De Oneindige Geschiedenis van de Thuiszorg

2010-03-20

Ook op vrijdag komt Mathilda op haar onafscheidelijke Crocs braaf doch ongemotiveerd mijn patio binnensloffen. Ik heb me voorgenomen mij niet druk te maken vandaag en besluit Zoon zelf weg te brengen. Ik zet mijn verstand op nul en blik op oneindig, dan is het allemaal net te doen. ?s Middags krijg ik mijn Neulasta injectie en besluit ik Mathilda af te bellen voor maandag en dinsdag, want dan zijn ook Vader en Florence er om de chemo-dip te overbruggen. Drie mensen voor de zorg van Zoon voor dag en dauw in mijn Lebensraum is mij echt te veel in chemo-roes, ik ben opgelucht als ik afgebeld heb. De vierde chemo is een ramp. Ik voel me zeer ongelukkig, weet mij geen raad met mezelf. Op zaterdag arriveren Vader en Florence om voor ons te komen zorgen. Vader kijkt bij aankomst ietwat verwilderd uit zijn ogen, Florence is geprikkeld, ik weet niet wat er aan de hand is maar heb ook niet de puf en zeker niet de subtiliteit om er op een juiste manier naar te vragen. Ik zit weer gevangen in de dikke chemo-mist en ben niet in staat verder te denken dan mijn neus lang is. Sterker nog, ik heb het gevoel alsof ik in ??n van mijn eigen neusgaten gevangen zit. Ik zwijg zoveel mogelijk en tracht mijn hartkloppingen en gonzende hoofd te negeren. Vader en Florence zijn uitermate spraakzaam en geneigd tot discussie, op zich mij welbekende eigenschappen van hen, meestal ook uiterst vermakelijk, maar geen beste combinatie met een TAC-kuur. Ik reageer overal geprikkeld op, ik vind dat ze te veel verwachten van Zoon, hij kan wel praten maar weet nog niet altijd precies wat hij zegt? Vader en Florence nemen hem uitermate serieus en proberen, in mijn ogen, volwassen discussies met hem te voeren. Zij denken dat hij nadenkt, ik zie vooral verwarring op zijn gezicht? Later in het weekend is de situatie nog benarder. Florence vindt dat ik niet consequent ben tegen Zoon, Vader begint over zindelijkheidstraining terwijl ik op dit moment blij ben als ik zelf de wc op tijd bereik? Ik leg Florence uit dat zij er zijn omdat ik niet voor Zoon kan zorgen, dat het dan niet handig is als zij blijft doorzagen over dingen die ik weet maar niet aan kan veranderen op dit moment. Florence zegt dat ze begrijpt wat ik zeg, maar dat het dus nog niet betekent dat ze alles van mij ?pikken?. Ik vraagt nogmaals of ze echtwel begrijpt dat ik er echt niets aan kan doen, dat ik mij er ook onprettig bij voel, maar dat ze het er mee moet doen zonder het mij al te moeilijk te maken. Dat is ze duidelijk niet van plan, haar strijdbare houding spreekt boekdelen. Ik stel voor dat ik ga vragen of Zoon bij Broer en (schoon)Zus mag slapen, zodat zij naar huis kunnen, dit gaat zo niet werken? Florence is zeer beslist. Ik kan dat ab-so-luut niet aan Broer en Zus vragen, zij zitten totaal aan hun taks zowel met mij als Zoon. Ook zal Zoon zich afgewezen voelen door mij als hij vanavond uit logeren gaat. Bovendien is het zeer kwalijk dat ik iedereen van mij afduw en zo gaat het natuurlijk nooit goed met mij komen. Ik moest maar ?s flink uithuilen zegt Florence, want er zit veel te veel verdriet, dat zal vast opluchten? Ik kom bijna in de verleiding, maar herpak mezelf. Als ik op dit moment de sluizen openzet, dan zou er weleens allerlei ander puin