Zaterdagmorgen, een week later

Het is half elf, behoorlijk gespannen controleer ik voor de derde keer of alles in orde is. Ja, de koffie staat klaar, suiker, melk, appeltaart, gisteravond nog even snel gemaakt. Ook toen had ik al last van zenuwen; om me te verzetten ben ik aan het bakken geslagen. Stevige zure appelen, erg veel suiker, paar rozijnen en kaneel, de bodem wat klef en de rand lekker stevig. Vijf over half elf, zie je wel, je komt niet. Of heb ik het verkeerd begrepen en bedoelde je toch morgen? televisie aan, televisie weer uit. Met een plof laat ik me op de bank vallen, diezelfde bank waar ik vorige week.... met een zucht geef ik me over aan mijn herinneringen. Het was spannend, heel spannend, maar ook heel leuk. Veel leuker dan ik me had kunnen voorstellen. Ik heb geen spijt maar..... Toen je belde, afgelopen donderdag, wist ik niet goed wat tegen je te zeggen. Blijkbaar had jij ook geen behoefte aan veel woorden want na de mededeling dat je de foto's ontwikkeld had, dat je ze graag met me wilde bekijken en de afspraak die we voor nu gemaakt hebben werden er geen woorden gewisseld. En daar zit ik nu gespannen als een tiener voor haar eerste afspraakje. Op de bank waar ik me vorige week, bepaald niet als een tiener heb laten gaan. In het bijzijn van een camera en jou... . Ook die ochtend hebben we niet veel woorden gewisseld, nadat ik me bevredigd heb opgerold, heb je een dekbed voor me gepakt en me daaronder achtergelaten, terwijl ik de slaap der argeloze sliep. Uren later ben ik wakker geworden met een heel tevreden en goed gevoel in mijn lijf, ik voelde me sterk en onafhankelijk. Dat gevoel is in de loop van de week verwisseld voor mijn oude onzekerheid. Wat zal ik straks op de foto's terug zien, ik ben niet lelijk, maar ben ik "mooi" genoeg voor zo'n fotosessie. En vooral: wat zal je van me gedacht hebben ? Vorige week zaterdag hield me dat niet bezig, ik "wist" wat je van me dacht; je vond het leuk dat ik wilde poseren, je vond me mooi, je vond me opwindend. Ik voelde het aan de manier waarop je keek en me af en toe aanraakte. Maar met het verstrijken van de dagen is het speciale gevoel verdwenen en steekt de valse schaamte de kop weer op. Het is moeilijk om het oorspronkelijke gevoel er bij terug te roepen en nu, het is inmiddels zeven over half elf, is het onmogelijk geworden. Zie je wel, je komt niet, voor niets zo zenuwachtig gemaakt, televisie weer aan... .juist op dat moment gaat de bel. Ik spring overeind, televisie uit, nog even een blik in de spiegel, vreselijk... maar ja, niets meer aan te doen... Ik doe de deur open en laat je binnen. Je kijkt me aan, je glimlacht naar me, mompelt iets over drukte onderweg en parkeren wat hier altijd zo lastig is en loop door naar de kamer. "Koffie ?" vraag ik zo relaxed mogelijk "en ik heb appeltaart gebakken, wil je een stuk ?" ratel ik door. "Ik had gisteravond toch niets beters te doen dus ik dacht kom laat ik maar een taart maken". Ik rommel, volkomen onnodig, door in de keuken terwijl jij de kamer tafel leeg ruimt en heel bedaard de ene foto naast de andere neerlegt. Ik zucht, ik durf de kamer niet in... . Ik durf de confrontatie niet aan... nog niet... nog een paar seconden uitstel... . Ik staar naar buiten, het is bewolkt maar droog, de wereld draait door met of zonder foto's, met of zonder oordeel van jou... . Over wie en hoe ik ben en wat ik doe. Ook al is het nog zo belangrijk voor me. Opeens sta je naast me, je pakt mijn hand en neemt me mee naar de kamer. "Kom kijken, ik vind ze echt prachtig geworden" Ik zie foto's; afdrukken van een vrouw in een kamer, mijn kamer? op een bank, mijn bank?. Het is of ik naar iemand anders kijk, in een vreemd huis, een vreemde plaats. Een mooie vrouw, een sterke, onafhankelijke vrouw. Een vrouw met lef, een vrouw die zich niet schaamt voor wie en wat ze is, een vrouw die duidelijk genoegen schept in waar ze mee bezig is... . Er springen tranen in mijn ogen, ben ik dat ? Het gevoel is terug, ik ben mooi, ik ben begeerlijk en ik schaam me niet voor wie ik ben of wat ik doe. Ik kijk je aan en vraag me af of je begrijpt wat me bezig houdt. Voorzichtig strijk ik met mijn vingers langs je wang. "Dank je wel, dat je dit voor me gedaan hebt, het is heel belangrijk voor me"