syrie
Shaduw. Arno en ik drukken ons tegen de enige verwarming in de enorme, helverlichte ruimte. Aan de andere kant zit een groepje millitairen sigaretten te roken, veilig achter hun grote glazen wand. Om en om rukken wij ons met enige tegenzin los van ons warme plekje om een blik te werpen in het kantoortje twee deuren verder. Mijn zus probeert daar druk gebarend een mijnheer achter een potsierlijk houten buro te overtuigen van haar goede bedoelingen. Hij is Het lokale Hoofd van de immigratie dienst. Een uurtje daarvoor zijn we over een pikdonkere bergweg omhoogeklommen naar de Libanees-Syriche grens. Ik vond het een uitermate comfortabele rit, de enige taxis die deze rit mogen maken zijn namelijk enorme amerikaanse auto?s met op zn minst 6 cilinders. Wat de reden hiervan is weet ook mijn zus niet, maar we doe er ons voordeel mee door lekker onderuit te zakken en en in alle rust sigaretten te roken. De chaufeur draait een krakerig bandje met jaren 80 hits. Het enige wat zo nu en dan het slaperige duister in de wagen verstoord is het plafondlampje wat aanmoet als we een roadblock paseren. Het Hoofd komt er niet uit...hij pakt ten einde raad de telefoon en draait een nummer. Arno en ik kregen zonder moeite onze zegeltjes en stempels. Bij een blik in het paspoort van mijn zus beginnen er ineens allemaal belletjes te rinkelen in de stille hoofden van de drie doaniers. Annemieke heeft deze grens al talloze malen gepaseerd op een persvisum, dit keer heeft ze geen persvisum en gaat ze als tourist. Men vertrouwt het niet. De belletjes worden klokken en nadat er niemand meer bijgehaald kan worden met nog meer strepen op zn mou moet ze mee naar Het Hoofd. Het gesprek wat Annemieke voert met de man aan de andere kant van de lijn wordt uiteindelijk afgesloten met een geniale opmerking van Annemieke: ? I just wan?t to show my Brother the great city of Damascus?. Blijkbaar raakt dat een gevoelige snaar, de Syriers zijn erg trots op hun hoofdstad. Na een korte woordenwisseling tussen ?Het Hoofd? en de grote onbekende krijgt Annemieke haar stempel, we mogen door. ?Je krijgt een schaduw? zegt Arno, als we onze taxi instappen, ?Dat denk ik ook? zegt Annemieke, in stilte vervolgen we onze weg naar beneden. In het dal twinkelen de lichtjes van Damascus. Libanees-Syrische grens, Mazar, 2007-01-17 In my sister?s secret service. We zijn het voorvalletje aan de grens gisteren alweer bijna vergeten als we onder een kraakheldere blauwe lucht aan het ontbijt zitten in de botanische tuin, naast de muren van de oude citadel van Damascus. De frisse ochtendlucht doet ons goed na de de bedompte nacht in ons hotel, langzaam verdwijnt de rioollucht van onze kamer uit de vezels van onze kleren. Er hangt gek genoeg een vreemde rust over de stad, ondanks de kakofonie van tegen elkaar opschreeuwende marktlieden en tientallen minaretten die het ochtend gebed laten neerdalen op hun schapen. ?het is tijd, ik moet gaan?. We nemen afscheid van Annemieke in de schaduw van de oude stadsmuur. We kijken haar na, en vragen ons af of ze gevolgd zal worden. We zien niets om ons zorgen over te maken, maar niets zien, zegt niet dat er niets is in deze krioelende mensenmassa. Mij bekruipt het unheimische gevoel dat ik had als ik mijn Oost-Duitse vriendin Manuela in de DDR bezocht. Het duurt langer dan we verwacht hadden en we zijn moe, Arno en ik bestellen een tweede biertje. We hebben de hele dag de de Soek doorkruist, een wirwar van straatjes, en overdekte markten. Duizend en 1 artikelen worden hier onder luid geroep aangeprezen aan