los kunnen komen onder invloed van de chemo die beter nog even kan blijven zitten,of, beter nog, dat zichzelf in het beste geval oplost als ik mij beter voel. Bovendien zijn de lichamelijke ongemakken en prikkels dusdanig groot dat verdriet een zeer secundaire zaak of zelfs tertiaire zaak is, radeloosheid komt op die tweede plaats, denk ik, als ik zou moeten kiezen... Ik druk mijn heden ten dage afwezige snor zo snel mogelijk na het eten, en bel vanuit mijn bed vriendin Q, ten einde raad stort ik mijn hart bij haar uit. Q heeft altijd nuchter advies. Eerst stelt ze veel vragen, dan oppert ze suggesties, afgesloten met een conclusie over hoe de geschiedenis zich dient te vervolgen. Vervolgens componeert ze er nog een worst-kaas scenario bij met een alternatieve strategie, allemaal puur gericht op mijn lijf- of beter gezegd, mijn geestesgesteldheid-behoud. Ik luister aandachtig zodat ik het voor mezelf kan herhalen op de noodzakelijke momenten, Q geeft mij allengs eenvoudigere varianten naarmate ze doorkrijgt hoe groot mijn tijdelijke ontoerekeningsvatbaarheid is. We oefenen de mantra?s nog even gezamenlijk zodat Q zeker weet dat ik het concept ?cht begrijp voordat we ophangen. Ik ben klaar voor de volgende fase psychologisch lijfsbehoud in eigen huis. De resterende gezamenlijke tijd bestaat voor mij uit het opdreunen van onhoorbare, rustgevende getallenmantra?s (tellen, tellen, tellen), slapen en vele (helaas noodzakelijkerwijze) langdurige bezoeken aan het toilet. Afwisseling is dat op dinsdag Omar onaangekondigd voor de deur staat, ter vervanging van Mariska. Alle poetsdoeken en andere reinigingsmiddelen zijn verdwenen, Florence en ik scharrelen door het huis om de verlore voorwerpen terug te vinden, Vader maakt een vriendelijk praatje met hem. Ik voel mij opgelaten, hij komt voor de eerste keer, het is een buurtjongetje van mij, ik heb mijn haar niet op en pyjama nog aan. Zo?n eerste kennismaking had ik in ieder geval graag mijn haar op gehad. However, Omar blijkt Pakistaan en mijn huis zijn debuut-object qua poetsen. Hij vraagt over alles hoe het moet, waarmee het moet en of hij het zo goed doet. Ik heb geen geduld om het snotjong de essentialia der hygi?ne en poetskunsten bij te brengen en ben blij dat Florence hem wegwijs maakt. Als Florence en Vader een dag later verdwenen zijn en Zoon naar de kinderopvang is, ben ik blij dat ik alleen ben met mijn ziel onder de arm. Ik draai keihard Madonna om de buitelende deprimerende gedachten in mijn hoofd vakkundig te overstemmen met een bijpassend boos liedje. Terwijl ik ietwat agressief mijn fysio-oefeningen op het ritme doe, zingt Madonna: I've had so many lives Since I was a child And I realise How many times I've died I'm not that kind of guy Sometimes I feel shy I think I can fly Closer to the sky No ones telling you how to live your life But it's a setup until you're fed up This world is not so kind People trap your mind It's so hard to find Someone to admire I? I sleep much better at night I feel closer to the light Now I'm gonna try To improve my life No ones telling you how to live your life But it's a setup until you're fed up It's no good when you're misunderstood But why should I care? What the world thinks of me Won't let a stranger Give me a social disease Nobody, nobody