tijdgeest?
Vanmorgen fietste ik met Sofie naar haar poepveldje, ik stopte om haar los te maken, fietst er een vrouw voorbij die begint te roepen: 'Hejje niet gelezen in de krant dat de hond niet aan de lijn mag met de hitte?!' (ze bedoelde misschien dat je niet met de hond moet fietsen als het heet is). 'Schand??lig!' roept ze nog terwijl ze al een eind voorbij is gefietst. Ik roep haar nog na: 'Waar h??ft u het over?' Ik zie haar nog mopperen en hoofdschudden in de verte. Is het de tijdgeest? Anoniem kankeren op wat je niet aanstaat, zonder stil te willen staan bij waar je mee bezig bent? Of zijn dergelijke 'dierenvrienden' van alle tijden?
in mijn kracht
Vanavond kreeg ik de geest. Ik fietste met Sofie langs een wei met gemaaid hooi en daarachter een glooiend weiland met hooibalen, nog van die vierkante, die zie je niet veel meer. Het licht was gelig van de ondergaande zon en ik dacht: dat is een mooi onderwerp. Ik had nog een uurtje tot de zon onder ging, thuis snel oliepastels bij elkaar geraapt en terug gefietst. Snel een tekening opgezet, viel nog niet mee, en toen de zon echt onderging kreeg ik als bonus oranjerode vegen aan de lucht. Die heb ik natuurlijk meegenomen in de tekening. Toen het te donker werd om nog goed de kleuren te kunnen onderscheiden, ben ik opgehouden. Morgen nog even terug om het af te werken.
contactoproepje in t oerolkrantsje
Lief blond meisje met de groene vogelpoeptas, ik viel als een blok voor je toen je je vriendinnen liet zien hoe goed je je eten met speeksel aangemaakt had! X s.
uit de tent
Ik droom dat ik meedoe aan een soort ervaringsproject waarin het de bedoeling is vier dagen en nachten als dakloze in een stad door het leven te gaan. Er zit een wedstrijdelement in, er doen meer jonge mensen mee, net als ik leerlingen, het is de bedoeling vol te houden en inventief te zijn. Tevens is het project bedoeld om te ervaren hoe hard het leven als dakloze is. De deelnemers verspreiden zich over de stad, het wordt avond en ik zoek een plek om rustig te kunnen slapen. Ik zie een schaalmodel van een gebergte, dat daar door de organisatie is geplaatst. Het is groot genoeg dat ik er moeite voor moet doen om er op tegenaan te klimmen en toch zo klein dat ik kleine stapjes moet nemen, alsof ik met mijn vingers stapjes neem langs de bergwand. Ik weet dat ik de enige deelnemer ben die ervoor kiest een gebergte te beklimmen om te ontsnappen aan de drukte van de stad. Ik ga op zoek naar een plek die comfortabel genoeg is om er te kunnen slapen. De leiding, die de gangen van de deelnemers probeert te volgen, wantrouwt mijn uitstapje de bergen in. Wat spookt hij daar uit? Dan wordt duidelijk dat er aan bepaalde eisen voldaan moet worden. Aan de rand van het marktplein staan attributen voor de deelnemers: laarzen, oude landlopersschoenen: enorme donkerbruine leren klossen die tot boven de enkels gaan, oude leren tassen: ook al van die rechthoekige degelijke dingen, als loodgieterstassen, maar dan bruin. Op een briefje staat geschreven wat je zoal mee moet nemen. Ik zoek zo'n enorme schoen uit, maar als ik de andere schoen wil uitzoeken, zijn de andere deelnemers me voor geweest. Twee verschillende soorten schoenen dan maar? We zijn tenslotte landlopers, ik vind het niet leuk om zo gezien te worden, maar het hoort bij het doorstaan van 'vernedering' van dit dakloos zijn. Ik zie geen andere schoen meer. Moet ik dan met een enorme schoen aan en een blote voet verder? Dan bedenk ik dat ik mijn eigen schoenen nog aan heb en die zijn helemaal zo slecht nog niet. Daarmee kan ik ook verder. Ik denk na over manieren om aan geld en eten te komen. Ik zou portretten kunnen maken van voorbijgangers, daar een zakcentje mee verdienen. Ik bedenk dat andere deelnemers daar vast niet op zijn gekomen of dat talent niet hebben. Ik ben trots op mijn inventiviteit en denk dat mijn creativiteit me helpt deze beproeving op een interessante wijze te doorstaan. Het project is al een paar dagen gaande en ik bedenk dat het thuisfront niet weet waar ik uithang. Ze zullen me toch thuis verwachten, ze zullen zich ernstige zorgen maken, ik moet toch minstens naar huis om te vertellen dat ik in dit project zit en dat ze zich geen zorgen moeten maken. Ik word tegengehouden door een strenge lerares van de leiding. Het is niet de bedoeling dat ik naar huis ga, daarmee zou ik de regels overtreden. 