duizend en 1 mensen, in een stad van duizend en 1 nacht. Er zijn geen toeristen, altans geen westerse. Het valt me op dat we nauwelijks worden aangesproken. Het is onvoorstelbaar hoe deze oude binnenstad de eeuwen ongeschonden heeft kunnen overleven, onder de deken van hangende tuinen boven de Soek gaat een wereld schuil die nauwelijks anders moet zijn geweest 5 eeuwen geleden. Tot mijn verdriet raakt mijn fototoestel leeg, gelukkig zijn de impresies van de parfummakertjes en kruidenverkopers in hun kleine winkeltjes sterk genoeg om ook zonder moderne middelen een blijvende afdruk te maken op mijn netvlies. Tegen het eind van de middag verlaten Arno en ik het ranzige dranklokaal waar we de afgelopen 2 uur hebben doorgebracht tussen de stiekeme drinkers van Damascus. Lurkend aan een waterpijp verbazen we ons over de schimmige mannetjes die dit aftandse kot weten te vinden om zich stilletjes vol te laten lopen met bier, om vervolgens even stilletjes weer in het donkere trapgat te verdwijnen. Wat je niet ziet, kan toch bestaan, zeker in Damascus. We ontmoeten Annemieke in de Lobby van Hotel Semirames, Ze laat op zich wachten, maar uiteindelijk zwaait de deur open. ?het is gelukt!? In plaats van haar broer ?the great city of Damascus? te laten zien zag Annemiekes agenda er heel anders uit dan die van Arno en mij. Terwijl wij de toerist uithingen waren we tegelijkertijd Annemieke?s dekmantel om op een toeristenvisum het land binnen te komen. Een persvisum zou teveel tijd kosten en te veel aandacht trekken. Mijn zus heeft enkele dagen daarvoor een afspraak gemaakt met de vader van de twee ontvoerde Syrische kinderen. Hij heeft dokumenten waaruit zou moeten blijken dat bepaalde dingen op een bepaalde manier niet goed zijn gegaan. Deze dokumenten zijn vertrouwelijk en kunnen zowel sommige Nederlandse als Syrische autoriteiten behoorlijk compromiteren. Annemieke heeft de dokumenten. Vijf minuten na haar triomfantelijke binnenkomst schuift twee tafeltjes verder een eenzame man aan, hij besteld een drankje en staart wat voor zich uit. ?Dat is je man? zegt Arno tegen Annemieke, ?Denk je?? vraag ik onnozel, ?Zeker weten? zegt Annemieke. Op de WC verstopt Annemieke de SD kaart met de opnames van het gesprek in haar BH. Onderweg naar buiten overleggen we zacht hoe we de dokumenten de grens over gaan krijgen. Ik heb ineens een goed idee, we verstoppen ze onder de achtermat van de Taxi, dan hebben we ze in elk geval niet in onze tassen zitten en zal het moeilijker aan te tonen zijn dat ze echt van ons zijn. Het mannetje heeft even eerder afgerekend en is als een dief in de nacht verdwenen. De taxi die we besteld hebben komt niet opdagen, Annemieke belt: ?5 minuten? Dat worden er 40, en hij is er nog steeds niet, erg vreemd. ?Zijn ze nog camera?s aan het inbouwen soms? moppert Annemieke terwijl haar arabisch bloed weer eens begint over te koken. Iets wat alle westerse vrouwen hier voornamelijk met taxichafeurs schijnen te hebben. We besluiten niet langer te wachten, het is al laat en er is kans dat het gaat sneeuwen in de bergen. We gaan naar het Gare Routiere en huren daar een taxi. Gezien onze bagage hebben we geen zin in ?een mannetje? bij ons in de auto en besluiten we 20$ meer te betalen voor een prive taxi. Onze chaufeur moet een nog een zogenaamd manifest regelen om ons over de grens mee te mogen nemen, Arno neemt onze paspoorten en loopt met hem mee. Annemieke en ik zijn alleen in de wagen. Meteen wurmen we de rubbermatten onder de voorstoel los en schuiven het dossier er diep onder. Een uurtje