knows me Nobody knows me ?And I don?t even know myself right now? denk ik er achteraan? ?s Middags belt de Thuiszorg, Mathilda keert niet meer weder, vanaf heden krijgen wij Yasmin. Ik ?hm hm? hier en daar tijdens de monoloog, volkomen murw van de chemo en het disfunctioneren van de Thuiszorg, wel opgelucht dat Mathilda voltooid verleden tijd is. Yasmin is een lieve, frisse Braziliaanse van mijn eigen leeftijd met kleurrijke jurk, ze is helemaal top! Zoon is niet makkelijk maar dat lost ze op een ontspannen manier op. Ze heeft zelf borstkanker overleefd, is ook vreselijk ziek geweest maar nu alweer zeven jaar ?clean?. Ze heeft zelf twee grotere kinderen, veel van de wereld gezien, veel meegemaakt, twee grote donkere ogen met naast de sterretjes van levensvreugde flitsjes van verdriet en een rustgevend charisma. Ze is regelmatig verrassend, geestig of choquerend openhartig. Zo zegt zij over haar keuze voor de Thuiszorg: ?Ik ben alleen, daarom wilde ik voor mensen bij mij in de buurt gaan zorgen, die zijn ook vaak alleen en zo heb ik een paar vrienden?. Ik ben bang dat deze opvatting teleurstellend kan zijn, vooral als je cli?nten beginnen te dementeren. Ze noemt zichzelf ?de prullenbak z?n grootste vriend? als verklaring voor haar effici?nte vaardigheden in het huishouden. Verder vertelt ze onderweg naar de tram over een niet nader toe te lichten geval van seksueel misbruik in haar omgeving, als gevolg waarvan een niet nader te noemen SOA optrad die ze en passent ongemerkt luid in Zoons oor toeterde omdat ze hem op de arm had? Gelukkig had het drie lettergrepen, hopen dat ie dat na ??n keer horen nog niet weet te reproduceren? Na twee weken in weelde met Yasmin ontstaat het eerste barstje in de wand van ons o zo solide lijkende droomkasteel. Het kost haar enkele reis vier strippen om met de tram bij mijn huis te komen, Yasmin wil deze graag vergoed hebben, want acht strippen per dag keer vier is een kostbare zaak met een laag uurloon. Zo werkt het niet volgens het Bureau, ze krijgt tien minuten reistijd vergoed en voor de rest is er niets mogelijk. Tijdens deze impasse blijkt Yasmin naast de verzorgingsuren voor Zoon, de schoonmaakuren van Omar erbij te hebben gekregen. Als ze al een uur staat te poetsen staat Omar onverwacht voor de deur. Ik bel het Bureau om te vragen hoe we met deze situatie om dienen te gaan. Dan zegt Elise van de planning dat Yasmin het allemaal verkeerd doet. Ik vertel Elise dat ik Yasmin?s rooster in mijn handen heb en dat daar duidelijk op staat dat zij bij mij ook moet schoonmaken. Het is mij niet helemaal duidelijk of Elise nu beweert dat ik lieg of dat ik niet kan lezen, maar als ik daar helderheid in wil brengen zegt ze dat het hoe dan ook aan Yasmin ligt en dat er wel meer problemen met Yasmin zijn. Dan is voor mij de maat vol. Wij spreken af dat Yasmin naar kantoor toegaat om Elise te laten zien dat het echt hun eigen fout is, het andere akkefietje over de reiskosten ga ik met Sabine bespreken. Alles is moeizaam, onzeker en vervelend, Yasmin en het Bureau komen er niet uit, Sabine speelt weer verstoppertje. Ik vertel vriendin Lisa over het nieuwste debacle en kruip vervolgens in bed met de deken over mij heen, ik ben volkomen gedeprimeerd en gedemotiveerd bovendien voel ik mij nog steeds ziek en is de volgende