'Ga er maar vanuit dat het goed zit', zegt ze. Ik ben wat beduusd, niet naar huis gaan betekent doorgaan met het project, wat doorzetten vergt. Op de kade langs de rivier staan bedden met dikke, witte matrassen. Ik ben doodop en automatisch leg ik me in 'mijn' bed en slaap in. Daar komt de strenge juffrouw weer: 'Wat doe je in dat bed? Dat hoort niet bij dakloos zijn!' Ik stamel dat het automatisch ging en dat het zo lekker ligt. De juffrouw geeft me nog een kans: als ik op het dekje op de harde grond ga liggen, mag ik nog verder gaan in het project. Ze vraagt me wat het verschil is tussen het bed en de slaapplek op de grond. Of het op de grond echt wel beter ligt. Ik vergelijk de slaapplekken. Het dikke matras geeft me een 'knuffel' voor mijn rug. De slaapplek op de grond is niet zo erg als het wel leek, maar als ik een tijdje lig krijg ik toch wel pijn in mijn rug. Dan sta ik met twee andere mannen op een rustige plek tussen de stad en de rivier. Een derde man is psycholoog en een voor een doen wij ons verhaal aan hem. Een van de mannen is nogal bescheiden en heeft zich ingedekt door achter twee tafels plaats te nemen. De therapeut lokt hem uit de tent, de man windt zich op en stijgt boven zijn angst uit. 'Dit is een goede therapeut', denk ik, hij kan wat losmaken in mensen. Als het mijn beurt is om iets te vertellen of uit te beelden, teken ik met potlood mijn fiets van achteren gezien, op ware grootte. Het is een stoere fiets met grote krantentassen, ik ben heel tevreden over de tekening, het geeft me gevoel van kracht. Dan wordt de sessie nog eens overgedaan. De andere mannen gaan voor, en als mijn beurt gekomen is, doet de therapeut of ie niet wil luisteren. Ik word boos, schreeuw het uit, maar de therapeut loopt een trap af, gaat een deur uit, alsof hij de ruimte verlaat. 'Allemaal taktiek', denk ik, om mij uit mijn tent te lokken, zodat ik het uitschreeuw, waarop ik me krachtig voel. Ik loop over de oude brug over de rivier en voel me twee keer zo breed van zelfvertrouwen. Ik stoot met mijn schouders en ellebogen tegen tegemoetkomende mensen en het kan me allemaal niets schelen. Hier kom ik! Ik loop richting ouderlijk huis, de brug af, als ik zie dat er een feest gaande is in een winkel. Ik kom te weten dat Youp van 't Hek er een voorstelling geeft voor allemaal jolige studentes. Ik overweeg of ik er een kijkje ga nemen. Ik ben nu zo zelfverzekerd, ik hoef me nergens onzeker over te voelen. Dan komt er een sliert in polonaise dansende studentes op me af, de voorste ziet me staan en zegt: 'Dans je mee?' Ik hoef er niet lang over na te denken: 'Ja hoor!' zeg ik, en ik sluit me aan. Met de sliert studentes achter me aan dans ik richting feest, waar nog meer slierten studentes dansen. Ik sluit me weer achter hen aan, zodat ik midden in een slinger jonge vrouwen meehos. Youp ben ik dan alweer vergeten.
tomaten ketchup
aan de rand van het bos piepte de detector, na wat graafwerk stuitte ik op resten van bewoning: hoekstenen van een huis, scherven van een cremekleurige schaal die zo'n 40 cm in diameter moet zijn geweest, een uitgeknepen tube 'calv?' tomaten ketchup, 'geeft een pikante smaak aan 1001 gerechten, zoals bijvoorbeeld macaroni, spaghetti en witte bonen.' 'is heerlijk voor de sla en voor het garneren van slaatjes.' 'geeft een pittig accent aan toastjes en andere hartigheden.' 'maakt Uw jus, b... extra lekker.' ik schat de tube uit de jaren 60 van de vorige eeuw, de rode, witte en zwarte laklaag is opvallend goed geconserveerd. de suggesties op de achterzijde doen vermoeden dat tomatenketchup, toen kennelijk als tomaten ketchup geschreven, in die tijd een relatief nieuw product was en dat onze eetgewoontes en ketchuptoepassingen nu toch iets anders zijn. wie doet er nog ketchup door de jus? wie koopt er een pot witte bonen en knijpt daar thuis een tube ketchup over uit? wanneer werd de ketchup uit een tube verdrongen door de rode knijpfles die je op zijn dop zet? en was het patatje speciaal in de tijd van deze tube nog niet uitgevonden?
Pageviews : ?
Geblokkeerd door : 0
Favoriet bij : 13