later rollen we het niemansland van de Syrische Douane op. ?Wat een heerlijk geluid? verzucht Annemieke als de Douane beamte zijn Stempel laat neerkomen in haar paspoort. ?Ik geniet daar altijd weer van!? Controle van de auto heeft niets opgeleverd, behalve dan dat onze chaufeur de maximale uit te voeren hoeveelheid champoo heeft overschreden. Hij is streng toegesproken. Ons dosier ligt fijn onder de rubbermat en is niemand opgevallen. ?What you fathers name?? ?Hielke? ?Eh? Sound likes Hulk????Have Nice Trip!? Beiroet, 17-01 2007
huizen kijken
Vandaag zijn we naar een huis gaan kijken. Hoewel het huisje dat Arno en Annemieke nu hebben op zich heel goed bevalt, ondanks een veroeste wasmachine en een levensbedreigend electriciteitsnet, is het wel ver weg van het centrum. Dat betekend elke dag lange taxiritten in eindeloze files. Omdat de binnenstad feitelijk niet meer te doorkruisen is door het tentenkamp is elke automobilist gedwongen allerlei sluipwegen te kiezen die iedereen dus ook kent. Sluipwegen zijn hier dan ook kruipwegen. We ontmoeten Annemieke op Hamra Street, een levendige straat naast Down Town Beiroet. Annemieke en Arno hebben hier gewoond maar zijn verhuisd naar hun huidige woning deels om financiele redenen maar vooral om de 24 uur per dag aanwezige file met zinloos toeterende auto?s. Het is hier een nationale hobby om je claxon te gebruiken zolang je accu nog voldoende spanning afgeeft om hem te laten loeien. Arno en ik hebben de morgen en het begin van de middag thuis doorgebracht, Annemieke is al vrij vroeg de stad ingegaan om ?dingetjes te regelen? Je moet hier namelijk alles ?regelen? en dat moet je ook echt zelf doen. Tientallen telefoontjes naar de telefoon provider leveren behalve veel beloftes nog steeds een niet bestaan toon op terwijl na een bezoekje aan het bedrijf je weer fijn bellend door het leven kan. Tegen een uur of twee lopen Arno en ik even naar de broodjeszaak op de hoek, tis een klein zaakje dat haar klandiezie voornamelijk heeft van de vele militairen en politie van het kantoor tegenover het huis. We kopen er broodjes met mintblaadjes en vlees, echt waanzinnig lekker en vooral ook heel veel. Ik blijf me erover verbazen dat mensen naar een mc Donalds blijven gaan, voor de prijs van een volledige maaltijd bij friends, zoals het zaakje heet, zegt bij Mc donalds niemand mijnheer tegen je. Er valt overigens wel iets te zeggen voor de grote fastfoodconcerns hier, ze hebben vallet parking! Ik prijs me gelukkig dat ik geen auto heb! Het is al donker als we langs de oude saoedische ambassade wandelen en voor A&A ?s beoogde nieuwe woning in Hamra mijnheer XXX al zien staan. Het is in mijn ogen een vriendelijke man, hij heeft in elk geval een mooie donkere stem. Hij neemt ons mee naar naar het appartement wat zich op de achste verdieping bevind, een hopeloze spooktocht door een onbekend onverlicht trappenhuis. Deze aardedonkere ontvangst geeft me niet een al te best gevoel. Een mens kan zich blijkbaar vergissen, het appatement is prachtig, een balkon dat kijkt op zee, 3 kamers en een side kamer, een bad en.. een wasmachine waar je kleren niet magnetisch van worden. Ik kan mijn enthousiasme moeilijk verbergen, Arno ook niet, maar zoals een echte Libanese betaamd wil Annemieke er nog even over denken. Gelukkig heeft mijnheer XXX geen haast en wil het huis best even vasthouden... Wij hebben ineens wel haast, ons bezoekje heeft wat langer geduurd dan gepland en we worden om zes uur verwacht op de nieuwjaarsborrel van de Ambassade aan de andere kant van de stad. TAXI!