chemo alweer over een week. De volgende dag belt Clara. Ze heeft via de site van het Thuiszorgbureau een e-mail ontvangen van Lisa, of ik die ken. ?Ja, die ken ik, maar ik weet niets van een e-mail? zeg ik. ?Hoe dan ook? zegt Clara, ?vanaf morgen is jouw probleem opgelost, dan komt Gerda bij jullie om voor jouw zoon te zorgen, ik heb haar zelf gesproken, het is een oudere dame en ze is heel lief en alles gaat helemaal goed komen?. ?Nou Clara, zo klinkt het niet? zeg ik assertief. ?Wij willen helemaal geen Gerda of welke nieuwe dan ook, wij willen Yasmin terug. Bovendien houden jullie er intern een heel onfatsoenlijke manier op na om met elkaar en klanten communiceren en ontstaan er allerlei nodeloze discussies door fouten met roosters die jullie afdeling planning maakt. Ik zou het zeer op prijs stellen als je eerst precies uitzoekt wat er intern precies gebeurd is en dat je het weer mogelijk maakt dat Yasmin terugkomt?. Clara belooft rond te bellen, maar als het onoplosbaar blijkt, dan is Gerda een zeer geschikte vervanger, benadrukt ze nogmaals. Ik zucht duidelijk hoorbaar en zeg: ?Luister Clara, je zegt dat je begrip hebt voor mijn situatie, als dat werkelijk waar is, dan zul je begrijpen dat de enige acceptabele oplossing van dit probleem voor mij en mijn Zoon is dat Yasmin terugkomt, ik hoor graag van je? ik sluit snel af en druk haar weg. Vervolgens bel ik Lisa, die gewoon aan het werk is, dus ik spreek het verzoek in mij terug te bellen tijdens haar lunchpauze. Ik moet natuurlijk wel weten wat ze precies gezegd heeft. Als Lisa terugbelt, blijkt zij een e-mail gestuurd te hebben met mijn webloglink. Verder was de inhoud dat de lezer gerust een kop koffie kon nemen bij het lezen van het weblog omdat het wel wat tijd kost om te lezen, dat ze verder de lezer intelligent genoeg achtte om aan de hand van de namen te herleiden om wie het ging en dat, als de situatie niet naar mijn tevredenheid opgelost zou worden, Lisa het Bureau in een consumentenprogramma op tv volkomen te schande zou maken? ?De namen zijn vanwege privacyredenen allemaal verzonnen hoor? zeg ik haar. ?Hoe weten ze dan dat jij het bent?? zegt Lisa. ?Ah ja, zoveel jongere dames met klein kind zullen er niet in hun bestand zitten? zeg ik ?nu maar hopen dat het daadwerkelijk helpt?. Later op de dag belt een hulpje van Clara, Yasmin zal reiskosten ontvangen voor de periode dat zij ons helpt. In de tussentijd gaat Yasmin twee weken op vakantie, ik geef duidelijk aan dat ik voor de verzorging van Zoon geen vervanging hoef, voor de vijfde chemo-behandeling gaat hij op vakantie naar opa en oma, zodat ik in mijn eentje radeloos en onaangenaam kan zijn, voor de rest redden wij ons wel. Vandaag, de eerste dag na de vakantie van Yasmin, praten we bij aan de eettafel. Haar vakantie was heerlijk, het weer redelijk, de ontspannende en helende uitwerking ervan grandioos. Yasmin heeft niets te klagen, behalve dan dat ze niets meer heeft gehoord van het Bureau over de hele kwestie, ook niet over de voorgestelde oplossing met de reiskostenvergoeding. Ze zal haar volgende salarisstrook afwachten en dan pas weer actie ondernemen. Gelukkig hebben we nog twee troeven in handen: Clara?s directe nummer en Lisa?s grenzenloze strijdlust, waarbij ik het meeste vertrouwen heb in dat laatste?

