het nog geen toeristenseizoen. Ik heb 3 mogelijke conclusie's getrokken. Ze denken: 1. 'Wat doet die gast hier in godsnaam in het regenseizoen', 2. 'Fuck, die gast is wit' of 3. 'Huh, hij is even groot als wij!'. Ok, ik zal de middag overslaan. Vooral veel gelopen en gekeken, hoewel ook weer een geweldige lunch gehad met deze keer geen plaatjes maar echt alleen maar japans. Bleek koffie met glas water te zijn wat ik besteld heb. In supermarktje maar lunch gekocht wat op zich ook wel verassend was, dat wat ik dacht dat hartig was bleek zoet en andersom. Maar wel heel erg lekker trouwens. 'S avonds poging 2 met de ramen. Deze keer beter gekeken en een restaurant gekozen waar een stuk of 50 japanners aan een balie rondom een open keuken zaten. En dat zag er erg ramen uit wat die gasten aten. Wijzer geworden. Eerst de boel eens rustig observeren. Was goed idee. Buiten een groot bord met plaatjes en nummers. Daaronder een onbegrijpelijke machine. Japanner kijkt op grote bord. Twijfelt, kijkt weer op grote bord. Stopt geld in onbegrijpelijke machine. Krijgt bon en loop naar binnnen. Ok, kan ik ook. Kijk op bord. Kies iets wat simpel lijkt. Stop geld in onbegrijpelijke machine. Klik op nummer van gerecht. Krijg bon van onbegrijpelijke machine!! Succes at last! Loop naar binnen met bon. Geef bon aan mevrouw. Mevrouw schreeuwt iets, en vervolgens gaan alle koks in het kookeiland iets roepen dat nog het meest lijkt op dat wat je zegt als er iets groots op je voet is gevallen. Ik mag zitten. En wacht af. Om mij heen slurpende japanners. Ok, straks slurpen dus. It's the thing. Er komt iemand binnen, de mevrouw gaat weer schreeuwen en de koks schreeuwen terug. Aaahhh, dit is een soort begroeting voor elke klant. Nu is het zo dat ongeveer elke 10 seconde er wel iemand binnenkomt, of weggaat. En bij elke actie dus weer die wave. na 5 keer kreeg ik echt zin om mee te schreeuwen. Meneer met koksmuts breng grote kom ramen. Zegt veel in het japans. Zsjoske zegt: 'Itadakimasu', want geleerd uit de boekjes. Kok geeft grote glimlach. Zsjoske is succesvol bezig en lacht opgelucht terug. Boy, wat ben ik blij dat ik geoefend heb. Dat met die stokjes ging dus uitstekend al zeg ik het zelf. En het was dus heeel erg lekker ook nog. Trouwens al het eten is hier tot nog toe echt heel goed. Bij weggaan prima toegeschreeuwd door personeel en dacht; prima gedaan Zsjoske! Op naar club Womb. Want van gelezen, is de hippe alternatieve en al die dingen. Alles ging goed tot ik toch echt was waar het op de kaart moest zijn. Sumimasen (excuse me) aan groepje hippe jongelui. Club Womb? Veel theatraal nagedenk. Nixzeggende blik. Ahhhhhhhhhhhhh. CLUB WOMB? Ahhh! Clab Wemb! Hier naar links. Naar links nix. Naar rechts ook nix. Doorlopen ook nix. Stronttoevallig dezelfde jongen tegenkomen. Niet gevonden? Zegt hij in wat ik vermoed dat engels is... Iieeee. zeg ik in mijn beste japans. 'I show' versta ik vervolgens. Het is dus waar; japanners gaan met je meelopen tot je het gevonden hebt. En dat was maar goed ook. Club Womb is een soort fabrieksgebouw. Met een metalen deur. Waar verder helemaal niets gebeurd op straat behalve een lege parkeerplaats en die meneer in het zwarte t-shirt. die voor de deur hangt. 'Men wit blak soer'. Zegt mijn gids. Ok, nix aan het handje. Men wit blak soer. 'Arigato Gazaimas' voor mijn gids. Club Womb is hip. Erg hip. 3 verdiepingen jeugdhip. Van japanPunk tot Gothic 'PlayCos'. Ik voel me oud. Erg oud. But ja, 2000 yen betaald, en we blijven wel hollands hoor. Uitzingen die handel. Bier dan maar. Kijken dan maar. Roken dan maar! Fijn hoor, binnen roken. En iedereen rookt hier. Rondhangen in kleiner zaaltje met dj lowtech. Prima dit. Bestel biertje, loop tegen meisje aan, zeg 'Sumimasen'. Zij: 'You Try' en duwt me naar de dansvloer. Hee, prima. I try. Dansen, danse. Sta ineens tussen groepje van 12 ofzo hipjes. Krijg shot tequila. Allemaal heel hard roepen en shot naar binnen. Heej, prima dit. Danse danse. Kortom, raak aan de praat met vanalles en nog wat. Ik wou dat ik wist waar we het allemaal over gehad hebben. Maar het probleem is dat japanners weliswaar engels spreken maar dat het een variant is die ik nog niet beheers. Wel veel gelachen. Ook al weet ik niet precies waar om. Bleek 'the crew' van de dj te zijn. En in gesprek, of wat het ook was, geraakt met andere DJ, uitnodiging gekregen voor morgen. Want dan speelt hij. Heej, prima. Ik kom wel. Ik sla nu even het avontuur met de sigarettenmachine waar je een speciale leeftijdsbewijskaart voor nodig hebt over. Uiteindelijk heb ik iemand gevonden die zijn kaart wilde uitlenen met behulp van een japanner of 5. Deze gasten zijn echt behulpzaam! Zat naar huis. Verkeerd gelopen. In soort hoerenbuurt terecht gekomen. Maar weet nu dat je gewoon moet vragen. Dan lopen ze mee tot je ergens bent. Pfoeiii wat een dag. Echt helemaal geweldig vind ik het hier!!! Ik wil hier wonen.
Dear Residents of 2412 Fulton,
I was dumpsterdiving and came accross the abundance of porn in your trash. I have a friend who would love to have it. However it is now 7:21 an i will miss breakfast if i don't get to the People's Park before 8 am. There is also only one of me currently so i am borrowing your trashcan till later this morning. Please don't be alarmed. I PROMISE TO RETURN IT. Thanks for your understanding and sorry for any inconvenience this may cause.
Pageviews : ?
Geblokkeerd door : 0
Favoriet bij : 0
Mafalda
ik hoor dat er een tweede happy komt, heb je ervan gehoord? ga je je daar ook op aan sluiten? wie weet kunnen we daar verder rondwieleren!
*LOOS*
Gasfornuizen zijn uitgesloten als zelfmoordwapen, voor je er erg in hebt is het een massavernietigingsw apen
*LOOS*
Nou als ik jou was zou ik toch een paar reserve pleisters in je tassie stoppen, als ik het zo hoor is het een behoorlijke jaap en je kan niet heel de avond met je hand boven je hart gaan staan.
*LOOS*
En als iets leuk is heb je toch altijd wel een reden om het aan te trekken. Ik heb een tasje, volkomen onmogelijk, alles valt eruit, dus ik draag het vaak, maar dan leeg heb er nog een volle andere tas bij.
*LOOS*
Ok leuk zo'n camouflageprintje, maar je bent nog geen Rambo dus even van de messen afblijven jij.