White Lebanon
White Lebanon (10-12 01 2007) ?Four seasons in one day? is eigenlijk het enige wat bij me opkomt als we rechtafslaan op de kustweg en na een half uur over een zwaarbesneeuwde bergpas rijden. Vanochtend om half 8 stond er een dampende kop thee voor mn neus ?schiet op, we moeten gaan? In het halfduister scharrel ik mn spullen bijelkaar, skibroek, vest, mijn Paul Smit trui (oh Karen ) .10 minuten later staan we in de eerste zonnestralen te wachten op een taxi. Ondanks het vroege tijdstip is het al aardig warm in Beiroet en ik kan me eigenlijk niet voorstellen waarom we ons in deze hymalayabestendige outfits hebben gehesen. Nadat de taxi ons op een gare routiere ergens vlak buiten beiroet heeft afgezet nemen we een bus die ons verder naar het noorden brengt. Weer een half uur later ploegen we omhoog in de fourweeldrive van Jihaad, een vriend van Annemieke en Arno. Achter ons prikken een stapel snowboards onhandig in onze nek. Arno is enthousiast, hij heeft er duidelijk zin in, Jihaad ook, ze zijn beide erg goede snowboarders. Annemieke en ik weten het nog niet zo, ik ben nog nooit op wintersport geweest en Annemieke is de vorige keer bont en blauw teruggekomen, toch zijn we vastbesloten een poging te wagen. We slalommen langzaam omhoog en ik verbaas me bij elke bocht over het veranderende landschap, het kleurt van groen naar geel om uiteindelijk een witte zee te worden, het wordt ook snel kouder en kouder. Voor mij kwebbelt Suzie, de verloofde van Jihaad voortdurend in haar mobieltje. Ze is het soort meisje wat Annemieke me al vaak heeft beschreven... knap, lieftallig, extreem verzorgd, nuffig en demanding. Ze heeft de dag ervoor voor het eerst gesnowboard en ze kan naar eigen zeggen niet meer lopen van de spierpijn.Ze gaat dan ook niet mee de piste op. Ik vraag me af waarom ze zich dan wel in een volledige skiuitrusting inclusief schattige roze sneeuwlaarzen heeft gehesen, maar daar kom ik later wel achter. Keiharde Coldplay komt ons tegemoet als we de auto uitstappen, tussen de mensen die hun skies en snowboards richting de piste slepen zie ik Karen lopen. Arno geeft me mijn eerste skipas in mn leven... Een pas voor de baby piste.. maar toch. Even later glij ik met knikkende knieen en een bonzend hart twee meter naar beneden op een helling van nog geen 1%. Achter mij razen mensen zonder enige vorm van de doodsangst die ik voel naar beneden van vrijwel vertikale wanden. Ik vraag me alweer af waarom ik hieraan ben begonnen... is het omdat ik Karen net dacht te zien? Na drie uur oefenen zijn de twee meter glijden bijna 4 meter geworden en ben ik volledig uitgeput en beurs als een rotte peer. Voor het laatste stukje van de Piste gebruik ik mijn board als sleetje, voor het eerst ervaar ik iets van de versnelling die je op een board kan hebben. Annemieke en Arno gaan nog even door maar ik kan niet meer en ik kruip naar het cafe op de Junction, het kruispunt tussen de babybaan en de grote mensen piste. Daar zitten Suzie en haar vriendinnen mooi te zijn en wordt de reden van haar zorgvuldig gekozen skiuitrusting me ineens duidelijk. Alle vooroordelen die je kan hebben over Libanon als inelkaar geschoten miezerig woestijnlandje, bevolkt door achterlijke schaapsherders verdwijnen hier op de Junction letterlijk als sneeuw voor de zon. Ben ik in Libanon? Dit is Lech, Gstaad.. Mooie mannen en vrouwen zitten hier in de laatste ski-mode achter hun dure zonnebrillen te genieten van het mondaine uitzicht. Ik bestel een kopje thee en stort neer tussen de dames die me liefdevol opvangen: ?its always like this, the first time?. Aan het einde van de middag gaan we op zoek naar een hotel, Annemieke en Arno hebben hier al vaker gelogeerd dus wagen we een poging in het hotelletje waar ze al eerder met veel plezier hebben geslapen. Ze hebben net als alle andere hotelletjes geen gasten. Het gebrek aan toeristen is de krater die de oorlog hier heeft achtergelaten. Bij een dalende vraag, dalen de prijzen