De Voortdurende Geschiedenis van de Thuiszorg

2010-02-08

Januari 2010

De Verborgen Geschiedenis van de Thuiszorg

2010-01-23

21 oktober 2009 ? 21 januari 2010

Gall?, Chanel & voicemail

2010-01-02

Toen ik ooit voor het eerst zelfstandig ging wonen, trof ik het enorm met mijn eerste buurvrouw. Onze eerste ontmoeting vond plaats doordat haar studieboeken bij mij afgeleverd werden. Later hoorde ik wat leven in de brouwerij achter haar deur, ik belde aan in mijn klus-kloffie met stapeltje boeken in de hand, zij deed open met panda-ogen van de uitgelopen mascara, gekleed in sjieke roze fluffy-ochtendjas. ?Hai, ik ben Ster, je nieuwe buurvrouw, ik heb je studieboeken aangenomen?. Buurvrouw stelt zich voor als Lisa en maakt direct een uitnodigend gebaar, ik breng haar boeken naar binnen en leg ze op haar salontafel, naast ?De ontdekking van de hemel?. Ik kijk rond en de warmte die ik in mijn eigen hok ook voor ogen heb, overspoelt mij hier: smaakvolle, warme kleuren, veel, goede kunst aan de muur, bloemen, mooi glaswerk, meermaals Gall? nota bene, gecombineerd met voelbare gezelligheid. Lisa blijkt Armeens en nog niet zo lang hier. ?Lees jij de ontdekking van de hemel?? vraag ik haar. ?Ja, zegt Lisa hartgrondig, ?ik heb het net uit en ik vond het prachtig, werkelijk prach-tig!?. Geen makkelijk boek, zeker niet in een andere dan je moerstaal. Ik had meteen bewondering voor haar. We wisselden wetenswaardigheden uit over waar we geboren zijn, mijn werk, haar vlucht en studie, de stad en literatuur. Na een kwartier beknopte levensloopuitwisseling, ga Ik weer verder met klussen, Lisa met haar ochtendritueel. Twee uur later staat Lisa voor mijn deur, totaal onherkenbaar. Ze is van fluffy sjiek en lief veranderd in dressed for success: een jurkje met panterprint, chique, smaakvolle hoge hakken, een grote Chanel zonnebril gecombineerd met meer goud dat er blinkt, ingezet met in rechthoeken geslepen royale robijnen, gecompleteerd met bijpassende, hippe, smaakvolle tas. Zo, die heeft er werk van gemaakt! Ze presenteert mij met haar zorgvuldig gemanicuurde hand met robijnrood gelakte nagels een schaaltje hapjes: kunstig tot strikjes gevouwen bladerdeeg met poedersuiker, nog warm, ook daar heeft ze werk van gemaakt. ?Dankjewel, heerlijk! Wat ziet dit er mooi uit en wat zie jij er mooi uit! Waar ga je naar toe?? vraag ik haar nieuwsgierig. ?Ik heb een date naar de dierentuin? vertelt Lisa. ?Kan je beter makkelijke schoenen aantrekken?, zeg ik lekker praktisch. ?Ik wil er mooi uitzien vandaag? zegt Lisa met haar opgeruimde vrouwenlogica, ?eet smakelijk, succes met al die klusdingen en zo, ciao!?. Ze zwaait als Marilyn Monroe die in de limousine stapt, zet de enorme bril op haar neus en daalt behendig op haar hoge hakken de acht trappen naar de straat af. Als ze beneden is, kijk ik haar na vanuit mijn raam, wat een leuke meid! Als een filmster begroet ze haar date op straat: een kleurloze, burgerlijke, provinciale knul, dat zie je zo aan zijn saaie grijze trui, slecht zittende spijkerbroek met afgetrapte cowboylaarzen eronder. Fijn dat hij ook eens met de mooiste vrouw van de dag op stap mag, de bofkont! Dertien jaar, vele gezamenlijke geschiedenissen en vele vriendjes later, zijn we nog steeds goede vriendinnen. Mijn recentelijk treurige medische ervaringen zijn ook Lisa niet in de koude kleren gaan zitten, zeker nu ze een beetje meer emotioneel is dan anders zo vlak na de geboorte van haar tweede kind. Wij balen enorm dat ik haar nagelnieuwe dochter alleen nog maar via skype heb gezien. Lisa lijdt aan bekkeninstabiliteit, ik ben aan huis gekluisterd door deze ziekte, ziekenhuis- en gerelateerde afspraken en op mijn goede dagen door Thuiszorg of bouwvakkers vanwege de eeuwigdurende herverbouwing. Wat ik zo fijn vind aan Lisa is dat ze alles met veel verve zo mooi kan verwoorden. Je kan horen dat zij in haar jeugd bestookt is met Dostojevski, Nabokov en vele erudiete, eloquente anderen. Bovendien doet zij alles met een onbedaarlijke passie recht vanuit haar hart. Lisa?s medeleven is daarom heerlijk. Dit is wat zij vol geestdrift en welhaast buiten adem op mijn voicemail zegt na het lezen van mijn weblog en voor de eerste chemo. Hey schatje met mij Nou het verbaast mij helemaal niets dat je zooo prachtig kan schrijven je bent immers zooo intelligent en zooo beschaafd, Sterretje echt prima hoe je schrijft en ik ben blij dat je dat doet want volgens mij daarmee kan je denk ik een beetje je hart luchten. Lieverd, who the fuck is Lana?! Daar was ik wel benieuwd naar. Voor morgen heel veel succes gewenst lieverd, ik wou dat ik je hand kon vasthouden, nu lijkt het een beetje dramatisch wat ik allemaal zeg, maar het is werkelijk zo, ik wou echt even je hand vasthouden voor je daar naar toe ging, echt waar, niet lesbisch bedoeld hahahahaha gewoon vriendschappelijk, lieverd! hahahahaha Heel veel hartjes, heel veel kusjes! De groeten aan de Broer! Ciao! Ik houd van jou! Geweldig om van een vriendin en kritische boekenwurm als Lisa zulke lovende kritieken en warmte te krijgen, ik sla de voicemail met een brede grijns op, zodat ik ?m op mijn gemak mooi nog een keer kan beluisteren als ik in een dip zit of twijfel aan mijn eigen kwaliteiten.

Bevrijdingsdagen

2009-12-31

Bevrijdingsdagen 5 december De ochtend van 5 december staan Zoon en ik samen op. Mijn pijnscheuten voelen nog slechts als mistige wolkjes in mijn gewrichten, allemaal goed te doen. Wij genieten van elkaars gezelschap in pyjama, ontbijten uitgebreid bij kaarslicht, bouwen van blokken een kasteel om met de auto?s doorheen te racen, kijken een paar afleveringen van Bob de Bouwer, lezen een boek over de Sint die in de storm per luchtballon probeert aan te komen en gaan badderen. Dit is de eerste ochtend sinds de eerste operatie in oktober dat ik in staat ben Zoon zelfstandig in bad te doen. Mijn arm is goed genoeg om hem een stukje te tillen, de sluier van het chemo-gordijn is vrijwel opgetrokken. Zoon vraagt: ?Jij ook in bad?? ik voel mij meteen erg bezwaard. ?Nee, lieverd, ik ga douchen want misschien zien mijn wonden er nog eng uit? en ik wijs naar het gebied waarvan hij weet dat daar de operatie plaatsgevonden heeft. ?Oh? zegt hij met een beteuterd gezicht. Gelukkig is zijn teleurstelling snel voorbij als ik hem in zijn schuimbadje zet en zichtbaar zie genieten met zijn boten tussen de schuimbubbels terwijl ik half ongezien onder de douche stap. Heerlijk, het uitvoeren van ons (bijna) normale weekend-ochtendritueel voelt als een totale bevrijding! ?s Avonds eten we eendenborstfilet bereid met Cointreau overgoten met een wildroomsaus, geflankeerd door een kastanjepuree, gegarneerd met de zachtste, zoetste mandarijntjes ooit. Broer heeft zichzelf overtroffen, heerlijk! Wij drinken Gl?hwein, zingen Sinterklaasliederen, Zoon en Neef C voelen de spanning stijgen naarmate Broer deze opvoert. Het is duidelijk dat de Sint geen tijd heeft om bij iedereen langs te gaan maar dat we vanavond dan toch echt zijn echte verjaardag vieren, dat is de jongens wel duidelijk. Ze zijn de persoonlijke ontmoeting met de Sint nog niet vergeten, we moeten allemaal perse ons bord leeg eten, er zijn Pieten gesignaleerd op het dak, Sint en Pieten duikelen de hele dag al over het tv-scherm, ook Neef C heeft nog steeds een duidelijk beeld van het concept en speurt fanatiek mee de daken af. Ons zingen en wachten word rijkelijk beloond met harde bonzen op het raam, twee enorme jutezakken met cadeaus en twee enorme, kleurrijke dozen. De jongens raken welhaast uitzinnig bij de aanblik van zoveel veelbelovend vrolijk pakpapier. Broer torst de buit naar binnen, Neef C en Zoon verdelen ?m koortsachtig: ad random drukken ze ook ons cadeaus in handen. Ze hebben immers geleerd dat als iedereen een cadeau heeft, je het pakje open mag maken, dat zijn ze duidelijk niet vergeten. Voor iedereen is er een gedicht. Zus is juf Frans en krijgt de mooiste.   Sint Nicolaas, 5 december 2009 Lieve Zus, De Sint heeft jou zien sjouwen Tussen huis, auto en op school zelfs tussen verschillende gebouwen Tegenwoordig sjouw je ook nog in je vrije tijd Voor het geval dat jouw zoon meer dan alleen zijn luier vol schijt Een stewardessenkoffer wil je niet, dat lijkt je te veel malaise Bovendien blijf je liever ?ber-hip, Dat past beter bij een semi-Francaise! Sint gooide al zijn Pieten in de strijd En vroeg ze te zoeken naar een noviteit Zij kwamen terug met dit cadeau Dat ook iets over jou zegt, Maar als het (net) niet goed is, dan ruil je het zo. Liefs, Sint Het cadeau is een schot in de roos, er staat met grote letters lief! op de hippe tas. De jongens zitten eigenlijk al vanaf het eerste cadeau tevreden te spelen met hun nieuwe speelgoed. Aan het eind van de rit blijken we de twee grootste cadeaus vergeten te zijn, als cherry on the cake krijgen beide jongens elk een enorme doos duplo, Neef C een dierentuin, Zoon een bouwplaats. ?s Avonds, als wij weer thuis zijn en Zoon tevreden ligt te slapen, ga ik nog even naar beneden om te genieten in de afterglow van deze dag. Ik drink een kop thee en luister naar ?Perfect Day?, de versie met Bono en Bowie en zing mee met mijn eigen thematische versie van de dag.   