heb ik ooit geleerd, een onwrikbare economische wet, overal ter wereld, maar niet in Libanon. Het hotel is sinds vorig jaar 3x duurder geworden en wat we ook proberen om de prijs van 200$ wat naar beneden te praten, ze geven geen krimp. Zelfs het door mij in Afrika en Azie beproefde dreigmiddel gewoon weg te lopen sorteerd geen enkel effect! Gelukkig vinden we even later een slaapplaats voor de helft van de prijs. Een leuk klein chaletje vlak bij de piste met een redelijke kamer en een vriendelijke eigenaar. Annemieke krijgt een telefoontje van de Groene, ze zijn erg onder de indruk van de voorstellen die ze heeft geschreven. Ze willen twee artikelen van haar! Toeval bestaat niet, of toch wel? Zoals Daisy Mohr tegen mij aanliep in Amsterdam, zo loopt Annemieke in de lounge van ons hotel tegen een dame van de Nederlandse Ambassade in Damascus aan. Ze heeft zich maanden voor de twee ontvoerde kinderen ingespannen en kwebbelt honderduit tegen Annemieke. In mijn gedachten zie ik de groene amsterdammer van de persen rollen. Beiroet 2007-01-12
Just another day in Beiroet
Zoals ik al eerder vertelde woon ik voor mijn gevoel 3 hoog achter in Amsterdam, alleen het openschuiven van het gordijntje van mijn kamer leert mij anders. Ik heb persoonlijke bewaking, recht voor ons huis staat 24 uur per dag een groepje militairen met hun M16 machinepistolen losjes om de schouders. Vandaag heb ik het gordijntje maar dicht gelaten, we hebben het namelijk behoorlijk laat gemaakt gisteren, en the ?remains off the day? moeten wel worden opgeruimd. Arno is om vijf uur vertrokken naar de bergen, er is verse sneeuw gevallen en hij is uitgenodigd om te snowboarden door een vriend. Annemieke moet werken, althands dat vind ik, daarom lijkt het me een goed idee dat ik het huishouden maar op me neem. De vaste werkster van Annemieke en Arno durft niet naar hun nieuwe huis te komen omdat het tegenover het politie en veiligheids kantoor ligt. Het een sri lankese, die hier illegaal verblijft, ze vroeg altijd 5000 Lb per uur daar moet ik het dan dus ook maar voor doen. Ik hoef in elk geval niet naar buiten, en dat bevalt me goed, er zijn een aantal demonstraties gaande in onze buurt, daar kan je beter bij wegblijven. Annemieke werkt aan een aantal verhalen en ze is bezig contact te zoeken met de Groene Amsterdammer. Tijdens een internet streaming over journalisten in oorlogsgebieden die ik heb begeleid tijdens de IDFA ben ik een paar redacteuren tegen gekomen die wel interesse hadden in een verhaal van Annemieke. Ik sta wel verbaasd te kijken hoe ze, als ze eenmaal op gang is haar zaakjes regelt, ze belt en typt als een bezige bij, heeft het ene moment de vader van de syrische kinderen aan de lijn, het volgende moment de zus van Saddam Hoesein. Ze heeft na al die jaren hier toch een echt netwerk opgebouwd, ze kent echt iedereen en iedereen kent haar, ik voel me soms behoorlijk trots! Na deze voor mij in elk geval lazy day, waarin ik het huis heb schoongemaakt , heb ik uiteindelijk Annemieke losgerukt van haar laptopje en zijn we de stad ingereden met een taxi-service, een eigenaardige hybride tussen een taxi en een tuktuk, je betaald 1/5 van de taxiprijs, maar de chaufeur kan steeds nieuwe passagiers meenemen die de zelfde kant opgaan, zo blijft de rit goedkoop en verdiend de chaufeur eigenlijk meer op dezelfde rit. Iedereen blij!. We zijn uitgestapt in Down Town, waar tegenstanders van de huidige regering, van allerlei pluimage een tentenkamp hebben opgericht wat al maanden de hele infrastructuur van de binnenstad ontregelt, het is een enorm kamp met duizenden tenten, midden in het financiele centrum. Omdat Libanon er erg aan hecht als een democratie te worden gezien en zodoende de vrijheid van demonstratie hoog in het vaandel heeft, staat het tentenkamp daar al vele maanden. Het gevolg hiervan is wel dat bijna elke winkel, elke club in dit voorheen zo bloeiende deel van Beiroet nu failliet of in elk geval noodleidend is.