Just a perfect day, Drink Gl?hwein in the park, And then later, when it gets dark, We go home. Just a perfect day, Feed animals in the duplo zoo Then later, a Saint Nicholas movie, too, And then home. Oh it's such a perfect day, I'm glad I spent it with you. Oh such a perfect day, You just keep me hanging on, You just keep me hanging on. Just a perfect day, Problems all left alone, Weekenders on our own. It's such fun. Just a perfect day, You made me forget myself. I thought I was someone else, Someone healthy. Oh it's such a perfect day, I'm glad I spent it with you. Oh such a perfect day, You just keep me hanging on, You just keep me hanging on. You're going to reap just what you sow, You're going to reap just what you sow, You're going to reap just what you sow, You're going to reap just what you sow... 6 december Zoon en ik bouwen de volgende ochtend met de nieuwe duplo en laten de andere cadeaus daarna de revue passeren. Wij herhalen badritueel van de dag ervoor en vermaken ons heerlijk samen. Aan het eind van de middag hebben we stevige trek maar niets in huis. We besluiten patatjes te gaan halen. Samen lopen we blij door de regen, zoon met zijn nagelnieuwe Cars-paraplu. Onderweg krijg ik zin om ?cht lekker te gaan eten, ik stel Zoon voor om uit eten gaan. Soms bestel ik weleens eten bij de Griek, als Zoon mee gaat om het op te halen maakt hij altijd stennis als de zakken gevuld met dozen op tafel komen en we niet blijken te blijven. Ik denk daarom ook hem een groot plezier te doen met dit uitje waarmee we onze herwonnen vrijheden in stijl kunnen vieren. We gaan naar binnen, het is nog vroeg, er zijn twee andere tafels bezet, Zoon krijgt een Sinterklaaskleurplaat en begint lief te kleuren. Ik bestel snel en geniet van Zoon?s ijverigheid waarmee hij keurig binnen de lijntjes tracht te blijven. Als het eten op tafel komt, is plotseling zijn geduld op. Hij staat op van zijn stoel en begint rondjes te lopen om onze tafel, in de weg van het bedienend personeel. Ik vang hem op tijdens zijn vijfde ronde, zet hem resoluut op schoot en moet hem in bedwang houden met mijn gehavende arm. Gelukkig gaat het goed en doet het ook geen pijn als Zoon stevig tegen ground zero aanduwt. Ik kan nog drie happen nemen, dan krijgt hij te veel bekijks van onze buurman die met zijn tafel vrij dicht op de onze zit, Zoon voelt zich ongemakkelijk en is verlegen, begint te wurmen en ontsnapt. Ik moet om twee bediendes slalommen en de kleine rebel bij de garderobe in de hoek drijven om hem tot stilstand te manen. Ik spreek hem meermaals streng toe, er valt geen land mee te bezeilen. Ik besluit de strijd op te geven en ga, Zoon stevig voor mij uitduwend, afrekenen. ?Was alles naar wens mevrouw?? vraagt de vriendelijke eigenaar bij de kassa. ?Jazeker, alles behalve het gedrag van mijn zoon, hij is niet leuk meer, daarom wil ik graag afrekenen? zeg ik. ?Nou dat is jammer? zegt het sympathieke heerschap terwijl hij naar Zoon kijkt die tussen mijn benen verlegen staat te doen en weer weg wil wurmen. ?Dan wil jij zeker wel een lolly? zegt hij, het slechte gedrag van mijn zoon op een verschrikkelijke manier belonend. Ik baal als een stekker. ?Hij gedraagt zich berenslecht en u geeft hem een lolly?? vraag ik hem doordringend. Hij kijkt mij niet-begrijpend aan. Het zal wel een cultuurverschil zijn, in zijn geboortedorp zijn kinderen waarschijnlijk heilig. Zoon grist razendsnel de lolly uit zijn handen, hij begrijpt wel donders goed wat ik bedoel. De vriendelijke meneer is blij dat de lolly de zijn beoogde bestemming bereikt heeft, hij ontdooit weer en zegt hoffelijk tegen mij: ?Ik zal het eten voor u laten inpakken en de rekening opmaken?. We voltooien de transacties, ik verlaat het pand met Zoon. Buiten gedraagt hij zich weer als een engel, hij loopt blij met zijn paraplu over straat. Zelfs als ik zeg dat hij pas thuis weer rustig op een stoel de lolly mag eten, is zijn humeur niet kapot te krijgen. Hij kijkt omhoog, kijkt van zijn paraplu naar mijn gezicht en weer terug met een gezichtsuitdrukking alsof hij op ons allebei smoorverliefd is. Ook ik ben op slag weer helemaal blij, zo lopen wij stralend als sterren in harmonie naar huis.