Beiroet
Ik ben terug in Beiroet,.. 2 vrouwen, 2cameras, en 1 oorlog later. Ik logeer bij mijn zusje en haar vriend, tegenover het hoofdkantoor van politie, het is hier tamelijk rustig. Dat komt omdat niemand hier wil rijden, de eenrichtingsstraatjes dwingen je namelijk welhaast een overtreding te begaan. En dat is nu net, zoals onze chaufeur gisteren ook, iets wat je niet wil als op elke straathoek minstens 3 zwaarbewapende verveelde politiemensen staan. Er zijn dingen veranderd in Beiroet.. Hoewel er altijd al wel een duidelijk zichtbare aanwezigheid van millitairen of (zoek de verschillen) politie te zien was, lijkt die aanwezigheid op zijn minst verdubbeld, aangevuld met een heel UN wagenpark. Het is ook een stuk rustiger in de stad dan vier jaar geleden, hoewel het gisteren zondag was verbaasden we ons er toch over dat werkelijk alle winkels dicht waren en de voordien overvolle straten met flanerende mensen nagenoeg leeg. Gisterenavond aten we in Pappilot, een lief restaurantje aan zee, maar ook het eerste pandje aan de boulevard dat de aanslag op voormalig president Hariri heeft overleefd, een eenzaam visrestaurant naast een enorme krater ingestorte panden en het beton en staaldraad van de complete verwoesting. het is echt beklemmend om zoiets te zien in het hart van een stad... Hier bij mijn zus thuis zou het daarintegen net zo goed 3hoogachter amsterdam west kunnen zijn... lekker koken in een friemelkeuken en gezellig voor de buis... Annemieke vroeg me om calgoniet afwastabletten mee te nemen, huiselijker kan het toch eigenlijk niet?
Pageviews : ?
Geblokkeerd door : 0
Favoriet bij : 4
Elswoutio
za 29/11 Vanavond Wild Things op RTL5 20:30 22:40 Favoriete film van 1 happpy, kijk hier http://tinyurl.com/ 2q3su6
Irk
Dit is een agenda spammetje, nieuw item op: 11 oktober, Volksopstand den Haag, gezellig samen demonstreren voor de burgerlijke vrijheden. Kijk op www.happyvpro.nu
Elswoutio
za 12/4 Vanavond Apocalypse Now op RTL7 22:15 01:10 Favoriete film van 7 happpies, kijk hier http://tinyurl.com/ 2q3su6
p.nik
dunne site gevonden! Met emailadres, ga hem eens mailen en dan nar expo. Lijkt me echt leuk, ga van de week ook even uitgebreid naar werk kijken.
Sprocket Sounds
Ik was 2 weken te laat om E bij B te krijgen ooit...bovendien zittik erg in de films morgen!
Sprocket Sounds
Ja, lekker met Suus en een boekje in het bubbelbad, en gaan alle anderen fijn hun ding doen...
Sprocket Sounds
Ik meende jou al te herkennen, druk aan de telefoon, en je zus ook, ook al heb ik haar maar 1 keer ontmoet. Ik vind hem geweldig, echt waar!
